Przedmowa
Rozdział 1. WIADOMOŚCI WSTĘPNE
   1.1. Istota i przedmiot mechaniki
    1.2. Mechanika klasyczna a mechanika relatywistyczna
    1.3. Klasyfikacja gałęzi mechaniki
    1.4. Rys historyczny
    1.5. Mechanika ogólna jako teoria
    1.6. Działy mechaniki ogólnej
Pytania sprawdzające
Rozdział 2. WEKTORY I RACHUNEK WEKTOROWY
    2.1. Geometryczne i analityczne określenie wektora
    2.2. Działania na wektorach
    2.3. Funkcje wektorowe
    2.4. Wektory swobodne i wektory związane z prostą
Pytania sprawdzające
Rozdział 3. GEOMETRIA MAS
    3.1. Przedmiot i zagadnienia geometrii mas
    3.2. Momenty statyczne i określenie środka masy układu punktów materialnych i bryły
    3.3. Obliczanie momentów statycznych oraz współrzędnych środka masy układu punktów materialnych i bryły
    3.4. Reguły Pappusa-Guldina
    3.5. Momenty bezwładności i momenty dewiacji
    3.6. Obliczanie momentów II rzędu ciał sztywnych
    3.7. Zmiany macierzy bezwładności bryły przy transformacji układu współrzędnych
    3.8. Osie główne oraz główne momenty bezwładności bryły w punkcie
    3.9. Elipsoida bezwładności bryły w punkcie
Pytania sprawdzające
Rozdział 4. STATYKA UKŁADÓW MECHANICZNYCH
    4.1. Przedmiot, zadania i metody statyki 
    4.2. Rodzaje oddziaływań mechanicznych
    4.3. Więzy i rodzaje podpór w układach mechanicznych
    4.4. Liczba stopni swobody i statyczna niewyznaczalność układów mechanicznych
    4.5. Redukcja układu oddziaływań mechanicznych
    4.6. Warunki równowagi układów mechanicznych
    4.7. Tarcie w statyce układów mechanicznych
    4.8. Obszary obciążeń i położeń równowagi
    4.9. Statyczna niewyznaczalność związana z tarciem
    4.10. Dwoistość zakłócenia równowagi w związku z tarciem
    4.11. Samohamowność i zakleszczanie
    4.12. Opory toczenia i przetaczanie
    4.13. Tarcie opasania
    4.14. Kratownice płaskie
Pytania sprawdzające
Rozdział 5. KINEMATYKA PUNKTU
    5.1. Geometryczny i analityczny opis położenia punktu
    5.2. Tor punktu w przestrzeni i równanie ruchu punktu po torze
    5.3. Prędkość i przyspieszenie punktu
    5.4. Składowe wektorów prędkości i przyspieszenia punktu w układzie walcowym
    5.5. Składowe wektorów prędkości i przyspieszenia punktu w układzie naturalnym
    5.6. Ruch prostoliniowy punktu
    5.7. Ruch punktu w jednorodnym polu przyspieszeń
    5.8. Ruch punktu w środkowym polu przyspieszeń
Pytania sprawdzające
Rozdział 6. DYNAMIKA PUNKTU MATERIALNEGO
    6.1. Wprowadzenie do dynamiki
    6.2. Dynamika swobodnego punktu materialnego
    6.3. Ruch punktu pod działaniem siły zależnej od położenia
    6.4. Ruch punktu pod działaniem siły zależnej od prędkości
    6.5. Ruch punktu materialnego pod wpływem siły Lorentza
    6.6. Ruch punktu materialnego pod działaniem siły zależnej od czasu
    6.7. Dynamika nieswobodnego punktu materialnego
    6.8. Pęd punktu materialnego i prawo jego zmienności
    6.9. Kręt punktu materialnego i prawo jego zmienności
    6.10. Praca i moc siły
    6.11. Energia kinetyczna punktu materialnego i prawo jej zmienności
    6.12. Prawo zmienności energii kinetycznej w potencjalnym polu sił

I reguła Pappusa-Guldina:

A=L*2prc

Pole powierzchni bocznej bryły obrotowej, powstałej przez obrót krzywej płaskiej względem osi leżącej w jej płaszczyźnie i nieprzecinającej jej równa się iloczynowi długości tej krzywej przez długość okregu jaki zatacza przy obrocie jej środek masy

II reguła Pappussa –Guldina:

V=S*2prc

Objętość bryły obrotowej powstałej przez obrót figury płaskiej względem osi leżącej w płaszczyźnie figury i nieprzecinającej jej , równa się iloczynowi pola powierzchni tej figury przez długość okręgu jaki zatacza podczas obrotu jej środek masy.

Tw. STEINERA O MOMENTACH BEZWŁADNOŚCI

Moment bezwładności bryły względem dowolnej osi (Ox,Oy,Oz) równa się sumie momentu bezwładności względem osi równoległej do danej osi i przechodzącej przez środek masy(Cx,Cy,Cz) oraz iloczynu masy bryły przez kwadrat odległości obu osi.

Tw. STEINERA O MOMENTACH DEWIACJI:

Moment dewiacji bryły względem dwu prostopadłych płaszczyzn równa się sumie momentu dewiacji względem płaszczyzn równoległych do danych płaszczyzn i zawierających środek masy figury oraz iloczynu masy bryły przez współrzędne określające połozenie obu płaszczyzn względem płaszczyzn centralnych.

Promień bezwładności bryły względem osi Ox nazywamy wielkość kx=pierwsiatek Ix/m

Pr. bez. bryły względem osi jest więc promieniem rury cienkościennej o masie i momencie bezwładności równych odpowiednio masie i mom bezwł. bryły względem osi Ox.

W szczególnym przypadku gdy I1=I2=I3 elipsojda bezwładności bryły jest sfera. Ciało , którego elipsojda bezwładności jest sfera nazywamy ciałem kulistym.

Skrętnikiem nazywamy układ wektorów – sumy geometrycznej sił oraz sumy geometrycznej momentów mający tą własność że obydwa wektory leża na tej samej prostej. Prostą ta nazywamy osią skrętnika. Wniosek: Działanie dowolnego układu sił i momentów można zastapic działaniem pojedynczej siły i pojedynczego momentu, których wektory znajduja się na tej samej prostej. Obrazowo można to nazwac działaniem wkręta- nacisk i obracanie względem osi nacisku.

Równowaga bryły sztywnej

Jeśli Br.Szt. jest w równowadze to układ wszystkich oddziaływań mechanicznych jakim jest poddana ta bryła musi być równoważny 0.

S= 

Mo=

Samohamowność-układ w którym zachodzi przypadek szczególny Pmin<=0.

Zakleszczanie – układem zakleszczajacym się nazywamy układ w którym maksymalne obciążenie równowagi jest nieograniczone. Pmax à nieskonczonosci.

Tarcie opasania

Tarcie cięgna o chropowaty walec. Cięgno jest nierozciągliwe i styka się z walcem wzdłuż obwodu o kącie środkowym a. Do cięgna przyłożone są  siły: siła czynna Sc i siła bierna Sb, które utrzymują ciało na granicy równowagi i przesunięcia zgodnego z siła Sc. Przesunięciu temu przeciwdziałają rozłożone na obwodzie elementarne siły tarcia.

Kręt punktu materialnego względem wybranego punktu  O nazywamy moment wektora pędu względem punktu O.  K0=r   x   mv

Prawo ruchu środka masy.

Śr.masy układów punktów materialnych porusza się tak jak pojedynczy punkt materialny, w którym skupiona jest masa calego układu i do którego przyłożone są siły zewn. Działające na wszystkie punkty układu.

Stożek tarcia – zmieniając kierunek siły P w płaszczyźnie poziomej , otrzymuje kolejne położenia reakcji R , w jej maksymalnym odchyleniu od kierunku pionowego. Położenia te tworzą stożek nazywany stożkiem tarcia.