Pacynski Tomasz - Sherwood.pdf - książki - raptorx1

Tomasz PacyŃski

Sherwood

Wydanie polskie: 2001

CzĘŚĆ pierwsza

OSZUST I RZEŹNIK

Palcami bosej stopy uderzył boleśnie w ostry, wystający korzeń. Pomimo odrętwienia

dochodzącego juŜ do kolan ból był tak silny, Ŝe nagi męŜczyzna upadł i zwinął się z kłębek.

LeŜąc na boku, odgarnął z twarzy długie, zlepione mokrym śniegiem włosy. Spojrzał na stopę.

Choć przed chwilą właśnie pomyślał, Ŝe gorzej być juŜ nie moŜe, okazało się, iŜ się mylił, po

raz kolejny w ciągu ostatnich dwóch dni. Dwa palce zranionej stopy sterczały pod dziwnym

kątem, krew plamiła nasiąknięte wodą i pokryte topniejącym śniegiem liście.

Diabli, powinno przecieŜ bardziej boleć, błysnęło w zamroczonym umyśle, prawie

urwane...

Zaczęło go ogarniać obezwładniające ciepło, nie czuł juŜ zacinającego, jesiennego śniegu z

deszczem. Dobrze jest tak leŜeć, bez ruchu, chociaŜ chwilę, zasnąć...

W zakamarkach umysłu znów zamajaczyła myśl o wilkach, niedźwiedziach, lisach,

wampirach, wilkołakach i innym zwierzu zamieszkującym ten przeklęty las. Nie chciał

umierać, rozdzierany Ŝywcem przez jakąś głodną bestię. Przyzwyczaił się do myśli o śmierci,

przez całe Ŝycie ocierał się o nią często, lecz zawsze sądził, Ŝe przyjdzie do niego w inny, nie

tak straszny sposób. Bał się śmierci z ręki kata, gdy otoczony drwiącą, podekscytowaną,

gawiedzią, będzie stał z pętlą na szyi. Zawsze jednak sądził, Ŝe to najgorsze, co moŜe go

spotkać. Okazało się, Ŝe jeszcze gorsza moŜe być cuchnąca paszcza pełna poŜółkłych, ostrych

zębów... Ta świadomość gnała go przez mroczny, lodowaty las, pomimo iŜ zdawał sobie

sprawę, Ŝe nie uda mu się nigdzie dobiec, i nieistotne było to, Ŝe wcale nie wiedział, w którym

kierunku uciekać.

Tymczasem, jak zwykle ostatnio, obawiał się nie tego, czego powinien. W ten ponury,

jesienny dzień, w zacinającą, mokrą śnieŜycę kaŜdy szanujący swe zdrowie wilkołak siedział w

suchym, przytulnym barłogu. Nie mówiąc juŜ o wilkach i niedźwiedziach.

Prawdziwy zabójca był przy nim od dawna. Nie miał najeŜonej kłami paszczy i cuchnącego

oddechu. Nie moŜna było go uniknąć, biegnąc na oślep przez las, to tylko odsuwało chwilą

nieuchronnego dopadnięcia ofiary, która wycieńczona ucieczką stawała się łatwiejszym łupem.

Tym zabójcą było zimno, atakujące nagie ciało męŜczyzny mokrym, zacinającym śniegiem i

porywami zimnego, wilgotnego wiatru. Przed tym zabójcą nie moŜna uciec, moŜna się

najwyŜej przed nim ukryć. Znaleźć zaciszny wykrot, osłonięty sięgającymi do ziemi łapami

wiekowego świerku, zagrzebać się w pokładach suchych igieł, nie tracić ciepła i sił

wysysanych bezlitośnie przez wiatr i śnieg. Zwinąć się jak najciaśniej i, ogrzewając własnym

oddechem, mieć nadzieję, Ŝe cierpliwy, niewidzialny wróg nie będzie miał dostępu. Wielu

doświadczonych, puszczańskich myśliwych, osaczonych przez mróz po niespodziewanej

kąpieli w oparzelisku, potrafiło w ten sposób ujść śmierci.

Nagi męŜczyzna nie był puszczańskim myśliwym.

Ostatnim zrywem energii usiłował dźwignąć się z powrotem na nogi. Udało się, no, prawie

się udało. Tak jak wszystko w ciągu ostatnich dwóch dni. Co śmieszniejsze, zawiodła druga

noga. W tej zranionej uderzenie przywróciło czucie, lecz druga, zdrętwiała z zimna i

zmęczenia, okazała się giętka jak zasady moralne królewskiego poborcy podatków. Nie poczuł,

jak kolano ugina się pod cięŜarem zaŜywnego ciała. Zobaczył tylko, jak ziemia nagle staje

pionowo i wali go z rozmachem w twarz. Ujrzał z bliska pojedyncze igiełki sosnowe, czerwony

błysk i zapadł w ciemność.

Zimno nie zabija szybko i bezboleśnie, okrutnie bawi się z ofiarą. Nagły poryw wiatru

chlasnął mokrym śniegiem po nagim ciele. Człowiek drgnął, palce wczepiły się w mokre

igliwie. Lecz to było wszystko, na co stać było wychłodzone, okradzione z energii ciało. W

wypełnionym szarą mgłą umyśle poczęły krąŜyć ospałe, urywane myśli. JuŜ się nie bał, nie

walczył. Patrzył na wszystko jakby z zewnątrz, jakby dotyczyło to kogoś innego.

Powiadają, Ŝe wielu wśród umierających, oczywiście jeŜeli dany im jest na to czas, widzi

przed oczyma całe swoje Ŝycie. Dzieciństwo, uśmiech matki, pierwsze zwycięstwa i pierwsze

pocałunki... Wszystko, co w Ŝyciu było waŜne, wszystko, co było drogie. Co warto zobaczyć w

tej ostatniej godzinie. JeŜeli to prawda, męŜczyzna do końca miał pecha. Przed jego oczyma

przewijały się bez końca obrazki z ostatnich dwóch dni. A nie były to najlepsze dni. Prawdę

mówiąc, zwaŜywszy na finał, były to najgorsze dni w jego Ŝyciu.

Widział siebie przed ową ruderą nazywaną przez miejscowych, z braku innego określenia,

„karczmą”. Zapewne słusznie, gdyŜ było to jedyne tego typu miejsce w promieniu wielu mil.

Widział czterdziestoletniego, tęgiego męŜczyznę z pełną, rumianą twarzą, siedzącego na

dobrze wypasionym koniu. Odzienie, aczkolwiek niezbyt ostentacyjnie bogate i kord z

drewnianą rękojeścią przy pasie świadczyły o przynaleŜności właściciela do któregoś z

szacownych cechów kupieckich. Daleko, zdawałoby się do tego zabłoconego, zakrwawionego

strzępu człowieka, leŜącego w coraz gęściej padającym śniegu na mokrym poszyciu. Daleko...

Całe dwa dni...

* * *

Jason pchnął krzywe drzwi, zawieszone z braku zawiasów na przybitych do futryny starych

skórkach od słoniny. W poczerwieniałą od wiatru twarz uderzył go jak miękka poduszka

niemal materialny zaduch kiszonej kapusty, skwaśniałego piwa i brudnych onuc. Zaduch był

wręcz gęsty, zabarwiony na szaro dymem ze źle ciągnącego komina. Nie, nie z komina –

karczma nie znała takich luksusów. Dym miał uchodzić przez dwa otwory w szczytach dachu,

zatkane teraz prawie w całości z powodu wichury. Wichurze to nie przeszkadzało, co chwilę

silniejsze podmuchy wpadały przez szczeliny, spychając siną chmurę dymu do samej polepy.

Bywalcom karczmy najwidoczniej nie przeszkadzało równieŜ.

Przepychając się przez gęsty smród jak Ŝaba przez zarośnięty rzęsą staw, Jason wszedł na

środek izby i stanął w kręgu światła smolnego łuczywa, dodającego dzielnie swój gęsty dym do

ogólnej puli. Łuczywo było niezbędne, gdyŜ maleńkie, zasmolone błony w jedynym oknie

przepuszczały niewiele światła jesiennego, i tak mrocznego dnia. Rozejrzał się, gładząc się po

wydatnym brzuchu opiętym barwnym kubrakiem. Karczma nie wyglądała na taką, która

posiada loszek z beczkami wina. W ogóle nie wyglądała na karczmę. Trudno, trzeba poprzestać

na piwie.

Karczmarz, mały, przypominający zezowatego szczura człowieczek, wylazł niechętnie ze

swego kąta. Wprawnym rzutem oka ocenił nowego klienta i jego twarz rozjaśniła się w

nieszczerym uśmiechu, okraszonym imponującymi siekaczami. Prawy był nadłamany.

– Powitać, powitać! – zahuczał, zgięty w przymilnym ukłonie. – Dokąd to droga prowadzi?

Głos miał niespodziewanie niski i głęboki. Jason zafascynowany wpatrywał się w poŜółkłe

zębiska. To nie szczur, przemknęło mu przez głowę, to co najmniej stary bóbr-weteran...

Zdziwiony przedłuŜającą się ciszą karczmarz zgiął się jeszcze głębiej, zerkając

niespokojnie na boki. Przyszło mu to spodziewanie łatwo, zwaŜywszy rozbieŜnego zeza. Jason

ocknął się.

– A prowadzi, prowadzi! – rzekł jowialnie. – A na razie, mój dobry człowieku, zagrzejcie

no onych szczyn, które tu nazywacie piwem.

– AleŜ, panie – oburzył się karczmarz – sam warzę one szczyny, to jest, chciałem rzec,

piwo...

Tu przerwał. UraŜona ambicja toczyła w nim walkę z chęcią jak najlepszego oskubania

najwyraźniej zamoŜnego klienta. Tacy nie zjawiali się zbyt często w jego karczmie. Walka była

zacięta, lecz krótka. Ambicja przegrała.

– Co prawda, to prawda, panie. Szczyny to są w rzeczy samej... Ale dla takich gości jak wy,

panie, znajdzie się antałek wina, albo i dwa...

Jason oŜywił się. CóŜ, moŜe nie jest tak źle. Nawet najgorszy sikacz będzie lepszy od tego,

jak ten człowiek mówił, piwa. Sam je warzy, no, no. Nie najlepsza rekomendacja.

Karczmarz wyraźnie się rozkręcał. Jego błyszczące oczka biegały po całej, obszernej

postaci Jasona, usiłując dostrzec, gdzie nosi sakiewkę oraz chociaŜ z grubsza ocenić jej cięŜar.

Jason był przyzwyczajony do takiej reakcji, wiedział, Ŝe robi solidne i zamoŜne wraŜenie.

Sakiewka takŜe z kształtów przypominała właściciela – gruba i okrągła, niedbale zawieszona

przy pasie. Postronni nie wiedzieli jednak, Ŝe zawiera trochę miedziaków oraz, dla nadania

odpowiedniego cięŜaru, sporą garść hufnali. Prawdziwe pieniądze Jason nosił w specjalnym

pasie, skrytym pod kubrakiem.

Pacynski Tomasz - Sherwood.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: