Marinelli_Carol_-_Mozna_miec_wszystko.pdf

Carol Marinelli

Można mieć wszystko

Tłumaczyła

Ewa Górczyńska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Gdzie jest lotnisko? – zapytała Abby, usiłuja˛c prze-

krzycze´ warkot silnik´ w.

Troch ˛ si ˛ zdziwiła, gdy pilot parskna ˛ ł ´miechem.

Przecie˙ jej pytanie wcale nie było zabawne.

– Wystarczy mi kawałek płaskiego gruntu, ˙eby po-

sadzi´ t ˛ ´licznotk ˛ na ziemi. – Bruce spojrzał na nia ˛

iu´miechna˛ł si˛ szeroko, ukazuja˛c liczne braki w uz˛-

bieniu.

Abby odpowiedziała mu wymuszonym u´miechem,

modla˛c si˛ w duchu, by pilot skupił si˛ na sterowaniu

samolotem.

Jej sztywny spos´ b bycia nie wynikał tym razem

z wrodzonej pow´cia˛gliwo´ci, lecz ze strachu. Mały sa-

molocik, do kt´ rego wsiadła na lotnisku w Adelajdzie,

wydawał si˛ ˙ało´nie nieodpowiedni na tak długa˛ podr´ ˙.

Cho´ w czasie lotu starała si˛ zaja˛´ papierkowa˛ robota˛,

wgłowie stale d´wi˛czały jej dwa pytania – jakim cudem

to ˙elastwo utrzymuje si˛ w powietrzu i czy kto´ ich

znajdzie, je´li jednak odm´ wi posłusze´ stwa?

– Przy szpitalu jest pas do la˛dowania. Dotrzemy tam

mniej wi˛cej za kwadrans.

– Dzi ˛ kuj ˛ .

Abby przekonała si˛ ju˙ w Adelajdzie, ˙e czas jest dla

Bruce’a poj˛ciem wzgl˛dnym. Cho´ nie ze swojej winy

CAROL MARINELLI

sp´ ´niła si ˛ na spotkanie, pilot wcale nie okazał zdener-

wowania. Wygla˛dało na to, ˙ezr´ wnym spokojem cze-

kałby na nia˛ cały dzie´ , gdyby musiał.

Czy dam sobie rad ˛ ?Tobyło trzecie pytanie, kt´ re

zadawała sobie Abby, spogla˛daja˛c na rozcia˛gaja˛ca˛ si˛

pod nia˛ bezkresna˛, czerwona˛ r´ wnin˛. Ten widok spra-

wiał,˙e czuła si ˛ nic nieznacza ˛ ca ˛ , ledwo zauwa˙alna ˛

drobinka˛ zawieszona˛ gdzie´ nad ziemia˛.

Wła´ciwie to nie miała wyboru, musiała przyja˛´ t˛

ofert ˛ . Reece Davies, ordynator oddziału nagłych wypad-

k´ w, jej wieloletni kolega po fachu i przyjaciel, jasno

wyraził swoje zdanie.

– Nic nie mogła´ zrobi´, Abby.

Ile razy jej to powtarzał? Ile razy prosił ja˛ do swego

gabinetu, kiedy przepisywała liczne badania pacjentom

uskar˙aja˛cym si˛ na proste dolegliwo´ci?

– Powiedz to reszcie personelu.

– Nie musz˛ nic m´ wic´–upierał si˛ Reece. – Nikt tu

nie uwa˙a, ˙e to si˛ stało z twojej winy.

Gdyby tylko mogła mu uwierzy´. Gdyby tylko mogła

uwierzy´,˙e milczenie, kt´ re zapadało za ka˙dym razem,

kiedy zbli˙ała si˛ do grupki piel˛gniarek, nie miało zwia˛-

zku ze ´miercia˛ Davida.

David. U´miechn˛ła si˛ lekko, pr´ buja˛c sobie wyob-

razi´, jaka˛ miałby min˛, gdyby ja˛ teraz zobaczył. Ona,

typowa dziewczyna z miasta, ma sp ˛ dzi´ trzy miesia ˛ ce na

ko´ cu ´wiata. U´miech jednak zaraz znikna˛ł, kiedy po raz

kolejny u´wiadomiła sobie okrutna˛ prawd˛.

David nie ˙yje.

– A wi˛c teraz zalecamy USG jamy brzusznej za

ka˙dym razem, kiedy pacjent uskar˙a si˛ na b´ l brzucha?

MO ˙ NA MIE ´ WSZYSTKO

– zapytał Reece sarkastycznie, przegla ˛ daja ˛ c kart ˛ jednego

z pacjent´ w. Zabolałoj˛ to, ale upierała si˛,˙e lepiej

wykaza´ nadmierna˛ ostro˙no´´, ni˙ postawi´ mylna˛ diag-

noz ˛ .

Reece jednak nie chciał si˛ z nia˛ zgodzi´.

– Musisz odzyska´ pewno´´ siebie – nalegał. – Na-

bra´ dystansu do tej całej sprawy. Nikt nie wiedział,˙e

Dave miał problem z narkotykami.

– To prawda, ale gdyby nie był naszym kolega˛, tylko

obcym pacjentem, post ˛ powaliby´my z nim inaczej.

Reece potrza˛sna˛ł głowa˛ i jeszcze raz wyraził wsp´ł-

czucie, ˙e co´ takiego ja˛ spotkało, ale nie dał si˛ przeko-

na´. Oznajmił,˙e je´li Abby chce uzyska´ kolejny stopie´

specjalizacji, powinna wr´ ci´ do podstaw medycyny.

Twierdził,˙e zna miejsce, gdzie b˛dzie mogła wiele si˛

nauczy´. A przy okazji mo˙e uda jej si˛ zawrze´ nowe

znajomo´ci?

– Podstawy medycyny... – wymamrotała do siebie

powa˛tpiewaja˛co.

– Słucham? – Zaciekawiony Bruce zn´ w odwr´ cił si˛

w jej stron˛, ch˛tny do podj˛cia rozmowy. Abby wolała

jednak, by skupił si˛ na pilotowaniu.

– Nic, nic! – krzykn˛ła, troch˛ zawstydzona, ˙e przy-

łapał ja˛ na m´ wieniu do siebie. – Powiedziałam tylko,

˙e ziemia jest bardzo wysuszona.

– Naprawd ˛ ? – Spojrzał wd´ł, a wystraszona Abby

miała ochot˛ sama chwyci´ za dra˛˙ek steru. – Nie bardziej

ni˙ zwykle – stwierdził po chwili.

Abby spojrzała na papiery i przywołała si ˛ do porza ˛ d-

ku. Przez trzy miesia˛ce b˛dzie odci˛ta od ´wiata, ale nie

przerwie nauki, skupi si˛ na swoich planach, zdob˛dzie

CAROL MARINELLI

wy˙szy stopie´ specjalizacji. Nie zmarnuje czasu sp ˛ dzo-

nego w Tennengarrah. Dotrzyma obietnicy danej Davido-

wi...

Kiedy na horyzoncie ukazały si ˛ jakie´ zabudowania,

Bruce w ko´ cu si˛ skoncentrował, a Abby duchowo przy-

gotowała si˛ na twarde la˛dowanie.

Nic takiego nie nasta ˛ piło. Przy zetkni ˛ ciu z ziemia ˛

samolot lekko podskoczył i z ust Abby wydobyło si˛

westchnienie ulgi.

– No i jak, pani doktor?

– Wspaniale! – Wstała i pierwszy raz tego dnia szcze-

rze si˛ u´miechn˛ła. Rozprostowała nogi i strzepn˛ła

jaki´ niewidzialny pyłek ze ´nie˙nobiałych szort´ w. Ner-

wowo przygładziła swoje długie, ciemne włosy. Z ch˛cia˛

poprawiłaby makija˙, ale Bruce cały czas patrzył na nia˛

z szerokim u´miechem.

– O, Kell wyszedł nam na spotkanie! – oznajmił.

– Kell? – Abby zmarszczyła brwi. – My´lałam, ˙e

wyjdzie po nas doktor Ross Bodey.

– Och, przepraszam. Zapomniałem powiedzie´,˙e

Ross został wezwany do pacjenta. Mam go przywie´´

z powrotem, ale przedtem musz˛ napi´ si˛ herbaty.

– Z beztroska˛ mina˛ wyja˛ł metalowy termos, otworzył

drzwi i wyskoczył na zewna˛trz. Pełnym galanterii gestem

podał jej rami˛ i pom´ gł stana˛´ na wysuszonej ziemi.

O´lepiłoj ˛ nisko wisza ˛ ce sło´ ce i musiałaosłoni´ oczy

ramieniem.

– Cze´´, Abby, jestem Kell. – To bezceremonialne po-

witanie wypowiedziane byłogł ˛ bokim m ˛ skim głosem.

Sło´ ce ´wieciło jej prosto w oczy, wi˛c prawie nic nie

widziała. Wyobra´nia podsun˛ła jej obraz przystojnego,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: