Wytrzymałość gruntu na ścinanie (tau) – opór, jaki stawia grunt naprężeniom ścinającym, po pokonaniu którego następuje poślizg pewnej części ośrodka gruntowego w stosunku do pozostałej.
W każdym przypadku warunkiem wystąpienia poślizgu jest osiągnięcie przez naprężenie styczne wartości naprężenia stycznego ścinającego.
Wytrzymałość gruntu na ścinanie określa uzgodniony wzór Coulomba:
Dla gruntów sypkich c=0
Kąt tarcia wewnętrznego i spójność wyznaczamy za pomocą badań bezpośredniego ścinania lub trójosiowego ściskania.
Opór właściwy tarcia wewnętrznego – opór tarcia jaki stawia dany grunt po zakończeniu konsolidacji
- opór gruntu powstały wskutek tarcia suwnego i obrotowego
- nie jest stałą wartością lecz zależy od wymiaru i kształtu ziarn
Opór spójności właściwej – wewnątrz – strukturalne ciśnienie, wynikające z sił wzajemnego przyciągania się cząstek gruntowych, zrównoważonego przez reakcje sił odpychających w warunkach zakończenia konsolidacji gruntu przy danym obciążeniu konsolidacyjnym
Grunty sypkie ziarniste bez cząstek iłowych, mają spójność równą 0. W miarę wzrostu zawartości cząstek iłowych spójność wzrasta
Teoria Coulumba – Mohra
Przy ścinaniu gruntu mamy do czynienia z oporem suwnym i obrotowym. Wszystkie ziarna gruntu obracają się w strefie poślizgu w jednym kierunku. Powoduje to powstanie tarcia w miejscach kontaktu.
Kryterium Coulumba – Mohra
Przy rozpatrywaniu warunków wytrzymałości gruntów niespoistych na ścinianie jest kryterium podające że w chwilii zniszczenia, stosunek między naprężeniami ścinającymi , a naprężeniami normalnymi wynsi tangens fi. (dla tego przypadku c=0)
Kryterium Coulumba daje styczną do koła Mohra, przedstawiającego stan naprężenia w chwilii zniszczenia wychodząc z początku układu współrzędnych. Koło styczne jest nazywane kołem granicznym mohra, a stan w rozpatrywanym punkcie – stanem granicznym naprężenia wg hipotezy Coulumba Mohra.
sawinn