Bagley Desmond -- Złoty kil.pdf

DESMOND BAGLEY

ZŁOTY KIL

Przełożył

ANDRZEJ GOSTOMSKI

KSIĘGA PIERWSZA

LUDZIE

WALKER

Nazywam się Peter Halloran, lecz wszyscy wołają na mnie „Hal”. Wyjątek stanowi

moja żona, Jean, która zawsze mówiła mi Peter - najwyraźniej kobiety nie lubią przydomków

bliskich im mężczyzn. Jak wielu innych, przyjechałem po wojnie do „kolonii”.

Podróżowałem z Anglii do Afryki Południowej drogą lądową przez Saharę i Kongo. Droga

była ciężka, ale to już zupełnie inna historia. Dość powiedzieć, że w 1948 roku znalazłem się

w Cape Town ; bez pracy i prawie bez pieniędzy.

W pierwszym tygodniu pobytu w mieście odpowiedziałem na kilkanaście ofert pracy,

które ukazały się w Cape Times .

Czekając na odzew, rozglądałem się trochę.

Tego ranka zaszedłem do doku i w końcu znalazłem się nie opodal przystani

jachtowej. Oparty o barierkę przyglądałem się łodzi, gdy rozległ się za mną jakiś głos:

- Którą z nich byś wybrał, gdybyś mógł?

Odwróciłem się i ujrzałem zmrużone oczy starszego, wysokiego mężczyzny, o

przygarbionych ramionach i siwych włosach. Miał ogorzałą twarz i sękate dłonie. Wyglądał

na jakieś sześćdziesiąt lat.

Wskazałem na jedną z łodzi.

- Myślę, że wziąłbym tę - powiedziałem. - Jest dość duża, aby się na coś przydać, lecz

nie za duża do samotnej żeglugi. Wyglądał na zadowolonego.

- To „Gracia” - powiedział. - Ja ją zbudowałem.

- Wygląda na niezłą łódkę - odparłem. - Ma ładne linie.

Przez jakiś czas rozmawialiśmy o łodziach. Powiedział, że za Cape Town, w kierunku

Milnerton, ma niewielką stocznię i że specjalizuje się w budowaniu kutrów, używanych przez

malajskich rybaków.

Zdążyłem je wcześniej zauważyć: te solidne, niesympatyczne statki o wysokich

dziobach i sterówce wsadzonej na górę niby kurzy kojec wyglądały jednak na bardzo dobre

do żeglugi. „Gracia” była dopiero jego drugim jachtem.

- Teraz, gdy wojna się skończyła, nastąpi boom - prorokował. - Ludzie będą mieli

kupę pieniędzy i rzucą się na jachty. Chciałbym to wykorzystać.

Po chwili spojrzał na zegarek i skinął głową w stronę klubu na przystani.

- Chodźmy na kawę - zaproponował. Zawahałem się.

- Nie jestem członkiem.

- A ja tak - powiedział. - Zapraszam cię. Weszliśmy do budynku. Usiedliśmy w sali z

widokiem na przystań, a on zamówił kawę.

- A tak w ogóle, to nazywam się Tom Sanford.

- A ja Peter Halloran.

- Anglik - stwierdził. - Długo tu jesteś? Uśmiechnąłem się.

- Trzy dni.

- Ja nieco dłużej - od 1910. - Upił łyk kawy i popatrzył na mnie z namysłem. - Zdaje

się, że wiesz co nieco o łodziach.

- Spędziłem wśród nich całe życie - odparłem. - Mój ojciec miał stocznię nie opodal

Hull. Też budowaliśmy kutry rybackie - aż do wojny.

- A później?

- Później zakład przyjął kontraktowe prace dla Admiralicji - powiedziałem. -

Robiliśmy szalupy do obrony portu, i tym podobne rzeczy, bo nie mieliśmy sprzętu do

wykonywania niczego większego - wzruszyłem ramionami. - Potem był nalot.

- Paskudna sprawa - rzekł Tom. - Czy wszystko zostało zniszczone?

- Wszystko - odparłem bezbarwnym głosem. - Moja rodzina miała dom tuż obok

zakładu; też oberwał. Rodzice i starszy brat zginęli.

- Chryste! - powiedział Tom łagodnie. - To straszne. Ile miałeś lat?

- Siedemnaście - odpowiedziałem. - Zamieszkałem z ciotką w Hatfield. Wtedy właśnie

zacząłem pracować dla de Havillanda, budując „Mosquito”. To drewniany samolot, dlatego

potrzebowali ludzi znających się na robocie w drewnie. Dla mnie stanowiło to tylko zabijanie

czasu do chwili, kiedy mogłem wstąpić do wojska. Jego zainteresowanie wzrosło.

- Wiesz, to ma przyszłość - te nowe metody opracowane przez de Havillanda. Jak

sądzisz, czy jego proces formowania na gorąco da się zastosować przy budowie łodzi?

Zastanowiłem się.

- Czemu nie, efekty są nadzwyczaj zadowalające. W Hatfield wykonywaliśmy

zarówno naprawy, jak i nowe konstrukcje. Widziałem, co dzieje się z tego typu kadłubem

przy bardzo silnym uderzeniu. Jednak koszty będą wyższe niż przy metodach tradycyjnych,

chyba że podejmie się produkcję masową.

- Myślałem o jachtach - rzekł Tom wolno. - Musisz mi kiedyś o tym dokładniej

opowiedzieć. Co jeszcze wiesz o łodziach? Uśmiechnąłem się szeroko.

- Kiedyś pragnąłem zostać projektantem - powiedziałem. - Jako chłopak - miałem

wtedy około piętnastu lat - zaprojektowałem i zbudowałem moją pierwszą wyścigową

żaglówkę.

- Wygrałeś jakieś wyścigi?

- Razem z bratem pobiliśmy wszystkich - powiedziałem. - To była szybka łódź. Po

wojnie, gdy oczekiwanie na demobilizację dłużyło mi się strasznie, spróbowałem jeszcze raz.

Zaprojektowałem pół tuzina łodzi, dzięki czemu czas szybciej minął.

- Masz jeszcze te rysunki?

- Leżą gdzieś na dnie walizki - odparłem. - Dawno już ich nie oglądałem.

- Chciałbym je zobaczyć - rzekł Tom. - Słuchaj, chłopcze, a może popracowałbyś dla

mnie? Już ci mówiłem, że mam zamiar rozwinąć interes z jachtami i przydałby mi się ktoś

bystry.

Tym sposobem zacząłem pracować dla Toma Sanforda. Następnego dnia poszedłem

do stoczni z rysunkami. W zasadzie spodobały mu się, wskazał mi jednak kilka sposobów

poczynienia oszczędności.

- Jesteś dość dobrym projektantem - powiedział. - Musisz jednak dowiedzieć się

znacznie więcej o stronie praktycznej. Zresztą nieważne, zajmiemy się tym. Kiedy możesz

zacząć?

Przyjęcie oferty pracy u starego Toma było jedną z najlepszych decyzji, jakie

podjąłem w życiu.

W ciągu następnych dziesięciu lat powodziło mi się coraz lepiej, a czy zasłużenie, czy

też nie, to inna sprawa.

Dobrze było znów pracować w stoczni. Nie zapomniałem umiejętności zdobytych w

warsztacie ojca i chociaż z początku szło mi opornie, wkrótce nie byłem gorszy od innych, a

może nawet nieco lepszy. Tom zachęcał mnie do projektowania, bezlitośnie wytykając błędy.

- Masz oko do linii - orzekł. - Twoje łodzie to wspaniałe żaglówki, lecz cholernie

kosztowne. Musisz więcej czasu poświęcić szczegółom. Trzeba obciąć koszty, żeby robić

łódki popularne.

W cztery lata po przyjęciu do firmy Tom awansował mnie na kierownika zakładu, a

wkrótce potem po raz pierwszy poszczęściło mi się przy projektowaniu. Oddałem projekt na

konkurs, ogłoszony przez lokalne czasopismo żeglarskie. Drugie miejsce i pięćdziesiąt

funtów. Co więcej, projekt spodobał się pewnemu miejscowemu żeglarzowi, który postanowił

taką łódź wybudować. Tom musiał więc ją zrobić, a ja otrzymałem za projekt honorarium,

które powiększyło moje pokaźne już konto bankowe.

Tom był zadowolony i zapytał, czy mógłbym wykonać projekt łodzi, która stałaby się

początkiem serii. Zaprojektowany przeze mnie jacht o wyporności sześciu ton okazał się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: