fakty_i_mity_2002_137_42.pdf

PAPIEŻOWI DORADZAJĄ OSZUŚCI I ZŁODZIEJE

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 42 (137) 18 – 24 października 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Str. 12

Piątek, 11 października, manifestacja OKP,

Warszawa, okolice Sejmu III RP – 21 lat

po wprowadzeniu stanu wojennego. Wcześniej

był Poznań, Gdańsk, Radom i strajki 1980 roku.

Czego historia uczy rządzących? Tego, że jeszcze

nikogo z nich niczego nie nauczyła!

Sprawa się rybła

– Nas już praktycznie nie

ma – mówi rybak z portu

w Ustce. Inni mu wtórują.

Polskie rybołówstwo umie-

ra, przegrywając nierówną

rywalizację z unijnym. Brak

państwowych dotacji, niedo-

inwestowanie, przestarzały

sprzęt, brak zaplecza w po-

staci nowoczesnych prze-

twórni – wszystko to przy-

spiesza agonię. Ekonomista

powie – naturalna kolej rze-

czy, słabszy musi ustąpić. Ale

ludzie chcą pracować, ich

dzieci chcą jeść...

Str. 7

Str. 9

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 42 (137) 18 – 24 X 2002 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Módl się i nie pracuj

P owracam często do

POLSKA Na 173 mln zł okradł PZU-Życie jej prezes, Grze-

gorz Wieczerzak. Pominięto w tej wyliczance pieniądze wyda-

wane na kościelne, czyli słuszne inicjatywy medialne (Telewizja

PULS, serwisy KAI) czy solidarnościowe nasiadówki. Trwa ba-

danie, ile złotówek pan prezes wyprał, dokonując przedziw-

nych operacji finansowych. Afera PZU-Życie już zdeklasowała

sprawę FOZZ, uznawaną za największe złodziejstwo III RP.

Podobno Wieczerzak, który był ministrantem, chciał też iść do

seminarium. Taki talent się zmarnował!...

Dzień Papieski okazał się wyzwaniem rzuconym Orkiestrze Świą-

tecznej Pomocy – też były koncerty i tysiące młodych ludzi

zbierających pieniądze na ulicach miast. Tekturowe puszki na

kasę również były podobne. Papierowe datki wrzucał przed ka-

merami premier Miller, a nawet jego pryncypał Glemp!

Tylko Owsiakowego jąkania żal...

Zamiast podpisać, jak obiecywał, ustawę o abolicji i deklara-

cjach majątkowych, prezydent Kwaśniewski skierował ją do Try-

bunału Konstytucyjnego. Tym samym głowa państwa kolejny raz

pokazała swoją niezależność wobec SLD i miłość do środowisk

liberalnych, przerażonych przymusem tłumaczenia się ze swo-

ich majątków.

Kwaśniewski tylko do Kościoła i Busha ma pełne zaufanie.

WROCŁAW 10.10.br. minister finansów Grzegorz Kołodko

uczestniczył w konferencji episkopatu – to wydarzenie bezpre-

cedensowe w historii III RP. Opowiadał o gospodarce i zapew-

nił, że Fundusz Kościelny zostanie utrzymany. Dzięki niemu Krk

dostaje co roku około 90 mln złotych rekompensaty za zwró-

cone już w dwójnasób mienie zajęte 50 lat temu. Czerwone bi-

rety pochwaliły wicepremiera za moralność w ekonomii...

...która przejawia się w odbieraniu biednym i dawaniu bogatym.

W oświadczeniu po 319. Konferencji Episkopatu zbawcy naro-

du ochrzanili działalność polityczną rydzyjka. Abp Gocłowski

powiedział w radiu, iż przełożeni Rydzyka powinni rozejrzeć

się za nowym kandydatem na jego miejsce.

Czyżby zbliżał się czas Radia Wolna Maryja...?

TORUŃ Wniosek o przyznanie fundacji Rydzyka 54 ha nie

wszedł przed obrady rady miejskiej na polecenie samego...

Ojca Dyrektora.

Zagrywka taktyczna przed wyborami?

BOLESŁAWIEC Na oddziale neurologicznym miejscowego

szpitala odkryto kolejny przypadek choroby Creutzfeldta-Ja-

koba, która jest związana ze spożywaniem mięsa tzw. szalo-

nych krów.

Pesymiści twierdzą, że 1/4 Polaków jest zarażona. Na szczęście

nie ma pieniędzy na badania...

HOLANDIA Decyzja o poparciu przez rząd przyjęcia Polski

do UE może doprowadzić nawet do kryzysu gabinetowego. Zda-

niem miejscowych liberałów i części chadeków, nasz kraj nie

jest absolutnie gotowy do integracji z Unią.

A 9 pielgrzymek papieża, odnowienie ślubów jasnogórskich, pe-

regrynacje cudownych obrazów, nowe sanktuaria?!!!

WATYKAN Arcybiskup Georg Zur, nuncjusz apostolski

w Moskwie, został odwołany i przeniesiony do Austrii. Na ra-

zie nie wiadomo, kto i kiedy go zastąpi. Prawdopodobnie jest

to rodzaj droczenia się i protestu wobec wydalenia przez wła-

dze rosyjskie kilku katolickich duchownych.

Pragmatyka Putina obchodzi to tyle co zeszłoroczny śnieg.

WIELKA BRYTANIA Sięgająca dna poparcia społecznego

partia konserwatywna postanowiła złożyć w ofierze na ołtarzu

polityki swoją reformatorkę i byłą premier Margaret Thatcher.

Na zjeździe partii po 20 latach przyznano z ubolewaniem, że

reformy żelaznej damy pogorszyły jakość życia większości

Brytyjczyków.

Czas na potępienie Balcerowicza przez konającą Unię Wolno-

ści i jej siostrę – „Wyborczą”.

FRANCJA Gigantyczny tankowiec „Limburg” padł ofiarą ata-

ku terrorystycznego prawdopodobnie Al-Kaidy. U wybrzeży Je-

menu został staranowany łodzią wypełnioną materiałami wybu-

chowymi. Zginął jeden marynarz, a kilkunastu zostało rannych.

A Francuzi tak dzielnie hamują wojowniczych Amerykanów!

Wszystko na nic.

SZWECJA Były prezydent USA Jimmy Carter został laure-

atem tegorocznej Pokojowej Nagrody Nobla. Od 25 lat jest

on znanym orędownikiem pokoju i mediatorem w konfliktach

międzynarodowych. Ostatnio deklarował, że nie popiera sa-

mowolnej amerykańskiej akcji militarnej w Iraku.

Carter jako prezydent – oprócz pokoju – utrwalał też... biedę. Za je-

go rządów gospodarka USA była w największej od lat 30. zapaści.

INDONEZJA Najprawdopodobniej organizacja Dżemma Isla-

mija (związana z Al-Kaidą) zorganizowała na wyspie Bali krwa-

wy zamach na zachodnich turystów. W następstwie wybuchów

zginęło prawie 200 osób. Większość ofiar to Australijczycy.

Francuski tankowiec, fiński hipermarket, Bali... Czy to aby nie

CIA przygotowuje odpowiedni grunt pod atak na Irak?

IZRAEL 300 żydowskich obrońców praw człowieka i 500 pale-

styńskich pacyfistów protestowało razem przeciwko budowie

przez władze izraelskie muru dzielącego obydwie społeczności

w Abu Dis koło Jerozolimy.

Zdrowy rozsądek potrafi zatrzeć uprzedzenia.

GRUZJA Prezydent Edward Szewardnadze i zwierzchnik miej-

scowego Kościoła prawosławnego Ilija II podpisali porozumie-

nie, na mocy którego wyznanie to otrzymało status religii pań-

stwowej. Prawosławni otrzymają budynki, ziemie skonfiskowa-

ne po rewolucji 1917 r., a duchowni nie będą musieli zeznawać

w śledztwie (ochrona tajemnicy spowiedzi) i zostaną zwolnieni

ze służby wojskowej.

Wielka rzecz. U nas osiągnęliśmy to już dawno. I to w ramach

„państwa świeckiego”!

problemu bezrobo-

cia, ponieważ uważam, że jest ono największą zmorą nasze-

go kraju i największym źródłem nieszczęść. Polski wskaźnik

na poziomie prawie 20 procent jest prawdziwą narodową

tragedią. Oznacza bowiem rzeczywiste pozbawienie możli-

wości znalezienia pracy przez całe masy ludzkie, a do gro-

na milionów ofiar tej zbrodni przeciw narodowi trzeba doli-

czyć kolejne miliony członków rodziny bezrobotnych. Upior-

nie brzmi w tym miejscu stwierdzenie, iż nie sam problem

jest w tym przypadku najgorszy, ale fakt, że tak niewiele al-

bo zgoła nic się nie robi (mając na względzie skalę zjawi-

ska), aby z nim walczyć. Kolejne rządy biernie przyglądają

się, jak upadają kolejne firmy, i to z udziałem Skarbu Pań-

stwa! Czy dobry gospodarz pozwoliłby, aby jego majątek

szedł w rozsypkę? W sytuacji, gdy bezwzględnym prioryte-

tem powinno być wygospodarowanie w budżecie jak naj-

większych środków na aktywne formy walki z bezrobociem,

nakłady na ten cel są jednymi z najmniejszych: w 1999 r.

– 1 miliard 97,4 mln zł,

w 2000 r. – 768,8 mln,

w 2001 r. – 604,4 mln,

w 2002 r. – 211,1 mln

złotych. To wprost nie-

wiarygodne, ale w mia-

rę jak rosło bezrobocie,

środki na jego zwalcza-

nie malały! Na szczęście,

w budżecie na 2003 r. za-

planowano 1 miliard

123,2 mln zł. To jednak

tylko kropla w oceanie

potrzeb!

Zjawisko bezrobocia

dotyka także zatrudnio-

nych i nie chodzi tu tyl-

ko o notoryczny lęk przed

utratą pracy. Rzecz pole-

ga na tym, iż ogromna

większość pracodawców

(którzy niekiedy sami cienko przędą) wykorzystuje trudną sy-

tuację na rynku i oferuje zatrudnienie za przysłowiowe gro-

sze. Bywa, że młodzi ludzie po wyższych studiach, inteligent-

ni, kreatywni – zarabiają po 600-700 zł miesięcznie, co led-

wo wystarcza im na przeżycie, pod warunkiem, oczywiście,

że mieszkają u rodziców. I cieszą się, że mają pracę!

W łódzkich pośredniakach nie ma żadnych ofert pracy

dla absolwentów wyższych uczelni z tytułem magistra! Tyl-

ko ponad 1/3 zarejestrowanych „szczęśliwców” pracuje na

tzw. etatach stażowych w urzędach skarbowych, archi-

wach państwowych, agendach UM. Zarabiają po 498 zł brut-

to, czyli równowartość zasiłku dla bezrobotnych. Niektórzy

biegle posługują się dwoma obcymi językami... W 800-ty-

sięcznej Łodzi przez cały rok nie było żadnych ofert pracy

dla pedagogów, chemików, biologów, filozofów i absolwen-

tów AWF. Cień szansy mają tylko informatycy, specjaliści

od bankowości i finansów oraz zarządzania.

Czy potrzeba Oświęcimia albo Katynia, żeby wykończyć

dużą część polskiej inteligencji?! Młodzi, po latach studiów

i wyrzeczeń rodziny, która na nie łożyła, bezradnie rozkłada-

ją ręce. Pytają rodziców – jaką Polskę żeście zbudowali?!

A gdzie osoby z wykształceniem średnim i po zawodówkach?

A gdzie kobiety po trzydziestce, których już nikt nigdzie pro-

gramowo nie zatrudnia?!

Nie wolno się jednak załamywać. Pomóc może Unia, choć

obecna skala bezrobocia w Polsce to w dużej mierze wła-

śnie jej dzieło – naszego „przystosowania". Wkrótce otwo-

rzy się szansa na pracę za granicą. Zarówno tam, jak i w

kraju, szanse mają tylko ci najbardziej przebojowi, opera-

tywni, i – mimo wszystko – wykształceni. Radzę od razu

wchodzić oknami. Sam zatrudniam właśnie takich, którym

na pracy zależy jak na powietrzu, którzy dają z siebie wszyst-

ko. Ogromną rolę spełniają cechy osobowościowe firmokrąż-

ców. Z własnych doświadczeń, spostrzeżeń i przemyśleń,

podpartych obecnie fachową literaturą, pozwolę sobie wy-

notować garść wskazówek dla poszukujących pracy.

Podstawą jest silny charakter, który trzeba kształtować

od dziecka; im wcześniej, tym lepiej. Ja od 13 roku życia

uprawiałem ćwiczenia siłowe, co zaowocowało nie tylko si-

łą mięśni, ale również hartem woli oraz cierpliwością i upo-

rem. Każdy powinien sam nakładać na siebie dyscyplinę; kie-

dy zaczną robić to wobec nas inni, człowiek może już nie

podołać wyzwaniom. Każda minuta lenistwa i w ogóle mar-

nowanie czasu to bezpowrotna jego strata oddalająca nas

od sukcesu. Od odpoczynku jest noc. Zamiast oglądania ko-

lejnego głupiego filmu – można nauczyć się kilkudziesięciu

słówek obcego języka. Policzmy, ile czasu marnujemy każ-

dego dnia! Osobiście nauczyłem się języka angielskiego

w bezsenne noce. Jako nastolatek przeżywałem jakieś za-

burzenia dojrzewania i całymi miesiącami nie mogłem spać.

Mniej więcej po tygodniu takiej katorgi zerwałem się z po-

ścieli i zacząłem wkuwać słówka, gramatykę, a w końcu słu-

chać kaset z nagraniami.

Paraliżujące dla człowieka są wszelkiego rodzaju autowy-

mówki, które przekształcają się w ciągle powtarzane i uświa-

damiane złe mantry, na przykład: czasy są ciężkie, inni są

lepsi ode mnie, mądrzejsi, mają talent, lepszy start, więcej

pieniędzy itp. Powinniśmy

postępować dokładnie od-

wrotnie, wmawiając so-

bie własną przebojowość;

karmiąc, programując

podświadomość wiarą

we własne siły. Mierzyć

trzeba zawsze wysoko.

Poziom sukcesu i szyb-

kość, z jaką go odnosimy,

są wprost proporcjonalne

do naszej wytrwałości

i pragnień, aby ten suk-

ces został osiągnięty. Na-

prawdę silna wola nie

znosi zwłoki w działaniu

i pokona wszelkie trudno-

ści. Sukces wymaga cał-

kowitego zaangażowania,

żadnych półśrodków! Naj-

większe ograniczenia, ja-

kie człowiek napotyka w życiu, rodzą się w nim samym,

w jego umyśle. Ludzie są tacy, jacy wierzą, że są. Jeśli cze-

goś pragniemy każdą cząsteczką ciała i umysłu – nasze ma-

rzenia stają się rzeczywistością!

To zaledwie garść ogólnych wskazówek, nic odkrywcze-

go. Problem w tym, aby uwierzyć, że to działa, i uwierzyć

w siebie. Czasy są naprawdę trudne, ale bywało dużo go-

rzej, nie tylko w Polsce. Ludzie jednak dźwigali się, a najlep-

si, najbardziej wytrwali pięli się do góry właśnie w latach

największych kryzysów.

Nie pomniejsza to w niczym roli państwa, którego naj-

ważniejszym obowiązkiem jest zapewnienie wszystkim oby-

watelom – w tym również słabym i najmniej przystosowa-

nym – możliwości godnego życia, a przede wszystkim pra-

cy. Rząd, który nie sięga po wszelkie dostępne środki, aby

wykonać to pierwszorzędne zadanie, nie ma prawa nazywać

się rządem. Możliwości są, pieniądze również, i w obliczu

tak wielkiej tragedii milionów Polaków powinny być wyko-

rzystane. Na zdradę stanu zakrawają: wprowadzenie za obec-

nego gabinetu możliwości odpisywania darowizn na cele ko-

ścielne od podstawy podatku dochodowego, i to w wysoko-

ści 100 procent kwot darowizn (miliardowe straty w budże-

cie!), ciągłe rozdawnictwo państwowych nieruchomości na

rzecz watykańskiego Kościoła; opłacanie ZUS-ów duchowień-

stwa z Funduszu Kościelnego, ulgi celne i podatkowe dla

najbogatszej warstwy społeczeństwa, przekazywanie – z bu-

dżetu państwa (w tym spółek z udziałem Skarbu Państwa)

i budżetów samorządów lokalnych – dotacji na budowy i re-

monty budynków kościelnych oraz działalność katolickich or-

ganizacji, bez możliwości ich skontrolowania! Dlaczego par-

lamentarzyści i ministrowie nie przekazują na Kościół części

własnych pensji, tylko oddają to, co do nich nie należy?

Gdyby każdego roku te wyrzucone w czarne błoto mi-

liardy naszych złotych przeznaczyć na tworzenie nowych

miejsc pracy, za rok, dwa – zmora bezrobocia w Polsce by-

łaby tylko wspomnieniem! Ale komu na tym zależy? Na pew-

no nie władzy – świeckiej i kościelnej. Oni już mają pracę.

JONASZ

Nr 42 (137) 18 – 24 X 2002 r.

ZAMIAST SPOWIEDZI

Nie tylko ja zresztą nie widzę nic

złego w nagości. Jesteśmy teraz dwa

kroki od kościoła Mariackiego,

gdzie można było obejrzeć „Sąd

Ostateczny” Hansa Memlinga. Na

tym obrazie większość postaci jest

naga,także święci! Sięgając do hi-

storii sztuki: Michał Anioł wyrzeź-

bił Jezusa nagiego.

– Proszę pamiętać jednak, że

Michałowi Aniołowi kazano, aby

postaciom z „Sądu Ostatecznego”

na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej

domalował zasłony i spódniczki!

W średniowieczu ciało było tema-

tem tabu, a artyści i medycy sek-

cje zwłok wykonywali potajem-

nie. Był czas, że groził za to stos.

– Mnie też grożono stosem.

Przedstawiciele Młodzieży Wszech-

polskiej proponowali, aby mnie spa-

lić, powiesić, ukrzyżować, a przynaj-

mniej ogolić głowę!

– Cała ta „wizyta” wyglądała dość

osobliwie. W galerii zjawili się dzien-

nikarze, fotoreporterzy i kamerzyści

oraz posłowie LPR – Gertruda Szum-

ska i Robert Strąk z grupą aktywi-

stów. Wygłaszali pogadanki do kame-

ry, a przedstawiciele Młodzieży

Wszechpolskiej próbowali rozpako-

wać mój krzyż. Widząc to, podeszłam

bronić swojej pracy. Doszło do sza-

motaniny. Potem mnie otoczono.

Przyznaję, że poczułam się zagrożo-

na. Posłowie stali i podjudzali swo-

ich popleczników. Pani Gertruda za-

dawała mi pytania. Nie mogłam od-

powiadać, bo tamci skandowali, za-

głuszając każde słowo.

– Czy później spotkały Panią

jakieś inne przykrości związane

z tą sprawą?

– W pewnym sensie. Dwa mie-

siące później pojechałam do Kato-

wic, gdzie brałam udział w wysta-

– Zamknięcie galerii uzasadnio-

no stwierdzeniem, że... nic się w niej

nie dzieje! Dziwnym zbiegiem oko-

liczności decyzja ta zapadła niecałe

dwa tygodnie od momentu, gdy me-

dia nagłośniły całą sprawę.

– Wymowa „Pasji” nie ma cha-

rakteru religijnego... To już wie-

my. Czy pokazując samoudręcze-

nie mężczyzny ćwiczącego na si-

łowni, miała Pani zamiar wykpie-

nia, wyśmiania męskości? Czy jest

Pani może feministką?

– Nie jestem feministką i nie lu-

bię takiego szufladkowania. Zresztą

artystki, które deklarują się jako fe-

ministki, zazwyczaj drążą temat ko-

biecości. Mnie – jako kobietę – fa-

scynuje męskość. Nie naśmiewam się

z męskości jako takiej, a jedynie z jej

fałszywego pojmowania.

– Czyli nie chodzi tu o walkę

płci?

– Uważam, że walka płci jest

wbrew naturze. Bezwzględnie dążę

do równowagi między płciami. Prze-

cież płcie się wzajemnie uzupełniają.

Nie walczę z mężczyznami ani z ko-

bietami, tylko ze stereotypami w poj-

mowaniu ról mężczyzny i kobiety.

– Jest Pani osobą wierzącą?

– Wychowałam się w rodzinie ka-

tolickiej. Na szczęście rodzice pozo-

stawili mi możliwość wyboru. Jestem

osobą niewierzącą. Znam wielu wie-

rzących, których wiara jest wspania-

ła. Taką osobą jest np. duszpasterz

środowisk twórczych w Gdańsku

– ksiądz Krzysztof Niedałtowski. Po-

dobnie jak w kwestii płci, tak w tej

sprawie – nie walczę z wiarą czy re-

ligią, tylko ze stereotypami. Jestem

osobą tolerancyjną i nikomu nie pra-

gnę niczego narzucać. Uważam, że

tolerancja jest bardzo ważna. Tole-

rancji uczymy się całe życie.

– Niektórzy porównywali „Pa-

sję” z pracami Andresa Serrano.

Szczególnie z pracą pt. Piss Christ.

Był to pomalowany bydlęcą krwią

krucyfiks zanurzony w moczu ar-

tysty – o czym informował podpis.

– Tego typu porównania nie ma-

ją sensu. Serrano dokonał świadome-

go zbezczeszczenia symbolu religijne-

go. Do mojej instalacji krzyż zrobi-

łam sama. On nie jest krucyfiksem,

ma inny kształt. Nigdy nie wisiał ani

nie będzie wisiał w kościele.

– Czy uważa się Pani za skan-

dalistkę?

– Teraz już tak. Nie chciałam być

skandalistką, ale skoro media tak mnie

wykreowały – jestem nią!

Rozmawiała

ANNA RZYMOWSKA

Fot. Mikołaj Rzymowski

– Czy przygotowując „Pasję”,

spodziewała się Pani, że zapro-

wadzi ją ona na ławę oskarżonych?

– Zdawałam sobie sprawę, że mo-

gę się spotkać z gwałtowną reakcją

na moją pracę. Ja wiem, że żyję

w Polsce katolickiej. Liczyłam się

z tym, że mogę spotkać się z kryty-

ką, ale nie przyszło mi do głowy, że

stanę przed sądem. To był dla mnie

szok. Tym bardziej byłam zaskoczo-

na, że miejscem, w którym pokaza-

łam „Pasję”, była „Wyspa” – galeria

bądź co bądź autorska, znana z tego,

że prezentuje prace o tematyce kon-

trowersyjnej. Galeria „Wyspa” nie by-

ła nastawiona na masowy odbiór.

Gdybym chciała dokonać świadomej

prowokacji, pokazałabym tę pracę

w innym miejscu. Pytano mnie, dla-

czego pragnąc zaszokować odbiorców,

nie zaprezentowałam tej instalacji

w kościele. Otóż właśnie dlatego, że

nie chciałam nikogo szokować. Poza

tym, jak już podkreślałam – temat tej

pracy nie ma nic wspólnego z religią!

– Wątpię, czy z tą pracą ktoś

wpuściłby Panią do kościoła. Ale

miała Pani wiele wystaw, także po-

za granicami Polski. Czy w jakimś

innym kraju spotkała się Pani

z tak gwałtowną, negatywną re-

akcją na swoje prace?

– Nie. Nigdy i nigdzie nie było ta-

kiej reakcji. Nawet jeśli temat doty-

czył konkretnie religii. Tak było z mo-

ją pracą dyplomową zatytułowaną

„Absolucja”. Podjęłam w niej temat

sakramentu spowiedzi. Chodziło mi

o problem zła i reakcji na zło. Chcia-

łam pokazać, że oczyszczając spraw-

cę zła podczas spowiedzi, Kościół

sankcjonuje istnienie zła w świecie.

Właśnie „Absolucję” zaprezentowa-

łam w ramach wystawy „Irreligia”

w Brukseli. Można ją było oglądać

w nieczynnym kościele. Jeden z or-

ganizatorów „Irreligii” – bardzo mi-

ły ksiądz – powiedział mi, jak bardzo

się cieszy, że młodzi ludzie interesu-

ją się sztuką sakralną. Bo to była sztu-

ka sakralna – chociaż nie dewocyj-

na. Zdaję sobie sprawę z faktu, że

sposób widzenia świata przez artystę

może wydać się bulwersujący, szcze-

gólnie dla tradycjonalistów. Uwa-

żam jednak, że artysta powinien mieć

prawo do swobody wypowiedzi. Na

tym przecież polega wolność słowa

i myśli i powinna być prawnie chro-

niona. Tymczasem jest odwrotnie.

Pasja... męskość

Rozmowa z Dorotą Nieznalską – pierwszą polską

artystką, która stanęła przed sądem, oskarżona

o to, że prezentując swoją instalację „Pasja”,

popełniła przestępstwo z art. 196 kk, czyli

dopuściła się obrazy uczuć religijnych.

– Szczególnie, że sytuacja praw-

na jest niejasna. Z jednej strony

konstytucja gwarantuje nam wol-

ność wypowiedzi, z drugiej – za-

pis w kodeksie mówiący o obrazie

uczuć religijnych daje broń do

ręki tym, którzy tę wolność chcą

ograniczać.

– Właśnie dlatego pojawił się po-

stulat, aby uściślić paragraf 196 kk

tak, aby dotyczył on tylko intencjo-

nalnych aktów obrazy uczuć religij-

nych. Mój proces pokazuje, jak moż-

na go nadużywać. To jest bardzo groź-

ne zjawisko. Bo gdybym przegrała ten

proces – stanowiłoby to precedens.

W tym momencie nie byłoby już mo-

wy o wolności wypowiedzi. Ja w ogó-

le nie rozumiem, jak to jest, że w pań-

stwie deklarującym się jako demokra-

tyczne religia dyktuje prawo!

– Spotkała się Pani z zarzuta-

mi, że posłużyła się artystyczną

prowokacją dla uzyskania rozgło-

su. Jak to Pani skomentuje?

– Ktoś nawet pytał mnie, czy do-

gadałam się z posłami LPR, żeby zro-

bić reklamę im i sobie. To oczywi-

ście nonsens. Nigdy nie zależało mi

na tego rodzaju rozgłosie. Być może

zależało na nim działaczom politycz-

nym. Kiedy w sądzie ogłaszano ter-

min kolejnej rozprawy, usłyszałam,

jak ktoś na sali westchnął, że to już

będzie, niestety, po wyborach.

– Mówiła Pani jednak, że przy-

gotowana była na krytykę swojej

pracy?

– Tak, byłam gotowa na krytykę

czy dyskusję. Nie spodziewałam się

jednak takiej lawiny zarzutów! I to

zarzutów spowodowanych pokaza-

niem szczegółu ludzkiej anatomii. Dla

mnie nagość nie jest tematem tabu.

Studia na ASP oswoiły mnie z ludz-

kim ciałem, miałam zajęcia z nagimi

modelami, studiowałam anatomię.

– Tak więc przekonała się Pa-

ni, jak wielki skandal wywołała

Pani tą prezentacją...

– To nie ja wywołałam skandal,

tylko media. „Pasja” składa się

z dwóch elementów: filmu wideo, na

którym pokazano, jak męczy się męż-

czyzna ćwiczący na siłowni oraz rów-

noramiennego krzyża (nawiązujące-

go kształtem do krzyża PCK)

z umieszczonymi na nim genitalia-

mi. Tymczasem i gazety, i telewizja

skupiły swoją uwagę wyłącznie na

krzyżu. Moja wystawa była otwarta

przez ponad miesiąc, a tzw. skandal

wybuchł po artykule w lokalnym do-

datku „Wyborczej”, który ukazał się

dwa dni przed zamknięciem pokazu.

Po artykule pojawiła się telewizja. Do-

piero później – posłowie LPR i przed-

stawiciele Młodzieży Wszechpolskiej.

Przyszli do Galerii „Wyspa” po za-

mknięciu wystawy, w czasie, kiedy by-

ła zdemontowana. Tak więc osoby,

które złożyły doniesienie do proku-

ratury – mojej pracy nie widziały...

– Jak doszło do konfrontacji

między Panią a niespodziewany-

mi gośćmi?

wie, której termin ustalono znacz-

nie wcześniej. Prezydent Katowic

dowiedziawszy się, że przyjeżdża Nie-

znalska, wysłał do galerii dwie urzęd-

niczki, żeby upewnić się, że wśród

moich prac nie ma „Pasji”. Ponie-

waż nie zamierzałam jej tam poka-

zywać – nic się nie stało. Przykrość

sprawiła mi też decyzja władz Aka-

demii o zamknięciu galerii „Wyspa”.

Przez 17 lat swojego istnienia była

dla artystów i gości miejscem bar-

dzo ważnym.

– Czy galerię zamknięto z po-

wodu pokazania w niej „Pasji”?

wszystkich państwach. Spory wywołuje także sam

katalog dóbr osobistych. Kłopot zaczyna się, gdy

państwo chce chronić uczucia religijne. Przyjęcie zbyt sze-

rokiej definicji owych uczuć może doprowadzić do ograni-

czenia, a de facto – zniesienia wolności słowa czy sztuki.

Prawo UE nie ma żadnych uregulowań na ten temat.

W Polsce obowiązuje art. 196 kk, przewidujący możliwość

skazania delikwenta za taki czyn na 2 lata pudła albo

grzywnę. Prawnicy toczą spory, jak zinterpretować ten prze-

pis, nakazując badać oceny społeczne konkretnego zacho-

wania. Twierdzą jednak, że nie może to ograniczać wolno-

ści wypowiedzi.

Do 1989 r. prokuratura nie zajmowała się sprawami o bluź-

nierstwo. Władze PRL-u nakazywały cenzurze nie udostępniać

widzom utworów o treściach bluźnierczych. Wykonywały

tym samym żądania Kościoła. Gdy cenzura przeszła do hi-

storii, jej miejsce próbowała zająć prawica do spółki z Krk.

Co rusz zawiadamiano prokuraturę, że dane dzieło obraża

uczucia religijne. Ta po miesiącach postępowania stwier-

dzała, że owe dzieła nie naruszały niczyich dóbr osobistych.

Atmosfery nagonki często nie wytrzymywali organizatorzy

imprez kulturalnych i sami wcielali się w cenzorów (np. kie-

rownictwo Biura Wystaw Artystycznych z Bielska-Białej,

gdzie w 2000 r. zamiast obrazów Grzegorza Madeja powie-

szono puste ramy. Nie spodobało się dzieło przedstawiają-

ce kopulującego anioła). W 2002 r. gdańska prokuratura re-

jonowa uznała, że musi się zająć donosikiem posłów LPR.

Po śledztwie uznano, że Dorota Nieznalska jest bardzo po-

ważnym przestępcą i wysmażono stosowny akt oskarżenia.

Ciekawe, że prokuratorzy nie byli tacy chętni do ścigania ar-

tystów, gdy prokuraturą kierowali politycy prawicowi. M.P.

N aruszanie dóbr osobistych jest przestępstwem we

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 42 (137) 18 – 24 X 2002 r.

Niepotrzebne idee

To, co nas w sposób szczególny

uderzyło w wypowiedzi Dyducha,

to fakt, że osoby o zdecydowanie

lewicowych, wyrazistych poglądach

są traktowane w partii odrobinę jak

czarne owce, element niepewny i tro-

chę kłopotliwy. Kiedy Dyduch mó-

wi o nich w kontekście odrzucenia

przez SLD staromodnych, jego zda-

niem, wartości, stwierdza: „wtedy zo-

baczymy, czy ci bardziej radykalnie

nastawieni członkowie będą chcieli

tworzyć własną partię, czy zostaną

z nami” . Z „nami” to znaczy z tymi

nowoczesnymi, światłymi, bezideowy-

mi liberałami. Są więc jacyś popraw-

ni „my” i odstający „oni”. I jest sub-

telna sugestia, że jak się nie podo-

ba, to oni mogą sobie odejść.

I choć nie mamy z SLD organi-

zacyjnie nic wspólnego,

to wcale nas ta bezide-

owość na lewicy nie cie-

szy. Bo jeżeli najpotęż-

niejsza, najbardziej

wpływowa, a co najważ-

niejsze: rządząca partia

nie ma pomysłu na sa-

mą siebie i na Polskę, to

musi to martwić nas

wszystkich.

Jeżeli tacy ludzie

Sojuszu jak Izabella

Sierakowska , czyli pro-

społeczni, przywiązani

do idei republikańskiej

lewicy, są obecnie dla władz partii

kimś w rodzaju członków drugiej ka-

tegorii, „dziećmi od macochy”, to coś

jest tutaj nie tak. Wiemy, że przed

minionymi wyborami do parlamen-

tu zaczęto ich wyraźnie marginali-

zować, a kilku najbardziej ideowych

– w tym np. były poseł Władysław

Adamski – nie otrzymało rekomen-

dacji. Teraz przewiduje się kolejny

odstrzał. Najsmutniejsze jest to, że

przywódcy, którzy sądzą, iż stare ide-

ały się przeżyły, ani członkom SLD,

ani krajowi nie mają nic do zapro-

ponowania. Błądzą jak dzieci we

mgle.

którzy od lat piszą o wielkim

i przełomowym pontyfikacie

Jana Pawła II, okazali się być pro-

rokami! Już wiadomo bowiem z ca-

łą pewnością, że będzie on wkrót-

ce i Wielki, i Święty!

Upewniliśmy się – watykańską

procedurę wynoszenia na ołtarze

należy traktować z przymrużeniem

oka. Bo z jednej strony przewiduje

ona nawet ekshumację zwłok kan-

dydata (wszak pochowany przez po-

myłkę żywcem, mógł jeszcze w trum-

nie, bez świadków, bluź-

nić Bogu), a z drugiej

przesądza się za życia

biedaka, że jest on świę-

ty, a więc że nic złego

uczynić już nie zdoła.

A swoją drogą, to

kim trzeba być, aby zo-

stać wielkim papieżem?

Pierwszy „Wielki” – Leon I (V w.)

– wsławił się walką z heretykami

i wyniesieniem pozycji biskupa

Rzymu ponad innych biskupów ce-

sarstwa rzymskiego. Grzegorz

Wielki (VI/VII w.) umacniał wła-

dzę Kościoła kosztem praw Kościo-

ła wschodniego. Słynął także z po-

dwójnej moralności – surowy dla

innych, znacznie bardziej wyrozu-

miały był dla swoich słabości,

zwłaszcza materialnych. Najmniej

znany „Wielki” – Mikołaj I (IX

w.) – także wsławił się budowaniem

wpływów „Stolicy Apostolskiej”.

Jak mówi o nim Mathieu-Rosay

– „wysuwał żądania, których nie

ośmielił się wypowiedzieć żaden

z jego poprzedników” . Właśnie: wła-

dza, władza, władza i wzrost wła-

dzy centrali – oto za co papieże

wynieśli pod niebo trzech swoich

poprzedników z I tysiąclecia. Mo-

że w dowód wdzięczności...?

Rzeczywiście, Jan Paweł II wy-

daje się wpisywać w tak rozumia-

ną linię wielkości. Poczyna sobie

w Kościele śmielej niż trzej refor-

matorzy – Jan XXIII, Paweł VI

i Jan Paweł I . Rządzi twardą rę-

ką, nie znosi sprzeciwu. Zorgani-

zował wielką misję na Wschodzie,

za nic mając „braci prawosławnych”.

Istotnie – po watykańsku – „Wiel-

ki”.

gii, ale zmienia swoje ideały

(?!). Jest partią otwartą na różne

nurty lewicy, ale być może nie-

które z nich ją opuszczą... Te i in-

ne rewelacje Marka Dyducha, se-

kretarza generalnego SLD, wyczy-

taliśmy w lewicowym „Przeglą-

dzie” nr 36/2002.

Czy słowo „lewica” coś jeszcze

w Polsce znaczy? A może jest już

wyprane z jakichkolwiek istotnych tre-

ści? Gdyby „lewicowość” miała być

pozbawiona wszelkich ideowych zna-

czeń, byłaby to wielka szkoda nie

tylko dla samego SLD.

Przynajmniej od ro-

ku rozmaite osoby na

lewicy nawołują do dys-

kusji programowej.

Przestrzegają przed sto-

czeniem się SLD zale-

dwie do roli partii wła-

dzy, ugrupowania

sprawnych technokra-

tów. Do poszukiwania

i sprecyzowania funda-

mentów ideologicznych

nawoływała profesor

Maria Szyszkowska ,

ostatnio pisał o tym

wiele Mieczysław Rakowski ,

„ostatni pierwszy” PZPR-u.

Co przywódcy SLD na takie la-

rum podniesione w lewicowych me-

diach? Co na to sekretarz generalny

Marek Dyduch ? Ano nic.

„Ideały socjaldemokratyczne zo-

stały wypracowane na przestrzeni ostat-

nich 100 lat, a teraz trzeba je zweryfi-

kować” – twierdzi szef SLD. Słusz-

nie, ale... Niestety, w obszernym tek-

ście Dyduch nie potrafi wskazać ja-

kichkolwiek nowych wartości, które

przyświecałyby obecnie SLD. Mało

tego, można odnieść wrażenie, że

przywódca lewicy nie wie, czym jest

ideowość . Ewidentnie myli program

i cele z fundamentem ideologicznym.

I tak za lewicową ideę uważa „wal-

kę z bezrobociem”, choć każda pol-

ska partia, nawet prawicowa czy libe-

ralna, ma ten postulat w swoim pro-

gramie. Tymczasem do sfery ideolo-

gii należą zasady ogólne, takie jak

świeckość państwa, antyklerykalizm,

stosunek do praw człowieka, także

tych socjalnych, i postrzeganie roli

państwa jako ich gwaranta. O tym

Dyduch nie puścił nawet pary z ust.

Mówi za to niejasno, że do partii przy-

chodzi coraz więcej przedsiębiorców

Karol W.,

czyli Wielki

W ostatnich dniach o swojej

pewności w tym względzie poinfor-

mowali kardynałowie Sodano

i Glemp . Prymas wyznał, że „Ko-

ściół będzie czcił obecnego papieża

jako świętego” i że będzie on miał

specjalny dzień poświęcony jego czci

w kalendarzu liturgicznym! Moż-

na by rzec – żadna sensacja.

W katolickim raju jest święty opus-

deista Escrivà , błogosławiony an-

tysemita Pius IX , dlaczegóżby więc

JPII nie dało się załatwić wniebo-

wstąpienia? Niezwykłość sytuacji

polega na tym, że kandydat na oł-

tarze żyje jeszcze, a mówi się o nim

tak, jakby już oddał ducha...

W dwa dni po Glempie prze-

mówiła prawa ręka żyjącego jesz-

cze świętego – watykański sekre-

tarz stanu Angelo Sodano. Ten nie

tylko wyjawił, że dla papieża przy-

gotowywana jest przyspieszona

ścieżka uświęcenia, gdy tylko za-

mknie oczy, ale dał także do zro-

zumienia, że Watykan zrobi wszyst-

ko, aby Wojtyła otrzymał przydo-

mek „Wielki”.

Na jakież to łaski liczą eminen-

cje popisujące się w mediach me-

galizusostwem? Zdają sobie spra-

wę z tego, że ich wypowiedzi doj-

dą do przenajświętszych uszu.

A może tylko realizują papieskie

zamówienie?

i że to ich należy pytać o sposoby wal-

ki z bezrobociem...

Jak Dyduch tłumaczy brak dys-

kusji ideowej w partii? „My przez

ostatnie trzy lata byliśmy permanent-

nie w walce wyborczej. Trudno w ta-

kich sytuacjach całą rzeszę SLD-

-owskich działaczy przymusić do my-

ślenia, na czym ta ideologia miała-

by polegać” . Tak, myślenie to dopraw-

dy bardzo ciężka praca i sekretarz

SLD nie ma sumienia przymuszać do

niej kolegów. Działacze przez trzy la-

ta twardo walczyli i – jak się okazu-

je – nie bardzo wiedzieli, o co. Po-

wiało pustką...

MAREK KRAK

ADAM CIOCH

GŁASKANIE JEŻA

Prorok czy jaka cholera

nazwisko, PESEL, ulica,

numer domu i mieszkania,

a brakowało tylko tego

cholernego słowa „Opo-

le”. Nasz pełnomocnik bił

się w piersi, krzyżem leżał,

złorzeczył i płakał, twier-

dząc, że „niekompletne” osoby zaraz poja-

wią się w sądzie i same dopiszą nazwę mia-

sta. Wszystko na nic.

– Nie rozpaczaj, Szenborn – uspokajał

mnie Kotliński (cedząc MOJEGO DRIN-

KA!). – Już ktoś to załatwił. Staliśmy się zbyt

niebezpieczni. Dziwne, że tego jeszcze nie

rozumiesz. Wiesz, co to znaczy JONASZ? To

skrót: Jednoznaczne Opracowanie Natych-

miastowych Sytuacji i Zagrożeń.

Coś w tym jest. Owa firma JONASZ ma

rzeczywiście jakąś biblijnie proroczą, denerwu-

jącą cechę, przeto już więcej zakładać się nie

będę, bo przegram całą forsę. Najmądrzejsi

z mądrych (m.in. Urban) twierdzili rok temu,

że koalicja SLD-PSL jest niemożliwa, że SLD

sam utworzy rząd, a Pryncypał tylko się śmiał

i z niezmąconym spokojem zakładał coś wręcz

przeciwnego (porównaj „FiM” 39/2001) – za-

łożyłem się i... przegrałem whisky. – Notowa-

nia lewicy spadną po wizycie papieża – zawy-

rokowała niedawno Sybilla z Łodzi („FiM”

38/2002) – znów się sprzeciwiłem i... musia-

łem lecieć po gin z tonikiem. „Jurczyk jest

niewinny i będzie zrehabilitowany” („FiM”

29/2002) – usłyszałem innym razem kolejne pro-

roctwo, a niewiara w te słowa kosztowała mnie

metaxę za 120 zł. Jeszcze gorzej poszło mi

z Palestyną: – Żydzi odgrodzą się od Palestyń-

czyków najprawdziwszym murem – oświadczy-

ła dnia pewnego nasza Kasandra („FiM”

16/2002), a mnie śmiech pusty ogarnął nie-

zwłocznie: – Że co? Że historia się odwróci

i teraz Naród Wybrany będzie zamykał ludzi

w getcie? Po paru tygodniach, na granicy Izra-

ela mur powstał jak się patrzy.

Takich przypadków mojej klęski w zakła-

dach politycznych z Jonaszem były dziesiątki

i już niedługo pójdę z torbami. Choć... nieko-

niecznie... Polska jak nic wygra w siatkę z Ro-

sją i Portugalią, zakładasz się? – wyciągnąłem

do Jonasza rękę. Oczywiście, przegrałem fran-

cuskiego szampana, ale sprytnie postawiłem

u bukmacherów na odwrót. Wypłata (minus ten

cholerny szampan) dała mi stówę do przodu.

– Pytajcie w e-mailach Jonasza o różne

prognozy. Jak odpowie, to można na tym co-

sik zarobić. Mówię wam... I jeszcze jedno,

żeby Szef przynajmniej kielicha odpalił z tych

moich sromotnych klęsk. Ale gdzie tam. Sam

prawie w ogóle nie pije, więc i spragnione-

go nie napoi. Odkłada wszystko na: „po wy-

borach”, tych parlamentarnych za 3 lata.

Powiedział, że wygramy...!

MAREK SZENBORN

Lubicie przegrywać? Jeśli lubicie, to

zakładajcie się z Jonaszem. Ja już mam

dosyć. Właśnie przegrałem pół litra. Ko-

lejne – psia mać – pół litra i jedyna po-

ciecha w tym, że wódka staniała.

Ostatnio było tak: wyciągnął cwaniak

w moim kierunku prawicę, uśmiechnął się

złowrogo i zapytał: – Założysz się?

Ale od początku. O co chodziło? A o to,

że we wszystkich województwach Antyklery-

kalna Partia Postępu RACJA ma mocno za-

korzenione struktury. Na tyle mocne, że moż-

na było wystawiać, a później rejestrować kan-

dydatów do wszystkich szczebli samorządów

w nadchodzących wyborach. Szesnaście za-

rejestrowanych list w tyluż województwach

to DARMOWY CZAS REKLAMOWY na

antenie ogólnopolskiej telewizji publicznej

i ogólnopolskiego radia, o czym jasno stano-

wi ordynacja wyborcza. Stawka więc dla każ-

dej nowej partii niebagatelna.

– Zobaczysz, że ONI już coś wymyślą,

aby nas udupić – zawyrokował kasandrycznie

Jonasz, a usłużna sekretarka przecięła zakład.

Z zapartym tchem śledziłem tedy kolejne re-

jestracje naszych komitetów wojewódzkich:

Warszawa – zarejestrowano, Szczecin – zare-

jestrowano, Katowice – też, czarny Rzeszów

– poszedł jak z płatka, czerwona Łódź – bez

problemu... i tak dalej, i tak dalej. Pięć, osiem,

dwanaście, czternaście, piętnaście kolejnych

komitetów APP RACJA zostało klepniętych.

– Stawiaj wódkę, Jonasz. Nikt – nawet

TY – nie jest prorokiem we własnym kraju

– cieszyłem się i już czułem smak żubrówki

z sokiem jabłkowym.

– Leć po wódkę, zastępca, bo przegrałeś

jak nic – nierozumnie cieszył się Szef. Nie-

rozumnie? Szlag mnie chyba trafi! Dziesięć

dni temu do rejestracji pozostał już tylko je-

den, jedyny komitet RACJI w Opolu. To chleb

z masełkiem – mówili wszyscy. Chleb z dzieg-

ciem raczej. Wysoka Komisja Wyborcza,

a po niej jeszcze Wyższy Sąd ostatecznie od-

rzucili nasz wniosek o rejestrację. O co po-

szło? A o to, że obok dosłownie kilku na-

zwisk wpisanych na listę naszych sprzymie-

rzeńców zabrakło słowa OPOLE! Było imię,

P olscy prawicowi żurnaliści,

S LD nie ma określonej ideolo-

Nr 42 (137) 18 – 24 X 2002 r.

NA KLĘCZKACH

BIEDA I STRES

rzecz Stowarzyszenia Pomocy Ofia-

rom Wypadków Drogowych. A.C.

metody tłumaczy niezbędną dyskre-

cją spowodowaną prześladowaniami

czasów wojny domowej w Hiszpanii

oraz „żelazną dyktaturą” Franco .

Argument ostatni jest kuriozalny, bo

Dzieło uchodziło za największego

sprzymierzeńca faszysty. Jak pisze

autor – „Escrivá podobno skrytyko-

wał Franco” za krwawe represje wo-

bec opozycji, kiedy w 1946 r. pro-

wadził dlań ćwiczenia duchowe...

O ministrach Dzieła w rządzie Fran-

co pisze Onet, iż byli „kompetentni

i dyskretni” , ale o spowodowanych

przez nich aferach finansowych ani

słówka. Cały obszerny artykuł to praw-

dziwa reklama „katolickiej mafii”.

Czyżby tekst sponsorowany? A.C.

Aż 9 procent Polaków nie ma

żadnych dochodów – wynika z ba-

dań Pentora. Z kolei 22 proc. roda-

ków nie posiada własnych źródeł

przychodu i pozostaje na utrzyma-

niu osób trzecich. Mniej niż połowa

ankietowanych zadeklarowała, że ma

stałe dochody. Badania wykazały po-

nadto wysoki poziom pesymizmu,

stresu oraz lęków związanych z przy-

szłością. A boże miłosierdzie i pa-

pieskie hasła to już Polakom nie

wystarczają?

tego roku proboszcz – prezes Para-

fialnego Klubu Sportowego Józef

z Ursusa – wraz z trenerem złożyli

u niej zamówienie na stroje i sprzęt

dla zawodników. Hurtownia szyb-

ciutko zrealizowała zamówionko, ale

do dziś nie zainkasowała należnych

kilku milionów złotych. Nie pomo-

gły ponaglenia i interwencje właści-

cielki firmy. Nowy proboszcz, a za-

połączył z pychą swego podwładne-

go: „Myślę, że wynika to z tego, że

czasami chciałoby się być trochę wy-

żej w gazetach” . Przyznał, że księżom

nie jest obcy antysemityzm, podob-

nie jak części naszego społeczeństwa.

O tym, że Rydzyk jest chory psychicz-

nie, napisaliśmy w nr 38 „FiM”

– „Kościół Rydzyka”. Domagamy się

utrzymania dla nas zaszczytnego

pierwszego miejsca w lidze krytyków

dyrektora i prałata!

SPRAWIEDLIWOŚĆ

I WOJNA

PaS

Kościół ustami przewodniczą-

cego komisji Justitia et Pax (Spra-

wiedliwość i Pokój...) przy episkopa-

cie Niemiec, bp. Marxa , skrytyko-

wał politykę kanclerza Gerharda

Schrödera wobec wojny irackiej:

„Zamiast tłumaczyć społeczeństwu ar-

gumenty takiej polityki na placu

w Trier, powinien pojechać do Busha

lub przynajmniej do niego zadzwonić”

– stwierdził Marx. Uważa on, że

sprzeciw kanclerza pogorszy stosun-

ki amerykańsko-niemieckie i osłabi

pozycję Niemiec w świecie. Zwrócił

również uwagę, że Kościół co praw-

da „krytycznie ocenia przemoc, ale nie

jest radykalnie pacyfistyczny” . Oto jak

pokój miłujący Kościół stroni do po-

lityki! Słowa Marxa, to także do-

wód na to, że Kościół zawsze staje

po stronie silniejszego, w tym przy-

padku konserwatywnego Busha ju-

niora.

PaS

GWARANCJE NA WIEKI

WYBORCZY KANT

Kościoły chrześcijańskie doma-

gają się gwarancji, by w eurokon-

stytucji zaznaczyć specjalny status

związków wyznaniowych w pań-

stwach członkowskich. Chodzi o pra-

wo do własnych organizacji, wyzna-

wania kultu, działalności duszpaster-

skiej, charytatywnej oraz kultural-

nej. Komisja Biskupów Wspólnoty

Europejskiej oraz Konferencja Ko-

ściołów Ewangelickich chcą też, by

znalazł się tam zapis, że Unia Eu-

ropejska szanuje status kościołów

we wszystkich państwach członkow-

skich i go nie narusza. Ma to zapo-

biec zmienianiu przez prawo UE

specyfiki narodowej w stosunkach

państwo – Kościół. Nad naszą spe-

cyfiką narodową ubolewamy od wie-

ków. Wszystko wskazuje na to, że

jeśli sami jej nie zmienimy, to Unia

nam w tym nie pomoże.

E.K.

Fałszerstwa przedwyborczego do-

puścili się członkowie Ligi Polskich

Rodzin w Inowrocławiu (woj. kujaw-

sko-pomorskie). Pół godziny przed

zakończeniem rejestracji dostarczy-

li Państwowej Komisji Wyborczej co-

kolwiek dziwnie wyglądającą listę

swoich kandydatów na radnych po-

wiatu inowrocławskiego. Wprawdzie

widniały na niej trzy nazwiska (bo

takie jest wymagane minimum), ale

komisja miała wątpliwości co do wia-

rygodności danych. Maglowany na

tę okoliczność przedstawiciel poboż-

nej Ligi wyznał, że w ostatniej chwi-

li dopisano nazwisko trzeciego kan-

dydata. A wymagane 200 podpisów

wyborców zebrano wówczas, gdy na

liście były tylko dwa nazwiska. Po-

wiatowa Komisja Wyborcza odmó-

wiła rejestracji sfałszowanej listy i za-

powiedziała, że sprawa trafi do pro-

kuratora.

RÓŻANIEC INACZEJ

razem prezes ani myśli zajmować się

długami swojego poprzednika. Oszu-

kana kobieta takie postępowanie na-

zywa złodziejstwem. Zważ, kobieto,

do kogo wypowiadasz tak mocne sło-

wa. Czy tylko pieniądze są dla Cie-

bie ważne?!

WILLE W ZAŚWIATACH

Rewolucja! Papież postanowił

zmienić sposób odmawiania różań-

ca. Do dotychczas rozważanych ta-

jemnic: radosnych, bolesnych i chwa-

lebnych, dojdą – świetliste. Kółkom

różańcowym i Papie przybędzie tym

samym do odmawiania 5x10 zdro-

wasiek! Nowa tajemnica ma być

chrystocentryczna i obejmować

chrzest Jezusa w Jordanie, kusze-

nie na pustyni, głoszenie królestwa

Bożego, przemienienie Pańskie

i wjazd do Jerozolimy. Według le-

gendy, składający się ze 150 pacior-

ków różaniec miała przekazać św.

Dominikowi sama Matka Boska.

W tej wersji jest on odmawiany od

XIII wieku. Wygląda na to, że ma-

ryjny papież na starość postanowił

zreformować matkę samego Szefa.

Czego się jednak nie robi dla bycia

„papieżem przełomu”.

R.P.

W San Remo, we Włoszech, po-

licja zatrzymała przedsiębiorcę, któ-

ry sprzedawał mieszkania na... tam-

tym świecie. W ofercie miał rozma-

ite propozycje, począwszy od kawa-

lerek, a skończywszy na luksusowych

willach. Interes szedł tak świetnie,

że jego firma otworzyła filię w Pa-

ryżu. W końcu jeden z klientów za-

czął podejrzewać, że być może (?!)

padł ofiarą oszustwa i zgłosił się na

policję. Chcemy zauważyć, że sprze-

dawanie dóbr przyszłych i wiecznych

nie jest bynajmniej współczesnym

wynalazkiem. Sprzedażą „ubezpie-

czeń” od mąk piekielnych i czyść-

cowych w życiu wiecznym trudnią

się wszak katoliccy duchowni od stu-

leci. Tylko czy ktoś kiedyś odważy

się pójść w ślady karabinierów z San

Remo?

GAPOWICZE

POD KLUCZ

Prawy i Sprawiedliwy Zbigniew

Wassermann wpadł na genialny

pomysł zwalczania przestępczości.

Najbardziej niebezpieczne, według

niego, są... osoby niekasujące bi-

letów w autobusach czy tramwa-

jach. Natychmiast po ujawnieniu,

taki bandyta powinien być zatrzy-

many przez policję. Stosowanie tak

radykalnych środków pomoże zwal-

czyć przestępczość. Nasze miasta

staną się wtedy oazą spokoju i ci-

szy. Takie brednie wygłasza osob-

nik, któremu nie kto inny jak Lech

Kaczyński powierzył kierowanie

prokuraturą krajową!

PaS

POZWANY KUL

R. Kraw.

Przed Sądem Okręgowym w Lu-

blinie toczy się proces przeciwko Ka-

tolickiemu Uniwersytetowi Lubel-

skiemu o zwrot części księgozbioru

i dzieł sztuki wartości co najmniej

miliona zł. Uczelnię pozwał spad-

kobierca rodziny, która w połowie

lat 80. użyczyła KUL-owi zbioru ob-

razów i antyków. Jak na katolicką

uczelnię przystało, twierdzi ona te-

raz, że kolekcja jest jej własnością,

choć zdaniem spadkobiercy nigdy nie

było mowy o darowaniu rodzinnych

zbiorów. Pozew zaopatrzony jest

w dokumenty, które mają to potwier-

dzać. KUL papierów stwierdzających

prawo własności znaleźć nie może.

No i co z tego? Katolikom trzeba

wierzyć na słowo!

LIGUSY LEJĄ

A.C.

Prałat Henryk Jankowski

ugościł w kościele św. Brygidy dzia-

łaczy pomorskiej Ligi Rodzin Pol-

skich. Po nabożeństwie 150-osobo-

wa grupa ligusów wypełzła na uli-

ce Gdańska, wznosząc antyunijne

okrzyki. Po przyjęciu komunii św.

i przekazaniu sobie znaku pokoju

członkowie LPR wzywali do roz-

prawienia się z liberałami i głosi-

li hasła narodowościowe. Przedwy-

borczemu marszowi przewodzili

posłowie Zygmunt Wrzodak

i Gertruda Szumska , liderka

z Pomorza. Manifestacja zatrzyma-

ła się pod Dworem Artusa. Tam

przepełniony papieskim miłosier-

dziem poseł Wrzodak zaatakował

Unię i Niemcy, którzy, według nie-

go, kierują europejską Piętnastką

i najlepiej na tym zarabiają. Słow-

ne fajerwerki Wrzodaka miały za-

chęcić zgromadzonych do zorgani-

zowania się i dotarcia (cokolwiek

to znaczy) do ludzi, którzy czyta-

ją żydowskie i niemieckie gazety.

Nienawiść, jaką pałał Wrzodak,

udzieliła się niektórym wiecowiczom.

Jeden z ligusów zaczął wymachiwać

drzewcem lagi przed nosami obec-

nych na zgromadzeniu dziennikarzy

lokalnej prasy, usiłując sprowokować

awanturę. Inny wzywał do zapamię-

tania twarzy dziennikarzy, aby po

zwycięstwie LPR wiadomo było, „ko-

go lać po mordach”.

A.C.

KIELICH NA KIELICHA

SYNOWIE HITLERA

M.P.

Wrocławska policja złapała zło-

dzieja kościelnego kielicha mszalne-

go podczas próby sprzedania go

w... kościele obok. Kielich ze sre-

bra i złota wart około 500 zł udało

się mu ukraść podczas zamieszania

przy remoncie świątyni na Ostrowie

Tumskim. Mężczyzna chciał go spie-

niężyć na alkohol. Widocznie bar-

dzo go suszyło, bo „towar” zapro-

ponował w zakrystii oddalonej za-

ledwie o 100 m. Wbrew Biblii, któ-

ra każe „spragnionego napoić”, za-

miast delikwenta poratować napiw-

kiem, skuto go w kajdanki. PaS

Synami Hitlera i Stalina nazwał

proboszcz Zbigniew Zieliński ze

Zbąszynia (woj. wielkopolskie) tam-

tejszych radnych, którzy wyrazili zgo-

dę na budowę stadionu sportowego

w pobliżu świątyni. Ksiądz kanonik

obawia się prawdopodobnie, że oku-

pujący trybuny zapomną o napełnia-

niu tacy, a w ogóle to co to za po-

mysły z inwestowaniem w stadiony!

Niewybredny język Zielińskiego stał

się powodem skandalu i interwen-

cji władz miasta w poznańskiej ku-

rii. Urażeni radni, zamiast iść w po-

kucie na kolanach do Częstochowy...

domagają się przeprosin od księdza!

Stawiamy whisky przeciw oranża-

dzie, że do czegoś takiego nigdy

nie dojdzie.

WRZÓD NA DUPIE

„Nie można mówić, że ojciec Ry-

dzyk to Kościół. To jest tylko pewne

zjawisko chorobowe na organizmie

Kościoła” – tak wypowiedział się

w „Gazecie Wyborczej” o alfie i ome-

dze Radia Maryja arcybiskup

Gocłowski . Wykazał też dużo od-

wagi, twierdząc, że „musi znaleźć się

człowiek, który uporządkuje Radio

Maryja” . Przyznał oficjalnie, że ma

poważne wątpliwości, czy Rydzyk jest

w ogóle reformowalny. Dostało się

też „Naszemu Dziennikowi”. Jak eu-

femicznie określił to katolicki hie-

rarcha: są tam „sformułowania po-

lemiczne, trochę przekraczające przy-

zwoitość chrześcijańską, gdy chodzi

o stosunek do innych ludzi” . Gocłow-

ski „chciałby też dostrzec” , że ksiądz

Henryk Jankowski nie jest antyse-

mitą, wyraźnie sugerując w ten spo-

sób, że nie jest to łatwe. Antysemic-

kie wypowiedzi prałata arcybiskup

PaS

WYZNACZYŁ

SOBIE POKUTĘ

Prokuratura garnizonowa w Gdy-

ni oskarżyła 57-letniego kapelana

Szpitala Marynarki Wojennej o jaz-

dę po pijanemu. Wielebny, który ma-

jąc we krwi 2,8 prom. alkoholu spo-

wodował wypadek drogowy, wystą-

pił z wnioskiem do sądu o tzw. do-

browolne poddanie się karze! Ła-

skawca życzył sobie otrzymać wyrok

jednego roku pozbawienia wolno-

ści... w zawieszeniu. Sąd postanowił

jednak inaczej – odebrał księdzu pra-

wo jazdy na 2 lata, wymierzył karę

grzywny (2000 zł) w zawieszeniu na

rok oraz nakazał wpłacić 2280 zł na

OPUS.ONET.PL?

R.P.

Do łez rozbawił nas artykuł za-

mieszczony z okazji kanonizacji

Escrivy na stronach portalu interne-

towego Onet.pl (bratnia firma TVN).

Pod tytułem „Tajemnicze Opus Dei”

zamieszczono laurkę ku czci Dzie-

ła i jego założyciela. Anonimowy au-

tor pisze zresztą o Escrivie zawsze

wielką literą („Założyciel”). Mafijne

ZŁODZIEJE!

Właścicielka hurtowni z artyku-

łami sportowymi z Ożarowa pod

Warszawą już nigdy nie da się na-

brać świątobliwym mężom. Wiosną

J.K.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: