1:1 Już wielokrotnie i w wieloraki sposób przemawiał Bóg przed wiekami do ojców naszych przez usta proroków. 1:2 A w tych czasach ostatecznych przemówił do nas przez usta Syna swego; jemu wszystko oddał w posiadanie i przez niego stworzył świat. 1:3 On jest odblaskiem chwały jego i odbiciem istoty jego; on dzierży wszechświat władnym swym słowem. A dokonawszy dzieła oczyszczenia z grzechów, zasiadł na prawicy Majestatu na wysokościach. 1:4 Tam wywyższony jest ponad aniołów w tymże stopniu, w jakim imię, które otrzymał, przewyższa swoją wspaniałością ich imię. 1:5 Bo czyż do którego z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: "Ty jesteś Synem moim, dziś zrodziłem ciebie" (Ps 2, 7) lub: "Ja będę mu Ojcem, a on Synem mi będzie" (2 Sm 7, 14)? 1:6 A wprowadzając znów Pierworodnego na świat powie: "Niech wszyscy aniołowie Boży pokłon mu oddadzą" (Ps 96, 7) 1:7 Mówiąc o aniołach, powiada: "Z aniołów swoich czyni wichry, ze sług swoich płomień ognisty" (Ps 103, 4). 1:8 Lecz do Syna swego mówi: "Tron twój, Boże, na wieki wieków. Twe berło królewskie jest berłem prawości. 1:9 Umiłowałeś sprawiedliwość i znienawidziłeś nieprawość. Dlatego namaścił ciebie, o Boże, Bóg twój olejem wesela, jak żadnego z towarzyszów twoich" (Ps 44, 7-8). 1:10 A dalej "Panie, tyś na początku ziemię utwierdził. A nieba są dziełem rąk twoich. 1:11 One przeminą, a ty trwać będziesz. Wszystko zniszczeje, jak szaty stare; 1:12 jako płaszcz, tak je zwiniesz, tak jak odzienie; i przemienią się. Lecz ty zawsze jesteś ten sam, a lata twe nie mają końca" (Ps 101, 26-28). 1:13 Do którego z aniołów kiedykolwiek powiedział: "Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjacioły twoje jako podnóżek pod stopy twoje" (Ps 109,1)? 1:14 Czyż nie są wszyscy tylko służebnymi duchami, wysłanymi ku pomocy tym, którzy dziedzicami zbawienia stać się mają? 2:1 Dlatego winniśmy tym pilniej zachowywać wszystko, co usłyszeliśmy przy nauczaniu, abyśmy, uniesieni prądem, w końcu nie minęli się z celem. 2:2 Bo jeżeli już słowo przez aniołów ogłoszone posiadało swą wielką wagę, tak że każde przekroczenie i nieposłuszeństwo spotkało się ze słuszną odpłatą, 2:3 jakże ujdziemy przed karą, jeżeli zlekceważymy sobie tak wspaniałą naukę o zbawieniu? Najpierw głosił ją Pan; potem przekazali ją nam wierni świadkowie, którzy osobiście ją usłyszeli, 2:4 a Bóg potwierdził ją znakami, cudami, różnorodnym działaniem swej mocy i darami Ducha Świętego wedle woli swojej. 2:5 Tego przyszłego świata, o którym mówimy, nie poddał Bóg aniołom. 2:6 Czytamy raczej gdzieś takie świadectwo: "Czymże jest człowiek, że pamiętasz o nim? Lub syn człowieczy, że zważasz na niego? 2:7 Uczyniłeś go na krótką chwilę niższym od aniołów. Chwałą i czcią go ukoronowałeś. [Postawiłeś go ponad dzieła rąk swoich,] 2:8 wszystko poddałeś pod nogi jego" (Ps 8, 5-7). Poddając mu wszystko, nie wyłączył niczego, co by mu poddane nie było. Na razie nie widzimy jeszcze, że wszystko jest mu poddane. 2:9 Lecz widzimy, jak Jezus, który "na krótką chwilę niższy był od aniołów", ukoronowany jest chwałą i czcią z powodu śmierci, którą poniósł. A poniósł ją, by wedle łaskawego dekretu Bożego zakosztować śmierci za wszystkich ludzi. 2:10 Bóg, dla którego i przez którego istnieje świat cały, chciaż jak największą liczbę swych synów przywieść do chwały. I dlatego uznał za właściwe sprawcę ich zbawienia po drodze cierpienia wprowadzić do chwały. 2:11 Bo ten, który sprawia uświęcenie, i ci, co je otrzymują, tego samego są pochodzenia. Z tej też przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi. Mówi przecież 2:12 "Imię twoje oznajmię braciom moim, wśród zgromadzenia melbić cię będę" (Ps 21, 23). 2:13 A gdzie indziej : "Ufność mą w nim pokładać będę" (Iz 8, 17). 2:14 A dalej: "Oto ja jestem wespół z dziećmi, które mi dał Bóg" (Iz 8, 18). A ponieważ dzieci posiadają tę samą. ludzką naturę, więc on ją także przyjął, aby przez śmierć swoją zniszczyć tego, który dzierżył w swym ręku panowanie śmierci, to jest diabła, 2:15 i chciał wolnością obdarzyć wszystkich, którzy dla lęku przed śmiercią w ciągu całego życia jęczeli w niewoli. 2:16 Zapewne, pomoc, jaką niesie, nie jest dla aniołów przeznaczona, lecz dla potomków Abrahama. 2:17 Dlatego musiał upodobnić się we wszystkim do swoich braci, aby stać się w Bożej służbie litościwym i wiernym arcykapłanem, który potrafiłby zadośćuczynić za grzechy ludu. 2:18 Poznawszy sam, czym jest cierpienie i pokusa, umie nieść pomoc tym, którzy wiedzeni są na pokuszenie. 3:1 Tak tedy, bracia święci, współuczestnicy niebieskiego powołania, spójrzcie na Jezusa, wysłańca i arcykapłana, któremu składamy nasze wyznanie wiary. 3:2 Wierny był temu, który go postanowił, podobnie jak "był nim Mojżesz w całym domu jego". 3:3 Owszem, w porównaniu z Mojżeszem stai się godny wyższej chwały, tak jak budowniczy domu większą cześć odbiera niż dom. 3:4 Bo każdy dom ma swego budowniczego, a budowniczym wszechświata jest Bóg. 3:5 Ponadto Mojżesz "wierny był w całym domu jego" jako sługa, który obwieścić miał objawienie. Chrystus zaś, jako Syn, stoi na czele domu swego. 3:6 A domem jego jesteśmy my - jeżeli niezachwianie zachowamy, aż do końca, pełną ufność i nadzieję na to, co stanowi chlubę naszą. 3:7 Stąd wedle słów Ducha Swiętego: "Gdy usłyszycie dziś głos jego, 3:8 nie zatwardzajcie serc waszych, jak ongiś podczas 'buntu ' 3:9 w dniu kuszenia na pustyni, kiedy- ojcowie wasi mnie kusili i na próbę wystawiali, chociaż przez lat czterdzieści patrzyli na dzieła moje. 3:10 Dlatego zapałałem gniewem przeciwko temu pokoleniu i rzekłem: W sercach swych błądzą zawsze, nie znają dróg moich. 3:11 Przeto przysiągłem w gniewie moim: Nie wnijdą do spoczynku mego " (Ps 94, 8-11). 3:12 Baczcie więc, bracia, żeby nikt spomiędzy was nie miał serca złego, w którym gnieździ się niewiara, które skłoniłoby go do odstąpienia od Boga żywego. 3:13 A raczej upominajcie się wzajemnie po każdy dzień, jak długo jeszcze "dziś" istnieje, żeby nikogo z was grzech nie omamił i nie zatwardził. 3:14 Jesteśmy bowiem współuczestnikami Chrystusa - o ile pierwotną nadzieję aż do końca utrzymamy z niewzruszoną siłą. 3:15 Powiedziane jest: "Gdy usłyszycie dziś głos jego, nie zatwardzajcie serc waszych, jak ongiś podczas 'buntu'" 3:16 Cóż to byli za jedni, którzy słuchali, a potem buntowali się? Czyż nie byli to ci wszyscy, którzy pod wodzą Mojżesza wyszli z Egiptu? 3:17 Na kogo to gniewał się przez lat czterdzieści? Czyż nie byli to ci, którzy grzeszyli, a których zwłoki ległya pustyni? 3:18 Komuż to zaprzysiągł. że nie wnijdą do spoczynku jego? Czy nie tym, którzy nieposłuszni byli? 3:19 I rzeczywiście widzimy, że dla niedowiarstwa swego wejść nie mogli. 4:1 Tak długo, jak jeszcze obietnica wejścia do spoczynku jego trwa, żyjmy w bojaźni, aby nikt z was nie okazał się opieszały. 4:2 Bo otrzymaliśmy Dobrą Nowinę o tym na równi z nimi; lecz słowo, jakie usłyszeli, nie przydało się im na nic, bo słuchając nie łączyli z nim wiary. 4:3 My, którzy wiarę posiadamy, wchodzimy do spoczynku, o którym powiedziano: "Poprzysiągłem w gniewie moim: Nie wnijdą do spoczunku mego" (Ps 94, 11). A tymczasem dzieło stworzenia jest od ustanowienia świata już dokonane. 4:4 Bo o dniu siódmym jest na którymś miejscu powiedziane: "Siódmego dnia odpoczął Bóg od wszystkich dzieł swoich" (Rdz 2, 2). 4:5 A to znowu: "Nie wnijdą W spoczynku mego". 4:6 Więc rzeczą pewną jest że niektórzy wejdą do niego. Ci zaś, którzv pierwsi otrzymali tę Dobrą Nowinę, nie weszli do niego z powodu nieposłuszeńswa swego. 4:7 Dlatego oznacza na nowo dzień, który zwie "dzisiaj", mówiąc po tak długim czasie przez Dawida już wyżej przytoczone słowa: "Gdy usłyszycie dziś głos jego, nie zatwardzajcie serc waszych" (Ps 94, 8). 4:8 Bo gdyby był Jozue ich już wprowadził do tego spoczynku, nie byłby Bóg później wspominał o innym dniu. 4:9 Stąd czeka lud Boży jeszcze dzień odpoczynku szabatowego. 4:10 A ten, który wchodzi do spoczynku Boga, odpoczywa od prac swoich, tak jak Bóg odpoczywa od swoich. 4:11 A zatem starajmy się wejść do owego spoczynku. Niech nikt, naśladując ów przykład nieposłuszeństwa, nie doprowadza siebie do upadku. 4:12 Bo słowo Boże jest żywe i skuteczne; ostrzejsze jest od każdego miecza obosiecznego; przenika, aż rozdzieli duszę od ducha i szpik od kości; rozsądza zamiary i zamysły serca. 4:13 Żadne stworzenie nie ujdzie spojrzenia jego; wszystko jest odkryte i otwarte przed oczyma tego, przed którym musimy zdać sprawę. 4:14 Mając tedy w Jezusie, Synu Bożym, arcykapłana dostojnego, który nieba przeniknął, trwajmy mocno przy wyznaniu naszym! 4:15 Bo nie mamy arcykapłana, który nie potrafiłby współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego, jak my, pod każdym względem - z wyjątkiem grzechu. 4:16 Przystąpmy więc pełni ufności do tronu łaski, by otrzymać zmiłowanie i znaleźć łaskę, gdy nam pomoc potrzebna będzie. 5:1 Każdy arcykapłan, wzięty spomiędzy ludzi, ustanowiony jest, aby w ich imieniu pełnić służbę Bożą. Zadaniem jego jest składać dary i ofiary za ich grzechy. 5:2 Powinien umieć współczuć z nieumiejętnymi i błądzącymi, ponieważ sam nosi brzemię słabości. 5:3 Dlatego musi składać ofiary za grzechy ludu i za własne grzechy. 5:4 A nikt nie może przywłaszczyć sobie tej godności, lecz, tak jak Aaron, musi mieć od Boga powołanie. 5:5 Toteż Chrystus nie nadał sam sobie godności arcykapłańskiej, ale uczynił to ten, który rzekł do niego: "Synem moim jesteś, dzisiaj zrodziłem ciebie" (Ps 2, 7). 5:6 A na innym miejscu mówi: "Tyś jest kapłanem na wieki wedle obrządku Melchizedeka" (Ps 109, 4). 5:7 W dniach swego ziemskiego żywota zanosił, wołając mocnym głosem i łzy przelewając, modlitwy i błagania do tego, który wybawić go mógł od śmierci; toteż został wysłuchany i uwolniony od strachu śmiertelnego. 5:8 A chociaż był Synem [Bożym], nauczył ...
marianopiekary