Dawid Kain - Prawy lewy złamany.pdf - e-books - różni autorzy - bogg

Prawy, lewy, złamany

wydanie II poprawione, 2012

Tekst: Dawid Kain

Okładka: Mariusz Juszczyk

Dawid Kain

Lokalizacja : Kraków

Styl bizarro : literatura wywrotowa Publikacje: ostatnio powieści „Gęba w niebie” (2010

r.), „Za pięć rewolta” (2011 r.) i „Punkt wyjścia” (2012 r.)

Opis :

„Duży a głupi” – jak powiedział o nim kiedyś William Shakespeare „Gdybym nie umarł,

namiętnie czytałbym Kaina” – Samuel Beckett Wpływy: Beckett, Borges, Burroughs,

Cronenberg, Cobain, Danielewski, Dick, Ellis, grzybki halunki, Hall, kaszka smakija, Keret,

Koja, napój mountain dew, Reznor, South Park, Vonnegut, Wojaczek.

prawy, lewy, złamany

I. Rzeczywistość idzie pod młotek

Klęczał przed telewizorem jak przed ołtarzem. Lizał ekran. Kocham cię, kocham, mówił.

Między nogami miał pilota, ściskał go w dłoniach, był tak podniecony, że aż się bałam.

Wsuń go we mnie, powiedziałam, bo w tym śnie miałam ekran pomiędzy udami, czarny

jak otchłań, czarny jak rozpacz. W tym śnie to ja byłam telewizorem i obrazy aż wyciekały ze

mnie, taka byłam wilgotna.

Obudziłam się cała mokra. Sponiewierana i obolała. Najpierw przeżuta, a potem wypluta.

Prosto z łona nocy w całun prześcieradła. Otarłam pot z czoła. Znów koszmar.

Chryste. Znów koszmar. I to jaki! Żywcem wyjęty z majaków pacjentów zamkniętych

oddziałów. Albo wyreżyserowany przez jakiś nieludzko pokrzywiony umysł, wspomagany

dragami. Do tego jeszcze to wrażenie, jakby trawiła mnie nieznana lekarzom gorączka,

prawdziwa telefebra, tivimaligna. I te nocne dreszcze, zsynchronizowane z migotaniem ekranu,

brzęczeniem głośników, blokami reklamowymi spadającymi znienacka. Ale właściwie czego

mogłam się spodziewać? Przecież zawsze jak do późna nie odkleję oczu od telewizora, śnią mi

się takie rzeczy. A to poruszający się na wózku inwalida z odtwarzaczem DVD zamiast ust. A to

ciężarna kobieta rodząca poczwarki z twarzami bohaterów seriali. A to znów dziecko z anteną

wyrastającą z czaszki niczym osobliwy, metalowy kwiat.

Prawdziwe przekleństwo z tą kablówką. Pewnie, są na naszym osiedlu osoby, które firmę

„Telenova” czczą mocniej niż ojca swego i matkę swoją, ba, mocniej nawet niż samego

Najwyższego – On przecież niczyjego życia nie wzbogacił tak, jak to przedsiębiorstwo – ale ja

się niestety do tej grupy nie zaliczam. Mnie dostawca telewizji kablowej obdarzył tylko

niekończącymi się maratonami skakania po kanałach, nie przynoszącymi niczego poza

psychicznym i fizycznym wycieńczeniem. Po każdym z takich kilkugodzinnych seansów jestem

niczym lala z sex shopu – czuję się jakby niewyżyty samiec jeździł po mnie całą noc, a potem

spuścił powietrze i cisnął w kąt.

Tak, mam te kilkadziesiąt programów. Zgoda, wybór jest spory. Ale co z tego, jak na

żadnym nie na niczego interesującego? Tracę tylko czas i nerwy oglądając jakieś bzdety –filmy

sensacyjne na przemian z programami przyrodniczymi, audycje o modzie przeplatane horrorami

– a później wyobraźnia wymyka mi się spod kontroli i mam sny, za które spokojnie powinnam

otrzymać specjalne wyróżnienie w Księdze Rekordów Guinessa.

Dziś wariacka fantazja rozgorączkowanego telemaniaka, wczoraj przerażająca wizja

tuzina wygłodniałych niemowląt, niczym Langoliery pożerających wszystko, co tylko spotkają

na drodze. Trawiących świat, kawałek po kawałku, i wydalających celuloid, taśma za taśmą.

Sączących jad z wypełnionych haczykowatymi zębami ust. Zaciskających sine wargi w niemej

prośbie o więcej i więcej.

Prawdopodobnie jestem o krok od ciężkiej psychozy. Tak to się z reguły zaczyna.

Jeszcze kilka koszmarów, dwa-trzy urojonka na jawie, garść objawów mojej kablowej

maligny, jakaś fatamorgana w stylu prezentera wiadomości lewitującego nad autostradą, a w

końcu wypcham swoją matkę trocinami i zasztyletuję pierwszą kobietę, która zamieszka w moim

motelu. Tylko skąd wezmę motel i trociny? A co tam! Witaj, żeńska wersjo Normana Batesa!

Czubki całego świata – łączcie się!

Snuję się po pokoju, nie wiedząc, za co się zabrać. Nerwowa, na miękkich kolanach,

błądzę wzrokiem po kątach. Zszokowana niczym po wyjściu z wagonika największego

rollercoastera świata, jestem w kompletnej rozsypce, w milionie kawałków nie do poskładania.

Mimo dobijającego poczucia, że lepiej usiąść i płakać, załamać ręce nad złamanym sercem,

wciąż mam nadzieję pozbierać się do kupy w ciągu najbliższych minut.

Tkwiąc jedną nogą we śnie, poruszam się jak zombie.

Powinnam zmienić styl życia. Naprawdę. Przydałoby się więcej ruchu, świeżego

powietrza, kontaktów z drugim człowiekiem. Więcej dialogów na ulicach i w lokalach, mniej

monologów wewnętrznych, pod kołdrą lub w blasku ekranu. Spędzając tyle godzin w czterech

ścianach można momentalnie stracić dystans do samego siebie, doprowadzić mózg do gnicia i

bardzo szybko wspiąć się na wyżyny szczytu zwanego potocznie Głupotą. Aktywność nie boli, a

spala kalorie, może więc warto spróbować, moja droga! Rozmówcą nie zawsze musi być ten

dołujący głos płynący z wnętrza własnej głowy, kręcący ciągłą korbę. No dalej! Rusz dupę,

kobieto, zrób coś ze sobą!

Myśl pozytywnie. Enjoy! Don’t worry, be happy! Zapisz się na aerobik, jogę, naukę

tańca. Kup nowe podpaski, jesteś tego warta. Posłuchaj pragnienia! Zmień się, strzel sobie nowy

make-up, zaaranżuj swoje smętne wnętrze. No dalej, działaj, ekscytuj się, walcz! Kup jakieś

ładne ciuchy, modne dodatki, środki do pielęgnacji. W ogóle kup dużo rzeczy, kup, kup, kup i

otocz się nimi jak Chiny murem. Ale przede wszystkim wyjdź z tego przeklętego mieszkania!

Jakie tu masz perspektywy, jakie możliwości rozwoju, awansu, przypadkiem nie zerowe, żadne?

Niech twój pierwszy krok w kierunku lepszej przyszłości będzie krokiem za próg!

Dawid Kain - Prawy lewy złamany.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: