Masterton_Graham_-_Szatanskie Wlosy.pdf

GRAHAM MASTERTON

SZATAŃSKIE WŁOSY

ROZDZIAŁ 1

— Szczur! — krzyknęła Kelly. — Na własne oczy widziałam! Tu są szczury!

— Gdzie? Gdzie? Nienawidzę szczurów! — Susan natychmiast uciekła do połowy schodów.

Kelly próbowała przebić wzrokiem mrok piwnicy. W jej najciemniejszy kąt, pod przeciwległą

ścianę, wrzucano plastikowe torby, cierpliwie czekające na śmieciarza. Torby wypełnione

resztkami srebrzystej folii, uŜywanej do zdobienia włosów klientek, pustymi pojemnikami po

szamponach i odŜywkach, papierowymi ręcznikami i wa-cikami. I oczywiście włosami, które Kelly

pracowicie zamiatała z podłogi salonu fryzjerskiego Sizzuz: jasnymi, ciemnymi, kasztanowatymi,

siwymi lub zupełnie pozbawionymi jakiegokolwiek koloru.

— Idę po Simona — oświadczyła Susan i otworzyła drzwi prowadzące do jasno oświetlonego

salonu fryzjerskiego.

— Tylko nie to! Mamy klientów. Dostanie szału. Kelly chwyciła opartą o ścianę piwnicy szczotkę

i szturchnęła nią najbliŜszą torbę na śmieci. WytęŜyła słuch, ale

usłyszała tylko szelest plastikowej folii. Spróbowała z sąsiednią, bardziej wypchaną i bardziej

miękką, wypełnioną włosami. Nic.

— Wydawało ci się — prychnęła Susan. — PrzecieŜ tu nie ma szczurów. Znasz Simona, to

prawdziwy fanatyk czystości. On by do tego nie dopuścił! Nie ma mowy!

Kelly zrobiła dwa kroki do przodu — powoli i ostroŜnie. Piwnicę dzielił na dwie części kamienny

łuk; w panującej tam ciemności mogło się kryć wszystko, dosłownie wszystko. Wsunęła szczotkę

najgłębiej, jak mogła, niemal pewna, Ŝe lada chwila coś ją wyrwie, i natychmiast cofnęła się. Serce

tłukło jej się w piersi tak mocno, jakby w kaŜdej chwili miało się z niej wyrwać. Oczywiście

zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe jeśli nawet był tu szczur, to prawdopodobnie bał się znacznie

bardziej niŜ ona, lecz nie dodawało jej to odwagi. Kieran, brat Kelly, tłumaczył jej, Ŝe jest milion

razy większa od największego pająka, lecz ona mimo to na widok krzyŜaka w wannie zawsze

wrzeszczała wniebogłosy.

— Chodź wreszcie — ponagliła ją Susan. — Lada chwila moŜe pojawić się kolejna klientka.

Dobrze wiesz, jak bardzo Simonowi zaleŜy na tym, by wszystko było wyczyszczone i wysprzątane.

Kelly cofnęła się ku schodom, trzymając szczotkę w pogotowiu, tak na wszelki wypadek. Stała na

trzecim stopniu od dołu, gdy znów usłyszała ten szelest? W niczym nie przypominał tupotu

szczurzych łapek, był cichy i miękki.

— Słyszałaś? — szepnęła.

— A niby co miałam słyszeć? — zapytają Susan.

— Przysięgam, Ŝe tu coś jest. MoŜe jedno z kociąt

pani Marshall, tej z góry, wlazło do którejś z toreb i nie potrafi wyjść? — Kelly zeszła na dół i

nadstawiła uszu.

— Pospiesz się! — syknęła Susan. — Simon woła cię na górę.

— Wyobraź sobie tylko, co czeka kociątko, które wlazło do plastikowej torby i teraz powoli się

dusi! Nie moŜemy go tak zostawić, prawda? — powiedziała Kelly.

Szturchnęła szczotką grubą, miękką torbę śmieci. Była pewna, Ŝe wyczuwa w niej jakiś ruch.

Wahała się przez chwilę, a potem dotknęła jej ręką. Zawsze była odwaŜna. Przez cienki plastik

namacała kosmyki i kłębki włosów. Przycisnęła mocniej. Nic. Poklepała torbę i tym razem była

całkiem pewna, Ŝe poczuła ruch.

— Czuję coś, Susan! Coś tu jest! Sprawdź, jeśli chcesz! Rozerwała plastik paznokciem. BoŜe,

spraw, Ŝeby nie

był to wielki, włochaty szczur — modliła się w myśli. Nie zniosę widoku tłustego, brązowego

szczura kanalizacyjnego z długim gołym ogonem, czerwonymi ślepiami i Ŝółtymi zębami.

Poszerzyła dziurę. Wypadło z niej wprost na jej buty kilka kłębków włosów, a kilka kolejnych

dostało się do rękawa. Znowu szturchnęła torbę kijem od szczotki. Wbił się w nią płytko, bo włosy

były szorstkie, sztywne i mocno zbite.

I nagle znowu poczuła ruch, cięŜki i zdecydowany, jakby jakiś grubas przewrócił się we śnie na

drugi bok.

— Susan! — krzyknęła, odskakując. DrŜała na całym ciele, niemal odchodziła od zmysłów z

przeraŜenia.

Drzwi prowadzące do piwnicy otworzyły się i stanął w nich Simon Crane.

— Hej, Kelly! Rusz się z łaski swojej! Przyszła pani Baxter, a mój fotel wygląda jak po

bombardowaniu.

Zszedł na dół i rozejrzał się dookoła.

— Co tu się dzieje? — warknął i czubkiem buta kopnął wysypane z torby włosy. —

Zapomniałyście, Ŝe do waszych obowiązków naleŜy utrzymywanie porządku w piwnicy, a nie jej

zaśmiecanie?

— Bardzo przepraszam, panie Crane — wyjąkała Kelly. — Zaraz tu pozamiatam, w tej chwili!

— Piwnica moŜe poczekać. I bardzo panią proszę, panno O'Sullivan, by zwracała się pani do mnie

po imieniu.

— Oczywiście, panie Crane... Simonie.

Simon Crane był wysoki i smukły, a jego jasne włosy układały się w naturalne loki. Miał wąską

twarz, niebieskie oczy i odrobinę za długi nos. Zawsze nosił czarne obcisłe spodnie, czarną koszulę

z postawionym kołnierzem, a na jego szyi wisiał cięŜki srebrny łańcuch. Kelly niemal nie mogła

uwierzyć we własne szczęście, gdy zgodził się przyjąć ją na praktykę; był nie tylko oszałamiająco

przystojny, lecz takŜe pracował u Richarda Wal-kera na londyńskim West Endzie i uchodził za

błyskotliwego stylistę. Często zastanawiała się, dlaczego zrezygnował z wielkiej kariery i otworzył

salon na przedmieściu, ale w końcu uznała, Ŝe z pewnością miał swoje powody, a ona jest po prostu

szczęściarą. *

— Chciałam prosić... moŜe mogłabym zwolnić się dziś pół godziny wcześniej? — spytała, gdy

obie z Susan stały jeszcze na schodach piwnicy. — Mój brat ma urodziny, a ja nie zdąŜyłam

jeszcze kupić mu prezentu.

— No dobrze... ale pod warunkiem, Ŝe porządnie posprzątacie. Najpierw salon, potem stanowiska

do mycia głowy, no i toaleta... i nie zapomnijcie o wymianie papieru!

Kelly Wahała się przez chwilę, a potem powiedziała:

— Sk°ro jesteśmy w piwnicy... moim zdaniem mogą tu być i^zury.

— Szczury? O czym ty mówisz?

— Wynosiłam śmieci i usłyszałam taki dziwny szmer...

— >Jie wiem, co usłyszałaś, ale tu nigdy nie było szczurów

— tyt°Ŝe nie, tylko Ŝe coś...

— Nie przejmuj się tym. — Simon wzrUszył ramionami. — ?e\vnie jakiś ptak wpadł d0 komina.

To się zdarza, choć niebyt często. No, dziewczyny5 uśmiechamy się i do rot>°ty. Czeka nas trudny

d^jeń

Kelly Odwróciła się i połoŜyły dłoń na klamce drzwi do piwnicy. Kiedy juŜ miała je zamknąć,

nagle wydało jej się, Ŝfe po ścianie przemknął jakiś cień — i znikł w mroKu pod łukiem. Zerknęła

na Simona, ale on juŜ zajmował się panią Baxter; Ŝartował z nią i śmiał się wesoło. Mogła mu

przerwać, nie Namierzała jednak zrobić z siebie idiotki, więc nic nie powiedziała, tylko mocno

zatrzasf»ęb drzwi i upewniła się, czy zamek zaskoczył.

Podeszła do fotela Simona, porządnie ułoŜyła wszystkie jego narzędzia oraz buteleczki i tubki

kosmetyków, których uŜywał w pracy. Wiedziała, Ŝe jeszcze dziś będzie musiała ^ejść do piwnicy i

wymieść ją do czysta, lecz mimo iŜ oznaczało to koniec dnja pracy, wcale za tą chwilą nie tęskniła.

ROZDZIAŁ 2

Kiedy ostatnia klientka opuściła salon, Simon zamknął drzwi i wygasił świecący nad nimi

fioletowy neon: „Siz-zuz. Salon fryzjerski dla kaŜdego" — ze znakiem firmowym zamykających

się i otwierających noŜyc. Susan i Kevin odłoŜyli grzebienie i szczotki, a Kelly po raz ostatni

przeciągnęła miotłą po podłodze.

— Nie zapomnij o piwnicy! — zawołał do niej Simon. Jakby była w stanie o niej zapomnieć. >

Prawdę mówiąc, w dzieciństwie marzyła raczej o karierze weterynarza niŜ fryzjerki. Uwielbiała

zwierzęta, zwłaszcza psy i konie; podczas kaŜdej wizyty na farmie wuja w hrabstwie Kerry niemal

cały czas spędzała w stajniach. O'Sullivanowie byli jednak liczną rodziną, mieli pięciu synów i

dwie córki — i nie starczyło im środków na kształcenie jednej z nich w szkole weterynaryjnej.

— Musimy wybierać między mądrością w głowie a butami na nogach — powiedział kiedyś ojciec.

— Obawiam się, Ŝe w tej konkurencji wygrywają niestety buty. Nie da się na to nic poradzić.

Ojciec był niewątpliwie bardzo praktycznym człowiekiem. Kelly nie miała wyboru. Dostosowała

się do tej jego praktyczności, pracowała i zarabiała, próbując oszczędzić na naukę i na wynajęcie

mieszkania. Simon był dla niej darem niebios: nie tylko ją zatrudnił, ale takŜe interesował się jej

sprawami, a w nielicznych wolnych chwilach robił wszystko, by wtajemniczyć ją w zawodowe

sekrety pracy stylistów. Umiała juŜ przystrzyc i ułoŜyć własne włosy. Niedługo zostanie fryzjerką i

wtedy będzie zarabiać trzykrotnie więcej niŜ teraz, nawet bez napiwków.

— Dobra, kończymy. — Simon wyjął pieniądze z kasy i przeliczył dzienny zarobek. — A moŜe

macie ochotę spędzić tu całą noc? — Spojrzał na swój zegarek, złotego roleksa. — Słuchajcie,

strasznie się spieszę. JuŜ spóźniłem się dziesięć minut na sesję zdjęciową. Katalog „Weselne

dzwony" to nie byle co, a ja robię do niego wszystkie fryzury. Kiedy będziecie wychodzić, nie

zapomnijcie włączeniu alarmu.

— Oczywiście, Simonie — odparła Susan, a kiedy wyszedł, dodała: — Trzy torby włosów,

Simonie...

— Nie lubisz go? — zdziwiła się Kelly.

— Jest w porządku, tyle Ŝe chce wszystkim rządzić. No i uwaŜa się za Pana Boga stylistów.

— Dla mnie zawsze był bardzo miły.

Trzasnęły zamykane przez szefa tylne drzwi salonu

1 zaraz potem rozległ się niski warkot silnika BMW.

— Och, nie wiedziałam, Ŝe zrobiło się aŜ tak późno — westchnęła Susan. — Kelly, słuchaj, ja teŜ

muszę uciekać. Chętnie bym ci pomogła, ale obiecałam zająć się dzieckiem Desmonda i Marie.

Wiesz, jak włącza się alarm, prawda?

Susan pochodziła z Jamajki. Była wysoka, szczupła, bardzo atrakcyjna, no i niezwykle dbała o

swoją fryzurę. Włosy dekorowała wstąŜkami, koralikami i wtykała w nie mnóstwo grzebieni.

Potrafiła zadowolić klientki o kaŜdym kolorze skóry. Marzyła o tym, by otworzyć swój własny

salon, który szczyciłby się wszechstronnością usług. Wymyśliła nawet jego nazwę: „Szachownica".

Bezustannie Ŝartowała, uwielbiała się wygłupiać i zawsze potrafiła rozśmieszyć Kelly.

— Bardzo mi przykro, ale ja teŜ muszę juŜ lecieć — powiedział przepraszająco Kevin. —

Umówiłem się z Mi-chaelem. Idziemy do kina. Wybrał jakiś japoński film. Podobno to czysta

sztuka, o samurajach, i w dodatku z napisami. Chyba wolałbym znów obejrzeć Titanica. Tam

przynajmniej wszystko jest proste, jasne i człowiek wie, Ŝe znowu się popłacze.

Był nieco otyłym chłopakiem o bladej cerze, a urodę swoich gęstych, wijących się jasnych włosów

podkreślał własnoręcznie. Mieszkał nad hinduską restauracją, w wolnym czasie lubił spacerować i

był najsympatyczniejszą i najmniej egoistyczną osobą, jaką Kelly spotkała w całym swoim krótkim

Ŝyciu. Kilkakrotnie wybrali się jazem na lunch. Jadał wyłącznie pemoziarnisty chleb i sałatę, lecz

po lunchu kupował w najbliŜszym kiosku osiem snicker-sów, dwa dla niej i sześć dla siebie.

— Z dietą trzeba uwaŜać — mawiał. — MoŜna ją wziąć wyłącznie z zaskoczenia.

Oboje pomachali Kelly na do widzenia i wyszli, rozmawiając i śmiejąc się. Pozostawili ją sam na

sam z brzęczącą i mrugającą Ŝałośnie jarzeniówką. Najpierw posprzątała salon. Ustawiła równo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: