Roberts Alison - Jedna szansa na milion.pdf - MEDICAL - sisi_b86

ALISON ROBERTS

Jedna szansa

na milion

Tytuł oryginału:

A Chance in a Million

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Na pewno dobrze się czujesz?

- Uhm, w porządku. - Fiona energicznie namydliła ręce,

a następnie sięgnęła po szczoteczkę. - Czemu pytasz?

- Coś nie jesteś dziś skora do rozmów.

- Mało kto jest skory do rozmów o wpół do ósmej rano.

- Pracowicie szorowała skórę pomiędzy palcami, paznokcie,

dłonie. - Poza tym znasz mnie przecież. Jestem z natury poważ-

na i refleksyjna, nie pozwalam sobie na płoche żarciki przed

operacją.

Martin Cox roześmiał się. Wytarł ręce w sterylny ręcznik

i patrzył, jak koleżanka spłukuje pianę z dłoni, a potem, lekko

się nachylając, aż po same łokcie. Wreszcie zakręciła kran

i spojrzała przelotnie na Martina.

- Chyba trochę się denerwuję. To moja pierwsza prawdziwa

operacja, a ty będziesz mi stał nad głową i obserwował każdy

ruch. Kto by się nie denerwował?

- Wątpię, czy kiedykolwiek w życiu zawiodły cię nerwy.

Paliłaś się do tego już za pierwszym razem, kiedy mi asystowa-

łaś. - Martin, lekarz na oddziale położniczo-ginekologicznym,

uważnie przyjrzał się swojej młodszej koleżance. - I jestem

pewien, że w razie czego świetnie byś sobie poradziła.

- Dzięki za słowa otuchy. - Włożyła ręce w rękawy fartucha

operacyjnego, który podała jej pielęgniarka, po czym odwróciła

się tyłem, by dziewczyna mogła go zawiązać.

- Jesteś w formie, prawda? - Martin naciągnął mankiet rę-

kawiczki chirurgicznej na dolną część rękawa fartucha.

- Tak. To przecież zwykła histerektomia, nie powinno być

komplikacji. Zresztą w razie czego kawaleria przyjdzie mi na

odsiecz. - Puściła do kolegi oko.

- To o co chodzi? Czyżbyś żałowała, że nie zgodziłaś się na

randkę, którą ci zaproponowałem?

Śmiejąc się, zaprzeczyła ruchem głowy i mocniej naciągnęła

rękawiczki.

- Coś mnie zastanawia - nie ustępował Martin. - Spędziłaś

weekend na farmie, a dotychczas nie usłyszałem ani słowa

o kłopotach rozpłodowych owiec, sukcesach w szkoleniu psów

czy eskapadach na wierzchowcu, którego próbujesz właśnie

ujeździć.

- Na owce jeszcze nie pora, a psy i konie spełniają moje

wszystkie zachcianki. - Uniósłszy ręce, Fiona dziarsko ruszyła

ku drzwiom wahadłowym.

- Nie wątpiłem w to ani przez chwilę. - Z wyrazem podzi-

wu w oczach podążył za Fiona do sali operacyjnej.

- Znakomicie ci idzie - zauważył jakiś czas później. - Je-

szcze jeden zacisk na boczną fałdę i możesz odłączać szyjkę.

Fiona była bez reszty pochłonięta operacją. Kiedy macica

i jajniki zostały usunięte, skupiła się na podwiązywaniu, diater-

mii i zamykaniu naczynek krwionośnych. Dopiero gdy ostatnie

szwy były już na swoim miejscu, odrobinę się odprężyła i wów-

czas poczuła, jak okropnie zesztywniał jej kark. Martin odpro-

wadzał wzrokiem pacjentkę, którą właśnie wywożono z sali.

- To powinno położyć kres tym jej krwawieniom. Moje

gratulacje, Fiono. Nie zrobiłbym tego lepiej.

- Dzięki. Naprawdę dobrze mi się pracowało. - Zdjęła rę-

kawiczki i wrzuciła je do metalowego pojemnika na śmieci.

- Świetnie. W takim razie zrobisz też następną operację,

a potem ja zrobię laparoskopię.

- I to już wszystko na dziś rano? - Wepchnęła fartuch do

torby na brudną bieliznę, po czym ruszyła w stronę umywalek,

aby ponownie wyszorować ręce.

- Ale gdzie tam. Mamy jeszcze wypadnięcie macicy i po-

ronienie niezupełne, a potem spotkanie z nowym szefem. Jeśli

szczęście nam dopisze, zjemy szybki lunch. - Przerwał na chwi-

lę mycie rąk i spojrzał na Fionę z udawaną troską. - To tym się

tak denerwujesz, prawda? Boisz się, że mu powiem, że codzien-

nie się spóźniasz, że fuszerujesz robotę, że jesteś niemiła dla

pacjentów?

Oboje wybuchnęli śmiechem, ale gdyby nie maska na twarzy

Fiony, Martin spostrzegłby, że koleżanka przygryzła wargi. De-

nerwowała się tym spotkaniem. Myślała o nim niemal przez cały

czas od ostatniego zebrania na oddziale, które odbyło się dwa

tygodnie wcześniej. Wówczas to bowiem Jack Owens oznajmił,

że na trzy miesiące wyjeżdża.

- Jak wiecie - oznajmił wtedy Jack - rodzina mojej żo-

ny mieszka w Walii. Już od dawna chcieliśmy zabrać tam dzie-

ciaki na dłuższy pobyt. Okazja nadarzyła się zupełnie przy-

padkiem.

- To zadziwiające, jak cudowne bywają efekty wspólnego

popijania piwa na tych waszych konferencjach - nie omieszkał

dociąć mu Martin.

Jack pokazał zęby w uśmiechu.

- No właśnie. Traf zrządził, że rozmawiałem z jednym z ko-

legów o postępach w dziedzinie laparoskopii diagnostycznej

i operacyjnej. Wyznałem, że miałbym ochotę na szkolenie

w tym zakresie. Z niekłamaną przyjemnością oznajmiam wam,

że zgodzili się mnie przyjąć.

- No a kto zastąpi cię tutaj? - Jeden z konsultantów nie krył

zaniepokojenia na myśl o dodatkowych obowiązkach, jakie

spadną zapewne na resztę personelu.

- Nie bój się, teraz będzie najlepsze - odparł na to Jack.

- Mają tam u siebie konsultanta, prawdziwego eksperta w tej

dziedzinie, który chętnie do nas przyjedzie i zajmie moje miej-

sce. Nazywa się Jonathan Fletcher. Wprawdzie pochodzi z No-

wej Zelandii, ale przez ostatnie cztery lata pracował w Cardiff.

Dzięki niemu nasz szpital...

Ale co takiego ich szpital będzie zawdzięczał owemu eks-

pertowi, tego Fiona już nie usłyszała.

Jonathan Fletcher. Jon. Już samo jego imię wywołało w niej

taką burzę sprzecznych uczuć, że z trudem oddychała. Marze-

nie, skwapliwie dotąd ukrywane, wiele razy grzebane, powró-

ciło z całą mocą, niosąc z sobą ból. Może to i prawda, że nie

powinna w sobie hołubić tego marzenia, ale przecież, odkąd

sięgała pamięcią, zawsze stanowiło ono najważniejszą część jej

planów. A poczucie, że została przez Jona zdradzona, wciąż

było aż nazbyt dojmujące. Nie złagodziło go nawet tych sześć

lat, które minęły...

Teraz, z powodu ambicji obecnego szefa, Jonathan Fletcher

ma znów pojawić się w jej życiu. Na myśl o tym wpadała w pa-

nikę, w jej głowie pojawiał się zamęt. Siłą woli skupiła się na

tym, gdzie jest i co się wokół niej dzieje. Usłyszała, jak Jack

Owens kończy:

- Toteż zarząd powołał zespół, który zajmie się sprowadze-

niem sprzętu i który będzie działał zgodnie z jego zaleceniami.

- Fantastycznie! - zawołał Martin Cox, a inni konsultanci

gorliwie mu zawtórowali.

Fiona jednak nie podzielała jego entuzjazmu. Musiała od-

chrząknąć, żeby wykrztusić z siebie pytanie:

- Przyjedzie tu z rodziną?

- Nie mam pojęcia - odparł Jack, wyraźnie zaskoczony.

Roberts Alison - Jedna szansa na milion.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: