Howard Robert E. - Conan oswobodziciel.pdf - Conan- zbiór ebooków - Lary1918

Conan Oswobodziciel

Prolog

Dziesięć milionów lat przed przyjściem na świat pierwszego człowieka, najwyŜszy szczyt

łańcucha górskiego, który kiedyś, w niewyobraŜalnej jeszcze przyszłości, będzie nosił nazwę Gór

Karpash, wznosił juŜ majestatycznie swą ośnieŜoną czapę. Stał on w miejscu, które kiedyś, będzie

granicą między Corinthią a Zamorą. Nie miał swego imienia, albowiem nie chodziły jeszcze po

ziemi istoty zdolne je nadawać. Dopiero po wielu wiekach miał być nazwany Górą Turio.

Tego odległego, zimowego poranka, niespodziewana eksplozja wstrząsnęła najgłębszymi

korzeniami ziemi, powodując gwałtowną erupcję w górnej części wzniesienia. Rozerwane eksplozją

skały, wyniesione w górę, stworzyły chmurę pyłów, która przesłoniła słońce, a potoki Ŝarzącej się

lawy spłynęły w dół zbocza, poŜerając łapczywie gigantyczne drzewa w promieniu dwóch dni

marszu od szczytu góry. Bezlitosna ręka destrukcji zmiotła z powierzchni setki tysięcy zwierząt,

chłostając bezbronną ziemię skalnym deszczem, który nie oszczędził niczego na swej drodze..

AŜ na drugiej półkuli ziemi Ŝywe stworzenia przystawały przeraŜone dźwiękiem

wypluwającej swe wnętrzności góry i nagle pociemniałym słońcem. A ryk Ŝywiołu mógł równać

się z krzykiem bogów.

Minął milion lat, nim krater pozostały po tej tytanicznej eksplozji zmienił się w jezioro,

dorównujące większością małemu morzu.

Teraz zaś po dziesięciu milionach lat, blizny po kataklizmie niemal się zagoiły, pod kojącym

działaniem wiatrów, deszczów i słonecznych promieni. Olbrzymi krater wszakŜe pozostał, -

głębokie jezioro o czystej, lodowatej toni.

Po samym zaś środku jeziora, bezimiennego i prawie nieznanego oczom i myślom ludzkim,

pływała naturalna mata, wypleciona z niezwykłych roślin, które wspinały się nad powierzchnię

laurowej wody. Ci, którzy czuli potrzebę nadawania im nazw, zwali je sargasową trzciną. Była ona

tak gęsta i gruba, tak splątany tworzyła gąszcz, Ŝe mogła utrzymać na swej powierzchni niską

budowlę, na tyle obszerną, by słuŜyć za dom dla tysiąca ludzi.

Człowiek mógł cały dzień oddalać się od tego Sargasowego Pałacu, a jeszcze nie dotarłby do

brzegów wyspy, na której pałac ów się wznosił. Często napotykałby na swej drodze obszary wody i

musiałby iść bardzo ostroŜnie, bo roślinna mata w wielu miejscach była naruszona przez czających

się pod wodą drapieŜników, którzy niczym w pułapkach, tylko czyhali na jeden nieostroŜny krok

ofiary. Dlatego teŜ moment nieuwagi wystarczył by człowiek wpadł w lodowatą, wodną otchłań i

chciwe paszcze jej mieszkańców. A nawet gdyby wędrowcowi udało się uniknąć tych pułapek,

zawsze mógł jeszcze paść ofiarą istot gnieŜdŜących się w splątanych nad wodną tonią kłączach,

które przez wieki nauczyły się juŜ cenić smak ludzkiego mięsa.

Zaś we wnętrzu tego wspólnego dzieła natury i ludzkich rąk, w niskim zamku z roślinnych

pnączy, zamieszkiwała postać imieniem Abet Blasa, którą niektórzy znali teŜ jako Maga z Mgieł,

czy Dimma z Mgieł

Choć dach jego siedziby miał kilka sporych otworów, wypełnionych taflami najczystszego

kwarcu, zapewniających wewnątrz nieco słonecznego światła, to jednak tron z drewna i kości

słoniowej, na którym zasiadał Dimma, otaczała gęsta mgła. postać Dimmy równieŜ zdawała się

składać z takiej mgły jako Ŝe ludzkie oko nie mogło uchwycić wyraźnych zarysów jego ciała. Było

ono tak samo niematerialne i ulotne jak szarość otaczającego je płaszcza z mgły.

Spośród tych mglistych oparów wyłoniła się istota, która na suchym lądzie upodobniła się do

człowieka. Kiedyś przodkowie tych stworów Ŝyli pod powierzchnią wody, ale arkana sztuki Maga z

Mgieł dźwignęły je w górę drabiny ewolucji. Dimma nazywał je selkie, a jego kunszt uczynił z nich

niezwykle poŜyteczną słuŜbę. Nie byli juŜ wyłącznie podwodnymi stworami, i na lądzie mogli z

powodzeniem udawać ludzi, lecz pod powierzchnią wody zmieniali się w istoty, które człowiek

mógł sobie wyobrazić tylko w najgorszych koszmarach.

Selkie, który się właśnie pojawił nosił imię Kleg. Przemówił śpiewnym tonem, brzmiącym

raczej jak dźwięk instrumentu strunowego, niŜ jak mowa :

- Mój Panie, przybyłem.

Falujący kształt Maga z Mgieł obrócił się ku selkie. Dimma skupił uwagę na istocie, dla której

był prawdziwym i niekwestionowanym bogiem.

- Jak wykonałeś swą misję, Kleg ?

- Panie. O sześć dni jazdy na grzbiecie tej bestii, którą stworzyłeś, znajduje się las Leśnego

Ludu. Ustaliliśmy, Ŝe składnik którego szukasz, tam właśnie się znajduje.

Mag z Mgieł pochylił się gwałtownie. Jego oblicze zamigotało na krótko jakby lekki podmuch

wiatru na moment przepędził smugę mgły, i przez tę chwilę rysy twarzy stały się ostrzejsze.

Kleg poczuł nagły przypływ strachu i zimna w trzewiach ...

- Czy więc przyniosłeś mi tę rzecz ?

- Nie, Panie. Mieszkańcy Lasu są potęŜni i wrogo usposobieni. Podczas próby wykonania

zadania, zginęło czterech z twych sług. Zostało nas tylko dwóch i ucieczka była najmądrzejszym

wyjściem.

Dimma ponownie oparł się o tron. Selkie widział wyraźnie poprzez ciało swego władcy,

konstrukcję z drewna i kości słoniowej.

- W boju moŜesz stanąć za trzech ludzi, Kleg !

- To nic, mój Panie. Oni są silni i zwinni, i dobrze znają swój teren. Nawet my nie mogliśmy

ich pokonać.

Abet Blasa zamilkł na moment ...

- Czy jesteś pewien, Ŝe to czego poŜądam znajduje się w lesie ?

- Tak, mój Panie.

- A więc ich siła i zwinność na nic się nie zdadzą. Dostanę to, co jest mi niezbędne. Musisz

wykonać swe zadanie. Idź i zbierz swych braci. Tuzin, setkę, tak wielu jak potrzebujesz ...

wszystkie stworzenia Sargasso są do twojej dyspozycji.

- Moje Ŝycie naleŜy do ciebie - odparł Kleg, kłaniając się i wycofując z izby.

W rzeczy samej - pomyślał Dimma patrząc na odchodzącego selkie. Twoje Ŝycie i Ŝycie stu

tysięcy innych jest niczym, w porównaniu z tym co muszę dostać.

Uniósł się i popłynął poprzez olbrzymią przestrzeń izby. Wszędzie gdzie się przemieszczał, ,

gęsta mgła otaczała jego osobę, jakby kłęby oparów wypływały wprost z ciała Maga... i tak właśnie

było.

Pięćset lat temu Dimma był młodym i głupim adeptem sztuki, pełnym arogancji i

przeświadczenia o swej nieograniczonej mocy. Pewnego dnia postanowił zmierzyć się z potęgą

CzarnoksięŜnika z Koth - pomarszczonego, bezzębnego starca, uznając, iŜ jego moc nie dorównuje

wielkiej sławie. Ale tu się mylił. MoŜe przeciwnik był bezzębny, ale mocy, ani znajomości mu nie

brakowało sztuki. W wyczerpującej bitwie starzec został wprawdzie pokonany, lecz zdąŜył jeszcze

rzucić klątwę na pyszałkowatego Dimmę.

Łapiąc ostatnie hausty powietrza, umierający starzec zdołał się uśmiechnąć.

- Jesteś twardy - powiedział - nie ima się ciebie ogień ani Ŝelazo ... ale od tego dnia ... to się

zmieni ... twe ciało będzie poddawać się wszystkiemu ... stanie się mgłą ... w której zawsze będziesz

Ŝył. Tak rzekłem i tak się stanie !

Potem starzec umarł, a Dimma nie przejął się jego słowami. Spodziewał się klątwy w takiej

sytuacji. ObłoŜyło go, klątwą w chwili swej śmierci, juŜ kilku adeptów sztuki magicznej, której

zabił wcześniej. Jednak poradził sobie. Nie znaczyły dlań wiele. A przecieŜ zabił nie byle kogo, bo

kilku Magów Kręgu i Kwadratu. Pokonał teŜ Ŝółtych CzarnoksięŜników Turanu i zmiaŜdŜył

niejednego ciemnoskórego pieśniarza magii z Zimbabwe. Jeden więcej mag i tyle.

Tak zdawało się na początku.

W miesiąc po pojedynku z Magiem z Koth, Dimma zabawiał się kobietą. Sięgnął ku niej i ...

jego dłoń przeszła przez ciało niewiasty.

Dimma uciekł z tego miejsca i przekonał sam siebie, Ŝe padł ofiarą iluzji, albo nawet zbyt

duŜej ilości wina i słabego oświetlenia ... uwierzył w to wytłumaczenie. Ale z biegiem miesięcy

klątwa starca z Koth rozkwitła z nasienia, w wielki i gorzki kwiat. Dimma stawał się niematerialny i

nie mógł jej przezwycięŜyć, mimo, Ŝe znał na to wiele sposobów. Jednak nie udawało się. I coraz

bardziej stawał się istotą z mgieł, a nie z ciała i kości. WciąŜ mógł uŜywać swej mocy, wciąŜ władał

swymi sługami, którzy mogli wykonywać za niego zadania wymagające fizycznego kontaktu, ale

przyjemności ciała stały się dlań niedostępne. Nie mógł jeść ni pić, nie mógł zaŜywać przyjemności

z kobietami. Nie czuł zimna ani ciepła, nie mógł niczego dotknąć. Stał się duchem Ŝyjącym w

białych oparach. Istotą pokrewną bardziej mgle, niŜ ludziom.

Pięćset lat to jednak wiele czasu. Długie poszukiwania lekarstwa dały pewne efekty. Ze

świętej jaskini w Stygii pochodził antyczny zwój będący jego częścią, z ruin świątyni na wyspie

Sispath pochodził inny niezbędny składnik ...

Agenci Dimmy przemierzali Czarne Królestwa Kush, Darfar, Keshan i Punt podobnie jak

północne, mroźne ziemie Vanaheimu i Asgardu. śadne miejsce na ziemi nie było zbyt odległe, nie

liczył się Ŝaden koszt. Niektóre potrzebne składniki pochodziły wszak z czasów poprzedzających

zatopienie Atlantydy...

Wreszcie Dimma zebrał wszystkie elementy niezbędne do zakończenia tej układanki ...

wszystkie oprócz jednego. A on znajdował się niemal na jego ziemiach ! Będzie go miał za kaŜdą

cenę. Minęło dwadzieścia lat odkąd po raz ostatni, jedynie na mgnienie oka, stał się materialny.

Nigdy zresztą nie wiedział czemu zawdzięcza te krótkotrwałe ucieczki spod władania klątwy ...

A teraz jego cierpienia miały się zakończyć, za kilka dni, moŜe tygodni. I uŜyje całej mocy,

jaką rozporządza aby tak się stało, nawet jeśli miałoby to zdruzgotać królestwo !

Dimma poczuł jak zbłąkany podmuch wiatru uniósł go i przesunął. Ktoś zostawił uchylone

drzwi lub otwarte okno i zapłaci Ŝyciem za ten błąd ! Wkrótce juŜ nie będzie musiał cierpieć

takiego poniŜenia, a wtedy biada kaŜdemu człowiekowi i kaŜdemu stworzeniu, które stanie na

drodze Dimmy. Biada !

Howard Robert E. - Conan oswobodziciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: