fakty_i_mity_2002_139_44.pdf

WŁAŚNIE UMIERAJĄ TYSIĄCE POLAKÓW, BO...

ZABRAKŁO JEDNEGO LEKARSTWA!!!

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 44 (139) 31 października –7 listopada 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Str. 6

Requiem

Nam nie potrzeba kadzideł,

symfonii i requiemów,

nie czas dziś jeszcze na to,

siły dajcie światu żywemu.

Przyjdzie dzień, gdy jak iskra

wieczna radość przez glob przebiegnie:

żywym na odpoczynek,

umarłym na Wielkie Requiem

K I Gałczyński

W centrum

cywilizacji śmierci

Dyrektor Domu

Dziecka „Słonecz-

na Przystań”, na-

leżącego do Cari-

tasu – Stanisław L. to zaufany kurii

archidiecezjalnej w Gnieźnie, przyja-

ciel wielu księży i czciciel biskupów.

Dał się poznać jako dobry gospodarz

i świetny organizator. Jednym słowem

– ideał. A do tego jak on kochał te

biedne sieroty! Po prostu żyć bez nich

nie mógł. Zwłaszcza bez małych dziew-

czynek, które gwałcił i zmuszał do sek-

su oralnego...

Urzędnicy Watykanu na dźwięk słowa Holandia do-

stają gęsiej skórki i spluwają co prędzej przez lewe ra-

mię. Dlaczego? Ponieważ ten najbardziej postępowy kraj

w Europie oskarża się o sprzyjanie narkomanii, propago-

wanie aborcji i eutanazji. Cywilizacja śmierci ma jakoby

w Holandii wypierać cywilizację miłości, rodem z katolic-

kiej kruchty. Tyle hałasu o jedno słowo: tolerancja.

Fragment pomnika gejów – ofiar hitleryzmu

Str. 12

Str. 6

DOM

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 44 (139) 31 X – 7 XI 2002 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Być albo nie? Być!

J ako kleryk włóczy-

POLSKA Sensacją zakończyło się głosowanie w świętym mie-

ście Krakowie – przepadli ludzie Kościoła, a do drugiej tury prze-

szli kandydaci Unii Wolności i SLD-UP. Wybory samorządowe

cechowała jedna z najniższych frekwencji w historii III RP – oko-

ło 40 proc. Dopisali natomiast biskupi – pośpiesznie wrócili

z wizyty na Węgrzech, bo – jak zauważyli – „liczy się każdy głos”.

Święta RACJA, święta RACJA!

Marek Borowski pozostanie marszałkiem Sejmu. Wniosek LPR

o jego odwołanie Sejm odrzucił głosami SLD-UP, PSL i PO.

Wkrótce okaże się, co utargowały kluby PSL i PO.

Związek Zawodowy Lekarzy zwrócił się do Trybunału Konsty-

tucyjnego z prośbą o zbadanie, czy specjalny fundusz medycz-

ny dla prominentów i ich rodzin (5–12 mln zł rocznie) jest zgod-

ny z ustawą zasadniczą, która zapewnia równy dostęp obywa-

teli do świadczeń państwowych.

Rząd sam się wyleczy?

POZNAŃ Następca Paetza, watykańczyk abp Gądecki, uświa-

domił podległym sobie Polakom, że sama fachowość nie wystar-

czy kandydatom na radnych i że należy głosować na „kierują-

cych się katolicką nauką społeczną”, bo „z duchowości, a nie

tylko fachowości płynie podejście do wszystkich konkretnych

problemów”. Komentarz biskupa pojawił się w serwisie Kato-

lickiej Agencji Informacyjnej w dniu głosowania, z pogwałce-

niem ciszy wyborczej.

Wszak nie o bezduszne prawo i fachowość tu chodzi...

BIELSKO-BIAŁA Luteranie domagają się od władz RP pod-

pisania z nimi konkordatu! Wielokrotnie dopominali się o to

u władz i jak dotąd byli lekceważeni. Wybrany w demokratycz-

nych wyborach synod ewangelików augsburskich chce, aby ich

Kościół był traktowany na równi z katolickim. Jest to kolejna

tego typu inicjatywa po wystosowanym wiosną tego roku pod

adresem rządu monicie środowisk humanistycznych, domagają-

cych się podpisania konkordatu z niewierzącymi.

Ewangelicy zapomnieli, że miejsce w szeregu pokazał im „Do-

minus Iesus”. A ateiści niech się cieszą, że żyją...

ROSJA Śmiercią przynajmniej 118 zakładników zakończyła się

akcja oddziałów specjalnych w teatrze Dubrowka. Wszystkie ofia-

ry (z wyjątkiem jednej) zginęły od gazów paraliżujących rozpy-

lonych przez jednostkę antyterrorystyczną Alfa. Za zaginione

uważa się 54 osoby. Prawdopodobnie – biorąc pod uwagę tra-

dycje Rosjan w dezinformowaniu – ludzie ci także nie żyją.

W matuszce Rosiji mnogo liudiej.

DANIA Mimo protestów i szantażu Rosji rząd w Kopenhadze

nie odwołał Światowego Kongresu Czeczeńskiego. Duńczycy ar-

gumentują, że inicjatywa spotkania wywodzi się z kręgów pry-

watnych i odwołanie kongresu byłoby naruszeniem konstytucji.

Rosjanie nie zrozumieli. U nich konstytucja jest dla ludzi... rzą-

dzących.

USA Zatrzymano w końcu „snajpera” – zabójcę 10 osób w oko-

licach Waszyngtonu. Okazało się nim dwóch wynaturzonych sza-

leńców – Muhammad i Malvo, przy czym ten drugi jest nielet-

ni. Grozi im kara śmierci.

22 dni męczyli się Amerykanie, szukając drani bez Rutkow-

skiego.

EUROPA Huragan szalejący od Wielkiej Brytanii po Polskę

i Czechy przyniósł ogromne straty i pozbawił życia prawie 30

osób. W Polsce natura poczekała na zakończenie wyborów.

My to mamy chody!

BELGIA Państwa UE porozumiały się w Brukseli co do finan-

sowych warunków przyjęcia 10 nowych krajów. Na wniosek

Holandii zaostrzono jednak nadzór nad kandydatami – do 3 lat

przedłużono klauzulę ochronną umożliwiającą wykluczenie tych,

którzy podpadną w trakcie realizacji wspólnych działań Unii.

Nie ufają nam! Obrońcom przedmurza chrześcijaństwa!

FRANCJA Projekt nowej rezolucji Parlamentu Europejskiego

w Strasburgu zawiera niecodzienne ostrzeżenie pod adresem

polskich posłów, zarzucające im zachowania „sprzeczne z zasa-

dami kultury parlamentarnej”. Chodzi o wygwizdanie w Sejmie

komisarza UE do spraw rolnictwa, Fischlera, oraz ostatnie wy-

bryki LPR i Samoobrony.

Wot, chamy jedne – na polskim folklorze nie poznali się!

AUSTRIA Związany z Opus Dei biskup Kurt Krenn z St. Po-

elten powiedział, że do Unii Europejskiej nie powinno się

przyjąć Turcji, bo „Europa musi pozostać chrześcijańska”. O is-

lamie powiedział, że w odróżnieniu od katolicyzmu nie jest on

„prawdziwą religią”.

Nie damy się po raz drugi zaciągnąć do obrony Wiednia.

SŁOWACJA Jadącym na obrady episkopatu trzem biskupom

Pan nie pobłogosławił. Mieli wypadek, odnieśli rany, a najpo-

ważniejsze – sam metropolita Bratysławy, abp Jan Sokol.

