Pilcher Rosamunde - Poszukiwacze muszelek.pdf - @KSIĄŻKI@ - ola54

Poszukiwacze

PROLOG

Taksówka, stary rover przesiąknięty zapachem dymu z papierosów,

toczyła się wolno wzdłuż pustej, wiejskiej drogi. Było wczesne popołud

nie, sam koniec lutego, cudowny zimowy dzień, bardzo chłodny, a nawet

mroźny, a niebo było blade i bezchmurne. Słońce świeciło, kładąc długie

cienie, ale niewiele dawało ciepła i zaorane pola leżały twarde jak żelazo.

Z kominów rozrzuconych ferm i małych kamiennych domków dym

unosił się prosto, jak w kolumnach, w nieruchomym powietrzu, a stada

owiec, ciężkich od wełny i zaczynających się ciąż, gromadziły się wokół

paśników pełnych siana.

Siedząc na tylnym siedzeniu taksówki i patrząc przez zakurzone okno,

Penelopa Keeling pomyślała sobie, że nigdy jeszcze nie widziała, by

znany jej krajobraz wyglądał tak pięknie.

Droga zakręcała tu ostro i przed nimi ukazał się drewniany drogo

wskaz zaznaczający boczny trakt wiodący do Tempie Pudley. Kierowca

zwolnił i z bolesnym zgrzytem zmieniwszy biegi, skręcił. Taksówka

potoczyła się w dół podskakując pomiędzy wysokimi i zasłaniającymi

wszystko żywopłotami. W parę chwil później byli już w miesteczku,

z jego złotymi domkami z kamienia Cotswold 0 . Mijali kiosk z gazetami,

rzeźnika, pub Sudeley Arms, kościół — cofnięty trochę od ulicy, stojący

za bardzo starym cmentarzem i zasłonięty rzędem paru odpowiednio

ponurych cisów. Niewielu ludzi było widać. Dzieci były w szkole,

a niesprzyjająca aura trzymała wszystkich w domach. Tylko stary

człowiek, w rękawiczkach i szaliku, prowadził na spacer swojego jeszcze

starszego psa.

0 Cotswold — kamień z rejonu o tej samej nazwie, o specyficznym żółtozłotym kolorze,

używany w budownictwie (przyp. tłum.)

— Który to dom? — zapytał taksówkarz przez ramię. Pochyliła się

do przodu, śmiesznie podekscytowana, jakby się czegoś spodziewała.

— To jeszcze tylko kawałeczek. Przez miasteczko. Biała bramka

po prawej. Jest otwarta. Tak. No i jesteśmy!

Skręcił, wjechał przez bramę i samochód zatrzymał się z tyłu

domu.

Otworzyła drzwiczki i wysiadła, owijając się szczelnie przed chło

dem w swoją ciemnoniebieską pelerynę. Otwarła torebkę, znalazła

klucz i poszła otworzyć drzwi. Z tyłu taksówkarz wyjmował z bagaż

nika jej małą walizkę. Odwróciła się, żeby odebrać ją od niego, ale on,

trochę zaniepokojony, nie wypuszczał jej z ręki.

— Czy nikt na panią nie czeka?

— Nie. Nikogo nie ma. Mieszkam sama a wszyscy myślą, że jestem

jeszcze w szpitalu.

— Poradzi sobie pani?

Uśmiechnęła się, patrząc na jego dobrotliwą twarz. Był całkiem

młody, miał jasne, gęste włosy.

— Oczywiście.

Zawahał się, nie chcąc się narzucać.

— Jeśli pani chce, to wniosę walizkę. Albo zaniosę na górę, jeśli

potrzeba.

— To bardzo miłe z pana strony. Ale poradzę sobie z łatwością...

— To żaden kłopot — powiedział i wszedł za nią do kuchni.

Otworzyła drzwi i poprowadziła go wąskimi schodami na górę. Wszędzie

pachniało kliniczną czystością. Pani Plackett, niech jej Bóg da zdrowie,

nie marnowała czasu pod nieobecność Penelopy. Lubiła nawet bardzo,

kiedy Penelopa wyjeżdżała, bo wtedy mogła zabrać się za takie rzeczy jak

wymycie lakierowanych na biało poręczy, wygotowanie ścierek i wypuco

wanie do połysku mosiądzu i srebra.

Drzwi do jej sypialni były otwarte. Weszła, a za nią wszedł młody

człowiek i postawił walizkę na podłodze.

— Czy mógłbym w czymś jeszcze pomóc? — spytał.

— Nie, dziękuję, to już naprawdę wszystko. A teraz, ile jestem panu

winna?

Wymienił kwotę, wyglądając przy tym na zawstydzonego, jak gdyby

było to dla niego krępujące. Zapłaciła i powiedziała, żeby zatrzymał

resztę. Podziękował i zeszli z powrotem. Ale młody człowiek nadal się

ociągał. Wydawało się, że nie ma ochoty odejść. Przypuszczalnie, mówiła

sobie, ma swoją babcię, za którą czuje się w ten sam właśnie sposób

odpowiedzialny.

— A więc, na pewno da pani sobie radę sama?

— Obiecuję to panu. A jutro przychodzi moja znajoma, pani Plackett.

Nie będę więc już sama.

To właśnie, z jakiegoś powodu, uspokoiło go.

— To ja już sobie pójdę.

— Do widzenia. I dziękuję panu.

— Nie ma za co.

Kiedy odjechał, weszła z powrotem do domu i zamknęła drzwi za

sobą. Była sama. Co za ulga. W domu. Jej własny dom, jej własne rzeczy,

jej własna kuchnia. Aga, piec olejowy, mruczał sobie spokojnie i wszędzie

było rozkosznie ciepło. Poluzowała zapięcie swojej peleryny i upuściła ją

na oparcie krzesła. Na wyszorowanym stole leżał stos listów. Zaczęła je

przeglądać, ale nie było w nich ani nic ważnego, ani ciekawego, więc

odłożyła je, przeszła przez kuchnię i otworzyła szklane drzwi prowadzące

do cieplarni. Myśl,, że jej cenne rośliny umierają być może z zimna lub

z braku wody, martwiła ją w ciągu ostatnich paru dni, ale pani Plackett

zajęła się nimi równie dobrze jak wszystkim innym. Ziemia w doniczkach

była wilgotna i lepka, a liście świeże i zielone. Wczesne geranium nosiło

już koronę z drobnych pączków a hiacynty urosły co najmniej trzy cale.

Za szybą jej ogród leżał w zimowym śnie, czarna koronka bezlistnych

drzew odbijała się na tle bladego nieba, ale pod kasztanem przez mech

przebijały się śniegulki i pierwsze maślanozłote płatki tojadów.

Opuściła cieplarnię i udała się na górę z zamiarem rozpakowania

walizki, ale zamiast tego dała się po prostu ponieść uczuciu radości

z powrotu do domu. Kręciła się to tu, to tam, otwierając drzwi, oglądając

każdą sypialnię, patrzyła na widok z każdego okna, dotykała mebli, to

znów wyprostowała firankę. Wszystko było na swoim miejscu, nic się nie

zmieniło. W końcu wróciła na dół, z kuchni wzięła listy i przeszedłszy

przez jadalnię weszła do salonu. Tutaj znajdowały się najcenniejsze

rzeczy, jakie posiadała; jej biurko, jej kwiaty i jej obrazy. W kominku

wszystko było przygotowane do rozpalenia ognia. Zapaliła zapałkę

i przyklęknęła, by przytknąć ją do kawałka gazety. Zamigotał płomyk,

sucha podpałka zajęła się, buchnął trzaskający ogień. Dołożyła parę polan

i płomienie wzniosły się wysoko w górę. Teraz dom znów ożył i skoro

wykonała już to małe zadanie, nie można było znaleźć żadnej wymówki,

by nie zadzwonić do któregoś z dzieci i nie powiedzieć, co zrobiła.

Ale do którego z dzieci? Usiadła, żeby zastanowić się nad wyborem.

Powinna to być Nancy, oczywiście, ponieważ jest najstarsza i lubi myśleć,

że jest całkowicie odpowiedzialna za swoją matkę. Ale Nancy będzie

oburzona, wpadnie w panikę i będzie głośno robić jej wyrzuty. Penelopa

stwierdziła, że nie czuje się na siłach stawić czoła Nancy, jeszcze nie w tej

chwili.

A więc może Noel? Może powinna z nim właśnie pomówić jako

z jedynym mężczyzną w rodzinie. Ale sam pomysł oczekiwania praktycz-

nej pomocy czy rady od Noela był tak absurdalny, że Penelopa musiała się

uśmiechnąć. „Noel, wypisałam się ze szpitala i wróciłam do domu". Jego

odpowiedź na taką wiadomość brzmiałaby, najprawdopodobniej, „Ach,

tak?"

Penelopa zrobiła więc to, co i tak cały czas wiedziała, że zrobi. Sięgnęła

po telefon i wykręciła numer biura Oliwii w Londynie.

— „Wenus" — głos dziewczyny z centrali zabrzmiał tak, jakby

wyśpiewała nazwę żurnalu.

— Czy może mnie pani połączyć z Oliwią Keeling?

— Chwileczkę.

Penelopa czekała.

— Tu sekretarka panny Keeling.

Porozmawiać z Oliwią to było trochę tak, jak próbować uciąć sobie

pogawędkę z prezydentem Stanów Zjednoczonych.

— Czy mogę mówić z panną Keeling?

— Przykro mi, ale panna Keeling jest na zebraniu.

— Czy to znaczy, że znajduje się na sali obrad, czy jest w swoim

gabinecie?

— Jest w swoim gabinecie... — sekretarka zdawała się być skonster

nowana i nic dziwnego — ... ale ktoś u niej jest.

— To proszę jej przerwać. Tu mówi jej matka i mam bardzo ważną

sprawę.

— A... nie może pani poczekać?

— Ani chwili — zdecydowanie powiedziała Penelopa. — Nie zajmę

jej dużo czasu.

— Dobrze.

Znów chwila czekania. I w końcu wreszcie głos Oliwii:

— Mamuś!

— Przepraszam, że ci przeszkadzam...

— Mamusiu, czy coś się stało?

— Nie, nic złego się nie stało.

— No, to Bogu dzięki! Dzwonisz ze szpitala?

— Nie, dzwonię z domu.

— Z domu? Kiedy wróciłaś do domu?

— Około wpół do trzeciej, dziś po południu.

— A ja myślałam, że zatrzymają cię w szpitalu co najmniej tydzień.

— Taki mieli zamiar, ale ja się zaczęłam tak okropnie nudzić i byłam

tak wyczerpana. W nocy nie mogłam zmrużyć oka, a na łóżku obok mnie

leżała starsza pani, która nie przestawała mówić. Nie, nie tyle mówić co

bredzić, biedactwo. Więc po prostu powiedziałam lekarzowi, że nie

wytrzymam tego ani chwili dłużej, spakowałam walizkę i wyjechałam.

— Wypisałaś się na własne żądanie — powiedziała bez ogródek

Oliwia i słychać było, że jest zrezygnowana, ale bynajmniej nie zdziwiona.

Pilcher Rosamunde - Poszukiwacze muszelek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: