SCHEMAT UKŁADU DUCHOWYCH ŚWIATÓW.pdf

Książki

Schemat układu duchowych światów

I. Zamysł stworzenia

Wprowadzenie

Dla początkowego określenia fundamentów Kabbaly, oprzyjmy się na następującym

sformułowaniu:

"Mądrość ta wyraża przez siebie, ni mniej ni więcej, jak kolejność zejścia korzeni,

uwarunkowanych połączeniem przyczyny i skutku, podporządkowanych stałym i absolutnym

prawom, które połączone ze sobą i ukierunkowane na jeden wielki, lecz bardzo ukryty cel,

nazywany: "otwarcie Boskości Stwórcy jego stworzeniom w tym świecie."

W Kabbale istnieją trzy główne działy i wszystkie mówią o osiągnięciu jednego pola - ogólnego

prawa stworzenia. Jest dział zajmujący się zejściem światów i sygnałów z góry na dół, w którym

mówi się o tym, jak wyższe pole stopniowo, na miarę opuszczenia się, zawęża się i materializuje

po pięciu stopniach skrócenia, aż do naszego świata. Każdy z tych światów przedstawia sobą

coraz większe ukrycie wyższego pola. Ten rodzaj nauki zajmuje się wyłącznie nauką o wyższych

światach: ich funkcjonowaniem, sterowaniem, oddziaływaniem na nas, tym, jak my swoimi

czynami oddziałujemy na nie i jak, w zależności od naszych reakcji, one ponownie oddziałują na

nas. System pięciu światów przedstawia sobą jedną całość, która nazywa się " systemem

dziesięciu sfirot ", "dziesięć poziomów sterowania".

Następny dział Kabbaly zajmuje się metodyką rozwoju duszy, wewnętrznej części człowieka,

która została w nim umieszczona z Wyższego świata. Człowiek jest jedynym żywym

organizmem, w którym istnieje dusza, czyli część Wyższego świata. Ta część nie ma nic

wspólnego z ożywiającą nasze ciało siłą witalną, która istnieje jak w ciele człowieka, tak i w

ciałach zwierząt. Mowa o szczególnej, energetycznej, duchowej substancji, realizując którą

człowiek przechodzi z gatunku "prostochodzącego dwunogiego", w gatunek "człowiek".

Wszystkie ruchy obrotowe związane z zejściem tej duchowej części w biologiczne ciało,

wyjściem z niego po jego biologicznej śmierci i zejściem w nowe ciało, nazywają się obrotem

duszy. Ciało takich obrotów nie ma.

Ta część Kabbaly, która zajmuje się stworzeniem matematycznego aparatu, dla określenia

odbywających się z duszą duchowych procesów, pozwala kabbaliście naukowo podchodzić do

tego, co w nim się odbywa, uczyć się na sobie oddziaływania duchowych światów, analizować,

szeregować, formować połączenie sygnałów oddziaływania z góry z własnymi reakcjami i

odwrotnie. Otrzymać w końcu praktyczny wynik dla najlepszej, optymalnej realizacji, otrzymanej

przez niego z góry, duchowo-energetycznej części duszy. Matematyczny aparat Kabbaly jest

zbudowany z:

•

grafik stanu i zależności oddziaływania światów na duszę, i oddziaływania duszy człowieka

na duchowe światy;

•

tablic i macierzy różnego włączania właściwości światów i dusz.

•

gematrii - cyfrowych notatek duchowych stanów światów i duszy;

W skutek poznania wyższych duchowych światów z naszego świata, człowiek zaczyna odczuwać

jedyny system i jedyny zamysł stworzenia. Jednak nawet tylko zaczynając uczyć się Kabbaly,

jeszcze zanim dokona wszystkich odkryć duchowych, człowiek zaczyna zauważać, że bez nabycia

szóstego, altruistycznego zmysłu nie będzie w stanie wyjść poza granice tego świata, że całe jego

istnienie jest niczym więcej, jak ucieczką od własnego cierpienia.

Rzecz jasna celem uczenia nas duchowo-energetycznego systemu jest otrzymanie przez człowieka

całkowitego nasłodzenia, osiągnięcie absolutnej doskonałości w całym istnieniu, absolutnego

poznania, a wskutek tego całkowitej równowagi wewnętrznego systemu - duszy, z zewnętrznym

systemem, który nazywa się "Stwórca".

Kilka początkowych uwag:

1. W wielu naukach nie jest przyjęte tłumaczenie terminów, one są używane tylko i wyłącznie w

oryginalnym języku (na przykład łacińskie nazwy w medycynie, włoskie w muzyce). Tak i w

naszym kursie jest niemożliwe przetłumaczenie wielu kabalistycznych terminów dlatego, że

oprócz sensownego znaczenia słowa, bardzo ważne jest liczbowe wyrażenie liter, z których ono

się składa ( gematria ), ich form i elementów, a także innych składników.

I chociaż najlepiej byłoby pozostawić terminy napisane hebrajskimi literami, gdyż głęboki sens

założony jest nawet w formie ich napisania, od tego jednak z różnych powodów trzeba było

odejść. W tekście używane są polskie przypadki zakończenia słów (na przykład: w sfirze, od

masacha), a w liczbie mnogiej końcówki (na przykład rodzaj żeński sfira i sfirot, lub rodzaj męski:

parcuf - parcufim). Duchowe światy nie są ograniczone ramami przestrzeni, czasu lub

przemieszczenia się (miejsca, ruchu), nie istnieje w nich wzrokowa forma obiektu. Dlatego

wszystkie graficzne obrazy pokazują wyłącznie współzależność duchowych obiektów.

2. Ponieważ Kabbala mówi wyłącznie językiem gałęzi, to znaczy pod słowami, które oznaczają

obiekty naszego świata, kryją się ich duchowe analogie, niezbędnym jest ciągle o tym pamiętać i

uczyć się odczuwać, co bierze się pod uwagę pod nazwą duchowych działań i obiektów.

3. Jak w każdej nauce, poznanie Kabbaly jest schodkowe, warstwowe: na początku przyswaja się

górna, lekka warstwa, początkowe dane, proste schematy i ogólny zarys. Następnie następuje

drugi etap - dokładna analiza każdego detalu, następnie trzeci - połączenia wszystkich detali w

ogólny obraz i końcowy - analiza syntezy.

W ten sposób, krok po kroku, materiał odczuwa się coraz lepiej, wypracowuje się ogólny obraz

systemu, precyzuje detale, procesy zaczyna poznawać się nie wzrokowo i umysłowo, a

odczuwalnie. Specjalistą w każdej branży można nazwać tego, kto odczuwa materiał bez żadnych

narzędzi i schematu - jak się mówi - szóstym zmysłem.

W Kabbale potrzebne jest wielokrotne uświadomienie tekstu, dopóki nie pojawią się odczucia,

które są adekwatne do materiału, który się poznaje. Można to porównać z zadowoleniem

muzykanta, który czytając zapis nut, otrzymuje całkowity obraz muzycznego utworu. Muzyka gra

w jego uszach bez pomocy muzycznych instrumentów.

4. Więc przy pierwszym czytaniu, wystarczającym jest zrozumieć kolejność stworzenia

duchowych światów i naszego świata. W drugim, przyczyn ich stworzenia. I potem, drogę

każdego: z dołu, z naszego świata - do góry, do duchowych światów i poprzez te światy do

Źródła.

5. Materiał ułożony jest chronologicznie, zgodnie z porządkiem ułożonych światów: Stwórca ->

kli - świat Nieskończoności -> Pierwsze skrócenie -> świat Adam Kadmon -> świat Nekudim

-> rozbicie kelim -> świat Acilut -> światy BE'A -> stworzenie człowieka -> upadek z

powodu grzechu -> Olam aZe (nasz świat) .

Pierwsza przyczyna (Stwórca)

Jak już wspominaliśmy, pierwszą przyczyną w Kabbale nazywa się fenomen wpływu, którego

natura nie ma analogii w całym stworzeniu, i objawienie którego jest w życzeniu otrzymywać na

skutek przemiany ostatniego za pomocą specjalnych metod, żeby otrzymał on formę wpływu,

doprowadzenia życzenia otrzymywać w stan podobieństwa Stwórcy poprzez formę. Wypiszemy

niektóre pojęcia o Stwórcy:

Natura Jego nie jest możliwa do zbadania wprost, ponieważ każde badanie możliwe jest

wyłącznie przy dotrzymaniu prawa podobieństwa właściwości. Zbadać można wyłącznie

Jego wpływ: jedna z przyjętych w nauce metod badań polega na tym, że coś z określonymi

właściwościami poddawane jest oddziaływaniu właściwości, których nie znamy i według

zmiany właściwości obiektu wyciąga się wnioski o właściwościach oddziaływania.

Jego wpływ (światło) jest stały, niezmienny i stan Jego określony jest jako absolutny

spokój, gdyż ruch jest skutkiem odczucia braku.

Jego wpływ, na skutek aktu stworzenia, który pozostawił otrzymującą część pozbawioną

napełnienia, odczuwa się jako pożądane i dobre.

Stwórcę odczuwa się jako posiadającego osobiste właściwości, na skutek tego, że w

najbardziej oddalonej od niego części stworzenia, w stanie, który określa się jako ukrycie

pierwszej przyczyny lub ukrycie wyższego sterowania, dla obiektów stworzenia istnieją

wyłącznie ich indywidualne właściwości, dlatego przy odczuciu końcowego przejawienia

początkowego stanu świata Nieskończoności (tak zwanych reszimot), na nich projektowane

są właściwości osobowości.

Stwórca - jest to globalne prawo, które opuszcza się na nas, buduje nas, tworzy nasz wszechświat,

steruje wszystkim, poczynając od najmniejszej komórki, poprzez wszystkie organizmy, do

całościowej, kosmicznej struktury. Stwórca - jest to ogólna natura stworzenia. Kiedy wnikamy

głębiej w tą naturę, widzimy, że Stwórca - jest myślą.

Stwórca - to nie jest ładny i miły staruszek, który gdzieś tam siedzi i myśli o nas. Stwórca - jest to

mniej więcej to, co wyobrażał sobie Einstein, jako jedyne prawo stworzenia. Dziś naukowcy

mówią o tym, że za fizycznymi prawami odczuwają myśl sterującą tymi prawami. To oznacza

zbliżenie do strumienia tego, czego my w tym świecie nie możemy osiągnąć. Dalej rozpoczyna się

tylko i wyłącznie odczuwalne poznanie.

Stwórca zanurza się w człowieka. Nawet ten, kto jeszcze nie zaczął odczuwać wyższej siły i nie

zobaczył wewnętrznym wzrokiem światła, może wyobrazić sobie: istnieje coś wyższego, i jakim

by tylko imieniem go nie nazwać, w tym imieniu będzie odbijać się nasze przyjmowanie Jego, a

nie on sam. Na przykład, Stwórca jest wyższy w stosunku do nas dlatego, że On nas stworzył. To

wyższe przedstawia sobą jednolite pole, podobnie do pola siłowego.

W samym sobie to wyższe wydzieliło miejsce, w którym ono samo siebie w żaden sposób nie

przejawia. Dlatego to miejsce nazywa się pustym. W nim wyższa siła stworzyła człowieka - coś,

siebie odczuwające. Człowiek jest zdolny odczuwać również otaczającego go Stwórcę, lecz tylko

w tej mierze, w jakiej jego właściwości upodobnią się do właściwości Stwórcy. W swoim

początkowym stanie człowiek odczuwa wyłącznie siebie, a zakrzywione przyjmowanie Stwórcy,

przyjmuje jako świat wokół siebie, dlatego nazywany on jest "nasz świat".

Z punktu widzenia Stwórcy istniejemy w absolutnym połączeniu i zgodności z Nim i On

całkowicie steruje nami, przenikając i wypełniając nas, i całą przestrzeń. Ukrycie Stwórcy istnieje

wyłącznie dla nas.

Zadanie człowieka polega na tym, żeby rozpoczynając z pierwotnego duchowego poziomu, w

którym się urodził i odczuwa wyłącznie siebie, poprzez subiektywne przyjmowanie, poprzez swój

świat (który odczuwa wokół siebie), dojść w swoich odczuciach do całkowitego poznania

Stwórcy, kiedy to życzenie nasłodzić się, nie będzie przeszkadzać w jego połączeniu się ze

Stwórcą, jak to niegdyś było do momentu zanurzenia duszy w egoistyczną, duchową i materialną

powłokę.

Działanie światła

Istnieją trzy główne działania, które wykonuje światło, czyli Stwórca. Na początku on stwarza

życzenie, czyli buduje duszę, człowieka, życzenie. Następnie, razem z człowiekiem, na jego

prośbę, przy aktywnym uczestnictwie człowieka, Stwórca naprawia go. Naprawianie może odbyć

się tylko na skutek własnego życzenia człowieka i w przypadku jego całkowitej gotowości do

tego.

Kiedy Stwórca naprawia człowieka, On jednocześnie, w zależności od poziomu jego naprawiania,

napełnia go Sobą. On schodzi w człowieka i wypełnia go. Mówiąc kabbalistycznym językiem -

światło stworzyło kli (pojemnik), światło naprawia kli i światło wypełnia kli. Zamiast słowa

"Stwórca", z reguły mówimy słowo "światło", dlatego że człowiek odczuwa objawienie Stwórcy

jako światło.

Żeby aktywnie uczestniczyć w naprawianiu i napełnieniu powinniśmy wiedzieć w jaki sposób to

działa, w jakim miejscu znajduje się punkt, w który musimy włożyć nasze wysiłki. W przeciwnym

wypadku możemy i 20, i 30 lat znajdować się w poszukiwaniu, i niby w ruchu, a niezbędnego

wyniku i tak nie znajdziemy.

Baal ha-Sulam mówi w swoich listach, że przez wiele tysięcy lat, wielu ludzi znęcało się nad sobą

dlatego, żeby odnaleźć Stwórcę, a On im nigdy nie odpowiadał. Baal ha-Sulam nazywa to:

"Dumny ponad wszystkimi dumnymi". Trzeba zrozumieć sens tego wyrażenia.

To wszystko nie jest tak prosto uczynić. Prawdopodobnie jest jakiś klucz, czarodziejskie słowo,

kod, w rzeczywistości otwierające połączenie pomiędzy człowiekiem, a Stwórcą, trzeba wybrać

prawidłowy numer (przecież jest pomiędzy nami jakieś połączenie), odregenerować, przeczyścić

ten kanał.

Uczymy się z tych samych ksiąg, z których uczyło się wielu ludzi w dawnych czasach. Dlaczego

myślimy, że nam uda się to, co w swoim czasie nie udało się im? Rzecz w tym, że powodzenie

zależy od tego, co dokładnie człowiek potrzebuje podczas nauki.

Nauka - jest to audiencja, ten czas, kiedy człowiekowi pozwolono o coś prosić Stwórcę. I

najważniejszym jest wiedzieć, o co prosić i nie odpuścić tej prośby. Podobnie do tego, jak ciężko

chory ciągle myśli o tym, że ma się wyleczyć i nic innego w całym jego życiu go nie interesuje,

tak i my musimy pamiętać o jedynej naszej chorobie: o tym, że w nas jest nieobecny związek ze

Stwórcą. Jeżeli ten związek będzie - reszta dołączy się.

Poznanie rzeczywistości

Na początku poznamy, co znaczy pojęcie Acmuto (nieosiągalna istota). Żeby wyjaśnić to pytanie,

spójrzmy do artykułu Baal ha-Sulama (o duchownych osiągnięciach) z księgi "Usłyszane":

"Rozróżniamy wiele poziomów i wiele pojęć w światach. I niezbędnym jest wiedzieć, że kiedy

mówi się o poziomach i pojęciach - mówi się o poznaniu dusz z punktu widzenia tego, co one

otrzymują w światach, i jest to zgodnie z regułą: "to, czego nie poznajemy - nie poznajemy po

imieniu". W ten sposób słowo "imię" wskazuje na poznanie, podobnie do tego, jak człowiek daje

imię jakiejkolwiek rzeczy po tym, jak poznał w niej cokolwiek - i zgodnie ze swoim poznaniem.

I dlatego, wszystkie działania są podzielone z punktu widzenia poznania na trzy poziomy:

Jego istota (Acmuto),

Nieskończoność,

dusze.

O Jego istocie my w ogóle nie mówimy, ponieważ korzeń i miejsce stworzenia zaczyna się

z zamysłu stworzenia, gdzie mówi się o nich: "Końcowe działanie - w pierwotnym

zamyśle".

Nieskończoność - przedstawia sobą zamysł stworzenia, Jego życzenia nasłodzić stworzenia

na poziomie nieskończoności, który nazywa się Ein Sof (Nieskończoność). I jest to

połączenie pomiędzy jego istotą i duszami. Połączenie to rozumie się poprzez nas jak

życzenie nasłodzić stworzenia. Nieskończoność - jest to początek całego procesu i on

nazywa się "światło bez kli", lecz w niej jest korzeń stworzeń, czyli połączenie istniejące

pomiędzy Stwórcą i stworzeniami, które nazywa się Jego życzeniem nasłodzić stworzenia. I

życzenie to zaczyna się w świecie Nieskończoności schodząc do świata "Asia".

Dusze - one otrzymujące nasłodzenie, które jest w Jego życzeniu nasłodzić.

Nieskończoność nazywa się tak, ponieważ jest to połączenie istniejące pomiędzy Jego istotą i

duszami, rozumiana przez nas jak życzenie nasłodzić stworzenia. A poza tym połączeniem i

życzeniem nasłodzić my nic nie omawiamy. Nieskończoność - jest to początek całego procesu i

ona nazywa się "światło bez kli", lecz w niej korzeń stworzeń."

"I wszystkie światy w stosunku samych siebie określane są jako "światło bez kli" i one nie są

omawiane."

"...trzeba rozróżnić dwa pojęcia:

a) Stwórca,

b) to co z Niego wychodzi.

Poziom a) określony jako Jego istota - o nim nie można mówić, jak powiedziano wyżej.

Poziom b) to, co z Niego wychodzi, określa się jako światło, rozprzestrzeniające się w kelim, i

nazywa się Nieskończoność. I jest to połączenie Stwórcy ze stworzeniami, wyrażenie Jego

życzenia nasłodzić Swoje stworzenia w ten sposób, że życzenie otrzymywać określa się jako

rozprzestrzeniające się światło, przychodzące w skutku do życzenia otrzymywać. I wówczas,

kiedy życzenie otrzymywać otrzymuje rozprzestrzeniające się światło, wtedy nazywa się

rozprzestrzeniające się światło Nieskończonością i przychodzi ono do otrzymującego za

pośrednictwem wielu ukryć, żeby niższy mógł je otrzymać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: