Załamek P:
odpowiada on depolaryzacji przedsionków. W warunkach prawidłowych jest on dodatni w odprowadzeniach I, II, aVF i ujemny w aVR; czas jego trwania jest krótszy od 0.12 s, a amplituda nie przekracza 2.5 mm w odprowadzeniach kończynowych.
Odcinek PQ:
odpowiada repolaryzacji przedsionków. W warunkach prawidłowych repolaryzacja przedsionków nie powoduje przemieszczenia odcinka PQ w stosunku do odcinka TP i odcinek PQ przebiega w linii izoelektrycznej.
Odstęp PQ:
Jest on elektrokardiograficznym odpowiednikiem czasu wędrowania bodźca z węzła zatokowego przez prawy przedsionek, węzeł przedsionkowo – komorowy, pęczek Hisa i włókna Purkinjego aż do mięśnia komór. W warunkach prawidłowych czas jego trwania zależy od wieku badanej osoby i częstotliwości rytmu serca mieszcząc się w granicach od 0.12 s do 0.20 s; u osób w starszym wieku za górną granicę normy można przyjąć wartość 0.23 s.
Zespół QRS
Jest odpowiednikiem depolaryzacji mięśnia komór. W skład zespołu wchodzi ujemny załamek Q, dodatni załamek R i ujemny załamek S. Zespoły QRS bez załamka R nazywane są zespołami QS.
Czas trwania zespołu QRS < 0.12s
Odcinek ST
Odcinek ST odpowiada fazie wolnej repolaryzacji mięśnia komór, zaczyna się od końca zespołu QRS i przechodzi w ramię wstępujące dodatniego lub zstępujące ujemnego załamka T. W warunkach prawidłowych odcinek ST przebiega w linii izoelektrycznej, z wyjątkiem odprowadzeń przedsercowych prawokomorowych, w których skośne do góry uniesienie odcinka ST jest traktowane jako wariant normy. Przemieszczenie odcinka ST określa się w stosunku do odcinka PQ. Jeśli odcinek PQ jest obniżony lub uniesiony, pomiary wykonuje się w odniesieniu do odcinka TP.
Załamek T
Odpowiada on fazie szybkiej repolaryzacji mięśnia komór. Prawidłowy załamek T jest dodatni w odprowadzeniach I, II, aVL, V3 – V6 a ujemny w aVR.
Załamek U
Pochodzenie załamka U nie została dotychczas wyjaśnione. Prawidłowy załamek U ma kierunek zgodny z kierunkiem prawidłowych załamków T, a jego amplituda nie przekracza 2 mm w odprowadzeniach przedsercowych prawokomorowych i 1 mm w pozostałych.
Niemiarowość zatokowa
Kryteria rozpoznania:
• Różnice czasu trwania odstępów PP większe niż 0.16 s.
• Załamki P dodatnie w odprowadzeniach I, II i ujemne w
aVR.
• Niemiarowość zatokowa oddechowa – przyspieszenie
rytmu w czasie wdechu.
• Niemiarowość zatokowa bezładna – zmiany rytmu nie
zależą od oddychania.
Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia
• Jest to rezultat przedłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo – komorowego. Każde pobudzenie dociera do komór, ale z opóźnieniem. Typowym miejscem wydłużonego przewodzenia jest węzeł A – V, rzadziej pęczek Hisa lub jego odnogi.
• Blok A – V I stopnia może występować u osób z przewaga układu przywspółczulnego. Najczęstszą przyczyną jest jednak uszkodzenie mięśnia sercowego ( miażdżyca, zawał, zapalenie ), może być spowodowany lekami ( glikozydy naparstnicy, B – blokery ).
• Odstęp PQ wydłużony powyżej 0,20 s.
Blok przedsionkowo-komorowy II stopnia
Jest to okresowe zablokowanie przewodzenia pobudzeń z przedsionków do komór. Wyróżnia się dwa rodzaje bloku A – V II stopnia:
– typ I Wenckebacha ( Mobitz I) – miejscem blokowania jest węzeł A – V, rzadziej pęczek Hisa.
– typ II Mobitza ( Mobitz II ) – miejscem blokowania jest pęczek Hisa lub bardziej dystalne części układu przewodzącego.
Najczęstsze przyczyny bloku: zawał, zapalenia, miażdżycowe uszkodzenie mięśnia sercowego.
• Stopniowe wydłużanie odstępów PQ.
• Okresowe wypadanie zespołów QRS.
• Najkrótszy odstęp PQ po wypadnięciu zespołu QRS.
• Najdłuższy odstęp PQ przed wypadnięciem zespołu QRS.
Blok przedsionkowo-komorowy II stopnia typu Mobitza
• Stały odstęp PQ.
Stosunek załamków P do zespołów QRS może wynosić 2 : 1 ( zespół QRS wypada po co drugim załamku P ), 3 : 2, 4 : 3, 5 : 4.
Blok przedsionkowo-komorowy III
Jest to wynik całkowitego przerwania przewodzenia pobudzeń z przedsionków do komór. Przedsionki pobudzane są z rozrusznika nadkomorowego, a komory z rozrusznika zastępczego. Miejscem przerwania przewodzenia może być węzeł a – v, pęczek Hisa lub jego odnogi.
Blok A – V III stopnia jest wyrazem ciężkiego uszkodzenia układu przewodzącego.
• Zupełnie niezależna czynność przedsionków i komór.
• Częstość załamków P większa od częstości zespołów
QRS.
• Częstość i kształt zespołów QRS zależą od położenia
rozrusznika zastępczego.
Zawał przedniej ściany serca
Martwica spowodowana jest okluzją proksymalną gałęzi zstępującej lewej tętnicy wieńcowej.
Zmiany typowe dla zawału w odprowadzeniach V3 i V4
Zawał rozległy przedni
Martwica spowodowana jest zatrzymaniem przepływu przez:
Zmiany typowe dla zawału w odprowadzeniach od V1 do V6 oraz I i aVL.
Zawał przednio - przegrodowy
Martwica spowodowana jest okluzją gałęzi zstępującej lewej tętnicy wieńcowej
Zmiany typowe dla zawału w odprowadzeniach V1, V2, V3.
Zawał przednio - boczny
Zmiany typowe dla zawału w odprowadzeniach I, aVL, V4, V5, V6.
Zawał ściany dolnej
Martwica spowodowana jest okluzją:
Zmiany typowe dla zawału w odprowadzeniach II, III, a VF.
Zawał ściany tylnej
Wysokie załamki R w odprowadzeniach V1 i V2
Obniżenie odcinka ST w odprowadzeniach V1 i V2
Przerost lewej komory serca
Przerost mięśnia lewej komory może być wynikiem przeciążenia skurczowego ( np. Nadciśnienie tętnicze, zwężenie lewego ujścia tętniczego, koarktacja aorty ) lub przeciążenia rozkurczowego ( np. niedomykalność zastawek aorty.
Kryteria:
• Załamek R w odprowadzeniach V5, V6 większy od 26 mm lub w odprowadzeniach I, II, III większy od 20mm.
• Suma załamka S w odprowadzeniu V1 i załamka R w odprowadzeniu V5 lub V6 większa od 35 mm.
• Odcinek ST obniżony skośnie do dołu, załamek T ujemny niesymetryczny lub ujemno – dodatni w odprowadzeniach V5, V6 oraz kończynowych I i aVL.
• Opóźniony ujemny zwrot ponad 0.05 s w odprowadzeniach V5, V6.
Obniżone stężenie potasu w osoczu
• Spłaszczony lub odwrócony załamek T.
• Obecny wysoki załamek U.
• Obniżenie odcinka ST.
• Pozorne wydłużenie odstępu QT.
Wysokie stężenie potasu w osoczu
• Ostry , wysoki załamek T o skróconym czasie trwania.
• Zespół QRS poszerzony.
• Poszerzony i spłaszczony załamek P.
• Wydłużenie odstępu PQ.
Napadowy częstoskurcz nadkomorowy
Pojęcie to obejmuje grupę częstoskurczów
( przedsionkowy, węzłowy ) ale nie precyzuje dokładnie lokalizacji rozrusznika. Częstoskurcze mają charakter napadowy to znaczy nagle rozpoczynają się i nagle kończą. Występują u chorych z wadami serca, chorobą niedokrwienną serca, zapaleniem mięśnia sercowego, zespołem WPW, nadczynnością tarczycy i czasami u osób zdrowych.
Kryteria rozpoznania;
• częstość rytmu 150 – 250/min,
• załamek P o zmienionym kształcie w porównaniu z rytmem
zatokowym lub niewidoczny,
• kształt zespołów QRS przeważnie prawidłowy.
• nagły początek i nagły koniec częstoskurczu.
Trzepotanie przedsionków
Polega na wybitnym przyspieszeniu czynności przedsionków ( 250 – 350/ min) z zachowaniem ich skurczów. Węzeł A – V nie jest zdolny do przewodzenia wszystkich pobudzeń do komór i z tego powodu występuje fizjologiczny blok przedsionkowo komorowy.
• Fala f pobudzeń przedsionkowych nie porozdzielana odcinkami izoelektrycznymi, w niektórych odprowadzeniach w kształcie zębów piły.
• Rytm komór miarowy, wolniejszy od rytmu przedsionków z powodu bloki a – v.
• Kształt zespołów QRS przeważnie prawidłowy.
Migotanie przedsionków
Polega na niesynchronicznej depolaryzacji poszczególnych włókien mięśnia przedsionków. Asynchronizm depolaryzacji decyduje o braku załamków P, braku hemodynamicznej czynności przedsionków i obecności fali f. Częstotliwość fal migotania przekracza przeważnie 450/min. W migotaniu przedsionków rytm komór jest niemiarowy o typie niemiarowości bezładnej, o częstotliwości w granicach 80 m- 180/min. Częstotliwość komór poniżej 80/min sugeruje obecność bloku a – v.
• Brak załamków P.
• Drobne niemiarowe i różnokształtne fale f, widoczne najwyraźniej w odprowadzeniach V1 – V2.
• Rytm komór całkowicie niemiarowy.
4
potacz