A u nas mądrzy biskupi, ze względów bezpieczeństwa jeżdżą

limuzynami, każdy osobno.

IZRAEL Lewicowa Partia Pracy zagroziła wyjściem z koalicji

rządu Szarona, jeśli ten nie skieruje na cele społeczne pienię-

dzy finansujących osiedla na ziemiach okupowanych. Budowa

osiedli jest sprzeczna z rezolucjami ONZ. Od dawna narasta

rozdźwięk pomiędzy koalicjantami. Lewica sceptycznie ocenia

represyjną wobec Palestyńczyków politykę premiera. Możliwe

są nawet przedterminowe wybory.

Może się wnet okazać, że Arafat nie jest terrorystą...

BRAZYLIA Wybory prezydenckie wygrał polityk lewicowy

i działacz robotniczy Luiz Inacio Lula da Silva. Lula zwany nie-

gdyś „brazylijskim Wałęsą” zdobył aż 61 proc. głosów i zapo-

wiedział, że będzie „prezydentem wszystkich Brazylijczyków”.

Jego zwycięstwo jest ogromną sensacją i wywołało niepokój Wa-

szyngtonu oraz elit finansowych...

...Ponieważ w odróżnieniu od Wałęsy, Lula może naprawdę dać

po 10 tys. na głowę.

łem się po różnych

parafiach i kościołach. Z tego okresu pamiętam płomienne

kazanie wygłoszone, a dokładnie wykrzyczane, na cmenta-

rzu podczas mszy 1 listopada. Ksiądz zakonny przekonywał

w nim, że ludzie powinni nieustannie myśleć o śmierci,

wyobrażać sobie swoje konanie. Powinni to robić przy każ-

dej okazji – w pracy, podczas odpoczynku, kiedy się kłócą

i kochają, płodzą czy rodzą dzieci, piją wódkę. Ma to nam

– według kaznodziei – zapewnić zbawienie. Przywoływanie

momentu śmierci powinno być hamulcem przed popełnia-

niem grzechów. Obrazowo rzecz ujmując, człowiek wzdry-

ga się na myśl, że kiedyś odpowie za swój zły uczynek,

i nie popełnia go. Mało tego, mając przed oczami kres

swojej egzystencji, grzesznik czuje się zdopingowany do

przestrzegania przykazań, by w chwili śmierci miał na kon-

cie korzystny bilans dobra i zła.

Koncepcja kaznodziei była na tyle ciekawa z punktu wi-

dzenia teologii duchowości i eschatologii, które wówczas stu-

diowałem, iż pozostała mi w pamięci przez kilkanaście lat.

Ciekawa była też konkluzja: – Wokół panoszy się tyle zła, lu-

dzie sponiewierali boskie prawo, dające im życie wieczne!

Tylko myślenie o własnej śmierci może ich jeszcze uratować

od piekielnych czeluści, od zatra-

cenia wiecznego, amen! Tak, lub

bardzo podobnie, zakończył ksiądz

to pamiętne kazanie.

Chrześcijanin ewangeliczny

szybko wypunktuje błędy w jego

wywodzie. Zbawienie, według Bi-

blii, otrzymują wierzący jedynie

z łaski Najwyższego, a nie jako za-

płatę za dobro uczynione za życia.

Biblijny Pan Bóg może dać to co

chce i komu chce, tak jak robot-

nikowi z przypowieści, który pra-

cował najkrócej, a zapłatę otrzy-

mał po równo z innymi robotni-

kami. Liczy się nawrócenie serca,

zaś same dobre uczynki są tylko

naturalną konsekwencją, wykwi-

tem miłości do Boga i człowieka.

Jednak w rozumowaniu kaznodziei

było coś intrygującego. Odwróć-

my nieco sytuację i zapytajmy

– co może się stać, jeśli zacznie-

my nieustannie myśleć o śmier-

ci? Jaki będzie to miało wpływ na

nasze codzienne życie?

Niewątpliwie śmierć jest jednym z najważniejszych mo-

mentów życia. Pośród naszych przodków było jej więcej, by-

ła wszechobecna i mogła dosięgnąć zarówno staruszków,

jak i małe dzieci. Szalały, dziesiątkowały całe narody zarazy

i choróbska, dziś już ujarzmione. Zapalenie płuc i gruźlica jesz-

cze przed wojną robiły wśród dzieci „naturalną selekcję”.

Dzisiaj też trup ściele się pokotem, tyle że na ekranach tele-

wizorów. Swoją drogą, musi to mieć jakiś wpływ na nasze

postrzeganie śmierci. Nie jestem psychologiem, ale uwa-

żam, iż wirtualne i filmowe nieboszczyki oddalają w naszej

świadomości wizję rzeczywistych zgonów. Tak naprawdę to

dopiero śmierć najbliższej osoby – rodzica, małżonka, dziec-

ka – sprowadza nas na ziemię i uświadamia, że i my zasili-

my kiedyś jej skład chemiczny.

Ksiądz zakonnik i jemu podobni od wieków próbują za-

szczepić wśród katolików cywilizację śmierci. W imię cze-

go? W imię ciułania dobrych uczynków, a tak naprawdę po

to, aby ciągły strach przed spotkaniem z Bogiem uczynił

owieczki jeszcze bardziej pokorne i podatne na kościelne ma-

nipulacje. Niestety, do niektórych wiernych filozofia podpo-

rządkowania swoich 80–90 lat momentowi wyzionięcia du-

cha przemawia jak najbardziej. Oby być wówczas w stanie

łaski uświęcającej! – modlą się latami. Od tej chwili – mó-

wią – zależy całe nasze życie wieczne! Od „dobrej śmierci”,

pytam się, czy może raczej od życia właśnie?

Zgodnie z tą katolicką filozofią, nieważne jest wykształ-

cenie, dzieci, praca, jej owoce – to co po nas zostanie. Że-

by to choć jeszcze dobre uczynki się liczyły! Nie. Najważniej-

sze są zakupione msze, pielgrzymki, posty, częstotliwość

odmawiania różańca i koronki do miłosierdzia, które prze-

cież gładzą grzechy świata. Takie źle pojęte czuwanie na

nadejście śmierci – potrafi sparaliżować całe życie czło-

wieka, otępia go i uwstecznia. Paradoksalnie – chcąc się

samemu zbawić za wszelką cenę – krzywdzimy siebie

i całe swoje otoczenie, a także obrażamy Boga, wypacza-

jąc jego naukę. Biblia zachęca człowieka do zupełnie in-

nych zachowań, do samodoskonalenia i czynienia sobie

ziemi poddaną. W księdze Koheleta czytamy, iż nie ma

większego szczęścia i nie ma innego sensu życia ludzkie-

go nad satysfakcję z pracy rąk swoich. Tak pojmują to

protestanci, dlatego kraje, w których oni dominują, prze-

rastają cywilizacyjnie katolickie zagłębia zabobonu. A hu-

mor i optymizm, tak niezbędne w osiąganiu małych, co-

dziennych celów? Spytajcie dziesięciu Polaków na ulicy

– jak im się powodzi. Wiadomo, narzekać będą wszyscy,

ale czy chociaż jedna osoba doda, że ma lepsze widoki na

przyszłość, mały cień nadziei na poprawę losu? Dla kato-

lików życie to ciągła udręka; nawet jak nie jest źle, to też

jest do kitu. A jak jest dobrze, to też jest źle, bo to grzech

żyć w samozadowoleniu czy dostatku. Finał, czyli przykle-

panie szpadlem i ewentualne męki piekielne nie mogą na-

strajać optymizmem. Z taką mentalnością możemy faktycz-

nie przyczynić się do duchowego odrodzenia wspólnej Eu-

ropy, czego bardzo pragną „nasi” biskupi.

Ja – jak przystało na heretyka – o śmierci nie myślę wca-

le. Zdążę się jeszcze zmartwić, kiedy po mnie przyjdzie. A je-

śli nie zdążę, to jeszcze lepiej. Staram się żyć z dnia na dzień

z czystym sumieniem i robić to, w co wierzę. Dobrze mi

z tym. Mam nadzieję, że i innym jest dobrze ze mną, oczywi-

ście nie wszystkim... Staram się skupiać wokół siebie ludzi

czynu, „z żywymi naprzód iść, po życie sięgać nowe”. Na owo-

ce mojej pracy oczekuje wielu ludzi. Daje mi to satysfakcję.

Spełniam się tak dalece w tym najmarniejszym z żywotów,

na tym łez padole, iż przestałem nawet zastanawiać się, któ-

ra religia jest najbliżej prawdy o Bogu. Być może wiedzą

o nim najwięcej ci, którzy w Niego nie wierzą. Nie dbam

o to. Jeśli Bóg patrzy na nas z góry, musi się setnie bawić,

przysłuchując się „uczonym” dysputom teologów, najwięk-

szych darmozjadów świata. Jestem święcie przekonany, że

nieważne jest – jak człowiek wierzy, do jakiego należy ko-

ścioła i czy wierzy w ogóle. Życie mogło go bowiem tak do-

świadczyć i pokierować, iż miał prawo stracić wiarę, bo prze-

cież jest tylko człowiekiem. Ważne jest to, jak się żyje.

Nie zajmujmy i nie przejmujmy się tym, co od nas nieza-

leżne, czego i tak nigdy nie zgłębimy, o czym nie przekona-

my się, czego nie potwierdzimy. Pamiętając, że kiedyś mu-

simy umrzeć, troszczmy się o życie, nie o śmierć. Nasze być

albo nie być zależy od nas samych. Czy pozostanie coś po

nas w zaświatach, czy tylko na ziemi? Pożyjemy, zobaczymy.

Ważne, aby w ogóle coś pozostało. I wcale nie chodzi tu

o nagrobek na cmentarzu.

JONASZ

Nr 44 (139) 31 X – 7 XI 2002 r.

WYBORY

W minioną niedzielę

mogliśmy odczuć, że

być może coś od nas

samych zależy. Mimo

to ponad 60 procent

Polaków zrezygnowało

z udziału w demokracji

bezpośredniej (co jest

ważnym sygnałem

apatii społecznej).

46 830 radnych

oraz 2489 wójtów,

burmistrzów

i prezydentów miast

zostało wybranych

bez ich udziału.

RACJA występująca w minionych

wyborach samorządowych pod na-

zwą Antyklerykalna Polska ze-

brała łącznie ponad 3,5 proc.

głosów.

Dużo to czy mało? Naszym zda-

niem – bardzo dużo. Wręcz szoku-

jąco dużo! Trzeba wszak zważyć, że

od chwili rejestracji ugrupowania

– a więc jego zaistnienia na arenie

politycznej – minęło zaledwie dwa

i pół miesiąca. I już ów – jakże

poparcie to już prawdziwy ewene-

ment, zjawisko wcześniej nigdzie nie

notowane! Zwłaszcza że nie pamię-

tam, aby którakolwiek partia wcze-

śniej spotkała się z taką zmową mil-

czenia, wręcz wrogości ze strony me-

diów wszelkiej maści i autoramen-

tu. Ogólnopolskie gazety odmawia-

ły przyjmowania naszych reklam,

a przysługujący nam czas antenowy

ograniczał się do kilkudziesięciu se-

kund emisji spotu.

Rzeczypospolitej Polskiej. I co

z tego? – zapytacie. A to, że partie

te od dawien dawna już nie istnie-

ją. Wiele innych – wymienionych

przez ONET – to ugrupowania ka-

napowe, liczące po 300, 400 osób,

np. Ruch Odbudowy Polski czy

Ruch Ludzi Pracy.

Cóż to wszystko oznacza? To do-

kładnie, że według ostrożnych sza-

cunków około 80 proc. Polaków nie

miało nawet szansy zagłosować na

może liczyć w Polsce na blisko mi-

lionowe poparcie. Jeśli wszyscy

– którzy słyszeli o RACJI i An-

tyklerykalnej Polsce – mieliby

szansę zagłosować, to mogliby-

śmy szacować naszych wyborców

na dwa miliony obywateli!!! . Jak

wielkie jest to COŚ, niech świad-

czy fakt, że np. Samoobrona przez

kilka lat nie mogła przekroczyć pro-

gu czteroprocentowego (posiadając

wszak potężne zaplecze wiejskie

PONAD 300 TYSIĘCY POLAKÓW ODDAŁO GŁOS NA ANTYKLERYKALNĄ POLSKĘ!

Wszystko przed nami

numer „FiM” do druku

(wtorek rano) nic nie jest

jeszcze pewne ani wiadome nawet

w przybliżeniu. Kosztujący 24,5 mi-

liona złotych system informatyczny,

dzięki któremu liczenie głosów mia-

ło być bułką z masłem, zwyczajnie

się rozsypał. Głównym wykonawcą

nieszczęsnego oprogramowania by-

ła firma Prokom Software. Transak-

cje załatwiane podczas gry w tenisa

z prezydentem nie popłacają, natu-

ralnie z wyjątkiem tych, którzy je za-

wierają. Prawda, panie Krauze ?

Konsekwencją takiego stanu rze-

czy jest ręczne przeliczanie i sumo-

wanie wszystkich danych z całej Pol-

ski, które może potrwać Bóg jeden

wie jak długo. Nasze więc dane tu-

taj zawarte są jedynie szacunkowe

i mogą być opatrzone pewnym błę-

dem na plus lub minus.

Według informacji zbieranych

od naszych sympatyków w całym

kraju, którzy cierpliwie odwiedzali

Obwodowe Komisje Wyborcze, APP

śmiesznie krótki – czas w życiu kra-

ju zaowocował tym, iż trzech i pół

Polaka na stu uznało, że utożsamia

się z programem RACJI. Takiego

wyniku nie było łatwo uzyskać rów-

nież dlatego, że 40 procent społe-

czeństwa biorącego udział w minio-

nych wyborach to zazwyczaj karne,

zdyscyplinowane elektoraty lewicy

i prawicy, od lat niemal nie zmienia-

jące swoich preferencji politycznych.

Licząc jeszcze inaczej, owe 3,5

punktu procentowego to przecież

300 tysięcy osób, które po przeczy-

taniu programu naszej partii powie-

działo: – TAK, to mi się podoba,

z tymi ideami się utożsamiam.

Oczywiście malkontent powie za-

raz, że to niewiele, że mogło być le-

piej, znacznie lepiej. Jasne, że tak.

Połowa naszych sympatyków, tych,

którzy chcieli oddać na nas swój głos,

nie miała takiej możliwości, ponie-

waż naszych kandydatów nie było na

listach w ich okręgach. Gdyby byli...

rachunek jest prosty – około 600 ty-

sięcy wyborców! Takie potencjalne

Poza tym Wielcy Tego Świata

robili wszystko, aby RACJĘ zmar-

ginalizować, czy wręcz skazać na po-

lityczny niebyt. Na przykład najwięk-

szy portal internetowy ONET PL,

prowadząc od kilku tygodni ranking

popularności kandydatów na prezy-

denta Szczecina, w ogóle nie

uwzględnił w nim naszego kandy-

data. Tak jakby nie istniał! Ten sam

ONET jeszcze dalej poszedł tuż

przed samymi wyborami. Na spe-

cjalnej stronie wyborczej zamieścił

alfabetyczny spis najważniejszych

partii politycznych w Polsce. Wśród

44 uwzględnionych w wykazie ugru-

powań – RACJA jest na miejscu...

ŻADNYM! Nie uwierzycie, ale po

prostu jej nie ma. Partii, która ma

ponad 12 tysięcy zarejestrowanych

członków nie ma, jest za to Kon-

gres Liberalno-Demokratyczny,

Partia Konserwatywna, Chrześci-

jańska Demokracja III RP, Koali-

cja Konserwatywna, Koalicja Re-

publikańska, Porozumienie Cen-

trum, a nawet Socjaldemokracja

RACJĘ, bo... NIGDY O NIEJ NIE

SŁYSZAŁO. W tym kontekście 3,5-

procentowy elektorat jest niebywa-

łym sukcesem, do czego przyczynił

się w sposób trudny do przecenie-

nia Kościół rzymskokatolicki. Krk

był w zasadzie jedyną instytucją,

na którą RACJA mogła w tych wy-

borach liczyć. Paradoks? Owszem,

jednak nie do końca. To kościelni

politykierzy bowiem, sekując naszą

partię z ambon i anten katolickich

rozgłośni, przyczyniali się do jej re-

klamy. Nie powiem, żebyśmy nie by-

li za to wdzięczni!

Cóż... ponad 300 tysięcy RA-

CJOnalistów, którzy przy urnach wy-

borczych opowiedzieli się za naszą

partią to wielki kapitał polityczny,

a przede wszystkim społeczny. Tym

większy, że tak naprawdę jest nas

znacznie, znacznie więcej. Jeśli bo-

wiem liczbę wyborców, którzy zde-

cydowali się pójść do urn, uzna się

za tzw. próbę kwotową całości elek-

toratu (a uczynić tak należy ponad

wszelką wątpliwość), to RACJA

i kapitał ludzkiego niezadowolenia),

a zasłużona i okrzepła Unia Wol-

ności nie dostała się Sejmu, bo gło-

sowało na nią mniej niż 4 proc. elek-

toratu.

I na koniec jeden problem – mo-

że najważniejszy. RACJA nie ma

elit, znanych nazwisk, rozpoznawal-

nych twarzy. Te elity, te wyborcze

konie pociągowe, dopiero się two-

rzą. Jest wprawdzie jeden jedyny Jo-

nasz, owszem, charyzmatyczny przy-

wódca darzony niezaprzeczalną es-

tymą wśród setek tysięcy Czytelni-

ków „Faktów i Mitów”, ale człek

to samotny. Dopóki go nie sklonu-

jemy – w sensie wychowania sobie

kilku podobnych osobowości – do-

póty RACJA będzie tylko rodzajem

pospolitego ruszenia. Ale ten stan

rzeczy już się zmienia.

Trzymajmy się, Kochani, pamię-

tając zaczerpnięte z Wyspiańskiego

motto naszej partii: „W czasach gdy

nic nie zależy od nikogo, zróbmy coś,

co by zależało od nas samych” .

MAREK SZENBORN

WYWIAD Z DANUTĄ HOJARSKĄ, POSŁANKĄ NA SEJM RP

Blokowanie do skutku

dydatów to ludzie porządni, którym można

śmiało zaufać, a pozostałe 2 procent, to do-

puszczalny błąd. Zamierzamy również, wzo-

rem innych partii, wprowadzić tzw. lojalki

dla naszych samorządowców. Chcemy udo-

wodnić społeczeństwu, że głos oddany na

nas, partię, która dopiero zabiera się do

rządzenia, nie będzie głosem straconym. My

jesteśmy nowi, bo przecież prawie cała resz-

ta już była.

– Co pani sądzi o kandydatach anty-

klerykalnej partii RACJA? Z tego co wiem,

Samoobrona nie cieszy się poparciem hie-

rarchów Kościoła katolickiego. Czy z an-

tyklerykałami z RACJI stworzylibyście

np. lokalne koalicje?

– Kościół zapowiedział, że nie będzie

angażował się w kampanię wyborczą, a więc

jego poparcia nie będzie dla nikogo. Jest to

oczywiście wersja oficjalna, bo życie mówi co

innego. A RACJA jest partią – z tego co wiem

– nową i skupia ludzi o określonych poglą-

dach. Skoro istnieje LPR, to może istnieć

partia RACJA, i jest to jeden z owoców de-

mokracji. A co do szans? Naprawdę trudno

mi się wypowiedzieć, bo niewiele na temat

samej partii i jej kandydatów wiem.

Jeżeli w jakiejś gminie członkowie Samo-

obrony zawierać będą koalicje, to będą to

czynić dla dobra tej gminy i z ludźmi uczci-

wymi. Jeżeli w RACJI są ludzie uczciwi, a

w to nie wątpię, to nie widzę żadnych pro-

blemów.

– Czy Samoobrona, blokując mównicę

parlamentarną, odnosi zamierzony efekt

i jak wyborcy mają rozumieć solidarność

w tych działaniach z posłami LPR?

– Nasze działania miały i mają nadal tyl-

ko jeden cel. Chcemy, aby wreszcie ktoś zro-

zumiał, że nie dopuścimy, jako posłowie Sa-

moobrony, do dalszego rozkradania majątku

narodowego. Przykład sprzedaży Stoenu jest

aż nadto wymowny i przeciwko takim prak-

tykom będziemy protestować w różnej for-

mie i do skutku. A obecność posłów LPR nie

jest dla mnie sensacją, bo łączy nas, akurat w

tym przypadku, wspólny narodowy interes.

Muszę jednak dodać, że Samoobrona działa

zawsze razem, a posłowie LPR występują w

grupach nie do końca zorganizowanych.

– Jakiego spodziewacie się wyniku w

wyborach samorządowych i czy jesteście

przygotowani na przejmowanie władzy w

gminach? Wasi przeciwnicy zarzucają Wam

brak fachowych kadr.

– Według naszych prognoz osiągniemy w

tych wyborach wynik w granicach 27-28 pro-

cent. Będzie się on różnił w zależności od śro-

dowiska i położenia geograficznego, ale śred-

nia będzie taka właśnie, jaką podałam. A co

do braku kadr... Samoobrona nie jest już

partią ściśle chłopską, w naszych szeregach

jest mnóstwo lekarzy, ekonomistów, nauczy-

cieli, prawników. Mamy kadry, których może

pozazdrościć nam niejedna partia, a przejmo-

wania władzy absolutnie się nie boimy.

– Czy Samoobrona po przejęciu wła-

dzy w konkretnych gminach dokona tzw.

bilansu otwarcia? W wielu polskich gmi-

nach, gdzie przez ostatnie 4 lata rządzili

ludzie z AWS-u, będzie co robić – długi,

długi i afery...

– Bilans otwarcia to czynność nr 1 no-

wych władz, nie tylko tych z naszej partii. Po-

winien tego dokonać każdy, kto chce po czte-

rech latach rozliczyć się ze swojego rządze-

nia. Mamy świadomość, że większość pol-

skich gmin jest zadłużona i nierzadko wyni-

kało to z nieumiejętności rządzenia lub wła-

śnie wspomnianych afer. Przedstawimy na

dzień dobry społeczeństwu całą prawdę o ich

gminach, choćby miała być najgorsza.

– Czy Wasi kandydaci na radnych,

wójtów, burmistrzów czy prezydentów zo-

stali gruntownie zlustrowani? Przeciwni-

cy zarzucają Wam, że na listach Samo-

obrony można znaleźć różnych cwania-

ków i oszustów, którzy np. idą z Wami

do wyborów, bo taka jest koniunktura, a

jeszcze 4 lata temu szli np. z AWS-em.

– Nie byliśmy w stanie, podobnie jak i

pozostałe partie czy komitety wyborcze,

sprawdzić dokładnie wszystkich kandyda-

tów. To nie udało się jeszcze nigdy i niko-

mu. Zawsze w każdej rodzinie jest jakaś

„czarna owca”. Osoba, która wygra wybo-

ry z naszej listy i splami dobre imię Samo-

obrony, natychmiast opuści nasze szeregi.

Dla takich ludzi nie będzie u nas miejsca.

Sądzę jednak, że 98 procent naszych kan-

Rozmawiał

PIOTR ŻELAZNY

Fot. archiwum

W chwili gdy oddajemy ten

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 44 (139) 31 X – 7 XI 2002 r.

GŁASKANIE JEŻA

światu wielkiego Mikoła-

ja Kopernika, pochodzi tak-

że Jan Paweł II – zauważył Ba-

bu Goginieni, jeden z przywódców

światowego ruchu humanistycz-

nego. Takim obiecującym spostrze-

żeniem (wypowiedzianym w gma-

chu Sejmu!) rozpoczęła się kon-

ferencja poświęcona prawom

człowieka w Europie.

Europejska Federacja Humani-

styczna (EFH) przy pomocy organi-

zacji polskich: Towarzystwa Huma-

nistycznego (jego przewodniczący

kościołów w życiu publicznym

i chcą budowy świeckiej Europy,

która będzie prawdziwym domem

dla wszystkich, bez względu na wy-

znawany światopogląd.

Do innych spraw, o które walczą

humaniści, należą: prawo do god-

nej śmierci (eutanazja), równoupraw-

nienie dla mniejszości seksualnych

i prawo do minimalnego dochodu.

Niezwykle interesujące okazało

się porównanie sytuacji w rozmaitych

krajach Europy. Okazuje się, że nie-

wiele z nich cieszy się pełnym roz-

działem kościoła od państwa. Za ide-

Śpijmy spokojnie

Historycy, nie wiedzieć czemu,

jak ognia wystrzegają się tak zwa-

nego gdybania. Rozważania – jak

potoczyłyby się dzieje świata, pań-

stwa, konkretnej osoby, gdyby na-

stąpił zbieg innych okoliczności

– uważają za niegodne naukowca.

Cóż... może i tak, ale ja nie jestem

zawodowym historykiem, więc

mnie to nie dotyczy. Proponuję

więc sobie i Państwu chwilę takiej

właśnie historycznej zabawy w „co

by było gdyby”.

Jest rok 1950. Dziesięć lat wcze-

śniej Hitler posłuchał jednak rozsąd-

nych podpowiedzi doradców i zre-

zygnował z planu napaści

na ZSRR ukrywanego pod

kryptonimem „Barbarossa

Fall”. Zaniechanie wojny

na dwa fronty sprawiło, że

doborowe dywizje SS i We-

hrmachtu wspierane przez

lotnictwo w pył rozniosły

aliantów. Cała Europa mu-

siała uznać hegemonię Ty-

siącletniej Rzeszy.

Od Azorów po Bug, od

bieguna północnego po

środkową Afrykę – już nie-

mal od ośmiu lat powiewa-

ją czerwone flagi z czarną swastyką,

a niemiecki jest jedynym urzędowym

językiem dla blisko miliarda ludzi.

O „dumnej” Polsce nikt już pra-

wie nie pamięta. Jeszcze gdzieś w pa-

ryskim metrze można dojrzeć wybla-

kłe napisy „Nie będziemy umierać za

Gdańsk”, jeszcze tylko w jakiejś czy-

telni ktoś wytrwały odnajdzie pożół-

kły numer „Timesa” ze zdaniem

Chamberlaina , że Polacy nie są

w stanie stworzyć i utrzymać niepod-

ległego państwa, lub z oświadczeniem

Mołotowa : „Polska to bękart trakta-

tu wersalskiego” .

Za to przyjaźń Hitlera i Stalina

wydaje się szczera i prawdziwa. W za-

mian za syberyjskie surowce dla fa-

bryk Kruppa , Kraj Rad dostaje tech-

nologie, ba, gotowe fabryki i broń

– bardzo potrzebną w niekończącej

się wojnie z Chinami.

Stosunki są dobre, ponieważ

Niemcy i ZSRR graniczą z sobą tyl-

ko teoretycznie, co oznacza, że nie

wchodzą sobie na odciski. W prak-

tyce istnieje między nimi rodzaj stre-

fy buforowej, pustyni niemal. Daw-

ne, tętniące życiem miasta zamieni-

ły się w sterty gruzu, którego nikt na-

wet nie próbuje uprzątnąć. Wylud-

nione wsie, dzikie pola. To kiedyś by-

ła Polska właśnie. Ale już jej nie

ma. Warszawa nie istnieje. Wymor-

dowano w Katyniu, Oświęcimiu, Maj-

danku i stu innych miejscach kwiat

tubylczej inteligencji: profesorów, le-

karzy, nauczycieli, oficerów, inży-

Chociaż w górskich wąwozach

i jaskiniach Tatr bronią się jeszcze

niedobitki dumnych niegdyś oddzia-

łów liniowych zamienionych w par-

tyzantkę. Ci „polscy bandyci” i „kry-

minaliści” – jak nazywa ich niemiec-

ka prasa „zjednoczonej Europy”

– potrafią jeszcze kąsać, a nawet za-

dawać niewielkie straty żelaznej ma-

chinie wojennej Rzeszy. Jest wśród

tych ludzi grupa desperatów, mło-

dych szaleńców, którzy jeszcze wie-

rzą, że można coś zmienić, coś ura-

tować, odwrócić los. Zresztą nie ma-

ją wyboru – albo walka, albo śmierć.

Nikt nie wie, w jaki sposób, ale

przecież udaje im

się przedostać do

Berlina – nowej sto-

licy Zachodniej Cy-

wilizacji.

W operze ber-

lińskiej trwa właśnie

wielka gala. Pano-

wie w mundurach,

panie w drogich to-

aletach, kawior,

szampan. I nagle...

Świat dowiadu-

je się ze zgrozą, że

pozbawieni ludzkich

uczuć polnische banditen żądają wy-

cofania niemieckich chłopców znad

Wisły, bo jak nie, to terroryści wysa-

dzą się w powietrze wraz z zakład-

nikami.

– Ja nie rozmawiam z terrory-

stami i nie ugnę się przed szanta-

żem tych zwyrodnialców – mówi dla

prasy Adolf Hitler i wysyła do ope-

ry swoje doborowe oddziały koman-

dosów. Nazajutrz światowa prasa za-

chłystuje się pochwałami: „Führer

okazał się nieugięty. Wiwat Wódz!

Wszyscy bandyci martwi. Sześciuset

ocalonych zakładników i tylko dwu-

stu martwych”. Zewsząd napływają

depesze gratulacyjne: od prezyden-

ta USA, od Stalina, papież dziękuje

Bogu w specjalnej homilii...

Uf! Możemy się już obudzić. To

był tylko zły sen. NAM przecież nic

nie grozi. MAREK SZENBORN

O wolną Europę

Andrzej Dominiczak gościł na ła-

mach „FiM” nr 25/2002) oraz Pol-

skiego Stowarzyszenia Wolnomyśli-

cieli im. Kazimierza Łyszczyńskiego

(sekretarz: Krzysztof Mróź ) zorga-

nizowała w dniach 25-26.10.2002 r.

międzynarodową konferencję. Go-

ście z Polski i wielu krajów Europy

rozmawiali o miejscu praw człowie-

ka w prawodawstwie unijnym, o świec-

kości naszego kontynentu oraz o dys-

kryminacji osób niereligijnych.

Mówcy przypomnieli historię Unii

Europejskiej, która z organizacji

typowo gospodarczej w latach 50.

– przekształciła się stopniowo we

wspólnotę interesów, wolności i praw

ludzkich. Przedstawiciele EFH, któ-

rej siedziba mieści się w Brukseli,

lobbują w instytucjach unijnych na

rzecz uwzględnienia potrzeb środo-

wiska świeckich humanistów, czyli

dziesiątków milionów obywateli Eu-

ropy, niezrzeszonych w żadnych ko-

ściołach czy związkach wyznaniowych.

Ciągle w wielu krajach (nawet

w zachodniej części Europy) zdekla-

rowani ateiści i agnostycy są trakto-

wani jak obywatele drugiej katego-

rii, a ich organizacje nie cieszą przy-

wilejami podobnymi do tych, jakie

mają organizacje religijne. Sprawa jest

tym bardziej przykra, że w ogromnej

mierze właśnie wolnomyślicielom za-

wdzięcza nasz kontynent wolność oby-

watelską i samą definicję praw czło-

wieka. Organizacje humanistycz-

ne są więc zawsze w mniejszym

lub większym stopniu antyklery-

kalne, sprzeciwiają się dominacji

ał świeckości uważany jest na ogół

system francuski, a od kilku lat tak-

że szwedzki. Gdzie indziej kościoły

wspomagane są w ten lub inny spo-

sób przez państwo. Dochodzi nawet

do tak kuriozalnych sytuacji jak

w Anglii, gdzie w Izbie Lordów

z nadania zasiada 27 biskupów an-

glikańskich. Podobnie w Norwegii,

gdzie król, któremu konstytucja nada-

ła pełny immunitet, paradoksalnie

pozbawiony jest jednego – prawa do

wyboru religii. Władca, jego rodzi-

na i połowa ministrów muszą być

członkami kościoła luterańskiego.

Delegaci EFH z Włoch ze zdu-

mieniem odkryli, że Polska – pod

względem prawnym i panującej u nas

zakłamanej i zdominowanej przez Ko-

ściół papieski atmosfery – do złu-

dzenia przypomina ich ojczyznę. Je-

den z przykładów: ku osłupieniu osób

o lewicowych poglądach szef post-

komunistów, ateista D’Allema ,

uczestniczył na placu Św. Piotra w ka-

nonizacji założyciela Opus Dei

– Escrivy . Bojowi włoscy antyklery-

kałowie podejmują szereg inicjatyw,

z których część, jak sądzimy, jest do

skopiowania w Polsce. Na przykład

Włosi rokrocznie obchodzą Tydzień

Antykonkordatowy, w czasie którego

nawołują do odrzucenia umowy ogra-

niczającej suwerenność ich państwa.

Fakt istnienia w Polsce antykle-

rykalnego tygodnika, czyli „FiM”,

wzbudził entuzjazm zagranicznych go-

ści konferencji. Od nich przekazuję

Wam, Drodzy Czytelnicy, najgorętsze

pozdrowienia.

nierów. W dorzeczu Wisły ciężko już

znaleźć kogokolwiek umiejącego coś

więcej niż czytać i pisać. Zlikwido-

wano wszystkie szkoły... Zresztą i tak

nie ma to już większego znaczenia,

bowiem doktryna Himmlera o osta-

tecznym rozwiązaniu kwestii polskiej

właśnie wprowadzana jest w życie

i całkowita eksterminacja miejscowej

ludności to tylko kwestia dwóch,

trzech lat. Na razie opancerzone

transportery nadludzi przemierzają

nadwiślańskie wertepy, a ich załogi

zabawiają się zakładami i strzelaniem

do umykających jak zwierzątka ko-

biet i dzieci. Za zabicie przedstawi-

ciela niższej rasy z odległości stu me-

trów jednym strzałem, można wygrać

butelkę dobrego koniaku.

Polacy już nie walczą, już są

tylko bierni, pogodzeni z losem.

Chociaż...

ADAM CIOCH

danie, jak funkcjonariusze

Kościoła katolickiego roz-

prawiają nad tym, czym jest

prawdziwe chrześcijaństwo, kry-

tykują „wierzących tylko z na-

zwy” i załamują ręce nad sta-

nem duchowym polskich kato-

lików. Ciekawe, skąd się wzię-

li ci „źli” wierni? Czy czasami

nie wychowali się na kościel-

nych dogmatach?

W Warszawie odbyła się dysku-

sja wokół książki „Sympatycy czy

chrześcijanie” autorstwa twórcy ru-

chu oazowego (Światło-Życie)

i kandydata na ołtarze – księdza

Franciszka Blachnickiego . Dostoj-

ni dyskutanci – biskup, ksiądz i ka-

tolicki redaktor – orzekli ni mniej,

ni więcej, tylko że społeczeństwo

polskie nie jest społeczeństwem

chrześcijańskim.

Prawdziwe chrześcijaństwo

A któż, do licha, do tego dopro-

wadził?! Kto ten naród wychowuje

i umoralnia od tysiąca lat z górą?!

Doprawdy, trzeba być ślepym, by nie

widzieć, że to katolicyzm jest źródłem

prostackiej, zabobonnej religijności

i wypaczonej moralności. Jakie inne

mogą być owoce „chrześcijańskiego

wychowania” – made in dziadki

w Watykanie – serwowanego później

z kazalnic i na lekcjach religii, jak nie

owa niedorozwinięta wiara?

Jest niestety jeszcze gorzej. Owo-

cem tego rodzaju religijności jest m.in.

zdeformowana i infantylna osobo-

wość, a w związku z tym chore mał-

żeństwa, rodziny, wykrzywione życio-

rysy, czy choćby nadużycia seksual-

ne bezżennego katolickiego ducho-

wieństwa. Panowie w czerni – zamiast

narzekać na wiernych – powinni ra-

czej pomyśleć, gdzie bije źródło za-

trutej ideologii. MAREK KRAK

Stwierdzenie powyższe, przyznać

trzeba, jest dosyć rewolucyjne. Jeże-

li jest prawdziwe, to istnieją dwie

możliwości – albo nie jesteśmy spo-

łeczeństwem katolickim, albo kato-

licyzm nie jest wyznaniem chrześci-

jańskim. Ta druga ewentualność przy-

pada nam szczególnie do gustu, nie-

ustannie wszak wykazujemy, że Ko-

ściół papieski w praktyce i teorii nie-

wiele ma wspólnego z naukami Mi-

strza z Nazaretu i jego apostołów.

Jeżeli natomiast nie jesteśmy społe-

czeństwem w większości katolickim,

jak podają wszelkie statystyki, to ja-

kim – w takim razie – społeczeń-

stwem jesteśmy? Ateistycznym? Po-

gańskim? Buddyjskim?

Takie znane katolickie autorytety

jak Kiernikowski, Litwińczuk,

Nosowski nie mają zamiaru odpo-

wiadać na te, logiczne przecież, py-

tania. Kim zatem jesteśmy?

Panowie unikają jednoznacznych

odpowiedzi. Za to narzekają. Biskup

Kiernikowski przestrzega, cytując

starożytnego pisarza, chrześcijanina

Tertuliana : „Chrześcijanami nie ro-

dzimy się, lecz stajemy” . Święte te

słowa zaskakują, gdy wypowiada je

katolicki biskup. Bo czy to nie Ko-

ściół rzymski wprowadził absurdal-

ny chrzest niemowląt? Panowie

z rozrzewnieniem przywodzą na pa-

mięć starożytny katechumenat – tę

szkołę wiary, która po kilku latach

terminowania prowadziła kandyda-

tów do świadomego chrztu. My py-

tamy: komu to przeszkadzało? Teraz

biadoli się nad niską jakością życia

katolików. Po co zmieniano wywo-

dzące się z Nowego Testamentu za-

sady braterstwa, wiernego trzyma-

nia się ewangelii i inne, według któ-

rych funkcjonował starożytny Ko-

ściół? Czy to nie katolicyzm te zmia-

ny wprowadził i czy teraz to nie je-

go funkcjonariusze obłudnie leją kro-

kodyle łzy? Narzekają, że wiara chrze-

ścijan (tzn. katolików) jest „niedoro-

zwinięta” , że ludziska kultywują „zwy-

czaje religijne” , a nie wiarę. Biadolą,

że katolicy to chrześcijanie „nomi-

nalni” , czyli tylko z nazwy.

S mutne, że z kraju, który dał

Z abawną rzeczą jest oglą-

Nr 44 (139) 31 X – 7 XI 2002 r.

NA KLĘCZKACH

KIEŁBASA Z BISKUPA

i nie krył, że ta znajomość ma tak-

że wymiar prywatny. Faceci po pro-

stu za sobą przepadają. Tak czy ina-

czej, minister – utrzymując tego ro-

dzaju kontakty – wykazuje sporą

przezorność polityczną. Znacznie

mniej roztropna, ale za to bardziej

ideowa okazała się wiceminister pra-

cy i polityki społecznej Jolanta

Banach . Dawniej uznawana za od-

ważną feministkę, przycichła na dłu-

gie miesiące – jak zgadujemy – ze

względu na funkcję piastowaną

w prokościelnym rządzie. Ostatnio

jednak kobieta najwyraźniej nie wy-

trzymała i podzieliła się publicznie

taką oto opinią: „Polacy zawsze mie-

li poglądy odwrotne do tego, co prak-

tykują – tradycyjne, trochę mieszczań-

skie, z właściwą dla katolików hipo-

kryzją” . Pani Wiceminister, to do-

prawdy wstyd! Kolega Kołodko tak

się stara, taki dobry przykład daje,

a Pani z katolicką obłudą wyjeżdża!

A.C.

kościół znajduje się pośród licznych

biurowców i może stać się miejscem

medytacji i modlitwy dla zagonio-

nych i narażonych na liczne pokusy

przedsiębiorców. Mogą mieć Ame-

rykanie swoje nowe technologie, mo-

żemy i my mieć innowacyjny i agre-

sywnie wychodzący do klienta sacro-

-biznes!

sądu, lecz ostatecznie Samoobro-

na odpuściła.

Z naszej strony proponujemy

episkopatowi wydanie wersji kano-

nicznej i jedynie obowiązującej wy-

powiedzi JPII, tak jak to uczyniono

z wypowiedziami Jezusa i Nowym

Testamentem. Na naszych oczach

rodzi się bowiem apokryficzna ewan-

gelia Lepperowa.

nie skorzysta z posiadanych już da-

nych. Odpowiedź jest prosta jak drut.

Informacje posiadane przez admi-

nistrację nie są warte ani złotówki,

podobnie zresztą jak te, które ma-

ją firmy ubezpieczeniowe. Według

ekspertów, różnice pomiędzy dany-

mi państwa a ubezpieczycieli wyno-

szą drobne DWA MILIONY SA-

MOCHODÓW! Tego cudu nikt nie

jest w stanie wytłumaczyć. M.P.

A.C.

PRZERWA NA MSZĘ

A.C.

Nie o biznes zresztą musi cho-

dzić, lecz o zwykłą... potrzebę.

W Rozdrożu koło Nidzicy (woj. war-

mińsko-mazurskie) szefowa świetli-

cy socjoterapeutycznej w oryginalny

i – przyznajmy – przyszłościowy spo-

sób organizuje sobie pracę. Placów-

ka czynna jest od godz. 16, ale o 18

pani kierowniczka robi sobie półgo-

dzinną przerwę, by uczestniczyć we

mszy. Potem znów wraca do świe-

tlicy i opiekuje się młodzieżą. Oczy-

wiście nie widzi w tym nic złego, po-

dobnie jak jej przełożeni. Trudno im

się dziwić – przerwa na mszę w go-

dzinach pracy to już niedługo MA

BYĆ! polski standard.

KATOLICY Z NAZWY

PAT

Obok episkopatu ślad w kam-

panii wyborczej zaznaczyła i Akcja

Katolicka. Niemal w ostatniej chwi-

li wydała oświadczenie zachęcają-

ce do sprawdzenia programów kan-

dydatów, czy aby nie ma w nich „ne-

gacji Boga, która prowadzi do bu-

dowania systemu społecznego, w któ-

rym ignorowana jest godność i od-

powiedzialność osoby ludzkiej” . Dla

przypomnienia – właśnie suwalska

policja zatrzymała kandydata na

radnego z Akcji, który molestował

seksualnie kilkuletnie dziewczyn-

ki...

Różnych chwytów używali kan-

dydaci na radnych w ostatnich wy-

borach, by załapać się na publiczne

posadki i diety. Niejaki Władysław

Dajczak , POPIS-owiec z wojewódz-

twa lubuskiego uchwycił się purpu-

rowej kiecki swojego brata Edwar-

da – miejscowego biskupa. Pod ha-

słem „Rodzina – najważniejsze miej-

sce w życiu” wystąpił na plakatach

w towarzystwie najświętszego człon-

ka... rodziny (na zdjęciu). Prywat-

ny biskup, to chyba jedyny argument

mający skłonić wyborców do głoso-

wania na Dajczaka, bo jego pro-

gram trudno uznać za przekonują-

cy. Domagał się on m.in. rozwoju

stref bezcłowych, które wkrótce bę-

dą przecież zlikwidowane, i obiecał

zabiegać o budowę w województwie

obwodnic, których budowa dawno

już jest postanowiona... Jak kościel-

ny, to już musi być zacofany?

J. Rybak

Do 14 lat (!) rosyjska Duma ob-

niżyła wiek, w którym można zawie-

rać małżeństwa. Problem w tym, że

tydzień wcześniej deputowani uchwa-

lili zakaz odbywania stosunków sek-

sualnych osób poniżej 16. roku ży-

cia. To co teraz? Przez dwa lata bę-

dą sobie patrzeć w oczy?

PaS

TORTURY MIŁOŚCI

DĄB, ZUPA...

Siostra Francesca kieruje w Kal-

kucie domem dla dzieci prowadzo-

nym przez zgromadzenie Sióstr Mi-

sjonarek Miłości założone przez

Matkę Teresę , kandydatkę na oł-

tarze. W domu tym przebywa oko-

ło setki ubogich maluchów. Skandal

wybuchł, gdy matka jednej z dziew-

czynek poszła na policję i oskarży-

ła zakonnicę o to, że celowo popa-

rzyła jej siedmioletnią córkę Kave-

ri, przyciskając jej rękę do patelni

rozgrzanej do czerwoności. W wy-

danym oświadczeniu Zgromadzenie

poinformowało, że zarzuty zostały

zbadane i fakt, iż zakonnica Fran-

cesca dopuściła się poparzenia Ka-

veri, a także... trzech innych dziew-

czynek, został potwierdzony. Za-

konnica chciała podobno ukarać

dzieci, bo coś jej zginęło.

T.L. (na podst. „POLITIKEN”)

R.P.

Bardzo się zbulwersował na

telewizję publiczną niejaki Józef

Herold , naczelny bydgoskiego od-

działu „Gazety Wyborczej”. Poszło

o sadzenie dębu w Toruniu, poświę-

conego przez Papę podczas jego po-

bytu w Krakowie. Drogocenne

drzewko zwieziono potem do Toru-

nia i urządzono typowo polski cyrk

– w uroczystym sadzeniu wziął udział

toruński biskup Andrzej Suski ,

u którego boku stał wiernie „wybor-

czy” Herold. Przy okazji, na fotce

w „GW” biskup zademonstrował,

iż wie, jak się opierać na szpadlu.

Ot, taki sielski obrazek: niech lud

wie, że kler też z ludu i roboty się

nie boi. To wszystko jednak doszczęt-

nie olał bydgoski oddział Telewizji

Polskiej. Na antenie nic nie poka-

zano! Herold obwieścił, że to lek-

ceważenie widza, jakby mieszkańcy

Kujawsko-Pomorskiego na nic inne-

go w TV nie czekali, tylko na wy-

stępy biskupów i przykościelnych

dziennikarzy.

KIERUJĄ WSZYSTKIM!

A.C.

Już rok temu przekonaliśmy się,

jak urzędnicy kościelni lubią kon-

trolowanie kierowców. Eksperyment

policyjno-księżowski na drogach nie

przypadł jednak do gustu rodakom,

jako że księża zbyt nachalnie nama-

wiali ich do święcenia pojazdów,

a i wręczane obrazki z wizerunkiem

świętego patrona nie zawsze dzia-

łają. Ostatnio nasi Czytelnicy donie-

śli nam o księdzu z Międzyrzeca

Podlaskiego, który w godzinach wie-

czornych kierował ruchem drogo-

wym na skrzyżowaniu ulicy Lubel-

skiej i Warszawskiej. Zdumieni kie-

rowcy przecierali oczy, nie mogąc

się dopatrzyć w tym newralgicznym

miejscu ani jednego policjanta. Gdy

jeden z kierowców stwierdził gło-

śno, że powinna tu być raczej poli-

cja, a nie ksiądz, sutannowy groź-

nie warknął: „Jeśli chcesz, to zaraz

będzie!”. Tymczasem Kodeks dro-

gowy w kilku artykułach, m.in. 5,

6 i 129, wyraźnie mówi o osobach

kierujących ruchem lub uprawnio-

nych do jego kontroli. Nie ma

w nich mowy o księżach, tylko o po-

licjantach. No to co? No to trzeba

zmienić kodeks!

RELIGIJNY

BIG BROTHER

Popularny reality show „Big Bro-

ther” będzie miał swój religijny od-

powiednik. Przygotowuje go chrze-

ścijańska telewizja holenderska

NCRV, a mają w nim wziąć udział

przedstawiciele wszystkich wielkich

religii świata. Dwanaście osób zo-

stanie zamkniętych na trzy miesią-

ce w klasztorze, aby... prowadzić dys-

puty teologiczne. Jak łatwo się do-

myślić, nie będzie tam kamer w ła-

zience. I wielu widzów pewnie też.

Chociaż... jak się wzorem poprzed-

ników wezmą za łby...

OTO SŁOWO PAPY

Kampania samorządowa Samo-

obrony nie obeszła się bez klerykal-

nego skandalu. Ludzie Andrzeja

Leppera powoływali się w ulotkach

wyborczych na słowa JPII , jakie

miał wypowiedzieć wobec Wodza,

13 marca br.: „Samoobrona jest bi-

czem Bożym na to, co się dzieje

w Polsce. Nie zmarnujcie tej szan-

sy”. Reakcja episkopatu była

wściekła. Samoobronie zarzucono

wykorzystanie „bez pytania” Naj-

świętszego Autorytetu, a poza tym

zakwestionowano autentyczność

papieskiej zachęty. Erudyta abp

Życiński orzekł z całą mocą, że

papież nie mógł czegoś podobne-

go powiedzieć, bo nie należy to

„do używanej przez Ojca Święte-

go konwencji językowej” . Poza tym

oświadczył, że „nie istnieje taka

wypowiedź Ojca Świętego, bo nikt

jej nie zna”. Według niego – jeśli

ktoś, żeby wprowadzić swoich kan-

dydatów do władzy, fałszuje wy-

powiedzi Ojca Świętego – sam się

dyskredytuje. Tymczasem oprócz

Leppera są dwaj świadkowie hi-

storycznej wypowiedzi, jego adiu-

tanci – Józef Żywiec i Bogusław

Warchulski. Arcybiskup Życiński

został poproszony o odszczekanie

swoich zarzutów. Nie odszczekał,

więc sprawa miała trafić do

PaS

SACRO-LUNCH

ŁAPA JANIKA

Warszawa to wymarzone miej-

sce do robienia interesów. Duży ry-

nek, wielka kasa w obiegu. Tak też

zapewne pomyślał ksiądz Leszek

Slipek z parafii Andrzeja Aposto-

ła i – jak podaje KAI – zapropono-

wał adoracje Przenajświętszego Sa-

kramentu i spowiedź w... przerwie

na lunch między 12 a 14. Jego

Kolejny minister bardzo chce

wsadzić swoją łapę do kieszeni kie-

rowców. Polowi marzyło się, abyśmy

płacili za drogi potrójnie: płacąc za

paliwo, za winiety i jeszcze za auto-

strady. Pozazdrościł mu popularno-

ści minister Janik i uznał, że Pol-

ska potrzebuje wreszcie ogólnopol-

skiego systemu ewidencji pojazdów

i kierowców. Aby go zbudować, na-

leży nałożyć na właścicieli pojaz-

dów nowy podatek nazywany niewin-

nie opłatą ewidencyjną od obowiąz-

kowych polis OC. Każdy posiadacz

samochodu powinien według Janika

dopłacić całe 1 euro (4 zł). W Pol-

sce rocznie nasi rodacy wykupują oko-

ło 18 mln polis OC. Prosty rachune-

czek – nowy podatek przyniesie rocz-

nie 18 mln euro, czyli 72 mln zł.

Przedstawiciele MSWiA szacu-

ją koszt zbudowania systemu na 120

mln zł. Przez pięć lat obowiązywa-

nia owej opłaty do kasy państwa

wpłynie 360 mln zł, czyli całe 240

mln więcej i nikt nikogo nie infor-

muje, co stanie się z tą nadwyżką.

Przy okazji zapytasz zapewne, Dro-

gi Czytelniku, czemu ministerstwo

R. Kraw.

OD ŚRODKA

Kler na różne sposoby próbo-

wał torpedować działalność Wiel-

kiej Orkiestry Świątecznej Pomocy

Owsiaka. Ponieważ wysiłki czarnej

braci przynoszą mizerne efekty, po-

stanowiono najwyraźniej zmienić

strategię. W koncercie bożonaro-

dzeniowym Orkiestry wezmą udział

tzw. muzycy chrześcijańscy, czyli ka-

toliccy piosenkarze, obstawiający

na ogół przykościelne imprezy, np.

Dariusz Majelonek .

R.P.

A.C.

ROZWAŻNY

I ROMANTYCZNA

Sądziliśmy, że minister Grzegorz

Kołodko znalazł się trochę przy-

padkowo na spotkaniu z biskupa-

mi. Ot, zaprosili i nie wypadało od-

mówić. Tymczasem okazało się, że

wicepremier ma pewną skłonność

do purpury. Pochwalił się prasie, że

jada obiady z biskupem Głódziem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: