Alex Joe -- Czarne okręty.pdf

Joe Alex

Czarne okręty

Ofiarujmy bogom krew jego

K RAJOWA AGENCJA WYDAWNICZA

Opracowanie graficzne

BOGDAN WRÓBLEWSKI

Układ typograficzny

okładki i strony tytułowej

ROMANA FREUDENREICH

Redaktor

ANDRZEJ PIOTROWSKI

Redaktor Techniczny

STEFAN SMOSARSKI

Korekta

IRENA SIEMIĄTKOWSKA

Wydanie drugie poprawione i zmienione

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nie gniewajcie się, Ryby!

Błękitny jastrząb zatoczył szerokie koło nad postrzępionymi wierzchołkami nadbrzeżnych skał

spłynął miękko ku morzu, śmignął nisko nad drobnymi falami, wystrzelił w górę i wznosząc się

coraz wyżej zniknął w mrocznoniebieskim niebie, jasnym już na wschodzie, choć słońce nie

wynurzyło się jeszcze spoza wierzchołków gór,Białowłosy odprowadził ptaka oczyma i odwrócił

gło-wę ku północy, gdzie za spływającą z gór rzeką leżało z dala od morza, na niewielkim wzgórzu,

miasto ukryte w szarej rozwiewającej się mgle przedświtu.Ojca nie było już widać, zniknął w

płytkim wąwozie, porośniętym krzakami dzikiej róży. Wąwozem tym i ścieżką biegnącą przez

nadmorskie łąki zejdzie ku rzece i brnąc po kolana w bystrym, migotliwym nurcie przekro-czy ją w

miejscu, gdzie rozlewa ona szeroko, uciekłszy z kamiennego, wartkiego koryta. Później ścieżka

dopro-wadzi ojca do białej drogi i w południe stanie on przed bramą miasta.

Białowłosy odetchnął głęboko i przymknął na chwilę oczy. Kochał ojca jak nikogo w świecie i

wiedział, że niespodziane jego odejście na tak długi czas powinno było go smucić. A był przecież

niemal szczęśliwy. W uszach brzmiały mu jeszcze ostatnie słowa ojca:

— Tak, możesz.

A jeszcze wczoraj o tej porze bogowie, którzy trzymają w nieśmiertelnych dłoniach zasłonę

okrywającą przy-szłość, nie uchylili przed nim najmniejszego jej rąbka. Nocował w górach, u stóp

wierzchołka Idy, w opuszczo-nym pasterskim szałasie. Matka wysłała go po zioła, które zebrać

należało przy blasku księżyca o północy. Kwitły krótko, zaledwie dni parę, a ususzone chroniły

wypatro-szone ryby przed gniciem. Zbudził się wcześnie i związaw-szy zioła w wielkie naręcze

przystanął na chwilę, aby objąć spojrzeniem ogromną, leżącą u stóp krainę: góry, brzeg wijący się

kreto ku południowi aż po granice widnokręgu, nieskończone morze z dalekimi wyspami i

przesmyk na północy, za którym, jak wiedział, rozpoczy-nało się nowe morze. A w dole, maleńka

jak mrowisko, opasana murem o białych wieżach, leżała Troja Królów. Przed wieczorem był już w

domu. Wszedł. Matka stała nad paleniskiem, ojciec siedział na posłaniu z kozich skór i z wolna

uniósł głowę słysząc jego wesoły głos:

— Jestem, matko. Przyniosłem ziół na cały rok!

Matka uśmiechnęła się i skinęła głową. Później prędko

odwróciła posmutniałą twarz.

Ojciec wstał, wziął zioła z rąk chłopca, przyjrzał się im

w migotliwym blasku ognia i położył je pod ścianę.

— Czy zebrałeś je nocą? — Głos jego miał zwykłe, spo-kojne brzmienie, ale Białowłosy wiedział

już, że coś się stało. Mimowolnie rozejrzał się, nim odpowiedział, lecz w chacie wszystko było na

swoim miejscu: posłania, garnki, stół, ława i gliniany posążek Wielkiej Matki nad wejściem.

— Tak, ojcze.

— Odmówiłeś modlitwę do Niej?

— Tak, ojcze.

— Przy świetle księżyca?

— Tak, ojcze. Król kazał pewnie pognać stada na

północ, bo z góry nie widziałem ich w pobliżu miasta, ani wczoraj, ani dziś.

- Na północy wczesnym latem trawa jest wyższa! —

Ojciec skinął głową i ponownie usiadł na posłaniu. - Konie trojańskie są najpiękniejsze w świecie;

potrzebna im jest najpiękniejsza trawa...

Zapadło milczenie. Matka wskazała chłopcu stół i po-stawiła na nim garnek. Chciał usiąść, ale

ojciec dodał spokojnie:

- Tak, najpiękniejsze konie. Był tu dziś herold króle-wski na białym ogierze. Wiele bym dał za

takiego konia. Gdybym miał wiele.

- Herold królewski, ojcze?

Tylko tyle powiedział, gdyż ojcu i matce nie zadaje się

pytań. Stał patrząc na ojca, po którego twarzy odblaski ognia z paleniska przepływały jak czerwone

ryby.

- Tak. Jutro przed świtem odejdę do miasta. Król opasuje je nowym murem, a może tylko chce

podwyższyć ten, który jest. Nie mogłem pytać herolda, lecz tyle mi powiedział, nim pojechał dalej.

Będą potrzebowali wielu ludzi. Może to potrwać miesiąc, a może powrócę tu dopiero przed zimą.

Zostaniesz sam z matką.

- Tak, ojcze. - Białowłosy usiadł i odruchowo zaczął jeść, gdyż był bardzo głodny.

Później leżał pośród nocy w ciemności, wsłuchany w równe oddechy rodziców, i myślał. Nie mieli

zapasów na zimę, więc jeśli ojciec odejdzie, on powinien łowić co dnia, gdyż prócz tego trzeba

będzie zebrać wiele suszo-nych ryb, nim nadjadą królewskie wozy po daninę. Nigdy dotąd nie był

sam na morzu. Ojciec nie zaprowadził go jeszcze do starca mieszkającego nad urwiskiem, gdzie

była pieczara prowadząca, jak powiadano, do jeziora podziemnego połączonego z morzem. Tam

właśnie przy-bywał niekiedy Posejdon, wędrujący morzami, a starzec ów był jego kapłanem. Tam

każdy syn rybaka schodził i zanurzał ręce w wodzie, gdy nadeszła godzina wtajemni-czenia. Być

może Posejdon ukazywał mu się w owej chwili, a być może działy się tam inne jeszcze sprawy,

tego Białowłosy nie wiedział, gdyż nikt z wtajemniczonych nie mówił o tym, co działo się w

pieczarze. To, co wiedział, wiedział od matki, a ona przecież nigdy tam nie była. Żadna z niewiast

nie miała dostępu do jaskini. Wtajemni-czonym mógł zostać tylko ten, który dowiódł, że jest

prawdziwym rybakiem. Więc jeśli ojciec odchodząc ze-zwoli mu samotnie wypływać...

Długa droga z gór i znużenie pokonały go, nim zdołał uwierzyć, że po powrocie z miasta’ojciec

zaprowadzi go do starca. Zbudziło go ciche krzątanie się rodziców.

Otworzył oczy i zobaczył matkę związującą węzełek

z białego płótna. Ojciec siedział na ławie i nacierał oliwą rzemienie sandałów...

I oto teraz ojciec zniknął w wąwozie. Białowłosy wytężył wzrok. Przez chwilę wydawało mu się,

że dostrze-ga pośród porannych oparów maleńkie kształty odległych wież i pasmo murów na

niskim wzgórzu. Było bardzo ciepło, zbyt ciepło. Spojrzał na niebo, na którym nie dostrzegł ani

jednej chmurki, i powtórzył w myśli ostatnie słowa ojca:

„Tak, możesz. Wiem, że będziesz chciał wypłynąć już dziś. Pamiętaj o tym, by nie oddalać się od

brzegu. Gdy ujrzysz gromadzące się obłoki, nie zwlekając kieruj dziób ku brzegowi i wiosłuj z

wszystkich sił!”

Zawrócił i ruszył krętą ścieżką pomiędzy głazami. Z dala, spoza załomu skały, za którym ukryty

był dom, doszedł go przytłumiony, znajomy dźwięk obracających się żaren i cichy śpiew matki.

Była na pewno zatroskana, lecz nie dawała niczego po sobie poznać. Nigdy jeszcze nie widział łez

w jej oczach.

Odwrócił się i wszedł na wielki głaz. Zobaczył ojca idącego łąką. Stadko kóz poznało go i

podbiegło truch-tem. Ojciec zatrzymał się, pogłaskał po głowie małego, narodzonego niedawno

koziołka. Później ruszył dalej. Jedna z kóz szła za nim przez chwilę i zawróciła. Białowło-sy

zeskoczył z głazu.

Była to zawsze ta sama pieśń. Pieśń Żaren, na pół błagalna, na pół pochwalna, zwrócona ku

Wielkiej Matce, opiekunce życia na ziemi. Wszedł do domu. Matka unio-sła głowę, szum żaren

ustał.

- Czy pozwolił ci? - zapytała spokojnie.

Podszedł ku niej i ująwszy kij żaren okręcił go miękko wokół osi. Kamień zaturkotał i umilkł.

- Wiedziałaś, że go poproszę?... - Uśmiechnął się.

- Minęło czternaście lat od chwili, gdy bogowie po-zwolili ci narodzić się, a mnie ucieszyli tobą.

Ojciec twój

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: