Deveraux Jude - cykl Montgomery 03- Wiedźma.pdf - Montgomery - Ashe0124

Jude Deveraux

Wiedźma

Przełożyła

Magdalena Bułas

Część pierwsza

POŁUDNIE ANGLII

STYCZEŃ 1502

Niewielkie miasteczko Moreton otoczone było wysokim kamiennym murem

rzucającym długi cień na ściśnięte wewnątrz domki. Łączyły je brukowane drogi,

rozchodzące się promieniście od wysokiego kościoła i białego ratusza. Teraz, w słabym

świetle poranka, kilka psów przeciągało się leniwie, a na otwarcie ciężkiej dębowej bramy

miasteczka czekało kilka kobiet o zaspanych oczach i czterech mężczyzn z toporami na

ramieniu.

W jednym z domów, prostym, dwupiętrowym, pomalowanym na biało, Alyxandria

Blackett nasłuchiwała z uwagą skrzypienia bramy. Usłyszawszy znajomy dźwięk, chwyciła

miękkie skórzane buciki i pobiegła na palcach do schodów, które znajdowały się

niebezpiecznie blisko sypialni jej ojca. Obudziła się na długo przed wschodem słońca i dawno

już ubrała się w prostą, dość znoszoną wełnianą suknię. Dziś po raz pierwszy nie patrzyła z

niesmakiem na swoje szczupłe ciało. Wydawało jej się, że przez całe życie czekała, by

dorosnąć, stać się wyższą, a co ważniejsze, zyskać bardziej kobiece kształty. Ale mając lat

dwadzieścia stwierdziła, że zawsze już będzie płaska i chuda. Przynajmniej, pomyślała z

westchnieniem, nie muszę nosić gorsetu. Przechodząc przez pokój ojca, zerknęła na łóżko, by

upewnić się, że on śpi, potem zarzuciła brzeg sukni na ramię i ruszyła po schodach w dół,

przeskakując pierwszy stopień, który skrzypiał.

Nie odważyła się otworzyć okiennic na dole. Mogłoby to obudzić ojca, a on bardzo

teraz potrzebował odpoczynku. Minąwszy zarzucony papierami stół z atramentem i nie

dokończonym szkicem testamentu ojca, podeszła do przeciwnej ściany pokoju, patrząc na

wiszące tam dwa instrumenty muzyczne. Poczucie żalu z powodu niedoskonałości ciała

znikało, gdy myślała o muzyce. Już teraz po głowie chodziła jej nowa melodia, subtelna,

miękko się rozwijająca. Była to z pewnością pieśń miłosna.

- Nie możesz się zdecydować? - Doszedł ją głos ojca stojącego u stóp schodów.

Podbiegła do niego natychmiast, objęła w pasie ramieniem i pomogła usiąść przy

stole. Nawet w ciemnym pokoju dostrzegła ciemne kręgi pod jego oczyma.

- Powinieneś leżeć w łóżku. Dość jest czasu na wszystko i nie trzeba wstawać przed

świtem.

Chwycił jej dłoń i uśmiechnął się patrząc w jej piękne oczy. Doskonale wiedział, co

jego córka myśli o własnej drobnej twarzy elfa, lekko skośnych fiołkowych oczach, małym

nosku i wygiętych ustach; dostatecznie często wysłuchiwał jej żalów. Ale dla niego całość

była urocza i kochana.

- Ruszaj - pchnął ją lekko. - Zobaczymy, czy uda ci się wybrać instrument i wyjść

stąd, zanim ktoś przyjdzie prosząc o piosenkę dla aktualnej ukochanej.

- Może dziś rano powinnam zostać z tobą - szepnęła, a jej twarz wyrażała głęboką

troskę. Już trzy razy w tym roku miał straszliwe bóle serca.

- Alyx! - powiedział groźnie. - Masz mnie słuchać! Zabieraj swoje rzeczy i idź!

- Tak, milordzie - odparła, posyłając mu rozbrajający uśmiech. Zmrużyła przy tym

oczy, a usta wygięła na kształt łuku Kupidyna. Szybkim, wprawnym ruchem zdjęła ze ściany

długą lutnię, pozostawiając cytrę na miejscu. Ponownie odwróciła się do ojca.

- Jesteś pewien, że nic ci się nie stanie? Nie muszę dziś wychodzić.

Ignorując te słowa, podał jej papier i deseczkę z atramentem.

- Wolę, żebyś zajęła się muzyką niż schorowanym starcem, Alyx - stwierdził. - Chodź

tu. - Zaczął zręcznie splatać jej długie włosy w warkocz. Włosy były gęste, idealnie proste, a

ich kolor dziwił nawet ojca. Wyglądały tak, jakby jakieś dziecko zebrało na tej małej kobiecej

główce włosy wszelkich kolorów i ich odcieni. Były tam złote pasma, żółte, rude,

kasztanowate, ciemnobrązowe, a nawet, jak zarzekała się Alyx, kilka siwych.

Gdy warkocz został już upleciony, zdjęła ze ściany płaszcz, otuliła się nim i

naciągnęła na głowę kaptur.

- Nie strać tylko głowy i nie przezięb się - powiedział ostro, odwracając się. - A gdy

wrócisz, chcę usłyszeć coś ładnego.

- Postaram się - odparła ze śmiechem, zamykając za sobą drzwi.

Alyx szła tuż przy murach domów, by móc obserwować jak mieszkańcy miasta

zaczynają się kręcić i przygotowywać do rozpoczynającego się dnia. Pomiędzy domami

znajdowały się wąskie przejścia, a półceglane, półkamienne domy przysiadły jeden przy

drugim, różniąc się znacznie wielkością od domów burmistrza, rzemieślników i jurystów,

wśród których znajdował się dom jej ojca. Łagodny wiatr wprawiał szyldy sklepów w

kołysanie.

- Dzień dobry - powiedziała do Alyx kobieta zamiatająca próg domu. - Pracujesz dziś

nad czymś dla kościoła?

Zarzuciwszy na ramię pas od lutni, Alyx pomachała ręką sąsiadce.

- Tak... i nie. Nad wszystkim! - Roześmiała się, spiesząc ku bramie.

Nagle zatrzymała się, niemal wpadając na konia zaprzężonego do wozu. Jedno

spojrzenie wystarczyło, by się upewniła, że to Jan Thorpe zastąpił jej drogę.

- Witaj, mała Alyx, nie masz dla mnie dobrego słowa? - Uśmiechnął się, podchodząc

do konia.

- Alyx! - Dał się słyszeć głos z tyłu wozu. Pani Burbage opróżniała naczynia nocne

do pojemnika na nieczystości. - Możesz wejść na chwilę? Moja najmłodsza córka ma złamane

serce i pomyślałam, że nowa pieśń miłosna dobrze jej zrobi.

- O, tak. Mnie też - zaśmiał się Jan. - Ja też potrzebuję pieśni - powiedział pocierając

znacząco miejsce, w które uderzyła go Alyx dwa wieczory wcześniej.

- Dla ciebie, Janie - powiedziała przymilnie - napiszę pieśń tak słodką, jak to, co

masz w wozie. - Jego śmiech niemal zagłuszył głos Alyx, gdy obiecywała odwiedzić panią

Burbage po wieczornej mszy.

Ruszyła biegiem ku bramie. Jeszcze chwila, a straci szansę na kilka chwil samotności

poza murami miasta i możliwość oddania się muzyce.

- Spóźniłaś się, Alyx - przywitał ją strażnik przy bramie. - Nie zapomnij o jakiejś

słodkiej melodyjce dla mojego chorego dziecka - zawołał za nią, biegnącą w kierunku sadu za

murami miasta.

Dotarła w końcu do ulubionej jabłoni i z radością na twarzy otworzyła przybornik,

przygotowując się do zapisania melodii krążącej jej po głowie. Usiadłszy na ziemi, oparła się

o drzewo, położyła na kolanach lutnię i starała się odtworzyć melodię. Całkowicie

pochłonięta pracą nad zapisaniem nut i tekstu piosenki, nie zwracała uwagi na płynący czas.

Gdy się ocknęła, miała opuchnięte palce i zesztywniałe plecy oraz napisane dwie piosenki i

zaczęty jeden psalm.

Przeciągając się odłożyła lutnię, wstała i opierając się jedną ręką o nagi konar jabłoni,

patrzyła na pola uprawne i ogrodzone hrabiowskie pastwiska dla owiec.

Nie! Nie mogła nawet myśleć o hrabim, który pozbawił wielu chłopów ziemi,

podnosząc im opłaty dzierżawne, ogradzając ich grunta i wprowadzając zyskowną hodowlę

owiec. Chciała myśleć o czymś przyjemniejszym, odwróciła się w inną stronę. A poza tym,

czy jest coś piękniejszego niż muzyka?

Od dzieciństwa towarzyszyła jej muzyka. Słysząc księdza mruczącego coś

monotonnie po łacinie, układała w myślach pieśń dla chóru chłopięcego. Podczas dożynek

odchodziła na bok, zajęta melodiami, które tylko ona mogła słyszeć. Jej ojciec, owdowiały

przed wielu laty, odchodził niemal od zmysłów, próbując ją odnaleźć.

Kiedyś, gdy miała dziesięć lat, poszła do studni po wodę. Na ławeczce obok siedział

przejeżdżający przez miasto trubadur z jakąś młodą kobietą. Tuż przy nich leżała porzucona

przez niego lutnia. Alyx nigdy dotąd nie dotykała żadnego instrumentu muzycznego, ale

miała jako takie pojęcie, jak należy posługiwać się lutnią. W ciągu kilku minut poradziła

sobie z wybrzdąkaniem jednej z zapełniających jej głowę melodii. Dopiero przy czwartej

piosence uświadomiła sobie, że trubadur porzucił swoją damę i stoi obok, przypatrując się jej.

W milczeniu, ponieważ nie potrzebowali innego języka niż język muzyki, pokazał jej, jak

ułożyć palce do akordów. Ból wywołany wrzynaniem się ostrych strun w jej delikatne

paluszki był niczym w porównaniu z radością słyszenia muzyki, która zaprzątała jej umysł.

Trzy godziny później, gdy zrezygnowany ojciec wyruszył na poszukiwanie córki,

znalazł ją otoczoną niemałym tłumem ludzi szepczących o cudzie. Ksiądz, widząc

nadarzającą się okazję, zaprowadził ją do kościoła i ustawił przed klawikordem. Po kilku

minutach prób Alyx zaczęła grać, z początku myląc się, potem coraz czyściej, wspaniałą

pieśń, cicho nucąc słowa modlitwy.

Ojciec Alyx odetchnął z ulgą, stwierdzając, że jego jedyne dziecko nie jest słabe na

umyśle, lecz tylko tak zauroczone muzyką, że czasem nie słyszy, co się do niego mówi. Od

tego pamiętnego dnia ksiądz czuwał nad muzyczną edukacją Alyx, powtarzając, że talent jest

darem Bożym, a on, jako wysłannik Najwyższego, powinien otaczać opieką wybranych. Nie

musiał dodawać, że jej ojciec - jurysta nie należy do wybrańców, a córka im mniej będzie

miała z nim do czynienia, tym lepiej dla niej.

Nastąpiły cztery lata wytężonej nauki, podczas których ksiądz pomógł Alyx opanować

grę na każdym odpowiednim dla niej instrumencie. Grała na instrumentach klawiszowych,

dętych oraz strunowych, za pomocą smyczka i bez niego, a także na bębenkach oraz wreszcie

na organach, do których zakupienia ksiądz nakłonił mieszczan, powtarzając, że będą służyły

chwale Bożej, choć niektórzy szeptali, że bardziej chodziło tu o niego samego i Alyx.

Upewniwszy się, że Alyx potrafi już radzić sobie z różnymi instrumentami, ksiądz

posłał po pewnego franciszkańskiego mnicha, by nauczył ją nut, zapisywania pieśni, ballad,

Deveraux Jude - cykl Montgomery 03- Wiedźma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: