2004.08_Katalog filmów_[Programowanie].pdf

dla programistów

Katalog ilmów

Marek Sawerwain

W czerwcowym numerze

Listing 1. Klasa aplikacji

Linux+ opisałem prostą

aplikację napisaną w ję-

zyku C#. Była ona nie-

skomplikowana, ale jedną z jej zalet była

możliwość bardzo łatwego przenoszenia

kodu pomiędzy Linuksem a Windows.

Jeśli musimy napisać program, który

będzie łatwy do przeniesienia pomię-

dzy różnymi systemami, a C# czy Java z

jakichś powodów nie jest dla nas odpo-

wiednim wyborem, pozostaje nam C/C++

oraz wybór odpowiedniej biblioteki GUI.

Bardzo dobrym narzędziem, sprawdzają-

cym się znakomicie w takich zadaniach,

jest biblioteka o nazwie wxWidgets (kiedyś

ta biblioteka nazywała się wxWindows , ale

pewnej firmie się to nie spodobało i auto-

rzy byli zmuszeni zmienić nazwę).

Nowe rozwiązania najlepiej pozna-

wać na przykładach, więc napiszemy

katalog filmów.

# include "wx/wx.h"

class hw_app : public wxApp {

public :

virtual bool OnInit ();

} ;

DECLARE_APP ( hw_app )

jakiś mechanizm ich rozpoznawania, aby

sprawdzić, czy taki film już mamy. Tutaj

znakomicie sprawdzają się tzw. odciski

(ang. hash ). Istnieje wiele różnych algoryt-

mów, które je generują, a my wybierzemy

system, który jest stosowany w progra-

mach typu eDonkey.

Ostatnia sprawą, którą chciałbym po-

ruszyć, to ogólny schemat naszej aplikacji.

Tutaj, jak zawsze, najlepiej jest przygoto-

wać odpowiedni schemat, np. taki jak na

Rysunku 1. Na schemacie są cztery główne

okna (oznaczone kolorem żółtym). Mamy

okno główne, gdzie można utworzyć bazę

danych bądź przejść do trzech pozosta-

łych okien: okna dodawania nowego

filmu, okna wyszukiwania oraz okna

przeglądania i edycji danych. Kolorem nie-

bieskim zostały oznaczone najważniejsze

operacje na bazie danych. Wszystkie

operacje na danych najlepiej zgroma-

dzić w jednej klasie. Znacząco ułatwi

to napisanie nam programu. Dodatkowo,

do tej klasy dodamy również takie opera-

cje, jak wyznaczenie podpisu oraz wycią-

gnięcie pojedynczej klatki.

CD/DVD

Po uruchomieniu dystrybucji

Linux+ Live CD/DVD można

przetestować działanie

omawianego programu.

Założenia programu

Jak zawsze, zanim rozpocznie się pisanie

programu, warto poświęcić kilka chwil

na zastanowienie się, co dany program

ma robić.

Nasza aplikacja to baza danych.

Musimy wybrać odpowiedni system

baz danych. Podobnie jak przy bazie

teleadresowej z numeru czerwcowego,

będzie to system Sqlite , który przy tego

typu niewielkich bazach danych spraw-

dza się znakomicie. Tym razem będziemy

korzystać bezpośrednio z API Sqlite.

Zastanówmy się, co możemy przecho-

wywać w naszej bazie. Oprócz typowych

danych, takich jak tytuł filmu oraz imię i

nazwisko reżysera, możemy postarać się

o zapisanie w bazie jednej klatki z filmu.

Oczywiście, oznacza to, że nasze filmy

muszą być w postaci plików avi , mpg i

podobnych. Wyciągniecie klatki to dość

trudny problem, więc będziemy korzystać

z oddzielnej biblioteki, a będzie nią Xine .

Skoro w naszej bazie katalogujemy

filmy z plików, to warto byłoby dodać

Na płycie CD/DVD

Na płycie CD/DVD znajdują

się pliki źródłowe potrzebnych

bibliotek, kompletny kod źródłowy

omawianego programu, gotowy

program wykonywalny

oraz listingi z artykułu.

Wyświetlamy pewien

słynny komunikat

Programowanie w wxWidgets jest dość

podobne do innych tego typu rozwią-

zań, takich jak Qt , a nawet GTK+ . Pod

pewnymi względami jest nawet bardziej

wygodne, np. podłączenie funkcji do zda-

rzenia nie wymaga stosowania oddziel-

nego programu, tak jak w przypadku Qt.

Zanim zaczniemy pisać naszą aplikację, na

początek podam niewielki przykład.

Napiszemy nieskomplikowany pro-

gram, który wyświetla komunikat

O autorze

Autor zajmuje się tworzeniem

oprogramowania dla WIN32

i Linuksa. Zainteresowania: teoria

języków programowania oraz

dobra literatura. Kontakt

z autorem: autorzy@linux.com.pl

70 sierpień 2004

baza danych ilmów

dla programistów

Instalacja biblioteki

wxWidgets

Biblioteka wxWidgets w przypadku Linuk-

sa może być skompilowana na trzy różne

sposoby (a nawet na pięć, gdyż możemy

wykorzystać nadal stosowaną w środo-

wiskach uniksowych bibliotekę Motif lub

pakiet Wine ).

Pierwszy sposób dotyczy pakietu

wxX11 . Po kompilacji, która jak zwykle

sprowadza się do poleceń:

./configure –prefix=/opt

make

make install

Rysunek 1. Główne zdarzenia, które pojawiają się naszej aplikacji

otrzymamy pakiet, który wymaga tylko

i wyłącznie środowiska X do swojej pracy.

Stanowi to zaletę tej odmiany wxWidgets.

Drugim sposobem jest wykorzysta-

nie biblioteki GTK. Co ważne, należy

mieć zainstalowaną starszą wersję GTK

1.2.x. W naszej ilmowej bazie danych

korzystamy z pakietu wxGTK . Kompilację

przeprowadzamy podobnie jak powyżej,

ale skrypt conigure wywołujemy z nastę-

pującymi opcjami:

./configure --prefix=/opt S

--with-gtk --enable-accel

zawiera tylko jedną metodę: OnInit

– Listing 1 zawiera jej definicję. Podobnie

postąpimy w przypadku bazy danych

z filmami.

Treść Listingu 1 wyróżnia się tylko

jednym dodatkowym makrem: DECLA-

RE_APP . Implementuje ono stałe elementy,

a mianowicie funkcję wxGetApp . Ważniej-

sze czynności wykonujemy w składowej

OnInit , czyli tworzymy obiekt głównego

okna (z przyciskiem oraz etykietą). Pełną

treść implementacji zawiera Listing 2. W

metodzie OnInit funkcją SetTopWindow

powodujemy, że nowo utworzone okno

staję się głównym oknem naszej aplikacji.

Zamknięcie tego okna to zamknięcie całej

aplikacji.

Po ustaleniu głównego okna pozosta-

je nam wyświetlić je na ekranie polece-

niem: win->Show(TRUE); . Gdyby zamiast

wartości TRUE w argumencie Show podać

wartość FALSE , to okno zostałoby ukryte.

Na koniec metody OnInit zwracamy

wartość TRUE, co oznacza, że działanie

aplikacji ma być kontynuowane. Jeśli

podczas wykonywania wstępnych czyn-

ności napotkamy na jakieś problemy, np.

nie uzyskamy połączenia z bazą danych,

to zawsze można zwrócić wartość FALSE.

W takim przypadku działanie naszego

programu zostanie zakończone.

W implementacji zastosowaliśmy

makro IMPLEMENT_APP , w którym dokoń-

czymy tworzenie stałych elementów klasy,

reprezentujących aplikację (zadeklarowa-

ne wcześniej makrem DECLARE_APP ).

RE_CLASS definiujemy stałe elementy

klasy. Pojawia się również drugie makro:

DECLARE_EVENT_TABLE() . Jest ono odpo-

wiedzialne za definicję tabeli zdarzeń,

w której połączymy zdarzenia z metodami

klasy. Nasz pierwszy programik ma tylko

jedno zdarzenie, które jest generowane

w momencie kliknięcia na przycisk.

Z istotnych elementów, o których trzeba

wspomnieć, jest konstruktor hw_mainwin .

Przyjmuje on szereg parametrów, takich

jak wielkość okna i jego styl. Definicje

pominiętych stałych znajdują się w pli-

kach źródłowych (jak zawsze dostępnych

na płycie CD/DVD).

Zajmijmy się budowaniem interfejsu.

Wszystkie czynności z tym związane są

zawarte w konstruktorze hw_mainwin .

Pełną treść kodu konstruktora zawiera

Listing 4.

Zaczynamy od wywołania metody

wxFrame::Create i przekazania wszyst-

kich parametrów konstruktora. Utwo-

rzyliśmy w ten sposób ramkę, bo tak

w nomenklaturze wxWidgets nazywa się

podstawowy typ okna.

Następne trzy linie kodu to utworze-

nie tzw. pudełka. W bibliotece wxWid-

gets , podobnie jak w GTK+/GNOME,

Bardzo istotny dla naszego programu jest

parametr --enable-accel (ta opcja jest

odpowiedzialna za skróty klawiszowe),

gdyż w przeciwnym razie nasz projekt nie

skompiluje się.

Ostatni sposób polega na wykorzy-

staniu nowej wersji GTK 2.2 bądź 2.4.

Polecenie koniguracji wygląda w nastę-

pujący sposób:

./configure --prefix=/opt S

--with-gtk --enable-accel –enable-gtk2

Niestety, w przypadku wxWidgets 2.4.2

nasz program bazy ilmów nie kompiluje

się, gdy chcemy korzystać z tych wersji

GTK. Mogą wystąpić także problemy

z przykładami. Nowa wersja z pewnością

będzie już znacznie bardziej dopracowana.

Listing 2. Implementacja aplikacji

(a jakże by inaczej) Hello World! . Komu-

nikat będzie wyświetlany poprzez

widget wxStaticText – jest to bezpośred-

ni odpowiednik etykiety (ang. label )

z innych bibliotek. Oprócz etykiety,

w naszym pierwszym programiku znaj-

dzie się również przycisk, czyli wxButton .

Pierwszą czynnością, którą należy

wykonać, jest utworzenie klasy reprezen-

tującej całą aplikację. Klasa ta dziedziczy

z klasy wxApp i w naszym przypadku

hw_mainwin * win = new S

hw_mainwin ( NULL );

SetTopWindow ( win );

win -> Show ( TRUE );

return TRUE ;

}

IMPLEMENT_APP ( hw_app )

Etykieta i przycisk

Klasa hw_mainwin jest odpowiedzialna

za nasze główne okno aplikacji. Listing

3 zawiera jej definicję. Podobnie jak

w klasie aplikacji, makrem DECLA-

www.lpmagazine.org

# include "wx/wx.h"

# include "hw.h"

# include "hw_mainwin.h"

bool hw_app :: OnInit () {

dla programistów

Listing 3. Klasa reprezentująca okno

Obsługa zdarzenia „click”

W klasie hw_mainwin musimy jeszcze

umieścić jedną specjalną tablicę, gdzie

powiążemy odpowiednie widgety ze

zdarzeniami, które mogą wystąpić w apli-

kacji. Najważniejszym elementem są

identyfikatory kontrolek. W naszym przy-

padku interesujący nas przycisk posiada,

nadany przez nas, identyfikator o nazwie

IB_EndBTN . Połączenie identyfikatora

z odpowiednim zdarzeniem, czyli kliknię-

ciem na przycisk, wymaga zastosowania

makra EVT_BUTTON , natomiast sama tabela

zdarzeń prezentuje się następująco:

class hw_mainwin : public wxFrame {

DECLARE_CLASS ( hw_mainwin )

DECLARE_EVENT_TABLE ()

public :

hw_mainwin ();

hw_mainwin ( wxWindow * parent , wxWindowID id = HW_MAINWIN_IDNAME ,

const wxString & caption = HW_MAINWIN_TITLE ,

const wxPoint & pos = HW_MAINWIN_POSITION ,

const wxSize & size = HW_MAINWIN_SIZE ,

long style = HW_MAINWIN_STYLE );

void OnIbEndbtnClick ( wxCommandEvent & event );

...

} ;

mamy do czynienia ze specjalnymi

kontenerami, w których umieszczamy

widgety. Obiekty tego rodzaju samo-

czynnie dbają o odpowiednie skalowanie

komponentów czy ich wyrównywanie

w poziomie bądź w pionie. Podstawo-

wym komponentem jest pudełko wxBo-

xSizer , które, w zależności od podanego

parametru, może dbać o stosowne roz-

mieszczenie widgetów w pionie bądź

w poziomie.

Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób

tworzymy etykietę:

przekazać informacje o sposobie wyrów-

nania, np. jeśli chcemy, aby etykieta była

wyrównana do lewej strony, to podajemy

wartość wxALIGN_LEFT . Zwróćmy w tym

miejscu uwagę na to, że w przypadku

tworzenia przycisku również przyjmuje

on identyczny zestaw parametrów.

Pozostałe czynności dotyczące ety-

kiety są już bardzo proste, gdyż ustalamy

czcionkę:

BEGIN_EVENT_TABLE( hw_mainwin, wxFrame )

EVT_BUTTON( IB_EndBTN, hw_mainwin:: S

OnIbEndbtnClick )

END_EVENT_TABLE()

Pozostało nam określenie postaci samej

metody OnIbEndbtnClick . Zawiera ona

jedną linię kodu, a jest nią wywołanie

metody Close , które spowoduje zamknię-

cie okna i w efekcie całej aplikacji:

label_hw->SetFont(wxFont(16, wxSWISS, S

wxNORMAL, wxBOLD, FALSE));

void hw_mainwin::OnIbEndbtnClick

( wxCommandEvent& event ){ Close(TRUE);

}

wxStaticText* label_hw = new S

wxStaticText( this, ID_LBL, S

_("Hello World!"), wxDefaultPosition, S

wxDefaultSize, 0 );

Ostatnią czynnością jest dodanie etykiety

do pudełka wywołaniem: box_sizer-

>Add(...); . Jak widać, podobnie postępu-

jemy z przyciskiem. Również w naszym

docelowym programie będziemy postę-

pować w bardzo podobny sposób. Z tego

powodu warto przeanalizować ten krótki

program, ponieważ w dalszej części arty-

kułu skupimy się na innych (trudniejszych)

aspektach niż budowanie interfejsu.

Klasa zarządzania danymi

– data_class

Zajmiemy się teraz naszą główną aplika-

cją. Podstawowa klasa to niewątpliwie

data_class . Zawiera ona kilkanaście

metod (krótką charakterystykę kilku

przedstawia Tabela 1). Oprócz dwóch

metod: edonkey_hash oraz make_screen ,

pozostałe składowe tej klasy odno-

Pierwszym argumentem jest odwołanie

się do wskaźnika na okno. Następnie

podajemy identyfikator. W naszym przy-

kładzie przyjął on następującą definicję:

#define ID_LBL 10002

Wartość identyfikatora może być inna,

ale autorzy biblioteki zalecają, aby były

to numery większe od 10000. Wartości

niższe są stosowane przez wewnętrzne

mechanizmy biblioteki. Podobnie okre-

ślamy identyfikator dla przycisku czy

dowolnego innego widgetu. Po okre-

śleniu identyfikatora podajemy treść,

jaka jest wyświetlana przez etykietę.

Koniecznie korzystamy z makra _() , gdyż

w przeciwnym razie mielibyśmy kłopoty

podczas kompilacji kodu. Kolejne para-

metry to pozycja etykiety oraz jej wiel-

kość. Jak widać na Listingu 4, podane

zostały wartości domyślnie. Za stero-

wanie położeniem i wielkością będzie

odpowiedzialne pudełko. Dość istotny

jest ostatni parametr – styl. Można tam

Listing 4. Treść konstruktora hw_mainwin

wxFrame :: Create ( parent , id , caption , pos , size , style );

wxBoxSizer * box_sizer = new wxBoxSizer ( wxVERTICAL );

this -> SetSizer ( box_sizer );

this -> SetAutoLayout ( TRUE );

wxStaticText * label_hw = new wxStaticText ( this , ID_LBL , _ ( "Hello World!" ) , S

wxDefaultPosition , wxDefaultSize , 0 );

label_hw -> SetFont ( wxFont ( 16 , wxSWISS , wxNORMAL , wxBOLD , FALSE ));

box_sizer -> Add ( label_hw , 0 , wxALIGN_CENTER_HORIZONTAL | wxALL | wxADJUST_MINSIZE , 5 );

wxButton * button_ok = new wxButton ( this , IB_EndBTN , _ ( "OK" ) , wxDefaultPosition ,

wxDefaultSize , 0 );

box_sizer -> Add ( button_ok , 0 , wxALIGN_CENTER_HORIZONTAL | wxALL , 5 );

GetSizer ()-> Fit ( this );

GetSizer ()-> SetSizeHints ( this );

Centre ();

sierpień 2004

baza danych ilmów

dla programistów

Projektowanie interfejsu

Biblioteka wxWidgets istnieje od ponad

10 lat. Doczekała się wielu dodatkowych

narzędzi, a jednym z nich jest Dialog-

Blocks . Jest to program do budowania

interfejsu graicznego za pomocą myszki.

Program generuje również całą klasę

oraz samodzielnie zarządza zdarzenia-

mi. Co najważniejsze, nie niszczy kodu

wpisanego przez programistę w innym

edytorze dopóty, dopóki nie usunie się

specjalnie oznaczonych komentarzy. Nie-

stety, program ten ma jedną zasadniczą

wadę – jest narzędziem komercyjnym.

Mimo wszystko zachęcam wszystkich

do jego wypróbowania. Tym bardziej, że

wersja niezarejestrowana pozwala na

edycję naszej bazy danych. W źródłach

znajduje się gotowy projekt do wykorzy-

stania (plik ilm_mainwin.pjd ).

Tym z czytelników, którzy nie akcep-

tują takiego rozwiązania, polecam inny

program, ale już w pełni darmowy i otwar-

ty, o nazwie wxGlade . Nie jest on aż tak

bardzo dopracowany jak DialogBlocks,

ale potrai generować kod nie tylko dla

C++, ale również dla Pythona i Perla

(czego nie potrai DialogBlocks).

funkcję „wytrych” o nazwie: sqlite_exec_

printf . Nie bez powodu w swojej nazwie

zawiera ona nazwę standardowej funkcji

printf , gdyż, podobnie jak oryginal-

na funkcja printf , przyjmuje wzorzec,

w którym stosowane są znaki procentu,

np. %d , oznaczający liczbę całkowitą.

Sposoby użycia sqlite_exec_printf

najlepiej poznać na przykładach. Zobacz-

my, jak wygląda utworzenie tabeli (część

wyrażenia SQL została skrócona):

typu %s , %d czy %Q . W klasie data_class

większość metod wykorzystuje tę cechę.

Najprostszym przykładem jest metoda

delete_data_id , usuwająca rekord

o wskazanym id . Jej kod przedstawia się

następująco:

db_error=sqlite_exec_printf S

(db, "delete from films where id=%d", S

0, 0, &zErrMsg, id);

db_error=sqlite_exec_printf S

(db, "create table films ( S

id integer primary key, S

... S

hash_edonkey char(50));",0,0,&zErrMsg);

W drugim parametrze, w poleceniu SQL,

został umieszczony wzorzec %d (polecenie

przekształcenia dla liczby całkowitej). Po

wszystkich pięciu obowiązkowych parame-

trach, podobnie jak w printf , musimy podać

wartość naszej liczby, czyli zmienną id .

O jednym wzorcu %Q warto wspomnieć

raz jeszcze. Polecenia SQL wymagają, aby

dane tekstowe były objęte apostrofami.

Przekształcenie %Q spełnia ten warunek,

uwalniając nas od żmudnego wstawiania

apostrofów w tekście formatującym.

Ostatnim przykładem, który należy

omówić, jest zastosowanie funkcji call-

back. W naszym programie w taki

sposób będziemy przekazywać dane do

tabel wxGrid . Wzorcowym przykładem

jest metoda search_file_name :

Pierwszy argument sqlite_exec_print to

uchwyt reprezentujący bazę danych. Po

nim podajemy ciąg znaków, czyli pole-

cenie SQL przeznaczone do wykonania.

Jak widać na powyższym przykładzie,

zakończone średnikiem. W trzecim argu-

mencie można podać funkcję callback ,

która będzie wywoływana podczas

odbierania danych. Będziemy ją wykorzy-

stywać w przypadku zapytań typu select ,

gdyż create table nie zwraca żadnych

dodatkowych danych. Następny argument

służy do podania dodatkowego parame-

tru, który zostanie później przekazany

do funkcji zwrotnej. Piątym w kolejności

elementem wywołania jest już znana

zmienna zErrMsg , w której, w przypadku

wystąpienia błędu, zostanie umieszczony

wskaźnik do tekstu komunikatu.

Po tych pięciu obowiązkowych para-

metrach mogą wystąpić następne, jeśli

w poleceniu SQL zostały użyte wzorce

szą się bezpośrednio do systemu baz

danych.

Zanim zaczniemy korzystać z bazy,

należy uzyskać do niej dostęp. Otwarcie

bazy następuje w konstruktorze tej klasy

i przedstawia się następująco:

void data_class::search_file_name(char S

*fn, sqlite_callback fnc, void *d ) {

db_error=sqlite_exec_printf(db, "select S

* from films where file_name S

like '%s%'", S

fnc, d, &zErrMsg, fn); S

}

zErrMsg=0;

db = sqlite_open(fdb_name, 0, &zErrMsg);

if( db == 0 )db_error=-1;

W zmiennej zErrMsg znajdzie się wskaza-

nie na tekst komunikatu o błędzie. Funkcja

sqlite_open samoczynnie założy plik bazy

danych w momencie, gdy nie będzie on

istniał. Warto też pamiętać, że funkcja

sqlite_open (oraz pozostałe z API Sqlite)

dają wartość jeden, gdy nie nastąpiły błędy.

Jak na razie drugi parametr tej funkcji,

gdzie podano zero, nie jest używany przez

API. Być może w przyszłości będzie można

poprzez ten parametr wskazać, że baza ma

być używana w trybie tylko do odczytu.

Zamknięcie bazy danych to jedna

instrukcja: sqlite_close(db); . Ponieważ

nasza klasa używa konstruktora do

otwarcia bazy, to zamknięcie bazy nastę-

puje w destruktorze.

Może wydawać się, że różne typy zapy-

tań mogą wymagać różnego podejścia,

ale autorom Sqlite udało się przygotować

Metoda przyjmuje, podobnie jak dwie

pozostałe: search_title oraz search_

Tabela 1. Najważniejsze metody klasy data_class

Metoda Opis

data_class(char *fdb_name); konstruktor otwiera istniejącą bazę danych

lub zakłada nową

void add_data_full(char *ile_name, ... ); dodaje do bazy danych jeden pełny rekord

razem ze zrzutem ekranowym

void get_data( sqlite_callback, void *d ); pobiera wszystkie dane (metoda przezna-

czona do wypełniania tabel – wxGrid)

void delete_data_id(int id);

usuwa rekord o wskazany ID

void search_title(char *t, sqlite_callback,

void *d );

szuka w bazie ilmu to tytule

void edonkey_hash(char *fname,

char *hash);

wyznacza sumę kontrolną (hash, odcisk) dla

podanego pliku

void make_screen(char *fname_video,

char *pic_ile, char *codec_fourcc);

„wyciąga” klatkę z ilmu i zapisuje ją pod

podaną nazwą jako plik jpeg

void create_table()

utworzenie tabeli

www.lpmagazine.org

dla programistów

Listing 5. Zapis danych do pliku jpeg przy użyciu biblioteki DevIL

pimy się tylko na plikach typu mpg , avi

i podobnych.

Zanim wyciągniemy z filmu jakie-

kolwiek dane, tworzymy cztery ważne

zmienne:

void DevILSaveTo ( char * fname , int width , int height , void * ptr ) {

ILuint imageID ;

ilGenImages ( 1 , & imageID );

ilBindImage ( imageID );

ilTexImage ( width , height , 1 , 3 , IL_RGB , IL_UNSIGNED_BYTE , ptr );

iluFlipImage ();

iluScale ( 160 , 100 , 1 );

ilEnable ( IL_FILE_OVERWRITE );

ilSaveImage ( fname );

ilDeleteImages ( 1 , & imageID );

}

xine_t *xine;

xine_stream_t *stream;

xine_vo_driver_t *vo_driver;

xine_ao_driver_t *ao_driver;

Następnie dokonujemy ich inicjalizacji.

W tym miejscu trzeba zwrócić uwagę

na wykorzystanie sterowników audio

i wideo. Dźwięk nie jest nam potrzebny,

dlatego poza pierwszym parametrem,

w którym podajemy uchwyt do biblio-

teki, w dwóch pozostałych podajemy

wartości NULL (wartość ta oznacza rów-

nież, że to Xine samodzielnie znajdzie

odpowiedni sterownik). Nie możemy

tak postąpić w przypadku obrazu.

W drugim parametrze funkcji xine_

open_video_driver podajemy identyfi-

kator sterownika, przy pomocy którego

chcemy wyświetlać obraz. My nie chcemy

oglądać filmu, więc podajemy wartość

none . Podobnie postępujemy w trzecim

parametrze, gdzie dokładniej określamy

rodzaj i typ urządzania, np. dla środowiska

X czy biblioteki GTK. Podaliśmy tu wartość

XINE_VISUAL_TYPE_NONE , co oznacza, że

film będzie dekodowany do wewnętrzne-

go bufora w pamięci RAM. Kod inicjalizacji

jest następujący:

director , trzy parametry. Pierwszy to

nazwa pliku, który chcemy odnaleźć.

Następny to funkcja callback. Będzie ona

wywoływana przy każdym znalezionym

rekordzie. Pozwoli to na przepisanie

rekordów do tabeli. Ostatni parametr

o nazwie d umożliwi przekazanie wska-

zania na obiekt wxGrid . Funkcję fnc

bezpośrednio przekazujemy do sqlite_

exec_printf . W dalszej części omówię

dokładniej postać funkcji zwrotnej na

przykładzie wyszukiwania danych.

w następujący sposób: jeśli odczytamy

wartość 120 , to w tablicy msg umieścimy

tekst w postaci %120 . Wykonuje to nastę-

pującą pętla:

j=0;

for(i=0;i<len;i++) {

memset(value, 0, 16);

sprintf(value, "%%%3d", *(tbl + i));

msg[j++]=value[0]; msg[j++]=value[1];

msg[j++]=value[2]; msg[j++]=value[3];

}

Zapis klatki do bazy

danych

W następnym punkcie pokażę, jak

uzyskać klatkę z pliku wideo. Wcze-

śniej trzeba wspomnieć o sposobie

wprowadzania danych do bazy. Klatka

filmu zostanie zapisana do pliku w for-

macie JPG. Niestety, Sqlite w wersji 2.8

nie obsługuje w wygodny sposób

danych binarnych i wymaga od nas

konwersji do formatu ASCII (3.0 już

radzi sobie z tym typem danych, ale

podczas pracy nad artykułem dostępna

była tylko wersja alpha ). Jest to spo-

wodowane m.in. tym, że do wpisania

nowego rekordu wykorzystamy polece-

nie insert .

Wpisaniem pełnego rekordu wraz

z obrazem zajmuje się metoda add_data_

full .

Na początku otwieramy plik: f=o-

pen(scr_filename, O_RDONLY); . Do

zmiennej len zapisujemy długość pliku.

Możemy w ten sposób przydzielić odpo-

wiednią ilość pamięci:

Zadanie konwersji z wartości binarnej

na tekstową zrzuciliśmy na barki funkcji

sprintf i ciąg przekształcający %%%3d .

W zmiennej value znajdzie się tekst

w dokładnie takiej postaci, jak wcześniej

założyliśmy. Po wykonaniu całej pętli

tablica msg będzie wypełniona wartościa-

mi ASCII, więc bez kłopotów można je

przekazać w wywołaniu funkcji sqlite_

exec_printf .

Łapanie klatki ilmu

Prawdopodobnie najciekawszą funkcją

naszej bazy danych jest przechowywa-

nie jednej klatki z filmu. Zanim dołą-

czymy do naszej bazy plik zawierający

klatkę (w niskiej rozdzielczości, bo tylko

160x100), należy znaleźć w miarę łatwy

sposób na uzyskanie obrazu. Wyko-

rzystamy w tym celu bardzo dobrą

bibliotekę, a mianowicie Xine . Służy

ona do odtwarzania różnego rodzaju

plików audio/wideo, w tym także płyt

DVD czy VCD. My, dla ułatwienia, sku-

xine=xine_new();

xine_init(xine);

ao_driver = xine_open_audio_driver

(xine, NULL, NULL);

vo_driver = xine_open_video_driver

(xine, "none", XINE_VISUAL_TYPE_NONE,

NULL);

stream=xine_stream_new

(xine, ao_driver, vo_driver);

Teraz możemy już otworzyć plik z filmem.

Wystarczy tylko jedna linia kodu:

error=xine_open(stream, fname_video);

Listing 6. Odczytywanie klatki ilmu z bazy danych

tbl=new unsigned char[len];

msg=new char[(len*5)];

memset(msg, 0, (len*5));

s = DataTableGrd -> GetCellValue ( event . GetRow () , 0 );

s . ToLong (& id );

main_db -> get_blob_for_id (( int ) id , "/tmp/pic.jpg" , callback_for_blob );

if ( main_db -> error_level ()== 0 ) {

bmp . LoadFile ( _ ( "/tmp/pic.jpg" ) , wxBITMAP_TYPE_JPEG );

FrameBMP -> SetBitmap ( bmp );

}

Do tablicy tbl wczytujemy całą zawartość

pliku: read(f, (void*)tbl, len); . Pozosta-

je nam teraz dokonać konwersji danych

sierpień 2004

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: