John Grisham - Bractwo.pdf - Beletrystyka - brasill

JOHN GRISHAM

Bractwo

ROZDZIAŁ 1

Na cotygodniową sesję sądowy błazen jak zwykle przyszedł w znoszonej, bardzo

wypłowiałej brązowej piżamie i jasnofioletowych klapkach z aksamitu na bosych stopach. Nie

był jedynym osadzonym, który chodził po więzieniu w piżamie, lecz tylko on miał odwagę

nosić jasnofioletowe klapki. Nazywał się T. Karl i był kiedyś właścicielem kilku banków w

Bostonie.

Jednakże piżama i fioletowe klapki rzucały się w oczy znacznie mniej niż jego peruka.

Dokładnie pośrodku miała równy przedziałek, a ułożone w kilka warstw pukle spływały

ciasnymi zwojami w trzech kierunkach, by w końcu ciężko opaść na ramiona. Były jasnoszare,

niemal białe, a T. Karl układał je według staroangielskiej mody sądowej sprzed paruset lat. Tę

perukę skombinował mu kumpel z wolności: wypatrzył ją w sklepie z używanymi kostiumami

teatralnymi w Village na Manhattanie.

T. Karl nosił ją z wielką dumą i choć była dość dziwaczna, z biegiem czasu stała się

nieodłącznym atrybutem cotygodniowego przedstawienia. Zresztą bez względu na to, czy

chodził w peruce czy nie, osadzeni i tak trzymali się od niego z daleka.

Wszedł, stanął za rozchwierutanym stolikiem w więziennej kantynie, zastukał

plastikowym pobijakiem, który służył za sądowy młotek, piskliwie odchrząknął i z wielką

powagą zawołał:

- Słuchajcie, słuchajcie! Niniejszym ogłaszam, że sąd niższej instancji północnej

Florydy rozpoczyna posiedzenie. Proszę wstać.

Nikt nawet nie drgnął, a już na pewno nie wstał. Trzydziestu osadzonych byczyło się na

plastikowych krzesełkach; jedni patrzyli na sądowego błazna, inni gadali z fumflami spod celi,

jakby w ogóle nie istniał.

- Niechaj wszyscy ci, którzy szukają sprawiedliwości - kontynuował niezrażony T. Karl

- nigdy jej nie zaznawszy, narżnięci zostaną.

Nikt się nie roześmiał. Kiedy przed kilkoma miesiącami T. Karl wygłosił tę formułkę

po raz pierwszy, owszem, brzmiała dość zabawnie. Ale teraz była jedynie stałym elementem

sądowego spektaklu, tak samo jak peruka. T. Karl dostojnie usiadł, upewniwszy się, że wszyscy

dobrze widzą, jak gęste pukle spływają mu na ramiona, po czym otworzył grubą księgę

oprawioną w czerwoną skórę, która służyła jako oficjalny rejestr prowadzonych przez trybunał

spraw. Tak, sądowy błazen traktował swoją pracę bardzo poważnie.

Z kuchni weszło do sali trzech mężczyzn. Dwóch było w butach. Jeden jadł słonego

krakersa. Ten bez butów miał gołe do kolan nogi. Były cienkie, koślawe, gładkie i mocno

opalone, z dużym tatuażem na lewej łydce. Facet pochodził z Kalifornii.

Wszyscy trzej mieli na sobie identyczne togi. Jasnozielone, wykończone złotą

lamówką, pochodziły z tego samego sklepu co peruka T. Karla; T. Karl podarował je Braciom

pod choinkę i dlatego zachował posadę sekretarza.

Kiedy szli przez salę - dumny krok, ciężkie, powłóczyste szaty, słowem, pełna gala -

okupująca kantynę publiczność nieco się ożywiła: ten i ów wzniósł szyderczy okrzyk, ten i ów

z niesmakiem zasyczał. Sędziowie zajęli miejsca za długim składanym stołem - niby tuż obok,

a jednak z daleka od T. Karla - i spojrzeli na zgromadzonych. Pośrodku siedział gruby i niski.

Nazywał się Joe Roy Spicer i siłą rzeczy przewodniczył wszystkim posiedzeniom wysokiego

trybunału. W poprzednim życiu był sędzią pokoju w stanie Missisipi; wybrany na ten urząd

przez mieszkańców swojego małego okręgu, został przez nich osądzony i skazany, gdy

federalni przyłapali go na podbieraniu pieniędzy z kasy miejscowego klubu bingo.

- Proszę usiąść - powiedział. W sali nie było nikogo, kto by stał.

Sędziowie usiedli wygodniej na składanych krzesłach i poprawili togi, żeby leżały

ładnie i dostojnie. Z boku, całkowicie ignorowany przez osadzonych, przystanął zastępca

naczelnika. Towarzyszył mu umundurowany klawisz.

Za zgodą władz więzienia Bracia spotykali się raz w tygodniu. Rozpoznawali sprawy,

pośredniczyli w rozstrzyganiu sporów, łagodzili drobne zatargi między współwięźniami i,

ogólnie rzecz biorąc, od kilku lat przyczyniali się do stabilizowania panującej w zakładzie

atmosfery.

Spicer spojrzał na wokandę - kartkę papieru zapisaną starannym pismem T. Karla - i

oznajmił:

- Otwieram posiedzenie.

Miejsce po jego prawicy zajmował opalony Kalifornijczyk, sędzia Finn Yarber,

skazany za uchylanie się od płacenia podatków: sześćdziesiąt lat, dwa lata odsiedziane, pięć do

odsiedzenia. Zemsta - tłumaczył każdemu, kto zechciał go wysłuchać. To była zemsta. Krucjata

zorganizowana przez republikańskiego gubernatora, który zdołał omamić wyborców i

namówić ich do odwołania go z urzędu prezesa Kalifornijskiego Sądu Najwyższego.

Gubernator skrzętnie wykorzystał fakt, że Yarber był zagorzałym przeciwnikiem kary śmierci i

zawzięcie walczył o odroczenie każdej egzekucji. Ludzie łaknęli krwi, on krwi nie chciał:

republikanie rozpętali wściekłą nagonkę i odnieśli spektakularny sukces. Wylądował na ulicy i

próbował brnąć przez życie, dopóki nie przyczepili się do niego ci z urzędu skarbowego.

Wykształcony w Stanfordzie, oskarżony w Sacramento, skazany w San Francisco, odsiadywał

wyrok w więzieniu federalnym na Florydzie.

Chociaż przymknęli go przed z górą dwoma laty, wciąż walczył z goryczą. Wciąż

wierzył w swoją niewinność, wciąż marzył o pokonaniu wrogów. Lecz marzenia powoli blakły.

Finn dużo czasu spędzał na bieżni. Biegał samotnie, smażąc się na słońcu i rozmyślając o

lepszym życiu.

- Sprawa numer jeden: Schneiter kontra Magruder - ogłosił Spicer, jakby za chwilę miał

się rozpocząć wielki proces antytrustowy.

- Schneitera nie ma - powiedział Beech.

- A gdzie jest?

- W szpitalu. Znowu ma kamienie. Właśnie stamtąd wracam.

Hatlee Beech, trzeci członek Bractwa. Większość czasu spędzał w szpitalu, gdyż albo

dokuczały mu hemoroidy, albo bolała go głowa, albo puchły mu migdałki. Był najmłodszy z

nich - miał pięćdziesiąt sześć lat - a ponieważ pozostało mu do odsiedzenia jeszcze dziewięć

kalendarzy, święcie wierzył w to, że umrze w więzieniu. Kiedyś był sędzią federalnym we

wschodnim Teksasie, zatwardziałym konserwatystą, który doskonale znał Biblię i lubił

cytować ją podczas rozpraw. Miał ambicje polityczne, miłą rodzinę i pieniądze z rodzinnego

trustu naftowego żony. Miał również problemy z alkoholem, o których nikt nie wiedział do

chwili, gdy Beech przejechał dwoje wycieczkowiczów w Yellowstone. Oboje zmarli.

Prowadzony przez niego samochód należał do pewnej młodej damy, która bynajmniej nie była

jego żoną. Znaleziono ją na przednim siedzeniu, nagą i tak pijaną, że nie mogła chodzić.

Beech dostał dwanaście lat.

Joe Roy Spicer, Finn Yarber, Hatlee Beech. Sąd niższej instancji północnej Florydy,

lepiej znany jako Bractwo z Trumble, federalnego więzienia o złagodzonym rygorze, zakładu

penitencjarnego bez murów, płotów, strażników na wieżyczkach i bez drutu kolczastego. Jeśli

już musisz garować, garuj u federalnych, w miejscu takim jak to.

- Sądzimy go zaocznie? - spytał Spicer Beecha.

- Nie, przełóżmy rozprawę na przyszły tydzień.

- Wnoszę sprzeciw - powiedział siedzący w pierwszym rzędzie Magruder.

- To se wnoś - odrzekł Spicer. - Rozprawa odroczona.

Magruder wstał.

- To już trzeci raz. Jestem powodem. To ja wniosłem oskarżenie. A on przed każdą

rozprawą pryska do szpitala.

- O ile wam poszło?

- O siedemnaście dolców i dwa pornole - wyjaśnił usłużnie T. Karl.

- No, no, no... - mruknął Spicer. Siedemnaście dolarów długu gwarantowało w Trumble

natychmiastowy pozew.

Finn Yarber był już znudzony. Jedną ręką głaskał wystrzępioną siwą brodę, zaś długimi

paznokciami drugiej wodził po stole. Po chwili, żeby się trochę rozruszać, wbił palce stóp w

podłogę, jakby chciał je sobie wyłamać, i w sali rozległ się głośny, działający na nerwy trzask.

W poprzednim życiu, kiedy miał jeszcze tytuł prezesa Kalifornijskiego Sądu Najwyższego,

często przewodniczył rozprawom w skórzanych chodakach - skarpetek nie nosił - żeby łatwiej

mu było ćwiczyć podczas nudnych wywodów obrońców i oskarżycieli.

- Przełóżmy to - burknął.

- Sprawiedliwość nierychliwa, to sprawiedliwość nieuczciwa - rzekł z powagą

Magruder.

- Bardzo oryginalne - odparł Beech. - Zaczekamy jeszcze tydzień, a potem osądzimy go

zaocznie.

- Rozprawa odroczona - oznajmił nieodwołalnie Spicer.

T. Karl odnotował to w rejestrze. Nabuzowany Magruder usiadł. Wniósł pozew,

wręczając sekretarzowi krótkie streszczenie zarzutów. Zajęło dokładnie stronę. Tylko jedną

stronę. Bractwo nie tolerowało papierkowej roboty. Jedna strona i miało się swój dzień w

sądzie. Schneiter odpowiedział sześcioma stronami inwektyw, które T. Karl skrzętnie

powykreślał.

Zasady były proste. Krótkie pozwy. Żadnego przekładania dokumentów z kupki na

kupkę. Szybkie procesy. Natychmiastowe i prawomocne rozstrzygnięcia, pod warunkiem że

obie strony zgłosiły gotowość podporządkowania się orzeczeniom sądu. Żadnych apelacji, bo

niby do kogo mieliby się odwoływać? Świadków nie zaprzysięgano. Kłamstwo było jak

najbardziej dopuszczalne. Ostatecznie i sędziowie, i pozwani, i skarżący siedzieli w więzieniu.

- Co mamy dalej? - spytał Spicer.

T. Karl zawahał się i odrzekł:

- Sprawę Czarodzieja.

Sala na chwilę zamarła, a potem rząd plastikowych krzeseł ruszył z hurkotem naprzód

jak batalion szarżujących czołgów. Hurkot narastał, krzesła były coraz bliżej, wreszcie T. Karl

nie wytrzymał i krzyknął:

- Dość! Wystarczy!

Plastikowe czołgi znieruchomiały niecałe sześć metrów od sędziowskiego stołu.

- Zachowajmy dobre obyczaje, panowie! - dodał T. Karl.

John Grisham - Bractwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: