Walsch_-_Rozmowy_z_Bogiem_1.pdf

Jesteś u progu niecodziennego doświadczenia. Zaraz rozpoczniesz rozmowę z Bogiem. Tak,

wiem... to niemożliwe. Tak uważasz (lub tak cię nauczono) - to nie jest możliwe. Można zwracać

się do Boga, ale rozmawiać z nim? Przecież Bóg nie odpowiada, prawda?

Ja myślałem podobnie. I wtedy przydarzyła mi się ta książka. Dosłownie. Tej książki nie

napisałem, ona mi się przydarzyła. Podobnie będzie z Tobą, gdy po nią sięgniesz, ponieważ

wszystkich nas życie stawia przed prawda, do której dojrzeliśmy.

Neale Donald Walsch

tytuł oryginału

Conversations with God book l

Ali rights reserved including the right

of reproduction in whole or in part in any form.

This edition published by arrangement'

with G. P. Putnam's Sons, a member

ANNĘ M. WALSCH,

która nie tylko wpoiła mi, że Bóg istnieje,

ale ukazała też wspaniałą prawdę,

że Bóg jest moim najlepszym przyjacielem;

która była mi więcej niż matką

i zrodziła we mnie

tęsknotę i miłość do Boga,

i wszelkiego dobra.

Mama była dla mnie

pierwszym zetknięciem z aniołem.

oraz

ALEXOWI M. WALSCHOWI,

który często powtarzał mi,

“Nie ma się czym przejmować",

“Nie zniechęcaj się odmową",

“Człowiek jest kowalem swojego losu"

i “Sięgaj po więcej".

Tato był dla mnie

pierwszym doświadczeniem niepokorności.

'Podzię.lśpzuama

I rzede wszystkim, zawsze i nieustannie, zwracam się do Źródła wszystkiego, co znalazło się

w tej książce, wszystkiego, co składa się na życie - i samego życia.

Dalej, pragnę podziękować moim duchowym nauczycielom, do których należą święci i mędrcy

wszelkich religii.

Wreszcie, wierzę, że każdy z nas mógłby sporządzić listę osób, których wpływu na nasze

życie nie sposób wręcz przecenić; osób, które głosiły nam swą prawdę, dzieliły się z nami swą

mądrością, cierpliwie znosiły nasze wady i słabostki; które przejrzały nas na wylot, dostrzegając

to, co w nas najlepsze. Osób, które przez swą akceptację, a także w równym stopniu przez swą

niezgodę na uznanie w nas tego, czegośmy tak naprawdę dla siebie nie wybrali, przyczyniły się

do naszego wzrostu. Dzięki nim staliśmy się w jakiś sposób więksi.

Oprócz mych rodziców, którzy byli dla mnie tym wszystkim, do ludzi tych należą: Samantha

Górski, Tara-Jenelle Walsch, Wayne Davis, Bryan Walsch, Martha Wright, Ben Wills Jr., Roland

Chambers, Dań Higgs, C. Berry Carter II, Ellen Moyer, Annę Black-well, Dawn Dancing Free, Ed

Keller, Lyman W. Gris-wold, Elisabeth Kiibler-Ross, i drogi, drogi Terry Co-le-Whittaker.

Gdy serce przepełnia mi wdzięczność za dary, jakie od nich otrzymałem, pragnę wymienić

osobę szczególnie miłą memu sercu - Nancy Fleming Walsch, moją pomocniczkę, małżonkę,

partnerkę, pełną mad-

rości, współczucia i miłości, która udowodniła mi, że me najszczytniejsze marzenia o tym,

czym może być związek dwojga ludzi, mogą stać się prawdą.

Chciałby również wyrazić swoje uznanie ludziom, których nigdy nie spotkałem, ale którzy

swoim życiem i dziełem wstrząsnęli mną do głębi jestestwa i którym nigdy nie przestaję

dziękować za owe wyśmienite chwile, za wgląd w ludzką dolę i za czysty, prosty Lifegefeelkin

(sam wymyśliłem to słowo!).

Wiecie chyba, jak to jest, gdy ktoś daje wam posmakować prawdy o życiu, rozkoszować się

nią przez cudowną chwilę? Dla mnie rolę tę spełniają artyści, twórcy i odtwórcy, bowiem ze sztuki

czerpię natchnienie, tam szukam warunków sprzyjających refleksji i tam też znajduję to, co

nazywamy najpiękniejszym wyrazem Boga.

Dlatego chcę podziękować... Johnowi Denverowi, którego piosenki zapadają głęboko w mą

duszę i budzą na nowo wiarę w możliwości ludzkiego życia; Richardowi Bachowi, którego utwory

sięgają w sam głąb mego życia, opisując wiele doświadczeń, które stały się moim udziałem;

Barbrze Streisand, której sztuka muzyczna, aktorska i reżyserska ujmuje moje serce za każdym

razem, sprawiając, że prawdę odczuwam, a nie zaledwie pojmuję; oraz nieżyjącemu Robertowi

Heinleinowi, który w swoich literackich wizjach postawił pytania i przedstawił odpowiedzi w

sposób do dziś niedościgły.

Trze-dmowa

Jesteś u progu niecodziennego doświadczenia. Zaraz rozpoczniesz rozmowę z Bogiem. Tak,

wiem... to niemożliwe. Tak uważasz (lub tak cię nauczono) - to nie jest możliwe. Można zwracać

się do Boga, ale rozmawiać z Nim? Przecież Bóg nie odpowiada, prawda? Przynajmniej nie w

formie zwykłego dialogu, jaki prowadzimy na co dzień!

Ja myślałem podobnie. I wtedy przydarzyła mi się ta książka. Dosłownie. Tej książki nie

napisałem, ona mi się przydarzyła. Podobnie będzie z tobą, gdy po nią sięgniesz, ponieważ

wszystkich nas życie stawia przed prawda, do której dojrzeliśmy.

Byłoby mi pewnie znacznie łatwiej, gdybym zachował to wszystko dla siebie. Lecz nie taki był

tego cel. I chociaż książka ta może postawić mnie w sytuacji dość niewygodnej (na przykład,

zostanę okrzyczany bluźniercą, oszustem, hipokrytą za to, że nie żyłem zgodnie z tymi prawdami

w przeszłości, lub - co gorsza - świętym), nie jest już w mojej mocy zatrzymać bieg wydarzeń. Nie

mam zresztą takiej ochoty. Miałem okazję się wycofać, ale tego nie uczyniłem. Postanowiłem

zdać się na głos instynktu, odsuwając na dalszy plan przewidywaną reakcję świata na zawarty tu

materiał.

Instynkt ten mówi mi, że to nie są bzdury, wytwór rozgorączkowanej wyobraźni duchowej czy

wynurzenia człowieka próbującego wynagrodzić sobie chybione życie. Och, rozważałem każdą z

tych możliwości - każdą. Dlatego dałem maszynopis do przeczytania kilku przyjaciołom.

Wzruszyli się. Popłakali.

Ubawili zawartym w niej humorem. A ich życie, mówili, się odmieniło. To nimi wstrząsnęło,

tchnęło w nich nowe siły.

Wielu opowiadało o gruntownej przemianie.

Wtedy nabrałem pewności, że ta książka przeznaczona jest dla każdego i trzeba ją wydać

drukiem. Stanowi bowiem wspaniały dar dla tych, którzy prawdziwie łakną odpowiedzi i cenią

pytania; którzy ze szczerym sercem, otwartym umysłem i tęsknotą w duszy poszukują prawdy.

Czyli właściwie dla każdego z nas.

Książka ta porusza odwieczne zagadnienia życia i miłości, celu i funkcji, ludzi i związków,

dobra i zła, grzechu i winy, przebaczenia i odkupienia, ścieżki do Boga i drogi do piekła...

słowem, wszystko. Bez osłonek omawia seks, władzę, małżeństwo, dzieci, pracę, zdrowie, “życie

po życiu" i “życie przed życiem"... wszystko. Zgłębia wojnę i pokój, wiedzę i ignorancję,

ofiarowanie i branie, radość i smutek. Rozpatruje to, co konkretne i to, co abstrakcyjne, widzialne

i niewidzialne, prawdę i nieprawdę.

Można powiedzieć, że stanowi ona “najnowsze słowo Boga", choć niektórym trudno będzie to

przyjąć, zwłaszcza jeśli zakładają, że Bóg od dwóch tysięcy lat milczy, albo jeśli przemawia, to

tylko do świętych, nawiedzonych, do kogoś, kto od trzydziestu lat medytuje, albo od dwudziestu

lat jest dobry, albo od dziesięciu lat prowadzi dość przyzwoite życie (ja nie zaliczam się do żadnej

z tych kategorii).

Prawda jest taka, że Bóg rozmawia z każdym. Dobrym i złym. Bogobojnym i nikczemnym. I z

całą resztą pośrodku. Weźmy jako przykład ciebie. Bóg wkraczał w twoje życie na wiele

sposobów, a ten

stanowi jeden z nich. Czyż nie mówi się: nauczyciel przychodzi, gdy uczeń jest gotowy? Tym

nauczycielem jest niniejsza książka.

Od samego początku byłem przekonany, że rozmawiam z Bogiem. Wprost, osobiście.

Niezaprzeczalnie. A Bóg odpowiada na pytania zgodnie z moimi możliwościami pojmowania. To

znaczy, udziela mi odpowiedzi językiem dla mnie zrozumiałym. Tłumaczy to częste

występowanie zwrotów potocznych oraz sporadycznych nawiązań do mych uprzednich

doświadczeń życiowych oraz wcześniej zebranych materiałów z innych źródeł. Wiem teraz, że

cokolwiek przytrafiło mi się w życiu, pochodziło od Boga, a obecnie zbiera się w jedną całość i

składa na wspaniałą, wyczerpującą odpowiedź na każde pytanie, jakie kiedykolwiek mnie

nurtowało.

Już w trakcie zorientowałem się, że powstaje z tego książka, która zostanie opublikowana.

Otrzymałem nawet szczegółowe pouczenie, że w sumie z rozmów tych wynikną trzy książki:

1. Pierwsza poświęcona będzie tematom osobistym, głównie występującym w życiu jednostki

wyzwaniom i sposobnościom.

2. Druga zajmować się będzie zagadnieniami geopolitycznymi i metafizycznymi o wydźwięku

globalnym, oraz zadaniom, jakim musi obecnie sprostać świat.

3. Trzecia poruszać będzie uniwersalne prawdy najwyższego rzędu, oraz wyzwania i

sposobności, przed jakimi stoi dusza.

Niniejsza książka, pierwsza z cyklu, ukończona została w lutym 1993 roku. Gwoli jasności

winienem

wyjaśnić, że podczas pisania podkreśliłem pewne wyrazy i zdania, które uderzyły mnie ze

szczególną siłą - jak gdyby Bóg nadawał im specjalne znaczenie - i zostały one wyróżnione inną

czcionką.

Muszę wyznać, że - po zapoznaniu się z zawartą tu mądrością - jestem zażenowany życiem,

jakie prowadziłem, ciągłymi błędami i potknięciami, zachowaniami, za które mi wstyd, oraz

pewnymi decyzjami i wyborami, które dla innych zapewne są bolesne i niewybaczalne. Choć

szczerze boleję, że odbyło się to kosztem innych, jestem wdzięczny za naukę, jaką dzięki temu

wyniosłem, oraz świadomość, że jeszcze tyle mam do nauczenia się. Przepraszam wszystkich za

opieszałość w zdobywaniu tej wiedzy. Ale Bóg uczy nas sobie wybaczać, nie poddawać się winie

i lękowi, lecz wciąż na nowo - nieustannie - próbować wcielić w życie coraz to wspanialszą wizję.

Wiem, że tego oczekuje od nas wszystkich Bóg.

Neale Donald Walsch Central Point, Oregon, 1994

Wiosną 1992 roku - mniej więcej w porze świąt wielkanocnych - zdarzyła się w moim życiu

niezwykła sytuacja. Przemówił do ciebie Bóg. Przeze mnie.

Pozwól, że wyjaśnię.

Przeżywałem wówczas trudne chwile, pod względem osobistym, zawodowym i uczuciowym, a

moje życie wydawało mi się całkowicie przegrane. Ponieważ od lat miałem w zwyczaju spisywać

swe myśli w listach (które z reguły nie trafiały do adresata), sięgnąłem po wysłużony żółty

notatnik i zacząłem przelewać swe żale na papier.

Jednak tym razem, zamiast po raz kolejny kierować list do osoby, którą posądzałem o to, że

się nade mną znęca, postanowiłem zwrócić się do samego źródła; prosto do naczelnego

oprawcy. Napisałem list do Boga.

Był to list naładowany złością i pasją, pełen wyrzutów i zarzutów. Zawarłem w nim też całą

listę gniewnych pytań.

Dlaczego moje życie jest nieudane? Czego potrzeba, aby je naprawić? Dlaczego nie znajduję

szczęścia w związkach z innymi? Czy nigdy nie będzie mi dane zaznać dobrobytu? I wreszcie -

najgorętsze - Czym zasłużyłem sobie na życie będące pasmem nieustannych zmagań?

Ku mojemu zdziwieniu, kiedy skreśliłem ostatnie z mych gorzkich “pytań bez odpowiedzi" i

chciałem odłożyć długopis, moja ręka zawisła nad kartką papieru, jakby przytrzymywana jakąś

siłą. Nagle

długopis zaczął sam z siebie się poruszać. Nie miałem pojęcia, co napiszę, ale to za chwilę

miało się okazać, więc poddałem się biegowi wydarzeń. Spod pióra wyszło...

Czy naprawdę chcesz wiedzieć czy tylko dajesz upust emocjom?

Zamrugałem z wrażenia... ale zaraz odpowiedziałem. To również zapisałem.

Jedno i drugie. To jasne, że daję upust emocjom, lecz jeśli na te pytania są jakieś odpowiedzi,

to piekielnie mi spieszno je usłyszeć!

“Piekielnie ci spieszno"... do wielu rzeczy. Czy nie przydałaby ci się odrobina “niebiańskiego

spokoju"?

Na co ja odparłem: Co to niby ma znaczyć?

Zanim się spostrzegłem, nawiązał się prawdziwy dialog... ja zaś w mniejszym stopniu pisałem,

niż posłusznie notowałem.

Dyktando to zajęło w sumie trzy lata, a ja wtedy nawet nie przeczuwałem, dokąd zmierzamy.

Odpowiedzi na przelane na papier pytania pojawiały się dopiero wtedy, kiedy kończyłem pisanie i

odganiałem własne myśli. Często padały z taką prędkością, że nie mogłem nadążyć z pisaniem i

gryzmoliłem, żeby niczego nie uronić. Kiedy gubiłem trop albo ogarniało mnie uczucie, że te

słowa nie przychodzą do mnie z zewnątrz, odkładałem długopis i przerywałem rozmowę, dopóki

znów nie naszło mnie natchnienie (niestety, to jedyne słowo, jakie tu pasuje).

Dialog ten toczy się nadal i większa jego część trafiła na karty tej książki... książki będącej

zapisem niesamowitej konwersaq'i, w którą z początku trudno mi było uwierzyć. Później uznałem,

że przedstawia wartość czysto osobistą, teraz zaś widzę, że nie była przeznaczona wyłącznie do

mojego użytku. Przeznaczona była dla ciebie i każdego, kto zetknie się z tą książką. Gdyż moje

pytania są również twoimi.

Chcę, abyś jak najszybciej podjął ten dialog, ponieważ w rzeczywistości liczy się nie moja

historia, lecz twoja. To ona przywiodła cię tutaj. To do twoich doświadczeń osobistych ma

odniesienie zawarty tu materiał. W przeciwnym razie nie czytałbyś go teraz, w tej chwili.

Zacznijmy więc rozmowę od pytania, które nurtowało mnie od dawna: W jaki sposób

przemawia Bóg i do kogo? Oto, jaką otrzymałem odpowiedź:

Przemawiam do każdego człowieka. Nieustannie. Rzecz nie w tym, do kogo się zwracam, ale

kto mnie słucha.

Zaintrygowany, poprosiłem Boga, aby rozwinął tę myśl. Oto, co rzekł:

Najpierw zastąpimy słowo przemawiać innym, na przykład komunikować. To znacznie lepsze,

pełniejsze i trafniejsze określenie. Kiedy rozmawiamy ze sobą, natychmiast stajemy się

więźniami słów, które niosą ze sobą niesamowite ograniczenia. Dlatego też rzadko używam słów,

aby coś przekazać. Najczęściej komunikuje za pośrednictwem uczuć.

Uczucia są mową duszy.

Jeśli chcesz się przekonać, czym naprawdę jest dla ciebie dana rzecz, zwróć uwagę na to,

jakie budzi w tobie uczucia.

Poznanie swoich uczuć czasem sprawia trudność, a jeszcze trudniej przychodzi nam je

zaakceptować. Mimo to twoja najwyższa prawda ukryta jest w najgłębszych uczuciach. Chodzi o

to, aby do nich dotrzeć. Pokażę ci, jak tego dokonać. Jeszcze raz. Jeśli tego chcesz.

Odparłem, że owszem, pragnę tego, ale w tej chwili bardziej zależy mi na uzyskaniu

wyczerpującej odpowiedzi na pierwsze zadane przeze mnie pytanie. Bóg odpowiedział:

Komunikuje również za pomoce myśli. Choć uczucia i myśli często występują razem, różnią

się od siebie. Komunikując poprzez myśli często posługuje się obrazami. Z tego względu myśl

stanowi skuteczniejsze narzędzie porozumiewania się niż same słowa.

Oprócz myśli i uczuć, wykorzystuje też doświadczenie jako dobitny komunikat.

Jednak kiedy zawiodą uczucia, myśli i doświadczenia, pozostaje mi tylko użyć słów. Ale tak

naprawdę słowa są najsłabszym środkiem przekazu, dopuszczają bowiem różne czy wręcz

wypaczone interpretacje.

Dlaczego tak się dzieje? Wynika to z samej natury słów: dźwięków, które oznaczają uczucia,

myśli i doświadczenia. To tylko symbole. Znaki. Etykietki. Nie są Prawda. Nie są prawdziwymi

rzeczami.

Słowa pomagają zrozumieć. Doświadczenie pozwala wam poznać. Ale pewnych rzeczy

doświadczyć nie

można. Dlatego dałem wam inne narzędzia poznania, czyli uczucia, a także myśli.

Wy zaś, jak na ironię, tak dalece zawierzyliście Słowu Bożemu, że niemal pomijacie

Jego doświadczenie.

W gruncie rzeczy, doświadczenie ma dla was tak niska wartość, że kiedy wasze doznanie

Boga odbiega od tego, czego was o Nim nauczono, automatycznie przekreślacie doznanie i

obstajecie przy słowach, podczas gdy powinno być dokładnie na odwrót.

Doświadczenie i uczucia, jakie żywicie wobec danej rzeczy, stanowią odbicie tego, co

faktycznie i intuicyjnie o niej wiecie. Słowa mogą jedynie starać się przedstawić symbolicznie

wasza wiedze i często wprowadzają do niej zamęt.

Takimi zatem posługuje się narzędziami, lecz nie wszystkie uczucia, nie wszystkie myśli, nie

wszystkie doświadczenia i nie wszystkie słowa pochodzą ode Mnie.

Wiele wypowiadano słów w Moim imieniu. Za wieloma myślami i uczuciami kryją się

przyczyny nie będące Moim bezpośrednim dziełem. A dają one początek mnogim

doświadczeniom.

Stajecie przed wyzwaniem, jakim jest odróżnienie Boskich przekazów od danych płynących z

innych źródeł. Rozpoznanie ułatwi następująca prosta reguła:

Ode Mnie pochodzi twa Najwyższa Myśl, twe Najtrafniejsze Słowo, twe Najwznioślejsze

Uczucie. Reszta pochodzi z innego źródła.

Rozróżnienie przestaje być trudne, gdyż nawet początkujący adept bez kłopotu może określić,

co stanowi Najwyższe, Najtrafniejsze, Najwznioślejsze.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: