Pod Sztandarem Niepokalanej nr 24.pdf

Kwiecień 2012 Czasopismo rzymskokatolickie Nr 4 (24) 2012

Dzień wesoły nam dziś nastał,

Pan po męce zmartwychpowstał…

Alleluja! Alleluja! Alleluja!

Co przyjdzie nie wiemy. Ale bądźmy pewni, że i nowy Piłat, jak stary

Chrystusa, potępi Kościół Jego i wyda na ukrzyżowanie. Cieszmy się wszakże

samą tą myślą, albowiem w jej ziszczeniu właśnie chwała tajemnicy Ukrzyżowa-

nia, Zmartwychwstania radość. Już nieraz Kościół krwawe czasy przechodził, już

nieraz zdawał się wróg triumfować nad jego zagładą – a zawsze zwycięsko,

owszem w pełniejszej chwale i blasku powstawał. Tak i teraz będzie. Cierpienie

jego jest tylko nieustannym odbiciem podobieństwa do Boskiego Mistrza, a za-

razem dla nas fundamentem wiary, źródłem nadziei i pobudką czułej, gorącej,

heroicznej miłości. (Ks. Antoni Langer, Chrystus przed sędziami . [w:] O Męce Pana

Jezusa. Kazania i szkice księży Towarzystwa Jezusowego , Kraków 1923, ss. 184-185).

Spis treści

Pieśń – Już Zbawiciel Jezus żyje ....................................................................................................... 2

" Regina caeli laetare, Alleluia !" – Wesel się Nieba Królowo, Alleluja! .......................................... 3

"Głos Karmelu"

O życiu zamarłym i o śmierci ożywiającej ....................................................................................... 6

Bp Jan Piotr Camus

Papiestwo i masoneria ....................................................................................................................... 7

Ks. Ernest Jouin

Wykład nauki chrześcijańskiej. – Wykład Piątego Przykazania .................................................... 29

Św. Robert kard. Bellarmin

I. Już Zbawiciel Jezus żyje , • On co za nas życie dał.

Już Go grobu moc nie kryje, • Jak powiedział, zmartwychwstał.

Nućmy Jemu pienia chwały: Witaj Jezu zmartwychwstały!

Alleluja, alleluja, alleluja, alleluja.

II. Triumfuje nad wrogami, • Śmiercią skruszył śmierci grot.

Piekło ściele pod nogami, • Trzyma klucz do niebios wrot.

Nućmy Jemu pienia chwały: Witaj Jezu zmartwychwstały!

Alleluja, alleluja, alleluja, alleluja.

III. Dla mnieś ożył, Chryste Panie, • Niechże duch mój z Tobą wraz

Z grzechów grobu zmartwychwstanie, • Złych nałogów zrzuci głaz.

Bym Ci nucił pienia chwały: Witaj Jezu Zmartwychwstały!

Alleluja, alleluja, alleluja, alleluja.

" Regina caeli laetare, Alleluia !"

Wesel się Nieba Królowo, Alleluja!

Jezus umarł; otoczyły Go ciemności śmierci, a ciało Jego wyniszczone ranami i bólem

zamknęły ciemności grobu... Noc była w naturze, a większa noc w duszach bez nadziei

pogodniejszego jutra... Piotr gorzko płakał w skrusze kochającego serca, Magdalena łzawiła

zbolałą duszę i zmywała resztki pokutnych wspomnień; Niepokalana Dziewica Matka –

jedna wśród wszystkich, choć w majestacie bólu, choć sercem i duszą w grobie ze Synem,

przecież, – jak niegdyś w dzień Zwiastowania poczęła w żywocie Dziecię, tak – w tym

grobie, w którym spoczywał Jezus, widziała i w sercu poczęła pewną nadzieję

Zmartwychwstania.

Tymczasem dusza Jezusa w głębiach otchłani dawała ostatni sygnał wyjścia tysiącom

dusz sprawiedliwych, spragnionych wolności. Na ziemi zaś śmierć w milczeniu trzymała w

grobie swoją ofiarę Boską. Zdawało się, że triumf śmierci zupełny, gdy nawet Dawca życia

stał się jej pastwą. Od dnia, w którym pierwszy Abel padł śmierci ofiarą, żniwo jej

pochłonęło nieprzeliczone pokolenia ludzkości, a choć cudowna ręka na chwilę wyrwała

kogoś z jej zabójczych objęć, przecież znowu mogiła nad nim świadczyła o niepodzielnym

jej zwycięstwie. Czy wszędzie i zawsze śmierć będzie potężniejszą od życia? Czy zawsze i

wszędzie człowiek rodził się będzie w bólu i w bólu będzie się grzebał? Zdawało się, że

zwątpili w moc życia: zwątpił uczeń, który miłował, zwątpiła Magdalena, która już nie

szukała żyjącego, lecz umarłego, o zawiedzionych nadziejach rozprawiali uczniowie. Jedna

nie zwątpiła – Ta, z której przeczystego łona Życie na świat przyszło. Maryja przeszła przez

śmierć ze Synem, grób zamkniętej miłości i boleści czynił Ją martwą ze Synem, ale w tym

grobie była pewna nadzieja życia. Ona znała przepowiednię Ozeasza: " O śmierci, ja

śmiercią twoją będę, o grobie, ja tobie będę ruiną !". Ona chowała w swoim sercu słowa

Syna: " Nikt duszy nie bierze ode mnie, ale ja kładę ją sam od siebie; i mam moc położyć ją,

mam moc znowu wziąć ją ". Wesel się zatem Matko boleści, staniesz się niebawem Matką

radości, nie płacz Matko Umarłego, powitasz Go Żyjącego!

Alleluja! Już się ono zbliża... takie głębokie – przez głębie otchłani się przedziera,

przebija głazy grobu; takie mocne – zwycięża niezwyciężalną dotąd grozę śmierci i śmierć

samą; takie Boskie, daje życie umarłym, żyjącym odnawia, serca napełnia radością i zmienia

pieśń nad rzekami Babilonu w wieczysty i triumfalny hymn Syjonu... W niedzielę pierwsze

brzaski jutrzenki poczynają rozpraszać ciemności... Dusza Boskiego Zbawcy opuszcza

więzienie otchłani, rzesze dusz świętych ją otaczają. W mgnieniu oka przebywa przestrzenie

i przenikając grób, łączy się z ciałem, które przed trzema dniami opuściła w bólach konania.

Ożywia się święte ciało i podnosi, prześcieradła opadają, znikają blizny ran, krew ożywcza

płynie w żyłach, a z członków zsieczonych biczami, z głowy pokłutej cierniami, z nóg i rąk i

serca, otwartych, tryska olśniewająca światłość... Alleluja! Chrystus zmartwychwstan jest!

Aniołowie, co niegdyś nad stajenką śpiewali " Gloria in excelsis ", ze drżeniem adorują i

uwielbiają Zwycięzcę śmierci i Barankowi, który był zabit, śpiewają: Alleluja!

WESEL SIĘ NIEBA KRÓLOWO! To Alleluja jest pierwsze dla Ciebie! Owoc żywota

Twego, błogosławiony przez Elżbietę nie uległ śmierci, śmierć nad nim panować nie będzie.

Zmiażdżony grzech i zmiażdżone żądło śmierci. Boski Triumfator, pierworodny z martwych

na zawsze skruszył potęgę śmierci. Grób, który grzech nam wykopał, staje się dla nas

kolebką życia. Dziś jest prawdziwa Pascha, przejście z niewoli do wolności. Droga wolna do

krainy niebieskiej, pójdziemy wszyscy za Wodzem naszym, Jezusem. Wesel się Królowo!

Jak niegdyś z nienaruszonego Twego łona dziewiczego Bóg-Dziecię zobaczył światło dnia,

tak teraz On, Słońce świata i wszystkich na świecie z nienaruszonego grobu wychodzi, jako

Władca życia. Alleluja! Drży ziemia, uciekają słudzy śmierci, bo ich pani powalona,

Stróżowie Życia, Anieli zstępują i zajmują ich miejsce przy grobie, źródle Życia. Ustąpcie

dzieje dawne! Nowym stać się ma wszystko: serca, słowa i czyny!

ALLELUJA! Żadne dotąd śmiertelne oko nie widziało Zmartwychwstałego, szczęście

to zachowane jest MATCE. Błogosławione oczy, które Go pierwsze witają, jak

błogosławiony żywot, który Go nosił. Serca Twego matczynego, o Matko, już nie szarpnie

miecz boleści, zapełni je bowiem Pełność radości!

KTÓREGOŚ ZASŁUŻYŁA NOSIĆ, ALLELUJA! Któż zdoła coś powiedzieć o tym

spotkaniu i powitaniu Zmartwychwstałego Syna z Matką? Złamie się pióro, zgubi się rozum,

serce ustanie... Zamilkł o tym Ewangelista, bo moc słowa przed chwałą Zmartwychwstałego

w milczenie adoracji się zmienia. Brzmi tylko Alleluja, takie głębokie – mocne i Boskie, jak

Boską jest moc Życia! Języki ludzkie zaniemiają, a tylko Aniołowie, świadkowie spotkania,

pozdrawiają Królowę; ich Zdrowaś i Łaskiś pełna i Pan jest z Tobą , – to echo Odkupienia,

jest teraz weselem Zmartwychwstania. Uklęknij wszelka duszo i razem z Aniołami śpiewaj:

Regina caeli laetare, Alleluja!

ZMARTWYCHWSTAŁ, JAK PRZEPOWIEDZIAŁ, ALLELUJA! " Rozwalcie tę

świątynię a po trzech dniach ją zasię zbuduję ". " Nie będzie dany rodzajowi temu

przewrotnemu inny znak jak znak Jonasza Proroka ". Tę wiarę nosiła Maryja w swym łonie,

z nią stała pod krzyżem, stąd Błogosławiona, że uwierzyła. Pierwsza wita i adoruje Syna.

Agnoscit Mater membra, quae genuit ; poznaje Matka członki, które zrodziła; te same, lecz

wszystkie uwielbione, rany otwarte życie niosą, krzyż woła triumfem, cierpienie

zwycięstwem, ból głosi Alleluja! Zmartwychwstały już nie umiera: widzi Go Magdalena

płacząca i głos łzami dławiony w okrzyk weselny zamienia; widzi Go Piotr i w wierze

utwierdzony w wierze braci utwierdza; widzi Go Tomasz niewierny i w ranach Jego goi swe

własne i nasze. A Maryja, jak niegdyś dom Elżbiety napełniła radością, tak tym Magnificat

Zmartwychwstania dzieli się z dziećmi, by już smutku nie znały, w ciemnościach nie

chodziły, lecz wieczną wiosną i światłem się cieszyły... Już teraz stooczna stokrotka nie

będzie się lękać zimy, lecz z nadzieją spoglądać będzie w Boskiej piękności Słońce, już teraz

pokorny fiołek nie będzie się krył w cieniach, lecz w blaskach światła wydawać będzie swe

wonie, lękliwa dotąd lilia nie będzie się zamykać, lecz swój kielich nadobny otworzy rosy

niebieskiej, już teraz i róża wstydliwa swobodnie będzie się rumienić w kolorach swej

miłości i cieszyć się niepodzielną wiosną świeżości. Wszystko się odnowiło i wszystko w

wiosnę życia zmieniło. Bo zmartwychwstał, jako przepowiedział... WESEL SIĘ zatem

NIEBA KRÓLOWO! A z Tobą niech weseli się wszystko, co Tobie zawdzięcza Zbawiciela.

MÓDL SIĘ ZA NAMI DO BOGA, ALLELUJA! Dzieci Twe, proszą Cię Matko

radości, byś im zapewniła wesele Zmartwychwstania! byś ich pokutne Miserere na radosne

zmieniła Alleluja . Ucz nas Krzyż Jezusa kochać, jako zadatek przyszłej chwały, byśmy

współcierpiąc i współkrólowali. Módl się za nami do Syna, byśmy Mu z Tobą, wieczne i

wiecznie śpiewali: ALLELUJA!

Z wielkanocną antyfoną Regina caeli , łączy się dawne podanie:

Za czasów papiestwa Grzegorza Wielkiego niszcząca zaraza w okresie Wielkanocnym

wyludniała wieczne miasto. Dla odwrócenia zarazy Papież zarządził publiczną procesję

kleru i ludu, w której niesiono ze czcią największą obraz Matki Najświętszej, namalowany

przez św. Łukasza. Nieprzeliczone rzesze ciężko nawiedzonego ludu poruszały się ku

bazylice św. Piotra w długiej procesji, na której czele postępował cudowny obraz, a tuż za

nim Ojciec Święty i wszystek kler wśród modłów gorących. W miarę jak posuwał się obraz,

powietrze zaraźliwe ustępowało i zarodki dżumy znikały. Procesja przystanęła na moście,

który łączy miasto z dzielnicą Watykanu. Wtem tuż nad obrazem dają się słyszeć chóry

anielskie, płynie słodka melodia i słodkim echem odbija się w sercach strapionych: Wesel się

Królowo nieba, alleluja, bo Ten, któregoś w żywocie zasłużyłaś nosić, alleluja,

zmartwychwstał, jako przepowiedział, alleluja ! Po tych słowach chór anielski umilkł;

wówczas Papież, łącząc swój głos wzruszony i jakby natchniony, zawołał: Módl się za nami

do Boga, alleluja ! Tak z głosów anielskich i ze słów modlitwy Papieża powstała znana teraz

powszechnie antyfona wielkanocna ku czci Maryi, odmawiana w tym czasie zamiast Anioł

Pański .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: