PA US.pdf

Prawo

Administracyjne

Uniwersytet Śląski - Wydział Prawa i Administracji

Administracja- wszelka zorganizowana działalność, służąca do osiągnięcia pewnych celów. Inaczej mówiąc

administracja jest planową, celową i trwałą działalnością. Wyróżniamy adm.: 1) prywatną-organizacja prowadzona

przez jednostkę, w jej interesie lub interesie osób trzecich; 2) państwową- celowa, trwała działalność państwa do

wyznaczonych celów; 3) publiczną- sprawowana przez organy państwowe jak i związki publicznoprawne

(samorządowe) i inne podmioty administracji w interesie zbiorowym, publicznym. Pojęcie adm. publicznej obejmuje

państwowe podmioty adm. jak również pozostałe, które spełniają funkcje tejże adm. W teorii wyróżniamy adm. w

ujęciu a) podmiotowym- są to organy adm. oraz inne podmioty wykonujące określone funkcje z zakresu adm.

publicznej, np. terenowe organy adm. rządowej, organy samorządu terytorialnego, b) przedmiotowym- jest to taka

działalność państwa, której przedmiotem są sprawy administracji, a więc zadania i kompetencje z zakresu władzy

wykonawczej, c) formalnym- jest to cała działalność wykonywana przez podmioty adm. bez względu na jej charakter.

Rozróżnienie między administracją w ujęciu podmiotowym a przedmiotowym polega na przydzieleniu określonych

działań państwa określonym organom państwowym (zasada podziału władzy). Zadania administracyjne wykonują

także organy ustawodawcze oraz wymiaru sprawiedliwości (oprócz org. adm.), które są uprawnione do stanowienia

prawa. Wg definicji negatywnej, administracją jest każda działalność państwowa nie będąca działalnością

ustawodawczą i sądowniczą, a więc ustawodawstwo polega na stanowieniu norm prawnych (ustawa) a adm. na ich

wykonywaniu. Definicja ta wywodzi się od zasady podziału władzy. Wg M. Kuleszy „Przez administrację publiczną

rozumie się zespół działań , czynności i przedsięwzięć organizatorskich i wykonawczych, prowadzonych na rzecz

realizacji interesu publicznego przez różne podmioty, organy i instytucje, na podstawie ustawy i w określonych

prawem formach”.

Administracja publiczna (rodzaje). We współczesnej doktrynie wyróżnia się administrację władczą i administrację

świadczącą. O administracji władczej mówi się wówczas, gdy administracja wkracza, przy użyciu środków władczych

ingeruje w sferę prawną obywateli, ogranicza jego wolność bądź własność, gdy nakłada na niego obowiązek, w jakiś

sposób go obciążą. Administracja świadcząca zapewnia obywatelowi określone świadczenia lub inne korzyści.

Administrację świadczącą należy rozumieć instrumentalnie jako stosowanie określonych środków. Przy takim ujęciu

administracji świadczącej nie można przeciwstawiać administracji władczej, bo występuje tu wzajemne zazębianie się:

- Ten sam środek może stanowić jednocześnie świadczenie, jak i działanie władcze administracji, i to zarówno dla

samego odbiorcy świadczenia jak i dla osoby trzeciej;- W niektórych dziedzinach świadczenia i działania władcze

mogą się wzajemnie uzupełniać;- Działania władcze i świadczenia mogą być stosowane ambiwalentnie dla osiągnięcia

określonych celów. Ten sam cel można osiągnąć przez stosowanie zakazów i nakazów, ale również przez ulgi

podatkowe czy uprzywilejowane subwencje. Z punktu widzenia funkcji administracji publicznej, które ona wypełnia w

interesie publicznym, można wyróżnić: 1) klasyczną administrację porządkowo-reglamentacyjną, a więc administrację

władczą, 2) administrację świadczącą, 3) administrację wykonującą uprawnienia właścicielskie i zarządzające

.Wychodząc od rzeczowego (przedmiotowego) podziału zadań wyróżnia się liczne działy administracji publicznej, jak

np. administrację budownictwa, oświaty, ochrony zdrowia, spraw socjalnych, itd. Z punktu widzenia podmiotowego

można wyróżnić administrację rządową i administrację samorządową, zwłaszcza samorządu terytorialnego.

Administracja publiczna (typowe cechy). Możliwe jest ustalenie typowych cech administracji takich, które nie

muszą występować stale, lecz pojawiają się regularnie i w skutek tego są istotne dla samej istoty administracji.

1.Administracja jest zjawiskiem społecznym . Przedmiotem administracji jest współżycie społeczne. Administracja

musi zajmować się sprawami wspólnoty i członkami tej wspólnoty. Z faktu tego wynika ukierunkowanie administracji

na interes publiczny. Interes publiczny nie jest ustalony raz na zawsze, lecz jest zmienny w czasie, a nawet wdanym

czasie jest rozumiany niejednolicie. Interes publiczny może się całkowicie lub częściowo pokrywać z interesami

indywidualnymi, ale może też się im przeciwstawiać. Przy ustaleniu interesu publicznego należy uwzględnić interesy

poszczególnych jednostek, zważywszy, że istnieją określone zasadnicze prawa człowieka. 2.Administrację cechują

aktywność, inicjatywa, działalność ukierunkowana na przyszłość. Ta cech występuje wyraźnie, gdy administracja

wykonuje ustawy. To, co ustawodawca określa generalnie i abstrakcyjnie, administracja ma przekształcić w

rzeczywistość. Administracja nie ogranicza się tylko do wykonywania ustaw, lecz wykonuje wiele zadań, które nie są

ustalone w drodze ustaw, ale wynikają ogólnie z jej zadań, np. budowa dróg publicznych. W tym zakresie

administracja może rozwijać swoją inicjatywę i podejmować działania według własnych wyobrażeń. Cała działalność

administracji publicznej jest poddana kontroli. Ta cecha odróżnia administrację od wymiaru sprawiedliwości.

Niezawisły sędzia rozpoznaje sprawy ale ich nie kreuje. Natomiast administracja realizuje określone cele państwa bądź

związków publicznoprawnych; kształtuje przez to przyszłość. Jest to zasadnicza cecha administracji, która odróżnia ją

od wymiaru sprawiedliwości. Konieczność kształtowania przyszłości wymaga jednolitego kierownictwa.

3.Administracja podejmuje konkretne środki do uregulowania spraw jednostkowych i urzeczywistnienia określonych

przedsięwzięć . Ta cecha odróżnia administrację od ustawodawstwa, które ukierunkowane jest na wydawanie

generalnych i abstrakcyjnych uregulowań i przez to obejmuje wielość przypadków. Tego punktu widzenia nie można

absolutyzować.

Prawo administracyjne (pojęcie). Podmiotowe określ. Prawa adm.: jest to zespół norm, które regulują

administracyjną działalność państwa. Jako punkt wyjścia przy tym określeniu bierze się treść działania-

administrowania. Podmiotowe określenie: Prawo adm. jest to zespół norm prawnych, regulujących te stosunki

społeczne, które wynikają w toku działalności organów administracyjnych. Ogólnie można powiedzieć, że prawo adm.

jest gałąź prawa, która reguluje działalność organów państwowych, podejmowanych w celu wykonywania ustalonych

prawem zadań organizatorskich, wypełnianych w swoistych formach działania. Prawo adm. reguluje przede wszystkim

stosunki między administracją a obywatelami i tworzy prawa i obowiązki obywateli ale zawsze wobec adm. Normy

prawa administracyjnego dzielimy na: 1) ze względu na regulowaną tematykę: a) normy bezpośrednio dotyczące

aparatu adm. tworzą ustrojowe prawo adm.; b) normy bezpośrednio dotyczące toku działania organów adm.- tworzą

procedurę adm.; c) normy, które dotyczą konkretnych działów adm. publicznej- materialne pr. adm., normy te tworzą

szczegółową część pr. adm., np. prawo budowlane; 2) ze względu na charakter stosunku łączącego organ stosujący

normę z adresatem: a) normy regulujące stosunki ze sfery zewnętrznej tj. między organem adm. i innymi podmiotami

adm. z jednej strony a obywatelami i osobami prawnymi z drugiej; b) normy regulujące stosunki wewnątrz systemu

organizacji adm. publicznej- stosunki te zachodzą między organami a instytucjami państwowymi wzajemnie.

Prawo administracyjne a inne gałęzie prawa. Trudności w rozgraniczeniu pojawiają się wówczas, gdy istnieją

bliższe związki między prawem administracyjnym a inną gałęzią prawa. Dotyczy to przede wszystkim prawa

konstytucyjnego i prawa cywilnego. Prawo administracyjne i prawo konstytucyjne należą do dziedzin prawa

publicznego, która dotyczy ustroju i działań organów państwa podejmowanych w interesie publicznym. Z tego faktu

można wyprowadzić wniosek- „pod względem teoretycznoprawnym prawo konstytucyjne i administracyjne stanowią

jedność, bowiem posługują się tymi samymi konstrukcjami, metodami i regułami. Konstytucja jest głównym

normatywnym źródłem ustroju i działań administracji, a także prawną podstawą nieustannego procesu wyważania

interesów ogólnych i indywidualnych, co jest jurydyczną treścią zadań wykonywanych przez administrację”. Można

stwierdzić, że normy prawa konstytucyjnego stanowią punkt wyjścia dla norm prawa administracyjnego; dotyczy to

zwłaszcza regulacji prawnej dotyczącej ustroju administracji, np. prawo konstytucyjne zajmuje się Radą Ministrów z

punktu widzenia jej pozycji w systemie organów państwa, natomiast prawo administracyjne- pozycją tego organu w

systemie organów administracji i jego rolą w procesie administrowania. Przeważającą większość norm prawa

administracyjnego, zwłaszcza prawa materialnego i procesowego nie wykazuje tak ścisłych związków z prawem

konstytucyjnym i dlatego do tej grupy norm nie należy odnosić sformułowania, iż stanowi ona skonkretyzowane

prawo konstytucyjne.

Najtrudniej jest odgraniczyć prawo administracyjne od prawa cywilnego. Problem ten w doktrynie niemieckiej jest

ujmowany jako rozgraniczenie prawa publicznego od prawa prywatnego. W doktrynie niemieckiej podkreśla się, że

ani nauka, ani praktyka nie wyjaśniły różnic między prawem publicznym a prawem prywatnym w sposób

wystarczający. Pojawiło się wiele różnych teorii w sprawie podziału prawa na publiczne i prywatne, można je ująć w

trzech grupach: 1. teoria interesu - wywodząca się z prawa rzymskiego, prawo publiczne służy interesowi publicznemu,

natomiast prawo prywatne urzeczywistnia interesy prywatne. 2.teoria podporządkowania - jako kryterium

rozgraniczenia przyjmuje charakter stosunku prawnego. Gdy występuje stosunek prawnej nadrzędności państwa i

podporządkowania obywatela, to wtedy mamy do czynienia z prawem publicznym, a gdy zaś pozycja stron stosunku

prawnego jest równa- to wtedy chodzi o prawo prywatne. 3.teoria podmiotu (teoria praw specjalnych )- do prawa

publicznego należą te normy prawne, które uprawniają lub zobowiązują podmioty dysponujące władztwem

państwowym; zaś normy prawne, które mogą uprawniać lub zobowiązywać każdego należą do prawa prywatnego.

Żadna z tych teorii nie jest zadawalająca, co do każdej zgłaszane są zastrzeżenia.Za uzasadnione należy uznać

stanowisko, że trzon prawa administracyjnego stanowią te przepisy, które mogą stanowić podstawę powstania

stosunku administracyjnoprawnego .Według J. Łętowskiego „nie istnieje żadna materialna nieprzekraczalna granica

między prawem cywilnym a administracyjnym, a o każdorazowej kwalifikacji konkretnego stosunku prawnego

powinna decydować analiza jego treści i przyjętej przez ustawodawcę metody rozwiązywania powstających na jego tle

konfliktów. Trzeba odrzucić przekonanie, że stosunek prawny zawsze musi być albo prywatno- albo publicznoprawny,

nie może być natomiast nigdy publiczno- i prywatnoprawny łącznie”.

Prawo administracyjne (podział). Polega na wyodrębnieniu 3 czynników: ustrojowego, materialnego i procesowego.

a) prawo ustrojowe- jest to prawo ustroju adm. publicznej, reguluje normy, zasady i działania adm. publicznej, zawiera

przepisy normujące kompetencje adm. publicznej, proces realizacji celów społecznych w zakładach adm., przepisy

dotyczące podziału terytorialnego kraju, przepisy określające zakres, podstawę i tryb działania organów nadzoru w

systemie opartym na modelu decentralistycznego podporządkowania; b) prawo materialne- zawiera normy i sposoby

rozwiązywania konkretnych spraw, które ustalają wzajemne uprawnienia i obowiązki, wzajemne relacje pomiędzy

organami a innymi podmiotami, np. prawo budowlane, wodne, o wykonywaniu działalności gospod.; c) prawo

procesowe- proceduralne, zawiera normy dotyczące bezpośredniego toku działania adm. publicznej, składają się na nie

przepisy regulujące różne procedury. K.p.a. reguluje ogólnie postępowanie adm. Normy prawa procesowego mają

charakter wtórny do prawa materialnego. Wyróżniamy podział na prawo powszechnie obowiązujące, którego

adresatem może być każdy podmiot oraz prawo wewnętrzne regulujące stosunki wewnętrzne.

Stosunek administracyjnoprawny (pojęcie). Gdy podmiot administracji występuje wobec innego podmiotu, np.

wobec obywatela, gdy żąda od niego jakiegoś świadczenia bądź nakłada nań obowiązek albo na coś mu zezwala, to

wtedy nawiązuje z tym podmiotem stosunek prawny. Stosunki między państwem i działającymi w jego imieniu

podmiotami administracji publicznej a obywatelami i innymi podmiotami oparte są na normach prawa

administracyjnego i dlatego te stosunki nazywa się stosunkami administracyjnoprawnymi. Cechą charakterystyczną

tego stosunku, różniącą go od stosunku cywilnoprawnego, jest nierównorzędność pozycji podmiotów tego stosunku,

możność decydowania o treści tego stosunku przez podmiot administrujący. Nierównorzędność podmiotów stosunku

administracyjnoprawnego wynika stąd, iż prawo przyznaje jednemu z uczestników tego stosunku (organowi

administracyjnemu) prawo orzekania, przesądzania o sprawie w sposób wiążący innych uczestników stosunku. W ten

sposób organ administracyjny w pewnej mierze orzeka i „w swojej sprawie”. Ta sytuacja nie zachodzi w stosunku

cywilnoprawnym. Przedmiot stosunku administracyjnoprawnego leży zawsze w sferze prawem określonych zadań

administracji publicznej. Podmiotami stosunku administracyjnoprawnego są: 1)zawsze organ (podmiot) administracji

upoważniony do żądania określonego zachowania się albo świadczenia i; 2)podmiot (osoba fizyczna lub prawna,

jednostka organizacyjna), do którego skierowany jest nakaz lub zakaz albo który żąda określonego zachowania się od

organu administracji. Podmiotowość w sferze stosunków administracyjnoprawnych jest wynikiem regulacji normami

prawa administracyjnego. Dlatego podmiotem stosunku administracyjnoprawnego może być np. stowarzyszenie, mimo

iż nie jest osobą prawną. W sferze wewnętrznej pozycja poszczególnych uczestników stosunku

administracyjnoprawnego może być różna, poczynając od wzajemnej podległości jednego uczestnika drugiemu aż do

równorzędności podmiotów. Obowiązki i uprawnienia, będące treścią stosunku administracyjnoprawnego, mogą

polegać na działaniu, znoszeniu lub zaniechaniu. O tym, jakie mogą być nałożone i jakie uprawnienia mogą być

przyznane, przesądzają przepisy prawa materialnego; nie może być tu dowolności. Obowiązki i uprawnienia mają

charakter osobisty i nie mogą być przenoszone na inne osoby, wygasają z chwilą śmierci osoby obowiązanej lub

uprawnionej. Ważnym wyjątkiem od tej reguły są podatki i roszczenia odszkodowawcze wobec państwa, które mogą

przechodzić na następców prawnych.

Stosunek administracyjnoprawny (nawiązanie). Stosunki administracyjnoprawne mogą powstać tylko na podstawie

ustawowej, najczęściej jednak sama ustawa nie wystarczy, gdyż konieczna jest konkretyzacja w drodze aktu

administracyjnego bądź przez zawarcie umowy administracyjnej. Ogólnie można powiedzieć, że stosunek

administarcyjnoprawny może być nawiązany: 1.z mocy samej ustawy- powstają prawa i obowiązki w sferze

podatkowej, obowiązku szkolnego, uczestników ruchu drogowego, użytkowników urządzeń publicznych itd. ; 2)na

podstawie aktu administracyjnego (na podstawie decyzji)- można odroczyć obowiązek szkolny bądź też wyrazić zgodę

na wcześniejsze przyjęcie dziecka do szkoły.;2a) na podstawie ugody administracyjnej- po jej zatwierdzeniu przez

organ administracyjny- wywiera takie same skutki jak decyzja administracyjna; 3) na skutek działania faktycznego, np.

gdy przez sam fakt dopuszczenia do korzystania z gminnego urządzenia publicznego powstaje stosunek prawny z

uprawnieniami i obowiązkami gminy oraz osoby korzystającej

Stosunek administracyjnoprawny (rodzaje). 1. Stosunek administracyjnoprawny wywołujący skutki na podstawie

norm prawa materialnego. 2. Stosunek administracyjnoprawny związany z postępowaniem administracyjnym. 3.

Stosunek administracyjnoprawny związany z postępowaniem przed sądem administracyjnym. Proceduralny stosunek

administracyjnoprawny, ma charakter stosunku czasowego, przejściowego. Podstawą prawną tego stosunku są normy

proceduralne (przepisy o postępowaniu administracyjnym). Stosunek ten nawiązany zostaje z chwilą wszczęcia

postępowania administracyjnego, a wygasa z momentem wydania ostatecznej decyzji administracyjnej. Proceduralny

stosunek spornoadministracyjny. Podstawą prawną tego stosunku są przepisy prawa dopuszczające zaskarżanie aktów

administracyjnych do sądu administracyjnego. Stosunek ten trwa od chwili zaskarżenia aktu administracyjnego do

czasu wydania orzeczenia (wyroku, postanowienia) przez sąd. Dla stosunku spornoadministracyjnego

charakterystyczna jest zrównanie pozycji podmiotów stosunku administracyjnoprawnego. Z innego punktu widzenia

można wyróżnić stosunki administracyjnoprawne ad hoc i stosunki trwałe . 1. Ad hoc- odnoszą się do konkretnego,

jednorazowego działania, jak np. okazanie dokumentu, dopuszczenie do przeprowadzenia kontroli obiektu

budowlanego, czy zakładu pracy. 2. Trwałe- mają w praktyce większe znaczenie prawne. Mogą być związane z:

- prawami osobistymi, jak np. z obowiązkiem szkolnym, obowiązkiem zasadniczej służby wojskowej bądź służby

zastępczej, ze stosunkiem służbowym urzędnika itp.; - prawami majątkowymi, jak np. ze stałymi świadczeniami

pomocy społecznej, obowiązkiem podatkowym itp.; - korzystaniem z zakładów użyteczności publicznej. Nie jest to

podział ostry, gdyż taki nie jest możliwy. Dodać należy, że w związku ze sprawowaniem nadzoru występują, między

organem nadzoru a podmiotem nadzorowanym, stosunki nadzoru, a w toku przymusowego wykonywania obowiązków

administracyjnoprawnych- stosunki egzekucyjne , nawiązane między organem egzekucyjnym a zobowiązanym i

wierzycielem.

Stosunek administracyjnoprawny (elementy). Zawiera 3 elementy: 1) przedmiotami są tylko te sprawy, które należą

do kompetencji organów adm., których uregulowanie jest dopuszczalne w trybie nakazów i zakazów np. wydanie

koncesji, odbycie służby wojskowej, poddanie się szczepieniom ochronnym; 2) podmiotami są: organy administracji

upoważnione do żądania odpowiedniego zachowania się lub świadczenia oraz podmiot (osoba fizyczna lub prawna) do

którego skierowany jest nakaz lub zakaz, który żąda określonego zachowania się od organu administracji. Organ adm.

ma pozycję nadrzędną bo dysponuje władztwem adm.; 3) treścią stosunku adm. prawnego są uprawnienia i obowiązki

polegające na działaniu, znoszeniu lub zaniechaniu. O obowiązkach i uprawnieniach przesądzają przepisy prawa

materialnego. Mają one charakter osobisty i nie mogą być przenoszone na inne osoby (wygasają z chwilą śmierci

osoby uprawnionej). Wyjątkiem są podatki i roszczenia odszkodowawcze wobec państwa, które mogą przechodzić na

następców prawnych.

Stosunek administracyjnoprawny a stosunek cywilnoprawny. Stosunek adm. prawny różni się od stosunku

cywilnoprawnego tym, że adm. działa władczo i że może jednostronnie zadecydować o treści danego stosunku,

charakteryzuje się nierównorzędnością pozycji stron (podmiotów), a w stosunkach cywilnoprawnych występuje

równorzędność stron. Stosunek adm.-prawny może powstać wbrew woli stron, a stosunek cywilnoprawny tylko w

skutek zgodnej woli stron. Innym kryterium jest- gdy wystąpi spór w stosunku adm.-prawnym, jest on rozstrzygany

przez jednego z uczestników stosunku prawnego. Jedna ze stron jest sędzią we własnej sprawie, ta sytuacja nie

zachodzi w stosunku cywilnoprawnym- trzeba odwołać się do sądu.

Źródła prawa administracyjnego (pojęcie). Źródłami poznania prawa są organy publikacyjne w których ogłaszane

są akty normatywne, u nas są to dzienniki urzędowe, o których wydawaniu stanowi ustawa z 20 lipca 2000r. o

ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych aktów prawnych. Źródła prawa w znaczeniu materialnym to wszystko co

pośrednio lub bezpośrednio wpływa na treść prawa (stosunki społeczne, gospodarcze, panująca ideologia, zwyczaje).

W znaczeniu formalnym – akt kompetentnego organu państwowego wydany w odpowiedniej formie i trybie. W

każdym państwie istnieje więcej niż jeden rodzaj źródeł prawa. Dlatego wyłania się problem hierarchii źródeł prawa i

ich systematyzacji. Przez system źródeł prawa danego państwa rozumie się całokształt jego źródeł we wzajemnym

powiązaniu. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa RP są Konstytucja, ustawy, rozporządzenia z mocą ustawy,

ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Źródłami powszechnie obowiązującego prawa RP są na

obszarze działania organów, które je ustanowiły akty prawa miejscowego.

Źródła prawa administracyjnego (podział). Źródła prawa administracyjnego możemy podzielić wg różnych

kryteriów. Przyjmując jako kryterium podziału pozycję organu stanowiącego prawo wyróżniamy: a) źródła prawa

stanowione przez centralne organy państwa- to organy władzy ustawodawczej (Sejm i Senat) oraz wykonawcze-

Prezydent RP, RM, ministrowie; b) źródła prawa stanowione przez organy terenowe- to rządowe organy administracji

ogólnej oraz organy samorządu terytorialnego. Z innego punktu widzenia źródła prawa można podzielić na: źródła

prawa powszechnie obowiązującego (Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia).

Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć trzeba akty zawierające generalne i abstrakcyjne normy, które

tworzą zmieniają lub uchylają prawa i obowiązki obywateli i osób prawnych; b) źródła prawa wewnętrznego (uchwały

RM oraz zarządzenia Prezesa RM i ministrów), źródła prawa wewnętrznego regulują stosunki wewnątrz aparatu adm.

publicznej.

Konstytucja jako źródło prawa administracyjnego. Według art.8 Konstytucji Konstytucja jest najwyższym prawem

RP, a jej przepisy stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej. Konstytucja jako źródło prawa

powszechnie obowiązującego wiąże wszystkie organy władzy publicznej i wszystkich obywateli, a więc również

organy administracji publicznej oraz inne podmioty administracji. Normy Konstytucji mają nadrzędne znaczenie

zarówno dla kształtowania ustroju adm. publicznej jak i działalności adm., podstaw prawnych jej funkcjonowania oraz

kontroli jej działań. Konstytucja określa, że ustrój RP opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej,

sądowniczej i wykonawczej. Istotne znaczenie dla prawa adm. mają przepisy Konstytucji RP zawarte w rozdziałach: -

Ustrój państwa, -Wolność, prawa i obowiązki człowieka i obywatela, -Źródła prawa, -Rada Ministrów i administracja

rządowa, -Samorząd terytorialny oraz –Organy ochrony państwowej i ochrony prawa. Konstytucja stanowi, że RP jest

demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, organy władzy

publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Konstytucja określa kompetencje Prezydenta RP, RM, Prezesa

RM oraz ustala pozycję ministrów i innych członków rządu, wojewodów i samorządu terytorialnego; przesądza o

istnieniu samorządu terytorialnego. Konstytucja stanowi iż podstawową jednostką samorządu terytorialnego jest gmina

,a inne jednostki samorządu regionalnego albo lokalnego i regionalnego określa ustawa. W drodze ustawy mogą być

tworzone samorządy zawodowe.

Ustawy- rola w procesie administrowania. Ustawa zajmuje szczególne miejsce w procesie administrowania. Art.7

Konstytucji mówi, że „organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”. Adm. publiczna może

legalnie działać, gdy działanie jej znajduje podstawy i w obowiązujących ustawach. Dla adm. wynikają dwie ważne

zasady: 1) zasada nadrzędności ustaw w systemie prawa, zgodnie z którą wszystkie inne źródła prawa muszą być

zgodne z ustawami oraz materialnie powinny służyć ich wykonywaniu; 2) zasada wyłączności ustaw (wyłącznej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: