stylistyka.pdf

STYLISTYKA STROJU

Ubiór to kod, który tworzy stratyfikację społeczną

Styl — o którym decydują makijaż, fryzura, ozdoby, ubranie, fryzura — ma znaczenie symboliczne,

jest środkiem komunikacji: wyraża osobowość człowieka, jego wizerunek, poglądy, przynależność

do grupy, stan społeczny, erotyzm, kreatywność

Kobiety wygląd profesjonalny

strój weekendowy, awangardowy, romantyczny, profesjonalny

Zasady korzystnego wyglądu w pracy i szkole: prostota, schludność, dyskrecja, wygoda, harmonia

(pod względem formy, koloru i rodzaju tkaniny), wybór materiałów dobrych gatunkowo, dbałość o

szczegóły, unikanie „strojenia się" i nadmiernej ilości ozdób

Ważne reguły:

• „lepiej dużo mniej, aniżeli trochę za dużo" (J. Kennedy)

• „wszystko, co rzuca się w oczy, uchodzi w dobrym towarzystwie za niestosowne" (A. Loos)

• należy ubierać się stosownie do okoliczności

• spośród trzech elemantów tylko jeden jest we wzorki

• im później w ciągu dnia odbywa się uroczystość, tym sukienka może być dłuższa, a jej elementy

(także dodatki) — błyszczące

• skąpo ubrana kobieta w zachowaniu m?- być chłodna i nieprzystępna

• im później w ciągu dnia, tym mniejsza torebka

• torebka musi harmonizować ze strojem (pod względem koloru i stylu)

• do pracy i na ważne spotkania nieodpowiedni jest plecak

• im później w ciągu dnia, tym wyższy obcas

• sandały, klapki i buty na wysokich koturnach nie są stosowne w pracy

• buty na szpilkach nosi się tylko do spódnic sięgających kolan albo kostek oraz do szerokich

spodni (w żadnym razie nie do dżinsów)

• chodzenie bez rajstop jest dopuszalne jedynie w czasie wolnym od pracy

• jednocześnie nosi się biżuterię z tego samego materiału (nie można łączyć srebra i złota)

• elegancka kobieta wystrzega się „biżuterii wakacyjnej" (długich, kolorowych kolczyków, dużych

kwiatów, dużych pierścionków, masywnych bransolet)

• w pracy długie włosy powinny być związane

• jaskrawy makijaż wywołuje niekorzystne skojarzenia

• makijaż powinien być dyskretny, naturalny, dobrany do urody i kolorystyki stroju

• paznokcie powinny być średniej długości, jeśli pomalowane, to na stonowany kolor

• łączenie dwóch lub trzech kolorów wymaga wyznaczenia koloru wiodącego — najbezpieczniejsza

matoda „ton w ton" (poszczególne części ubrania mają rożne natężenie tego samego koloru)

• powagę skuteczniej sygnalizuje się za pomocą klasycznych kolorów biznsesu — szarego,

granatowego, czarnego

• im później w ciągu dnia, tym lepiej wyglądają kolory ciemne

• elegancka kobieta rezerwuje swój erotyzm na czas prywatny; podkoszulki, głębokie dekolty, mini,

wysokie obcasy nie powinny być noszone w pracy — sprawiają, że kobieta postrzegana jest jako

mało kompetentna, wysyłają silne erotyczne sygnały, które można błędnie interpretować

• jak najlepszej jakości powinny być: buty, torebka, pasek, zegarek, perfumy

• perfumy i wodę toaletową trzeba starannie dobierać, stosownie do osobowości, wieku,

naturalnego zapachu, wizerunku, zajmowanego stanowiska; nie można perfumować się zbyt obficie

• na dzień nadają się perfumy delikatne, na wieczór odpowiednie są zapachy cięższe, zmysłowe

• kostium kąpielowy i krótkie spodenki nawet na urlopie podczas posiłków są niedozwolone

Profesjonalny wygląd mężczyzny

ubranie weekendowe, sportowe koordynowane, wyjściowe, wizytowo-wieczorowe

Ważne reguły:

• spodnie: z przodu lekko kładą się na podbicie buta, z tyłu sięgają górnej krawędzi obcasów

• spośród różnych części stroju najwyżej dwie mogą być we wzorek; w wypadku trzech elementów

(ubranie, koszula, krawat) — tylko jedna może mieć deseń

• dobieranie garnituru, koszuli i krawata: „ton w ton"; koszula i krawat kontrastowe do garnituru;

krawat kontrastowy do garnituru i koszuli

• w branżach kreatywnych dozwolona jest większa swoboda stroju, np. łączenie marynarki z

podkoszulkiem

• szerszy koniec krawata ma sięgać do klamerki paska od spodni

• wykluczone są wąskie, skórkowe krawaty

• pasek powinien być w kolorze butów

• brązowych butów i brązowego paska nie powinno się nosić do ubrań szarych lub granatowych

• buty nie powinny być jaśniejsze od ubrania

• szare i białe buty są niedopuszczalne

• adidasy są odpowiednie tylko dla młodzieży

• niedopuszczalne jest połączenie: garnitur, T-Shirt i obuwie sportowe

• skarpetki mają mieć ten sam kolor co buty lub spodnie, ewentualnie o ton jaśniejsze od butów

• wykluczone są skarpetki białe; skarpetki muszą być na tyle długie, żeby nie było widać nogi

• chodzenie bez skarpet jest dopuszalne jedynie w czasie wolnym od pracy

• nie można łączyć ze sobą części różnych ubrań

• w marynarce jednorzędowej ostatni guzik pozostaje rozpięty, w dwurzędowej mają być zapięte

wszystkie guziki.

• siadając, rozpina się guziki marynarki jednorzędowej i dolny guzik — dwurzędowej; zapina się je

przy wstawaniu

• wszystkie guziki koszuli powinny być zapięte

• rękawy koszuli mają być dłuższe od rękawów marynarki, ale nie więcej niż o 1-1,5 cm

• w kieszeniach marynarki nie można nosić kluczy ani telefonu komórkowego

• im podeszwa cieńsza, tym buty bardziej eleganckie; im później w ciągu dnia, tym podeszwa

powinna być cieńsza

• płaszcz ma być dopasowany kolorem do ubrania

• kapelusza nie powinni nosić mężczyźni z długimi włosami oraz niskiego wzrostu

• kłaniając się, mężczyzna zdejmuje kapelusz lub czapkę z daszkiem

• szalik, nakrycie głowy, rękawiczki, teczka, parasol, pasek zegarka powinny być kolorem i stylem

zharmonizowane z ubraniem

• krawat i chusteczka w butonierce nie powinny być z tego samego materiału i tego samego koloru

• jedyne ozdoby, które może nosić elegancki mężczyzna, to obrączka i zegarek (na specjalne

okoliczności: spinki do mankietów koszuli i spinka do krawata)

• krótkie spodenki ośmieszają mężczyznę; najgorszy wariant: szorty połączone ze skarpetkami albo

podkolanówkami i sandałami

• nie trzeba ukrywać łysiny; „pożyczka" wygląda śmiesznie; przy wypadających włosach najlepsza

jest krótko obcięta fryzura

• długie włosy są w pracy przeważnie źle widziane

• można nosić trzydniowy zarost; jest on popularny zwłaszcza w kręgach artystycznych

• tatuaż nosi się w miejscach niewidocznych w codziennej pracy; pirsingi można nosić w pracy tylko

wówczas, gdy pracuje się w studiu tatuażu albo w zespole rockowym

Cechą charakterystyczną dla piosenki (jak i dla arii czy pieśni) jest odwoływanie się do

dwóch kodów: słownego i muzycznego, przy czym w piosence (inaczej niż w arii czy

pieśni) sygnaturę rozpoznawczą utworu stanowi nazwisko wykonawcy.

„Muzyczność" piosenki realizuje się poprzez:

rytm, rym (nierzadko męski)

zasada powtórzenia (stąd redundancje)

paralelizm składniowy i kompozycyjny (rola refrenu)

krótki rozmiar wierszowy

unikanie przerzutni

obecność form onomatopeicznych („parura-ra", „bz-bz-bz")

występowanie jednostek quasi-językowych (jw. + „la-la-la", „sza-ba-da-ba-da")

seat (sposób śpiewania charakterystyczny dla wokalistyki jazzowej, gdzie używa się nic nie

znaczących sylab, dobranych dla zgodności artykulacji z pożądaną od strony muzycznej

jakością brzmieniową)

przewaga „brzmienia" nad semantyką — leksyka, związki frazeologiczne i składniowe są

naruszane.

Piosenka otwarta jest na działalność wielu interpretatorów, ale zazwyczaj łączy się ją z

jednym, najbardziej popularnym wykonaniem.

Piosenka jest elementem kultury masowej, musi być konstruowana tak, aby zyskać

akceptację wielu odbiorców. Stąd na ogół nie wymaga od odbiorcy szczególnej

aktywności,

zaangażowania

poznawczego,

refleksyjnego

bądź

interpretacyjnego w proces odbioru.

Przejawami tego zjawiska są:

banalność metaforyki piosenek (najczęściej występują animizacje)

przewidywalność puenty

trywialność skojarzeń (miłość — róża, liść, księżyc, tęcza)

ogólnikowe, ubogie w treść słownictwo (często jednozgłoskowe: świat, los, czas, dzień,

dom, wiatr, sen, łzy)

słowo traci rolę przekaźnika znaczeń i sprowadza się nierzadko do nośnika funkcji

fatycznej

niedookreślenie świata przedstawionego (częste użycia zaimków osobowych).

„ogólnikowość sensów słownych jest tu [w piosence] znamienna dla kultur} 7 dążącej me tyle

do analizowania świata w całej jego złożoności, co do powierzchownej akceptacji tego świata,

nie tyle do poznawania rzeczywistości w rozbiciu na jej czynniki składowe, co do ujmowania

tej rzeczywistości w globalne, ogólne i łatwe do zrozumienia kategorie"

A. Barańczak, Słowo w piosence. Poetyka współczesnej piosenki

estradowej,

Wrocław 1983.

J. Tuwim, Kwiaty polskie (fragment)

Ja - wódkę za wódkę w bufecie...

Oczami po sali drewnianej -

I serce mi wali.

Pijany.

nadmiernego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: