SPORT A CHRZEŚCIJAŃSTWO.pdf

Wyprostował się i nadal rycząc udał

się do szatni. Tam połamał swoje

narty, na których przebiegł na

różnych zawodach ponad 1000 km.

CO ŁĄCZY SPORT Z

CHRZEŚCIJAŃSTWEM?

Skąd taka reakcja? Bo przegrał. Ale

skąd aż taka reakcja? Dokładny wynik

jest bez znaczenia. Ważna jest różnica

czasowa między nimi. Wiecie ile

wynosiła? Jedna setna sekundy. 15

km biegu i 0,01 sekundy. Jak obliczyli

matematycy Szwed wygrał z Finem

długością 6 cm. Sześć cm. na dystansie

15 km. Niespotykany wynik. Większe

różnice czasowe są podczas biegów

sprinterskich. A tutaj… no niepojęte.

Gdy zaczęto szukać przyczyn

zwycięstwa Szweda (nie porażki Fina)

zwrócono uwagę na zachowanie

członków ekipy szwedzkiej. Otóż na

całej trasie co kilkaset metrów był

któryś z nich i informował

o międzyczasach, o tempie biegu,

swoją obecnością i słowami

mobilizował, dodawał pewności,

krzesał w zawodniku dodatkowe siły:

niemożliwe stawało się możliwe i w

konsekwencji stało się.

Trwają Igrzyska Olimpijskie

w Lake Placid* i właśnie

rozpoczyna się bieg na 15 km.

Bieg ten miał dwóch faworytów:

pierwszy, to blisko 2-metrowy

Fin, drwal z zawodu Juha Mieto,

drugi, to Szwed Tomas Wasberg.

Rywalizowali nie pierwszy raz,

wydawało się, że w lepszej

formie był Fin i w nim upatry-

wano zwycięzcę. Rozpoczął się

bieg. Pierwszy na trasę wyruszył

Fin (zawodnicy startowali

z bodaj minutowym odstępie

czasowym) zaczął bardzo ostro,

z każdym kilometrem nabierał

szybkości, i po ponad 47

minutach morderczej walki

z rywalami, pogodą, z sobą

samym wpadł na linię mety.

Informacje z trasy napawały

optymizmem. Najgroźniejszy rywal

nie zmniejszył dystansu, biegł szybko,

ale wszystko wskazywało na to, że

cała Finlandia będzie cieszyć się razem

ze swoim rodakiem ze złotego medalu.

Fin rozluźniony, uśmiechnięty,

szczęśliwy przyjmował gratulacje nie

myśląc już nawet o tym, co się dzieje

na trasie. Jego nastroju nie zmąciło

wbiegnięcie na ostatnią prostą

Wasberga. Biegł, jak natchniony,

niesiony dopingiem kibiców

przekroczył linię mety. Fin, wciąż

radosny i zwycięski spojrzał na

elektroniczną tablicę wyników i…

wówczas kamery nie były tak

wścibskie i mobilne jak dzisiaj i nie

uchwyciły tego, co widziały tłumy

zgromadzone ta trasie. Potężny facet

zgiął się w pół, jak po ciężkim ciosie

i zaczął płakać, płakać… zaczął ryczeć.

To, co się wydarzyło w Lake Placid

miało swoje następstwa w przyszłości

— Fin już nigdy nie odniósł

zwycięstwa w poważnych zawodach,

Szwed zwyciężał jeszcze wiele razy.

Jeden mając niemal pewne

zwycięstwo w ostatniej chwili

przegrał, drugi w ostatniej wygrał…

Jeden być może był Bogu wdzięczny,

drugi być może zadawał pytanie:

Boże, dlaczego, przecież zrobiłem

wszystko… Wszystko? No chyba

jednak nie wszystko, skoro przegrał,

bo tak niestety odebrał swoje drugie

miejsce…

Co łączy sport z chrześcijaństwem?

Analogie do historii biblijnych. W nich

też musiały zaistnieć warunki,

atmosfera, wiara, trening,

mobilizacja, trudności, bieg, nadzieja,

wytrwałość, doping i ten

najważniejszy: zawsze blisko stojąca

osoba: trener-opiekun osoba

o ogromnym autorytecie, zawsze

służąca radą, czasem strofująca,

często krzycząca, ale zawsze ciesząca

się z każdego zwycięstwa i boleśnie

przeżywająca porażkę.

CZYTAJMY (r. 4. w. 1). —

„otrzymałam mężczyznę — Pana”

(hebr. kaniti znaczy otrzymać tego

obiecanego w 1. Moj. 3,15). Choć był to

już inny świat, pragnienie powrotu do

Edenu wciąż było żywe. Wyobrażam

sobie rozmowy rodziców

pierworodnym Kainem. Rozmowy

o wspaniałej, wiecznie żywej

przyrodzie, o ożywczym klimacie,

o pracy, która nie męczy,

o odpoczynku, który nie nudzi,

o bezpieczeństwie no i — a może

przede wszystkim o tej szczególnej

bliskości Boga, jakiej doświadczali

będąc z nim w Raju. Czy w świetle

tego, Kain miał właściwe warunki, do

treningu duchowego? Kochający

rodzice, brat, ufność pokładana

w Bogu. Składane ofiary dawały

przekonanie, że dokonanie

zadośćuczynienia za popełniony

grzech

Na kartach Biblii są liczne przykłady

bezapelacyjnych zwycięstw i równie

jednoznacznych porażek. Znamy je

bardzo dobrze, i nie one będą

przedmiotem naszych rozważań.

Zajmiemy się paradoksami

zwycięstwa i porażki, śledząc losy

dwóch bohaterów. Pierwszego z nich,

poznajemy na samym początku Pisma

Świętego, właściwie jego rodziców.

Adama i Ewę spotyka dotyka

największy dramat człowieka —

grzech. Okazanie nieposłuszeństwa

Bogu powoduje karę, muszą opuścić

Eden. Już wiedzą, że dotychczasowy,

radosny przyjazny, otulony miłością

Boga świat mija. Otrzymują wiedzę

o tym, jak będzie wyglądało ich życie.

Bóg, jak czytamy w 1. Moj. 3. Rozdz.

w. 23 odprawia …, cały czas kocha

i dba… werset 21., str. 9.

było

akceptowane

i praktykowane.

Kain wzrastał, więc w we właściwej

atmosferze, dopingowany przez

rodziców, można było sądzić, że

świetnie rozpoczął i kontynuował swój

bieg ku zwycięstwu w imię Bożych

ideałów. Nadszedł rzeczywisty

moment konfrontacji myśli, jakie miał

Kain z czynami, będącymi pochodną

jego przemyśleń.

„I uczynił Pan Bóg Adamowi i jego

żonie odzienie ze skóry i przyodział

ich”.

Miłość wymaga ofiary — by oni mogli

egzystować w nowych warunkach,

kończy się egzystencja zwierząt.

Słowa: prochem jesteś i w proch się

obrócisz stają się dla nich bardzo

realistyczne. Ich świat mija, ale czy

bezpowrotnie? Słyszy słowa

skierowane do węża (w. 15). Słowa

o potomku, który odniesie zwycięstwo,

na powrót uczyni wszystko radosne,

przyjazne. Zaczyna upatrywać

nadzieję na wielkie zwycięstwo w

swoim dziecku. Otulony Bożą miłością

świat Edenu, powróci. A oni powrócą

do niego. Tak to wtedy czuli, tego

pragnęli i tą myślą zaczęli żyć. Boża

obietnica spełniła się.

1. Moj. 4,3-4. Okazało się, że Boży plan

akceptowany przez rodzinę, nie jest

akceptowany przez syna i brata.

Krwawą ofiarę zamienił na ofiarę,

która nie mogła podobać się Bogu.

Hebr. 9,22 (str. 1305).

Bóg, który ratuje zawsze i wszędzie,

podjął się ratunku również i tym

razem. Brat, zgodnie z Bożą

dyspozycją, złożył ofiarę doskonałą,

z pierworodnych trzody swojej

i tłuszczu ich. Jego nowatorska nic

nieznacząca ofiara a obok ofiara Abla,

przyjęta przez Boga. Pytanie, co się

stało? Dlaczego tak postąpił? Przecież

był świadkiem składania ofiary przez

swoich rodziców, wiedział, że innego

sposobu nie ma… I reakcja na to 4. w.

5-7. Dzieje się coś bardzo dziwnego —

ciepłe słowa Stwórcy, jego życzliwe

pytania, ostrzeżenia, są ignorowane!

Kain

już chyba to mściwe milczenie było

lepsze. Padają słowa: BĄDŹ

PRZEKLĘTY… w. 11 słowo bądź

przeklęty pada w r. 3. w. 14… do

węża… grzech rodziców zostaje

wybaczony, jego grzech… w. 13…

trwający dialog wciąż ma na celu

ratowanie Kaina… Bóg czeka na

błagalną prośbę z jego strony

o wybaczenie grzechu.. 1 Jn. 1,9 (str.

1324).

milczy.

Jego

rodzice,

gdy

popełnili grzech — rozmawiali.

Kain milczy. Słowa Pana Boga, to nic

innego, jak próba złagodzenia jego

nastroju, wyciszenia, odwrócenia od

morderczych myśli, jakie już

zaczynają kiełkować w głowie Kaina.

Bóg sugeruje zmianę w myśleniu,

w zachowaniu odwodzi od złych

zamiarów. Ale to jest już za późno.

Werset 8 — nastąpiło zabójstwo Abla.

Zazdrość z powodu ofiary, jaką złożył

Abel? Zawiść powodowana

wywyższeniem brata? Żal i pretensje

do rodziców, że zaprzepaścili świat

Edenu, choć różnił się on od świata

minionego? To przecież mówimy tu

wciąż o świecie przedpotopowym. Czy

to było powody? Powody zawsze się

znajdą, można by je tutaj wymieniać

i wyliczać… Poza tym powody są

formą nieudolnego tłumaczenia się…

Są próbą odwrócenia uwagi od

siebie… Czego tak naprawdę

brakowało Kainowi? (Hebr. 11,6 — str.

1307).

„Jeśli wyznajemy grzechy swoje,

wierny jest Bóg i sprawiedliwy

i odpuści nam grzechy, i oczyści nas

od wszelkiej nieprawości”.

Nic takiego nie następuje… ale Bóg

wciąż jest przy Kainie w. 14-15 zdaje

się mówić — przemyśl, zastanów się,

ja jestem tuż obok… W Liście św.

Jakuba 2,26 (str. 1313), to czy możemy

w ogóle mówić o wierze, gdy uczynki

jego były złe????? Czytamy o tym w 1.

Liście św. Jana 3,12 (str. 1326).

„Nie jak Kain, który wywodził się

od złego i zabił brata swego.

A dlaczego go zabił? Ponieważ

uczynki jego były złe, a uczynki

brata jego sprawiedliwe”.

O losie Kaina wspomina św. Juda w 11

wersecie (str. 1331).

„Biada im! Bo poszli drogą Kaina

i pogrążyli się w błędzie Balaama

dla zapłaty, i zginęli w buncie

Korego”.

„Bez wiary zaś nie można podobać

się Bogu; kto bowiem przystępuje

do Boga, musi uwierzyć, że On

istnieje i że nagradza tych, którzy

go szukają”.

Warto wspomnieć o Adamie i Ewie —

przeżywali niewysłowiony dramat:

śmierć fizyczna jednego syna,

duchowa drugiego, pogodzenie się

z rzeczywistością, że to jeszcze nie

teraz… Ale Bóg jak zwykle był obok…

4. w. 25. Z jego linii narodzą się tacy

mężowie jak Henoch czy Noe…

Nadszedł czas, że znowu zaczęto

wzywać imienia Pana — rozpoczął się

powrót do Boga. Kain miał bardzo

dużo — patrząc na to w naszych

kategoriach — jego ojciec żył 930 lat,

Czy w swoim biegu przez życie Kain

szukał Boga? Na początku może tak,

ale później, jeżeli szukał, to tak aby go

nie znaleźć… Zwróćmy uwagę na

reakcję na Boże ostrzeżenie… to jest

brak reakcji. PRZECIEŻ ODZYWA SIĘ

BÓG!!!! Z jaką bojaźnią, z jakim

uniżeniem, z jaką pokorą na słowa

wypowiadane przez Stwórcę

reagowali inni bohaterowie Biblii

doskonale o tym wiemy z kart tej

księgi. A gdy już się odezwał… 4,9… to

aby zawrócić ze złej drogi…

i paradoksalnie — nie wykorzystał

tych lat….

pojawiła się nadzieja, bezgłośny

doping wiary, który pchnął

przegranego do zwycięstwa. Amen

Druga postać pojawia się na koniec

ewangelii… naprawdę jest o niej

niewiele, nie znamy nawet jej imienia,

ale to w świetle przedstawionej

historii nie ma tak naprawdę

większego znaczenia… (Ew. Łk. 23,40-

43). Bezimienny, bez nadziei, bez

przyszłości — choć bez imienia, staje

się udziałowcem wymarzonej

obietnicy. Kim był? Okrutnym,

bezwzględnym, bezlitosnym,

bezuczuciowym, zło czyniącym,

świadomym swego życia, świadomym

faktu, że karą za grzech jest śmierć…

W jej obliczu podjął jedyną w swoim

rodzaju decyzję… w wersecie 42.

wygłasza bezszelestną prośbę, ciche

oczekiwanie:

Kazanie wygłosił Lucjan Michalewicz

___________________________

*21.02.1980 r. miało miejsce niezwykłe,

wciąż przywoływane mimo upływu blisko

30 lat — wydarzenie.

„Wspomnij na mnie, gdy wejdziesz

do królestwa swego”.

Człowiek, po którym najmniej można

było tego oczekiwać, mówi

o ponadziemskim królestwie,

utożsamia je z Chrystusem… W tym

strasznym miejscu, rodzi się być może

pierwszy raz w jego życiu zaufanie do

drugiego człowieka… Ten, kto uwierzy

Chrystusowi, zostaje w jednej chwili

zbawiony.

Bieg tego łotra zaczął się u schyłku

jego życia, warunki niesprzyjające,

okoliczności fatalne, ale w tych

ostatnich chwilach jego życia, Pan

Jezus dostrzegł ogromny potencjał

duchowy, potencjał, który miał

również Kain, ale nie umiał, nie chciał

go wykorzystać. Zbawiciel poniósł

śmierć na krzyżu, aby zbawić i Ciebie

i mnie, ale owego dnia zły człowiek

w złym miejscu doświadczył

niewyobrażalnego dobra, jakim były

słowa Chrystusa. Jego bieg, od

początku zły, pełen upadków,

pozbawiony nadziei na sukces, zostaje

wygrany rzutem na taśmę, dlatego, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: