O'Brien Judith - Magia.pdf - O'Brien Judith - marti1966

Tłum ludzi wsiadł do nowojorskiego metra, które z jednakową

obojętnością przewoziło każdego, bez względu na wiek, płeć

i stan. Wszystkie twarze wydawały się do siebie podobne, ale bez

wątpienia wśród pasażerów, w pokrytym graffiti wagonie, znaj

dowało się kilku przestępców, pewnie ze dwóch prawników

i młoda matka z wrzeszczącym dzieckiem.

W tę ludzką mieszaninę trafiła również Julie Gaffney, bardzo

miła dziewczyna, taka co to zawsze na czas płaci rachunki i nigdy

nie zapomina o kontrolnej wizycie" u dentysty.

Zdecydowanie nie pasowała do tego tłumu.

Nawet na pierwszy rzut oka wyróżniała się świeżą cerą, pięknymi

rysami, starannie wyprasowaną bluzką i miłym wyrazem twarzy.

To przede wszystkim przez ten miły wyraz twarzy wydawało się,

że wyłącznie przez pomyłkę trafiła do zatłoczonego metra w to

czwartkowe popołudnie, wyjątkowo upalne jak na tak wczesną

wiosnę.

Pozostali pasażerowie stali jak jedna szara masa, wpatrując się

przed siebie niewidzącym spojrzeniem, ściskając w rękach aktówki

i firmowe torby z zakupami, których ostre papierowe kanty bezlitoś

nie drapały ręce, a czasami nawet twarze ludzi stojących obok.

JUDITH O'BRIEN

Julie Gaffney wkroczyła do wagonu, trzymając aktówkę przed

sobąjak kopię, niczym rycerz, szykujący się do turniejowej potyczki.

- Pociąg linii F. Kierunek Brooklyn - zatrzeszczało w głośniku.

Tylko co druga sylaba była słyszalna. - Następna stacja: Czter

dziesta Druga Ulica.

Zapowiedź była zupełnie niezrozumiała dla nieszczęśników,

którzy rzeczywiście potrzebowali informacji. Brzmiała jak przy

tłumiony klakson albo niewyraźny głos jakiejś postaci z kreskówek.

Tylko ci o wprawnym uchu, którzy i tak wiedzieli, co usłyszą,

potrafili w miarę wyraźnie rozróżnić słowa.

- Czy dojadę tym do Queens?! - zawołała z narastającą paniką

w głosie kobieta w średnim wieku.

- Nie- odezwała się Julie, a inni pasażerowie natychmiast

spojrzeli na nią zaciekawieni. Niepisana zasada podróżowania

metrem brzmi: nie reagować. Nie reagować ani na jednorękiego

żebraka, ani na sprzedawcę jo-jo, ani na faceta z papierową torbą

na głowie, który twierdzi, że jest kosmitą. Nie reagować na nikogo.

Z buntowniczym, ale uprzejmym uśmiechem Julie mówiła dalej: -

Musi pani wejść na górę i przejść na inny peron, dla lokalnych

pociągów w drugą stronę. Łatwo pani trafi, zobaczy pani mnóstwo

znaków.

Kobieta spojrzała na Julie, jakby oceniała wiarygodność dziew

czyny i wartość informacji. Wystarczająco często jeździła metrem,

żeby wiedzieć, że taka reakcja jest ze wszech miar niezwykła.

Zobaczyła młodą kobietę przed trzydziestką, o niebieskozielonych

oczach, jasnych, trochę wypłowiałych od słońca włosach do

ramion i o pięknej, pełnej ciepła twarzy.

- Jest pani pewna? - Kobieta przyjrzała się strojowi Julie,

garniturowi w prążki, któremu kobiecości dodawała koronkowa

bluzka i fantazyjna złota broszka, wpięta w klapę. Julie skinęła

głową. Drzwi zaczęły się już zamykać, więc kobieta przecisnęła

się szybko przez tłum i wyszła z wagonu. - Dzięki - dodała przez

ramię. - Jest pani bardzo miłą młodą damą.

MAGIA

Wszyscy pasażerowie się odwrócili i znów utkwili wzrok

w złożonych gazetach, powieściach kryminalnych lub, najczęściej,

w pustce tuż nad głowami innych.

Julie westchnęła. Podróżując z pracy do mieszkania w Chelsea,

miała chwilę wolnego czasu i mogła sobie wyobrażać, jak wy

glądałoby jej życie, gdyby nie tkwiła właśnie w samym środku

zawodowego kryzysu. Prawdę mówiąc, w branży reklamowej

każdy tydzień przynosi nowe kryzysy. Atmosfera paniki jest

nierozłącznie związana z pracą w reklamie.

Właśnie w tej branży udało się Julie odnieść duży sukces. Mimo

łagodnego charakteru była jedną z najmłodszych osób na kierow

niczym stanowisku w mieście i jedyną kobietą, która zaszła tak

wysoko. Szybki awans sprawił jej przyjemność, zapewnił wygodny

gabinet i duże mieszkanie, ale nadal czegoś jej brakowało. To

coś, cokolwiek to było, zakłócało każdą drobną radość i szeptało

jej do ucha: Tak, masz udane życie, ale jest coś jeszcze, coś bardzo,

bardzo ważnego.

Pociąg z hałasem przystawał na każdej stacji, nowi pasażerowie

wchodzili do środka, inni z trudem przeciskali się do wyjścia.

Uśmiechnęła się do młodej matki z wrzeszczącym dzieckiem.

Kobieta w obronnym geście przyciągnęła do siebie malucha, jakby

uśmiech Julie był żądaniem okupu.

Kiedy drzwi zaczęły się zamykać, do wagonu wsunął się ślepy

starzec z akordeonem.

Nikt nie zwrócił na niego uwagi. W to czwartkowe popołudnie

nikogo nie obchodził uliczny grajek. Wszyscy chcieli jak najszyb

ciej dotrzeć do domu, zapomnieć o pracy, metrze i ślepych

akordeonistach.

Przysadzisty staruszek często pojawiał się w pociągach linii F,

umiał grać w rozkołysanym, trzęsącym się wagonie. Julie uśmie

chnęła się i sięgnęła do torebki po drobne. Zawsze dawała

jakiś datek temu ślepcowi z akordeonem, w krzywo zapiętej

koszuli, spod której prześwitywał podkoszulek. Wytarł dłonie

JUDITH O'BRIEN

o spodnie, a instrument na przez chwilę bezwładnie zawisł mu na

szyi. Potem staruszek zaczął grać.

Kiedy zabrzmiały pierwsze takty, rozległo się kilka jęków.

Grajek miał ograniczony i dość jednorodny repertuar. Przeważnie

z zapałem wygrywał piosenki Hiszpańską damą i Krople deszczu

spadają mi na głową.

Tego dnia zagrał coś innego, piosenkę Gdybym kiedykolwiek

cię opuścił z musicalu Camelot Lernera i Loewego.

Julie w myślach nuciła jej słowa, które mówiły o miłości

i tęsknocie.

Zdawała sobie sprawę, że kilka osób przygląda się jej ciekawie,

ale nie potrafiła opanować wzruszenia. Piosenka tak ją zauroczyła,

że nagle Julie przeniosła się z zatłoczonego metra na łąkę pełną

kwiatów, gdzie przystojny rycerz zapewniał ją kwieciście - a może

całkiem prostymi słowami - że nigdy jej nie opuści. Przełknęła

ślinę, pociągnęła nosem i zacisnęła usta, żeby nie wymknął się

z nich żaden dźwięk.

Wtedy przypomniał jej się sen. Ten sam, który wielokrotnie do

niej powracał, czasami na jawie, czasami w środku nocy. Wy

stępowała w nim kobieta, piękna i tajemnicza; wyłamała się

z mgły. Jej włosy połyskiwały złotawo, miała na sobie szmarag

dowozieloną suknię i poruszała się z gracją tancerki.

Nagle stawała w miejscu, całkiem nieruchomo, a mgła nadal

wirowała i kłębiła się wokół skraju jej sukni. Kobieta pochylała

się i coś podnosiła. Julie nigdy nie udało się zobaczyć, co to

było, ponieważ zanim mgła się rozwiała, jakaś dłoń, duża i moc

na, zabierała ten tajemniczy przedmiot. A kobieta uśmiechała się

ciepło.

Sen zawsze kończył się właśnie tak. Muzyka i fantazje zlały

się w jedno, tak że nie potrafiła już powiedzieć, gdzie kończy się

piosenka i zaczyna sen.

Julie zamknęła oczy i kołysała się w takt muzyki, zgodnie

z rytmem pociągu i wirowaniem mgły w marzeniach. Jednak

O'Brien Judith - Magia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: