Wrózka_Jude Deveraux.pdf

Długo jeszcze w kręgu znajomych Berni opowia

dano, że tak dobrze ubranych zwłok żadna z ucze

stniczących- w jej pogrzebie osób nie miała okazji

widzieć przez dziesiątki lat. Nie znaczy to, żeby

któraś z nich była skłonna się przyznać, że tych

dziesięcioleci ma za sobą znacznie więcej niż dwa,

tym bardziej że dzięki cudom chirurgii plastycznej

mogła z powodzeniem nie ujawniać swego pra

wdziwego wieku.

Przechodzili kolejno obok kosztownej trumny

i z podziwem spoglądali na Berni, na nieskazitel

nie gładką skórę jej twarzy. Każda zmarszczka, nie

równość, a nawet pory zostały wygładzone kolage

nem. Wypełnione silikonem piersi wznosiły się ku

górze. Włosy miała wspaniale ufarbowane, staran

nie pomalowane rzęsy, wypielęgnowane paznokcie,

talię ściśniętą do dziewczęcego rozmiaru - sześć

dziesięciu centymetrów. Ubrana w kostium za sie

dem tysięcy dolarów prezentowała się tak samo

atrakcyjnie jak za życia.

Na twarzach zgromadzonych osób widać było

ślady podziwu i nadziei, że gdy umrą, będą wyglą

dać równie dobrze jak ona. Łzy po śmierci Berni

uronili tylko dwaj mężczyźni. Jednym z nich był jej

JUDE D£VERMJX

fryzjer. Żałował swojej zamożnej klientki, a równo

cześnie wiedział, że brak mu będzie jej złośliwego

języka i tych wszystkich soczystych ploteczek, które

mu opowiadała. Drugim żałobnikiem był czwarty,

ostatni mąż Berni, ale jego łzy były łzami radości.

Już nigdy więcej nie będzie musiał utrzymywać

armii ludzi pracujących nad tym, by pięćdzie

sięcioletnia kobieta wyglądała jak dwudziesto

latka.

- Wybierasz się na cmentarz? - spytała jedna

z pań stojącą obok kobietę.

- Chciałabym, lecz niestety nie mogę, jestem

umówiona. To niesłychanie pilna sprawa, sama ro

zumiesz - odpowiedziała. Janinę, jej manikiurzy-

stka, będzie miała tylko chwilę czasu około drugiej,

a przecież ona musi coś zrobić z paznokciem, który

tak niefortunnie złamała.

- Ja też nie mogę - stwierdziła pierwsza z nich

i rzuciła szybkie, uważne, a zarazem wściekłe spoj

rzenie na leżącą w trumnie Berni. W zeszłym tygo

dniu kupiła sobie taki sam kostium, w jaki ubrano

zmarłą, więc teraz będzie musiała go oddać. To

cała Berni. Na każdym spotkaniu zjawiała się za

wsze w najnowszych, najdroższych strojach. Ale od

dziś już nigdy więcej to się nie przydarzy - pomy

ślała tłumiąc śmiech.

- Bardzo żałuję, że nie mogę pojechać - dodała.

- Berni i ja byłyśmy takimi dobrymi przyjaciółka

mi, przecież wiesz o tym. - Wygładziła swoje je

dwabne spodnium z kolekcji Geoffreya Beena. -

Naprawdę muszę już wyjść.

Po pewnym czasie okazało się, że większość ża

łobników ma różne umówione pilne spotkania i

w końcu na cmentarz udał się sam tylko fryzjer. Za

karawanem jechało dwadzieścia limuzyn - Berni

WRÓŻKA

zorganizowała i opłaciła swój pogrzeb wiele lat te

mu - lecz dziewiętnaście z nich było pustych.

Wygłoszono przy mogile mowę pogrzebową (uło

żoną przez Berni), odśpiewano i odegrano pieśń

(również przez nią zaplanowaną) i jedyny żałobnik

odjechał do domu. Zasypany i obłożony świeżą dar

nią grób oświetliło zachodzące słońce.

Cztery godziny później żadna z osób żegnających

zmarłą nie myślała już o kobiecie, która kiedyś tak

wiele dla nich znaczyła. Jadali u niej, bawili się na

organizowanych przez nią przyjęciach, bez końca

plotkowali z nią i o niej, ale nikt nie żałował, że

odeszła. Absolutnie nikt.

KUCHNIA

Miała wrażenie, że zaspała. Jej pierwszą myślą

było, że nie zdąży na umówione spotkanie z Janinę,

manikiurzystką, a ta małpa jest bezlitosna, jeśli

klient się spóźnia. Na pewno powie teraz, że w naj

bliższym tygodniu nie ma czasu i w rezultacie Ber

ni przez kilka dni będzie cierpieć z powodu pa

skudnie wyglądających paznokci. Zemszczę się na

niej - pomyślała. - Powiem Dianie, że Janinę spała

z jej mężem. Przy temperamencie Diany będzie

miała szczęście, jeśli wyjdzie z tego żywa.

Berni uśmiechnęła się i postanowiła wstać.

Stwierdziła jednak, że wcale nie leży w łóżku i wte

dy właśnie zorientowała się, że coś jest nie w po

rządku. Nie leży, lecz stoi. Nie ma na sobie jedwab

nej nocnej koszuli od Diora, ale nowy biały kostium

z kolekcji Dupioniego - taki sam, jaki Lois Simons

kupiła na wyprzedaży. Berni zamierzała pierwsza

się w nim pokazać, a wtedy Lois nie będzie mogła

już założyć swojego; spróbuje go oddać, ale jeśli

JlIDE DEVERAUX

okaże się to niemożliwe, zostanie z kostiumem za

cztery tysiące dolarów, którego nie będzie mogła

nosić. Na myśl o tym znowu uśmiechnęła się.

Rozejrzała się wokół i uśmiech zniknął z jej twa

rzy. Otaczała ją gęsta mgła, w której nie mogła

dostrzec niczego poza sączącym się gdzieś z oddali

złotożółtym światłem. Co teraz? - pomyślała. Zmru

żyła nieco oczy próbując coś dostrzec, ale nie wi

działa nic, chociaż po przebytej w zeszłym roku

operacji wzrok miała bardzo dobry.

Zrobiła kilka kroków i wtedy dostrzegła wyłania

jącą się z mgły ścieżkę. Ze zdziwienia ściągnęła

brwi, ale w porę się powstrzymała. Od tego prze

cież robią się zmarszczki. To pewnie jakiś głupi

pomysł jej ostatniego kochanka - dwudziestolet

niego muskularnego młodzieńca, poderwanego kil

ka miesięcy temu, którym zaczynała już być znu

dzona. Wciąż powtarzał, że pragnie zostać reżyse

rem filmowym i chciał, aby Berni finansowała jego

pomysły. Może ten dowcip z mgłą ma ułatwić

otwarcie jej książeczki czekowej?

Po kilku minutach dostrzegła oświetlone złota

wym światłem duże biurko i siedzącego za nim

przystojnego siwego mężczyznę.

Na jego widok Berni nabrała odwagi i tak wy

prężyła ramiona, by jej jędrne piersi wycelowane

były prosto do przodu.

- Halo, jak się masz - powiedziała swoim naj

bardziej seksownym, głębokim głosem.

Mężczyzna uniósł głowę, spojrzał na nią, a potem

znów skierował wzrok na leżące na biurku papiery.

Zawsze niepokoiło ją, gdy mężczyźni nie reago

wali natychmiast na jej urodę. Może - pomyślała

- powinnam w przyszłym tygodniu zamówić sobie

wizytę u chirurga?

WRÓŻKA

- Przyszedłeś tutaj z Lance'em? - zapytała ma

jąc na myśli swego młodego kochanka.

Mężczyzna nie odpowiadał i wciąż przyglądał się

dokumentom, więc Berni również spojrzała na

biurko. Z trudem powstrzymała się, by nie okazać

zaskoczenia, gdy dostrzegła, że wykonane jest

z dwudziestoczterokaratowego złota. Przed wielu

laty Berni nauczyła się oceniać biżuterię tak pre

cyzyjnie, że umiejętność ta byłaby przedmiotem

dumy każdego jubilera. Szybko i z łatwością potra

fiła odróżnić dwunastokaratowe od osiemnasto-

karatowego, a to od prawdziwego, czystego dwu

dziestoczterokaratowego.

Wyciągnęła rękę, by dotknąć blatu, ale cofnęła

ją, gdy tylko mężczyzna spojrzał na nią.

- Bernardina - powiedział.

Berni skrzywiła się. Nie słyszała swego pełnego

imienia od lat. Nie używała go. Była pewna, że ją

postarza.

- Berni - powiedziała stanowczo. - Z „i" na koń

cu.

Przyglądała się, jak mężczyzna notował coś sta

romodnym wiecznym piórem. W końcu poczuła, że

narasta w niej irytacja.

- Wiesz co? Mam już tego dość. Jeśli to ty i Lan

ce wysmażyliście ten numer, to ja i tak...

- iy nie żyjesz.

- ...zamierzam go wyrzucić. Nie mam zamiaru

dawać mu pieniędzy, a...

- Zmarłaś podczas snu, zeszłej nocy. Atak serca.

- ...jego zwariowane pomysły... - przerwała

i spojrzała uważnie na mężczyznę. - Ja, co?

- Umarłaś we śnie zeszłej nocy, a teraz jesteś

w Kuchni.

Berni zamrugała oczami, a potem wybuchnęła

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: