Jack London - Biała Cisza [pl].pdf - London Jack - dukat07

J ACK L ONDON

B IAŁA C ISZA

- Carmen nie pociągnie dłużej niż dwa dni.

Mason wypluł grudkę lodu, posępnie spojrzał na zbiedzoną sukę i wziąwszy do ust jej

łapę, wygryzał lód przywarty boleśnie między pazurami.

- Jak żyję, nie widziałem psa o wymyślnym imieniu, który byłby cokolwiek wart -

odezwał się, gdy dokończywszy zajęcia odepchnął Carmen. - Takie kundle więdną po prostu i

zdychają z samej pychy. Czy słyszałeś kiedy, by stało się coś złego psu o dorzecznym

imieniu, powiedzmy Cassiar, Siwasz, Husky? Nie, mój drogi! Spójrz choćby na Shookuma.

Ten ma...

Hop! Wychudły zwierz porwał się z miejsca. Białe zębiska o włos chybiły grdyki

Masona.

- Nie rusz! Rozumiesz!

Zręczny cios wymierzony za ucho ciężkim biczyskiem rozciągnął psa na śniegu.

Shookum leżał drgając lekko, a jego wyszczerzone kły ociekały żółtawą śliną.

- A nie mówiłem. Ten ma ikrę. Trzymam zakład, że najdalej za tydzień zeżre Carmen.

- A ja gotów jestem założyć się o coś innego - powiedział Malemute Kid odwracając na

drugą stronę bochenek zamarzłegeo chleba, który tajał koło ogniska. - Przed końcem podróży

na pewno zjemy Shookuma. Jak myślisz, Ruth?

Indianka wrzuciła kawałek lodu do kawy, żeby się ustała, i przeniosła wzrok z Malemute

Kida na swojego męża, Później spojrzała na psy, lecz nie odezwała się słowem.

Truizm, który usłyszała, nie wymagał odpowiedzi. Istniała tylko ta jedna możliwość. Nie

było żywności dla psów. Zapasy dla ludzi skąpo mogły starczyć na sześć dni, a przed

wędrowcami ciągnęło się dwieście mil nie przetartego szlaku. Dwaj mężczyźni i kobieta

obsiedli ognisko i zabrali się do skromnego posiłku. Psy, które odpoczywały w szorach (był

to tylko biwak południowy), zazdrosnym wzrokiem pochłaniały każdy kęs.

- Od jutra koniec z obiadami - oświadczył Malemute Kid. - No, i trzeba mieć na oku psy.

Są coraz bardziej rozjuszone. Niech się trafi sposobność, a jak nic rozszarpią któregoś ze

słabszych.

- Byłem kiedyś przewodniczącym koła młodych metodystów i uczyłem w szkółce

niedzielnej! - Po tej wypowiedzi na pozór bez związku z sytuacją Mason zapatrzył się w

buchające parą mokasyny; bliski był drzemki, lecz ocknął się, gdy Ruth napełniła mu kubek. -

Chwała Bogu, mamy pod dostatkiem herbaty! W Tennessee widziałem, jak to zielsko rośnie.

Ach, ile dałbym dziś za gorący racuszek! Mniejsza o to, Ruth, wkrótce nie będziesz zdychać z

głodu i na dobre zrzucisz mokasyny.

Słysząc to Ruth zrzuciła posępną maskę, a jej oczy rozgorzały blaskiem wielkiej miłości

dla jasnoskórego władcy. Był to pierwszy biały człowiek, jakiego widziała, a zarazem

pierwszy mężczyzna, który traktował kobietę odrobinę lepiej niż zwierzę lub juczne bydlę.

- Aha, Ruth - ciągnął Mason odwołując się do niechlujnego żargonu, jedynego sposobu

porozumienia między małżonkami. - Ty czekaj, aż będzie koniec naszej drogi, aż dostaniemy

się w szeroki świat. Wsiądziemy na duża piroga białych ludzi i hajda na słona woda. Aha!

Wielka woda, niebezpieczna, zła woda! Wysoka fala hop i hop! tańczy cały czas w góra i w

dół. Wielka droga, długa, bardzo długa droga. Płyniesz dziesięć snów, dwadzieścia snów,

czterdzieści snów - obrazowo wyliczał dekady na palcach. - Cały czas woda i woda. Później

będzie wielka wioska, dużo, bardzo dużo ludzi, jak komary w lecie. A wigwamy... Oho!

Takie wysokie!... Oo! dziesięć, dwadzieścia sosen! Rozumiesz?

Umilkł bezradnie i spojrzał błagalnym wzrokiem na towarzysza. Później pracowicie

wytłumaczył na migi, jak to dwadzieścia sosen stoi jedna na drugiej. Malemute Kid uśmiechał

się z pogodnie cyniczną miną, ale Ruth szeroko otwierała pełne podziwu oczy. Była

zadowolona, bo wydawało się jej, że biały władca żartuje, a taki zaszczyt pochlebiał

trwożliwemu sercu biednej kobiety.

- Później wejdziesz do... do takiej skrzyni i hopla! Już lecisz w górę! - Dla ilustracji

podrzucił opróżniony tymczasem kubek i chwytając go zręcznie, zawołał: - I siup! Już

zjeżdżasz na dół. Biały człowiek wielki, wielki czarnoksiężnik. Ty w Fort Yukon, ja w Arctic

City. Daleko, bardzo daleko, dwadzieścia pięć snów. Cała droga długi, bardzo długi sznur. Ja

biorę sznur i gadam: “Halo, Ruth, to ty?” A ty na to: “Czy mój dobry mąż?” A ja: “Tak”. A

ty: “Nie można upiec dobra chleb. Nie ma już soda”. A ja: “Szukaj w schowku pod mąka. Do

widzenia”. Szukasz w schowku pod mąka i znajdujesz dużo, bardzo dużo soda. Cały czas ty

w Fort Yukon, ja w Arctic City. Oo! Biały człowiek wielki, wielki czarnoksiężnik. Tak, Ruth!

Wysłuchawszy cudownej baśni Indianka uśmiechnęła się tak promiennie, że obydwaj

mężczyźni gruchnęli śmiechem. Ale zamieszanie wśród psów przerwało nagle opowieść o

cudach szerokiego świata; nim rozpędzili ujadających zapaśników, kobieta osznurowała już

sanie i przygotowała wszystko do drogi.

- Jazda! Hej, kundle! Jazda!

Mason zręcznie wywijał batem, kiedy zaś psy skomląc wyprężyły się w szorach i

przypadły brzuchami do ziemi, poderwał sanki żerdką kierowniczą. Ruth pogoniła za nim

drugi zaprząg, a Malemute Kid, który pomagał jej startować, zamykał pochód. Silny,

zahartowany w trudach prostak, zdolny jednym uderzeniem pięści obalić wołu, nie mógł się

jednak zmusić do bicia nieszczęsnych zwierząt, lecz zachęcał je tak, jak rzadko to robią

poganiacze psów. Ba! Niemal skowytał wraz z nimi litując się nad ich udręką.

- Śmiało, no, śmiało! Naprzód, zdrożone biedaczyska - pomrukiwał z cicha, gdy

kilkakrotnie nie udało się ruszyć z miejsca obładowanych sanek; na koniec jednak cierpliwość

doczekała się nagrody i psy skomląc żałośnie podążyły śladem towarzyszy.

Ustały wszelkie rozmowy. Praca na szlaku nie dopuszcza tego rodzaju zbytku, wędrówka

przez pustkę Dalekiej Północy jest najcięższym ze wszystkich śmiertelnych trudów. Za

szczęśliwca uchodzi ten, który ceną milczenia okupi pomyślny dzień drogi ubitą ścieżką. Ale

torowanie dziewiczego szlaku to harówka przekraczająca niemal wytrzymałość ludzkiego

serca. Za każdym krokiem wielka rakieta grzęźnie, aż śnieg sięga kolana. Później wolniutko,

prostopadle (bo cal odchylenia grozi katastrofa) trzeba wyciągać nogę na powierzchnię. I

znowu naprzód! Druga rakieta zapada, aby po chwili windować się prostopadle pół jarda w

górę. Zuch, który po raz pierwszy próbuje tej zabawy, zmęczy się do ona i da za wygraną po

stu jardach, jeżeli przedtem nie zapłaczą mu się nogi i nie runie jak długi na biały kobierzec.

Wędrowiec, co przez cały dzień nie wejdzie psom w drogę, może z czystym sumieniem i

niewysłowioną dumą wpełznąć wieczorem do śpiwora; jeżeli zaś wytrzyma

dwudziestodniową podróż Długim Szlakiem, będzie człowiekiem godnym zazdrości bogów.

Popołudnie mijało. Przejęci trwogą zrodzoną z Białej Ciszy niemi wędrowcy zginali

utrudzone grzbiety. Natura ma wiele sposobów, by przekonać człowieka o jego słabości -

nieustanne przypływy morza, namiętna furia orkanów, postrach trzęsień ziemi, potężne,

długie salwy artylerii niebieskiej. Ale najbardziej wymowna i przerażająca jest bierna groza

Białej Ciszy. Pod bezchmurnym, metalicznym niebem martwieje wszelki ruch. Najcichszy

bodaj szept staje się świętokradztwem, a wylękniony człowiek boi się dźwięku swego głosu.

Samotna drobina ludzka wędrująca upiornym pustkowiem wymarłego świata drży z obawy

przed własną śmiałością i uprzytamnia sobie, iż życie jej warte tyle, co życie najlichszego

robaka. Dziwne myśli przychodzą nie wzywane, a tajemnica wszechrzeczy domaga się ujęcia

w słowa. Nawiedza wówczas człowieka obawa śmierci, Boga i bezmiarów świata; rodzi się

nadzieja zmartwychwstania i żywota wiecznego; uwięziony duch tęskni do nieśmiertelności i

toczy daremną walkę z ciałem. Jeżeli stworzenie kiedykolwiek obcuje bezpośrednio z

Bogiem, to właśnie w takich chwilach.

Dzień zbliżał się do końca. W miejscu gdzie rzeka kreśliła wielkie kolano, Mason zwrócił

swój zaprząg w stronę skrótu przecinającego wąski język lądu. Ale psy nie mogły zdobyć

stromego brzegu. Ześlizgiwały się raz po raz, chociaż Ruth i Malemute Kid popychali sanie.

Nadeszła wreszcie ostateczna próba. Osłabłe z głodu, zdrożone zwierzęta wykrzesały z siebie

resztkę sił. W górę, w górę! Sanie przechylały się już na krawędzi urwiska, kiedy przodownik

pociągnął sznur psów w prawo, włażąc Masonowi pod rakiety. Skutki były fatalne.

Mężczyzna został zwalony z nóg, jeden pies upadł w zaprzęgu, a sanie obsunęły się i całym

ciężarem pomknęły w dół.

Bat świsnął złowrogo i spadł na psy, zwłaszcza zaś na tego, który upadł.

- Daj spokój, Mason - zaprotestował Malemute Kid. - Nie widzisz, że biedaczysko goni

ostatkiem sił? Poczekaj trochę. Przyprzegniemy moje kundle.

Mason przestał wymachiwać batem i czekał spokojnie, aż przebrzmią ostatnie słowa.

Wówczas długi rzemień rozwinął się znowu i oplótł ciało czworonogiego przestępcy. Carmen

(gdyż to ona upadła) zwinęła się na śniegu, zawyła rozpaczliwie i przewróciła się na bok.

Był to tragiczny moment, smutny incydent na szlaku. Zdychający pies i skłóceni

towarzysze podróży. Ruth przenosiła błagalny wzrok z jednego mężczyzny na drugiego.

Malemute Kid zdołał się pohamować i chociaż w oczach jego było morze żalu, pochylił się

nad suką i przeciął rzemienie. Nikt nie powiedział słowa. Połączono dwa zaprzęgi i dzięki

temu zdobyto trudne zbocze. Sanie były znów w ruchu, a bliska śmierci Carmen wlokła się

smutno w tyle. Dopóki pies jest zdolny do wędrówki, nie strzela się do niego. Zostawia mu

się ostatnią szansę: niech przypełznie do biwaku, jeśli da radę, bo może uda się upolować

łosia i pies odzyska siły.

Mason żałował już tego, co zrobił w złości, ale zbyt był uparty, by przyznać się do winy.

Z trudem wędrował na czele karawany, nie podejrzewając wcale, że w powietrzu wisi

niebezpieczeństwo. Młody las rósł gęsto w osłoniętym od wiatrów jarze, którym wiodła teraz

droga. O przeszło pięćdziesiąt stóp od szlaku strzelała w niebo potężna sosna. Stała tam przez

wiele ludzkich pokoleń, a od początku los wydał na nią taki, nie inny wyrok - wyrok, który

tyczył się zarówno jej, jak i Masona.

Mężczyzna schylił się, aby poprawić obluzowany rzemyk mokasyna. Sanki stanęły. Psy

bezgłośnie ułożyły się w śniegu. Cisza była widmowa. Najlżejszy podmuch nie szemrał

pośród drzew inkrustowanych szronem. Chłód i martwota zewnętrznego świata zmroziły

serce i zamknęły drżące usta przyrody. Stłumione westchnienie pulsowało w powietrzu. Nie

było go właściwie słychać, odczuwało się je tylko niby zapowiedź ruchu w zastygłej próżni.

Nagle wyniosłe drzewo ugięło się pod brzemieniem lat i śniegu i odegrało ostatnia swą rolę w

tragedii życia. Mason usłyszał złowróżbny trzask i próbował uskoczyć na bok, ale niemal już

wyprostowany otrzymał miażdżący cios w ramiona i barki.

Nagłe niebezpieczeństwo, gwałtowna śmierć! Ileż razy Malemute Kid spoglądał im oko

w oko. Sosnowe igły dygotały jeszcze, kiedy zaczął komenderować i skoczył na ratunek.

Jack London - Biała Cisza [pl].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: