Walsch_-_Rozmowy_z_Bogiem_3.pdf

Wierze, że to tekst święty, duchowy. Widzę, że dotyczy to w równym stopniu całej trylogii.

Książki te będą czytane i dyskutowane przez dziesięciolecia, przez kolejne pokolenia. Może

nawet przez stulecia. Ponieważ, razem wzięte, księgi te poruszają ogrom zagadnień, od

naprawiania związków do istoty ostatecznej rzeczywistości i kosmologii. Wypowiadają się na

temat życia, śmierci, miłości erotycznej, małżeństwa, wychowania dzieci, zdrowia, oświaty,

gospodarki, polityki, duchowości i religii, godnego zarobkowania i dzieła życia, fizyki, czasu,

obyczajów i zachowań, procesu tworzenia, stosunku do Boga, ekologii, zbrodni i kary, życia w

wysoko rozwiniętych społecznościach kosmosu, dobra i zła, mitów kulturowych i etyki, duszy,

prawdziwej miłości i chlubnego wyrażania tej cząstki w nas, która zna swe naturalne dziedzictwo

Boskości.

Obyście wszyscy skorzystali z ich dobrodziejstwa.

Bądźcie pozdrowieni.

Neale Donald Walsch

NANCY FLEMING-WALSCH

Nieocenionemu druhowi i kompanowi, namiętnej kochance i cudownej żonie,

od której otrzymałem to,

czego nie dała mi żadna inna istota

na Ziemi.

Przy tobie jest mi błogo

ponad wszelkie wyobrażenie.

Sprawiłaś, że dusza moja znów śpiewa.

Ukazałaś mi miłość

w postaci cudu. Dzięki tobie odnalazłem siebie.

Pokornie dedykuje te książkę tobie, największy z mych nauczycieli.

3?odzię.lśpwama

Jak zawsze, najpierw pragnę uhonorować mego najlepszego przyjaciela, Boga. Mam

nadzieję, że nastanie taki czas, kiedy każdy będzie mógł uważać się za przyjaciela Boga.

Dalej, chciałbym wyrazić swoją wdzięczność mej wspaniałej towarzyszce życia, Nancy, której

książkę tę poświęcam. Gdy o niej myślę, bledną wszelkie słowa uznania wobec jej zasług i

jestem jak oniemiały nie mogąc w pełni oddać tego, jak zadziwiającą jest istotą. Wiem jedno. Bez

niej nie powstałaby żadna z tych ksiąg.

Pragnę też podziękować Robertowi Friedmanuwi, mojemu wydawcy, który miał odwagę po

raz pierwszy przedstawić ten materiał szerokiej rzeszy czytelników w 1995 roku i konsekwentnie

publikował kolejne księgi Rozmów z Bogiem. Swą decyzją o przyjęciu rękopisu, odrzuconego

wcześniej przez czterech wydawców, wpłynął na życie milionów ludzi.

Nie mogę też przy okazji oddania do druku ostatniego odcinka tej trylogii pominąć wkładu, jaki

wniósł weń Jonathan Friedman. Jasności jego wizji, żarliwości w dążeniu do celu, głębi

duchowego zrozumienia, niewyczerpanym pokładom entuzjazmu i wyjątkowemu darowi

twórczemu należy w dużej mierze przypisać ostateczną postać, jaką otrzymały Rozmowy z

Bogiem. To właśnie on dostrzegł wagę i doniosłość ich przesłania, przewidując, że trafią do

milionów ludzi i zajmą miejsce w kanonie literatury duchowej. On przesądził o wydawniczym

kształcie Rozmów z Bogiem i wybrał dla nich odpo-

wiednią porę; jego osobiste zaangażowanie wielce zaważyło na skuteczności początkowej ich

dystrybucji. Wszyscy miłośnicy Rozmów z Bogiem mają wobec niego dług wdzięczności po wsze

czasy, jak ja.

Chcę również podziękować Matthew Friedmano-wi, niestrudzenie wspierającemu nas w tym

dziele od samego początku. Nie sposób oddać jego zasług przy opracowywaniu tego materiału.

Wreszcie, pragnę podkreślić wpływ autorów i nauczycieli, których dorobek odmienił

intelektualne i duchowe oblicze Ameryki i świata, i którzy nie przestają podnosić mnie na duchu

swym oddaniem sprawie głoszenia wzniosłej prawdy bez względu na cenę. Joan Borysenko,

Deepakowi Chopra, Larry'emu Dos-seyowi, Wayne'owi Dyerowi, Elisabeth Kubler-Ross,

Barbarze Marx Hubbard, Stephenowi Levine'owi, Raymondowi Moody'emu, Jamesowi

Redfieldowi, Berniemu Siegelowi, Brianowi Weissowi, Mariannę Wiliamson i Gary'emu Zukavowi

- przekazuję w imieniu wszystkich czytelników oraz swoim własnym serdeczne podziękowania i

wyrazy uznania.

Ci współcześni przewodnicy torują drogę dla wszystkich - i jeśli podjąłem się zadania

publicznego głoszenia odwiecznej prawdy, to uczyniłem tak natchniony w dużej mierze ich

przykładem. Ich dokonania dają świadectwo płonącego w naszych duszach ognia. Oni pokazali

to, o czym ja zaledwie rozprawiałem.

'Wprowadzenie.

l o niezwykła książka. Mówię to jako ktoś, kto miał niewielki udział w jej powstaniu. Moje

zadanie, naprawdę, polegało tylko na tym, że “stawiałem się w miejscu pracy", zadawałem

pytania i skrzętnie notowałem.

Tak to wyglądało od 1992 roku, kiedy zaczęła się moja z Bogiem rozmowa. Przeżywałem

wtedy załamanie i w swojej udręce pytałem: Czego trzeba, aby wieść udane życie? I czym

zasłużyłem sobie na życie będące pasmem nieustannych zmagań?

Pytania te zawarłem w gniewnym liście, który skierowałem do Boga. Ku mojemu zdziwieniu i

niemałemu poruszeniu, Bóg odpowiedział. Odpowiedź przyszła do mnie w postaci słów, jakie

wyszeptał w mojej głowie Bezgłośny Głos. Szczęśliwie się stało, że zapisałem te słowa.

Postępuję tak od z górą sześciu lat. Kiedy dowiedziałem się, że ten osobisty dialog ma się

stać książką, pod koniec roku 1994 przekazałem wydawcy pierwszą porcję materiału, który

siedem miesięcy później znalazł się na półkach księgarskich. W chwili kiedy piszę te słowa,

książka ta figuruje na liście bestsellerów New York Timesa od 91 tygodni. Rozmowy z Bogiem -

księga druga również cieszą się powodzeniem i od wielu miesięcy utrzymują się na liście

najbardziej poczytnych książek. I oto mamy trzecią i ostatnią księgę tych nadzwyczajnych

rozmów.

Pisanie jej trwało cztery lata. Nie przyszło to łatwo. Następowały ogromne przerwy między

przypływami natchnienia, niejeden raz rozciągały się w półroczny

odstęp ziejący niczym przepaść. Dyktowanie pierwszej części zabrało rok. Druga powstała w

zbliżonym czasie. Ale przy spisywaniu odcinka ostatniego czułem się jak na scenie, pod czujnym

okiem widowni. Gdziekolwiek się udawałem począwszy od 1996 roku, niezmiennie słyszałem:

“Kiedy ukaże się trzecia księga?", “Co z trzecią księgą?", “Kiedy możemy się spodziewać trzeciej

księgi?".

Możecie sobie wyobrazić, jaki to miało na mnie wpływ i na powstawanie książki. Równie

dobrze mógłbym się migdalić na wzgórku miotacza na stadionie Jankesów w środku meczu.

Nawet tam mogłem liczyć na zachowanie większej prywatności. Za każdym razem gdy brałem

do ręki długopis, czułem utkwione we mnie spojrzenie pięciu milionów ludzi, zgłodniałych,

wyczekujących.

Nie chwalę się bynajmniej, że doprowadziłem rzecz do końca, chodzi jedynie o wyjaśnienie,

dlaczego trwało to tak długo. W ciągu ostatnich kilku lat chwile spędzone przeze mnie w zaciszu i

odosobnieniu były nader rzadkie.

Do pisania części trzeciej zabrałem się wiosną 1994 i w tym okresie ukończyłem partie

początkowe. Dalej następuje wielomiesięczna przerwa, potem przeskok o cały rok, a zwieńczenie

przypada na wiosnę i lato 1998.

Jednego możecie być pewni: ta książka nie powstała “na siłę". Natchnienie albo przychodziło

wyraźnie rozpoznawalne, albo odkładałem długopis -w jednym przypadku aż na 14 miesięcy.

Postanowiłem, że już raczej nic z tego nie będzie, niż gdybym miał napisać tę książkę tylko

dlatego, że ją zapowiedziałem. Choć mój wydawca trochę się przez to denerwował, mnie samego

utwierdziło to w wartości

przekazywanego przeze mnie materiału. Bez obaw przedstawiam go teraz tobie, czytelniku.

Stanowi on podsumowanie wcześniejszych ksiąg trylogii i zarazem wyciąga z nich ostateczne,

oszałamiające konsekwencje.

Jeśli zapoznałeś się z przedmowami do poprzednich części, wiesz, że w obu przypadkach

nieco się lękałem. Bałem się odzewu, jaki wywołają. Teraz jest inaczej. Nie mam żadnych obaw

co do części trzeciej. Wiem, że jej prawda, przenikliwy wgląd, ciepło i miłość dotrą do wielu

spośród jej czytelników.

Wierzę, że to tekst święty, duchowy. Widzę, że dotyczy to w równym stopniu całej trylogii.