R_Gladkowski_O pieniadzu i lichwiarzach.pdf

O PIENIĄDZU I LICHWIARZACH

Romuald Gładkowski

Wydawnictwo 966

/Toronto 1991/

Rozdział I z pracy Romualda Gładkowskiego

„Panem Nostrum Cotidianum” – Wydawnictwo 966, Toronto 1991.

DROGI CZYTELNIKU !

PRZECZYTAJ, POWIEL, ROZDAJ ZNAJOMYM

- DZIĘKUJEMY

Dawno, dawno temu, dziarski młodzian w skórę odzian, mieszkający w

dorzeczu Wisły, trudnił się łowiectwem, pasterstwem, pszczelarstwem, uprawą

roli oraz handlem wymiennym - np. wymieniał owcę za worek owsa - gdyż

pieniądz był mu nie znany. Nawet, nie tęsknił za nim. Historia Egiptu mówi

nam, że ludzie w tym kraju żyli ponad 2500 lat bez potrzeby używania

pieniędzy. Każda rodzina była samowystarczalna pod względem wyżywienia,

odzieży, dachu nad głowę i narzędzi pracy. Jednak lud nad Wisłą był płodny i

ludzi przybywało. Towarów do wymiany również. Niestety, coraz częściej

zdarzało się, że producent mieczy nie mógł znaleźć chętnego do nabycia ich w

zamian za owcę, gdyż pasterz wolał mieć kij dębowy i łuk z kołczanem, aniżeli

miecz. Bywało nieraz i odwrotnie. Stąd, dochodziło do wymiany pośredniej,

łańcuchowej. Było to uciążliwe i mniej opłacalne. Z czasem, handel wymienny

(barter) stał się tak chaotyczny, że ludek pracowity zaczął narzekać na swój los.

Coraz częściej dochodziło do wygrażania dębom świętym za ich obojętność

wobec zaistniałego problemu. Bardziej przedsiębiorczy młodzieńcy zaczęli

rozglądać się za „nowocześniejszymi" bożkami i bożycami. Bezskutecznie, gdyż

bożkowie zawiązali Solidarność i nadal milczeli jak zaklęci.

Sytuacja wyglądała beznadziejnie. Wreszcie, po hucznym fetowaniu święta

Kupały, bogowie zmiękli i około roku 962 do krainy nadwiślańskiej zawitał

wędrowiec brodaty, który wyraził gotowość przyjścia z pomocą i uzdrowienia

gospodarki tak chaotycznej. Był to poszarzały żyd Abraham, któremu jurni

młodzieńcy nadwiślańscy nadali przydomek Prochownik. Powitano go wylewną

gościnnością słowiańską. Zatem, bez większych trudności mógł Abraham

przystąpić do zapoznawania półdzikusów z systemem monetarnym świata

cywilizowanego. Już pierwsze monety wypuszczone w obieg dowiodły, że są

doskonałym pośrednikiem w wymianie towarowej. Życie stawało się coraz to

mniej uciążliwe.

Jednak, bite monety musiały być podparte autorytetem. Potrzebny był na nich

wizerunek króla, którego półdzicy nadwiślanie nie posiadali.

Z mozołem musiał Abraham przekonywać wodzów plemiennych, że król jest

konieczny bowiem jego wybita na monecie, jest znakiem prawomocności, gdyż

jest głową narodu, obroni i honoru i sprawiedliwości. Ponadto, monet z

podobizną króla nie będzie wolno i, przetapiać, a nawet znieważać.

Podkreślał przy tym z naciskiem, że wybijane monety nie będą własnością

króla, lecz wszystkich mieszkańców królestwa i każdy będzie mógł być ich

posiadaczem chwilowym. Te argumenty przekonały wodzów. Po krótkiej

naradzie, z wielkim entuzjazmem obwołali królem Abrahama. Jednak, Abraham

byl człowiekiem tak bardzo skromnym oraz szlachetnym, że w krótkim czasie

zrezygnował z korony na rzecz kmiecia, który nazywał się Piast. W len oto

sposób, dzięki Abrahamowi, powstała dynastia Piastów, która przez kilku

wieków przewodziła Królestwu Polskiemu. Abraham wolał zająć się

organizowaniem życia gospodarczego młodego królestwa, którego szybki

rozwój wydawał się mu być bardzo obiecujący.

Skoro przybywało towarów do wymiany, musiało też przybywać monet w

obiegu. Dniami i nocami bił więc Polakom monety złote i srebrne. Pomimo

wielkiego pośpiechu, jako człowiek przedsiębiorczy, decyzje podejmował z

łatwością. W zależności od zaistniałych potrzeb, raz na monetach dawał napis

po łacinie, innym razem po hebrajsku, a czasami po niemiecku. Polakom było to

obojętne, gdyż i tak nie potrafili czytać. Zadawalała ich obecność wizerunku

króla. Pracowity lud polski bogacił się i rozrastał. Zaszła więc potrzeba coraz to

intensywniejszej wymiany monet w coraz to większych ilościach. Powstał zatem

nowy problem. W jaki sposób te monety przechowywać bezpiecznie? Tym

razem, z pomocą przychodzi Abraham ibn Abraham. Wyraził gotowość

wybudowania fortecy, w której ludek pracowity mógłby przechowywać swoje

monety drogocenne - powiedzmy, za niewielką opłatą- i w której złotnik mógłby

je bezpiecznie wytwarzać. Propozycja została przyjęta jednomyślnie. Wszyscy

chcieli mieć taką fortecę. Jednak, kmieć nadwiślański budować fortec nie

potrafił, wiec Abraham był zmuszony sprowadzić majstrów niemieckich.

Forteca potrzebuje rygli, krat i zamków. Zatem, oprócz cieśli i murarzy,

przyjechali ślusarze, kowale i złotnicy. Tym samym, na ziemiach polskich

osadnictwo niemieckie stało się faktem. Cóż, magazynujący monety Abraham,

jako zleceniodawca, musiał być z Niemcami w ciągłym kontakcie. W jakim

więc języku mógł się z nimi porozumiewać? Prymitywny język polski nie był

brany pod uwagę, gdyż nie mógł zdać egzaminu praktycznego. Jednak żyd nie

znał języka niemieckiego, a Niemiec nie znał hebrajskiego. Z konieczności,

musiano pójść na kompromis. Mówiono więc trochę po niemiecku i trochę po

hebrajsku. W ten sposób, powstał żargon, który obecnie nazywamy jidisz. Przez

długie wieki, w Królestwie Polskim jidisz był językiem elity. Proszę też

pamiętać, że język ten powstał na ziemiach polskich, a nie w Niemczech. To jest

bardzo ważne, gdyż daje żydowi prawo do posiadania ziemi polskiej, którą

wzbogacił i zagospodarował. Istotnie, bez żyda i Niemca, do dziś Leszko i

Mieszko wydłubywaliby patykiem szpik z kości. Żyd, jako twórca

państwowości polskiej i kultury, ma pełne prawo, aby przebywać na polskiej

ziemi, władać nią i eksploatować jej dobra naturalne.

Nie, drogi czytelniku, nie zdziwaczałem jeszcze. To nie są moje brednie.

Zapożyczyłem je od historyków i pisarzy żydowskich. [1]

Powróćmy jednak do zagadnienia przechowywania monet.

W zasobnym Królestwie Polskim przybywało monet z roku na rok. Przybywało

też fortec je przechowujących, a tym samym i przechowywaczy żydowskich.

Inwazja potworów stała się faktem; Niech wam nie będzie żal pozostawić

sprzętów waszych, gdyż wszelkie bogactwa Królestwa Polskiego będą wasze

(Rodz. 45; 18-20).

„Wybrany" gatunek przybyszów dobrze wiedział, iż posiadanie pieniędzy w du-

żych ilościach, bez względu na sposób ich zdobycia, daje ich właścicielowi

pewną moc, daje pozycję społeczną i zwiększa możliwość władania innymi

ludźmi. Kwestia tak wypaczonego wykorzystywania pieniędzy spędzała im sen

z powiek. Stąd, wszelka wiedza o pieniądzu i znajomość sprytnego żonglowania

nim była przekazywana z ojca na syna, z Abrahama na Abrahama. Tym samym,

każde pokolenie udoskonalało metody powiększania fortuny oraz jej

przechowywania. Owa wiedza była bacznie strzeżona jako dziedzictwo

najcenniejsze. Stała się świętą wiedzą plemienną. Ciemny i tępy możny polski

troszczył się tylko o to, aby miał takie pokarmy, jakie zwykł jadać (Rodź. 39; 6).

Był na tyle leniwy, że nawet nie zadawał sobie trudu, aby zbierać podatki.

Nieszczęsny, w swojej ułomności widział geniusz: po co miał się fatygować

zbiorem monet i przekazywaniem ich do fortecy, skoro żyd sam mógł je po-

zbierać i schować do sejfu.

Niestety, o wysokości podatków coraz częściej decydował żyd. Nic więc

dziwnego, że doszło do buntu Chmielnickiego, który był zapowiedzią rozbiorów

Królestwa Polskiego. Przecież, nie pomogło nawet ostrzeżenie Papieża

Benedykta XIV [2]. Istotnie, na lenistwie nie da się budować państwowości. Nie

tylko możni popadli w stan rozleniwienia. Ludek nabożny również. Otóż, coraz

to więcej ludzi przechowywało monety w twierdzy Abrahama. Widziało się im

bardzo niewygodnym, aby przy lada zakupach udawać się do Abrahama po

monety. Skoro tylko produkcja papieru stała się masowa, to za nabyty towar

wygodniej było przekazywać kawałek papieru, jako dowód że cenne monety są

do odebrania u Abrahama, aniżeli dźwigać ciężki trzos wypełniony złotymi

monetami i narażać się na niebezpieczeństwo rozboju. Poczęto więc wymieniać

pomiędzy sobą papierki - rękojmię Abrahama, że na każde żądanie jest gotów

wypłacić ich posiadaczowi monety rzeczywiste. Niestety, ludek pracowity

popełnił wielki błąd, który polegał nie na tym, że zaufał Abrahamowi,

przekazując mu na przechowanie ciężko zapracowane pieniądze, ale na tym, że

bezmyślnie pozwolił mu emitować kawałki papieru, jako zastępstwo istniejącej

monety, a następnie, że pozwolił mu mnożyć owe papierki w nieskończoność,

naiwnie traktując je jako pieniądze rzeczywiste. Tym samym, Abraham mógł

już bezkarnie okradać swoich klientów do ostatniej koszuli. Jednak, o tym za

chwilę.

Abraham ibn Abraham był człowiekiem sprytnym i wyjątkowo spostrzegaw-

czym. Szybko zorientował się, że jego papierki ludzie wymieniają pomiędzy

sobą, nie fatygując się odbiorem monet. Przecież, nieraz przychodzili po monety

z jego pokwitowaniami nie ci, którym je wydał. Co więcej, zauważył też, że

bardzo znikomy procent ludzi zgłasza się po odbiór monet. Praktycznie,

dziewięćdziesiąt procent zdeponowanego u niego złota leżało nietknięte; czyli,

tylko dziesięć procent złota jest potrzebne, aby bez większego ryzyka pokryć

wydane pokwitowania. Tym samym, Abraham mógł spokojnie puścić w obieg

pokwitowań na większą ilość złota, aniżeli posiadał go w sejfie i pobierać od

nich procenty. Dobrze wiedział, że to jest nieuczciwe, gdyż wartościową monetę

króla zamienił na bezwartościowy papierek, ale uległ pokusie, gdyż w

przytłaczającej większości miał do czynienia z gojim. Rozgrzeszała go

wieloetyczność plemienna.

Niestety, ów brzydki zwyczaj oszukiwania ludu nieświadomego pozostał do dzi-

siaj. Nawet gojim odziera ze skóry gojim, nie zawsze wiedząc, iż nie ma do tego

podstaw etycznych. Gdy proceder wydawania papierków z podpisem, który

ręczył, że na każde żądanie można otrzymać za niego złoto, którego nie było,

rozrósł się na szeroka skalę, to dla własnego bezpieczeństwa Abraham zatrudnił

całą rzeszę prawników, których zadaniem było sprytnie tuszować tak namacalne

oszustwo. Zatem, wśród prawników zaroiło się od współplemieńców Abrahama.

Pojawili się między nimi: Chaim, Fiszel, Hirsz, Icek, Lejzer, Mojżesz, Pinkus,

Srul, Szapsa oraz Szulim. „Wybrani" spece od mamony sakralnej szybko

przekonali się, że jest najłatwiej ją zwielokratniać w czasie trwania

kataklizmów, jak susze, głód, zaraza i wojny [3] , że jest najłatwiej robić

pieniądze na ludzkim nieszczęściu.

Nic więc dziwnego, iż z biegiem czasu stali się mistrzami w wywoływaniu

wojen. Ich ulubionym zajęciem było napuszczać Lachów na muzułmanów i

odwrotnie. Po wojnie, wystarczało sprowadzić towary z tych miejsc, gdzie one

jeszcze były i sprzedawać głodującym po cenach wygórowanych. Początkowo,

owi specjaliści od pieniędzy sami trudnili się handlem, udając się w podróż

długotrwałą, uciążliwą i niebezpieczną. Z upływem czasu, w tym

przedsięwzięciu poczęli zatrudniać innych. W ten sposób rozwinął się zawód

kupca. Bankier Abraham pożyczał zaufanym kupcom pieniądze, najchętniej

biedniejszym od siebie współplemieńcom, aby udawali się do dalekich krajów,

nabywali tam towary, przywozili je do domu i sprzedawali ludowi dotkniętemu

niedostatkiem. Ustalony procent od zysku był odprowadzany do właściciela

pieniędzy którego będziemy nazywać bankierem.

Ów bankier mógł więc siedzieć spokojnie w domu, w wygodach

i bez

konieczności narażania życia swojego, najczęściej zajmując się płodzeniem nie-

przebranej ilości dzieci: Ten popełnia obrzydliwość z żoną sąsiada, tamten

plami się rozpustą ze swoją synową, a tamten u ciebie zadaje gwałt swojej

siostrze, córce swego ojca (Ez. 22; 11) [4] , i wymyślaniem kolejnych „depresji

gospodarczych".

Upływały wieki. Bankierzy stali się ludźmi zamożnymi. Głowa królewska prze-

stała już być im potrzebna, gdyż wypuszczali w obieg pieniądze z własnym

podpisem. Przestał więc być im potrzebny król oraz pasterze ludu bogobojnego.

Ba, nawet poczęli przeszkadzać, być ciężarem, gdyż pozbawiony przywódców

lud frywolnieje i łatwiej daje się skubać. Zatem, Abraham zatrudnia „filozofów"

oraz „ekspertów" gospodarczych, aby rzucili między lud hasła nawołujące do

burzenia tronów i ołtarzy. Czyż nie jest zdumiewające, że tak często zmieniamy

królów, prezydentów, sekretarzy partii i ministrów, ale nigdy nie zmieniamy

„ekspertów"? - Wybuchają więc rewolucje, które niszczą królów. Skoro ołtarze

stawiły opór zacieklejszy, aniżeli trony, Abraham musi chwilowo pogodzić się z

faktem ich istnienia. Bowiem, w międzyczasie ma do rozwiązania kolejny

problem, o którym dobrze wiedział, że kiedyś nadejdzie. Ale o tym również za

chwilę.

Dzięki masowo emitowanym papierkom-pokwitowaniom, które nazwano

banknotami, Abraham stał się bankierem rasowym. Przecież, obecnie pobierał

opłatę nie tylko za przechowywanie kosztowności, ale i za kruszec, który nie

istniał. Tym samym, był głównym twórcą inflacji, gdyż wypuszczał w obieg

więcej pieniędzy, aniżeli przybywało towarów na rynku. Jednak, lud pracowity i

bogobojny był zupełnie tego nieświadomy. Dziwił się, od czasu do czasu, że

ceny tak gwałtownie rosną. Przecież, interesy i produkcja wyglądały dobrze.

Każdy, kto tylko chciał pracować, posiadał zatrudnienie. Przestępcy zniknęli z

ulic. Dziatwa dożywiona i schludnie ubrana uczyła się dobrze, pragnąc być w

życiu tak ważnym człowiekiem, jak jej ojciec, który był dumny z wykonywanej

pracy, gdyż dzięki niej mógł zapewnić utrzymanie dla swojej rodziny przez

cztery pory roku. Nikomu nie przychodziło na myśl, że Abraham, któremu

zaufano całkowicie, stanie się wkrótce głównym sprawcą ich nędzy. Zbliżała się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: