BARBARA ROSIEK
KOKAINA
ZWIERZENIA NARKOMANKI
Bóg jest. Skąd o tym wiesz? Bo ja jestem.
Ja jestem. Skąd o tym wiesz? Bo Ty jesteś. Ty jesteś.
Dlaczego? Bo Bóg jest.
Mirce
Basia
Niektórym udaje się przejść na drugą stronę lustra.
Nie byli kochani.
Nie byli wolni.
Miłość i wolność to dwie nici, które wzajemnie się przeplatają i wiążą człowieka z
rzeczywistością.
Więź ta została przerwana.
Lecz nawet w ostatnich momentach jest nadzieja, że przyjaciel odnajdzie twoją drogę i
pomoże ci z niej zawrócić, ofiarowując ci uwolnienie na drodze w poszukiwaniu miłości.
B. R.
Odsłona pierwsza: dzieciństwo
Sierpień 1990.
Przeszłość i przyszłość są ze sobą połączone tylko im znanymi sygnałami. Czas obecny
jest bez znaczenia. Istnieje lub zanika bez względu na odmierzanie go przez zegary, odsłania
tajemnice lub przecina losy ludzi, którzy nigdy nie powinni się spotkać.
Tak było z moimi rodzicami, którzy powołali mnie do życia. Następnego dnia po powrocie
z kliniki położniczej matka ze zdumieniem stwierdziła, że nie śpię i nie chcę ssać pokarmu z
obrzmiałych sutek. Niektórzy sądzili, że Bóg pragnie mnie stąd zabrać, od momentu
pierwszego krzyku coś nie podobało się Najwyższemu. Z przekazów dorosłych, którymi mnie
obarczano nieco później, słowami oskarżającymi, wypowiadanym przez nich w koszmarnych
ilościach, które zlewały się niczym tropikalny deszcz w ścianę, zaczęłam pojmować istotę
kłamstwa.
Nawet pułapka, w którą usiłowali mnie pochwycić, była nieprawdziwa. Uciekałam w świat
marzeń, w jedno szczególne miejsce na polanie w lesie, który nigdy nie mógł zaistnieć i
zbierałam nierealne kwiaty, które do mnie przemawiały systemem kolorów i odcieni. One
właśnie spełniały moje marzenia, były ciche i spokojne, ciepłe jak delikatny dotyk
wiosennego słońca.
Muszę to opisać zanim dosięgnie mnie kres. Jestem chora a choroba ta jak większość
przypadłości, zakończy się śmiercią. Być może to wszystko mój czytelniku wyda ci się
nierealne jak Spowiedź szaleńca Strindberga lecz nie ma to dla mnie żadnego znaczenia.
Piasek w klepsydrze w stałym rytmie odmierza mój czas. Jestem bliska ostatecznego
poznania Tajemnicy, która mnie ściga przez całe życie.
Teraz wiem, że już blisko do jej rozwiązania. Kres wypełnia się w przeciwną stronę, bo nie
dane mi było zaistnieć w objęciach miłości.
Moje dzieciństwo. Przez wiele lat czyli przez całe moje życie, nie potrafiłam do niego
powrócić, opowiedzieć czy opisać. Może nie było komu. Przyjaciele często okazują się
wrogami a obojętni nagle wyciągają pomocną dłoń.
Niedawno straciłam ostatniego przyjaciela a może tylko kochanka lub wroga. Nie wiem.
Nie potrafię tego ocenić w wymiarze ciosu jaki mi zadano.
TO przychodziło nocą, czasami już o zmierzchu, siła, która rozdrabniała ucisk wokół serca
na tysiące kłujących tępo szpilek, osaczał mnie lęk szumiących drzew i uśpionych ptaków.
Wtedy to wędrowałam po mieszkaniu w somnambulicznym śnie, otwierałam okna i wołałam:
– Już czas. Dziecięcym umysłem usiłowałam rozwiązać zagadkę nocnego istnienia w innych
stanach świadomości.
Podczas dnia ograniczano mój ruch przymusem siedzenia przy stole. Od tej pory szpinak
stał się dla mnie symbolem ostatecznego zniewolenia i wyrzygiwałam go publicznie, wręcz
radośnie na czyste obrusy lub idealnie wyprasowane spodnie ojca. Wzbudzanie wstrętu oraz
napady gwałtownego smutku lub niepohamowanej radości były bronią przeciwko pozornemu
zrównoważeniu dorosłych. To mnie wyczerpywało, ale wtedy czułam, że istnieje coś ponad
mną, poza obrębem doświadczenia, nad czym zupełnie nie panuję, co delikatnie obejmuje
moje spłoszone ciało, potrząsa, przygniata do ziemi, rozdeptuje.
Byłam bita nieustannie odkąd zaczęłam chodzić. Kara cielesna zabija duszę. Moja skryła
się w tajemnym świecie po to, by na koniec samej się zgładzić.
Muszę chwilę odpocząć. Przygotowuję sobie nową dawkę narkotyku, co jest niezbędne
bym mogła pisać dalej, ułożyć słowa w zdania na tyle sensowne, bym sama potrafiła
zrozumieć, co było przyczyną upadku.
Doprawdy, nie pojmuję dlaczego mnie tak okaleczano od początku. Moja postać musiała
wzbudzać dziwny rodzaj nienawiści, który daje prawo dorosłym do znęcania się nad
bezbronną istotą. Chciano, bym stała się podobna do nich. Wtedy pozorna wina byłaby po
mojej stronie.
W tym okresie mogłam jedynie poruszać się bezpiecznie zawieszona na murze dziecięcego
podwórka jak ociemniała lub okaleczona w inny sposób.
Szkoła. Przypominała siedlisko występku, grupa bezbronnych niewolników i kat –
nauczyciel, pilnujący z lubieżnością w sercu rozdziału kar. Domagano się od nas
doskonałości. Kto wie, może i spadały głowy. Czasami jakieś dziecko nie przychodziło
następnego dnia i skreślano je z listy uczniów.
Już wtedy siostra zakonna, prowadząca lekcje religii, prosiła rodziców, by zaprowadzili
mnie do psychiatry, lecz tego nie uczynili. Od tej pory czułam się zawsze oszukiwana przez
dorosłych.
Obserwowałam uważniej swoje reakcje oraz odpowiedzi dorosłych. Nie potrafiłam sobie
wyobrazić ani początku ani kresu w zagubionej rodzinie, którą zwałam moją. Czas odliczał
zwariowane sekundy jak po pijanemu, a moja aktywność stawała się coraz bardziej dla nich
niezrozumiała.
Nie mogłam ich jeszcze zaatakować, byłam na to za słaba. Odnalazłam zawór
bezpieczeństwa – robactwo w ogrodzie, które łatwo dawało się rozdeptywać. Zabijanie
małych stworzeń zaraz po śniadaniu, pozwalało mi na lokalizację siebie w tej
czasoprzestrzeni, po której oni poruszali się z lekkością i zdecydowanie.
Już wiem, na czym polega anorexia neryosa. Przekarmienie z rąk złoczyńcy.
Wydawało mi się, że po każdym zabójstwie przemieniałam się w inną formę życia: –
drzewo, dziką kaczkę nad rzeką, mego sennego psa, czy kolorowego motyla. Byłam
zgładzana własną dłonią wystającą stamtąd. Jeszcze nie potrafiłam zapytać, czy istnieje
możliwość powrotu, albo już nie chciałam ujrzeć innej postaci. Kres, kres jest jeden.
Wszystko było przesiąknięte chęcią ataku jak nieznośnym zapachem. Moje imię często
wyłaniało się z rogu pokoju, jak pająk przebiegało w załamki cieni i usiłowało utkać sieć.
Polowałam na nie ze szczotką klozetową.
Odkąd nauczyłam się siedzieć, usypiałam kiwając się godzinami lub ssałam palec przy
każdej innej czynności. Diagnoza mądrych ludzi brzmiała: choroba sieroca. Od dziesiątego
roku życia przestałam płakać, a oczy nabrały przenikliwego spojrzenia, którym
hipnotyzowałam otoczenie niczym wąż polujący nieruchomo na drobne gryzonie.
Właśnie wtedy ojciec poznawał smak alkoholu.
Teraz moje oczy są puste i szkliste. Zdaje mi się, że gdy je pchnę, wpadną do oczodołu,
gdzie po śmierci jest ich miejsce. Wzrok mój powodował, że żadne dziecko nie chciało się ze
mną bawić, wyczuwało nieokreślone niebezpieczeństwo, wręcz zagrożenie, jak że strony
rodzica. Nagle stałam się dorosła.
Śmierć kojarzyła mi się z nowym doznaniem, które wywoływało rozpacz lub drażliwość
innych dorosłych i jakieś majestatyczne, chwilowe przeżycie lub paniczny lęk lub ulgę tych,
co pozostawali.
Sądzę, że właśnie wtedy zapoznałam się z jej smakiem, tej towarzyszki, której prawdziwie
jestem wierna. Która prawdziwie jest mi wierna.
Naznaczyłam sobie kres po zakończeniu tego wspomnienia. Jest to 20 października,
zaznaczyłam datę w kalendarzu. Tego dnia połączę się z moją gwiazdą.
To Mały Książę nakłonił mnie do wyzbycia się cielesności, bym mogła z nim wędrować
po gwiezdnych szlakach. Być może pył kosmiczny powoduje zniekształcenie widzenia
rzeczywistości, że uważa mnie za swoją różę.
Wszystko powoli stawało się oczywiste, miało swój bieg, piękno i zło. To inni nie potrafili
zaistnieć w roli narzuconej przez samych siebie, spętani w nienaturalnych gestach, zagryzani
przez własne twory stanów emocjonalnych. Sądzę, że ich przeszłość, z pozoru zwykła i
codzienna, nosiła w sobie ładunek samozagłady, silniejszy od tego, który ja zbudowałam z
każdej dawki trucizny.
Ich mroczny świat, wyrzucający ich przy najmniejszym podmuchu w nieznaną przestrzeń,
po powrocie przesuwał się o kilka sekund do przodu i powracali w szoku, w zupełnie
niezrozumiałe sytuacje.
Zaczęłam ich opisywać w swoich dziennikach około 13 roku życia. Jeszcze się nie
szprycowałam, pozwalałam sobie na nieduże dawki alkoholu, po których wiedziałam, że
jeszcze mnie nie dopadną, a moja przestrzeń poszerzała się o kilka centymetrów i mogłam
głębiej oddychać do momentu, kiedy zarzygany głos ojca stawiał mnie na ziemi: – Ty kurwo
– słyszałam z każdego zakamarka ścian.
W ciemnościach nocy, kiedy przychodziło ZŁO, które powodowało całkowite
znieruchomienie, widywałam diabły o szklanych oczach lub opadałam w wir tworów
nieustannie zmieniających kształty. Usiłowały mnie opleść i skonsumować. Kim były? Nocne
wędrowanie wyciszało dzień, mniej bałam się ludzi, jakby obcowanie z demonami dawało mi
pewność, że życie ludzkie, jego drobne codzienności, są mało istotne. To Księżyc wskazywał
nowe drogi, a Słońce porażało, zmuszało do poszukiwania cienia.
Tutaj, właśnie tutaj byłam po drugiej stronie nieskończoności. Kokaina stała się mną, a ja
rozpadem, czymś nieuchronnym, czego nie można powstrzymać, jak drżenia ziemi czy
erupcji wulkanu.
Nadszedł czas rozwoju. W ciągu sekundy świat runął, polała się krew i dostałam pierwszej
miesiączki. Naprawdę starałam się poczuć kobietą, lecz oprócz boleści i poczucia bezsilności
nie było NIC. Poraziła mnie myśl, że oto mogę stać się matką, gdy jakiś samiec zechce wlać
we mnie swoje nasienie w przypływie napadu pożądania i mogę wydać na świat jeszcze jedno
niekochane istnienie, być może sobowtóra, którego będę chciała zniszczyć.
Akt seksualny jawił mi się jako tajemnicza siła, która czyniąc cud w naturze, zniewala,
poniża, zabiera poczucie własności ciała. Nie pojmowałam cyklu, potrzeby kopulacji w
innym celu niż prokreacja. Z zaciekawieniem i dziwną tęsknotą przyglądałam się kobietom w
ciąży. Nie wiedziałam, gdzie byłam przed moimi narodzinami. Czułam sprzeczność w
dążeniach własnych.
Zaczęłam obawiać się śmiertelnego grzechu, o którym opowiadał nieustannie ksiądz na
religii. Byłam tak przerażona, że nigdy więcej nie poszłam do kościoła. Byłam pewna, że za
niezawinione grzechy zostanę ukarana nagle i boleśnie, porażona piorunem lub niezwykłą
chorobą.
Kokaina rozsypuje moje pióro, papier, palce. Poraża zniszczeniem wszystko, czego
dotknie. Zabija rodzinę, znajomych. Nie wytrzymuję obecności drugiego bliżej, niż na
odległość siedmiu metrów. Przy próbie dotyku wpadam w szał, gryzę, tnę nożem powietrze
dla odstraszenia wroga. Urazy wczesnodziecięce. Matka katowała mnie zamiast przytulać.
Mam nadzieję, że teraz nikt mi nie przeszkodzi. Potem odejdę.
Ona od początku chciała mojej śmierci. To proste i oczywiste, dlatego takie porażające.
Aborcja emocjonalna, jeżeli nie stać cię na odwagę realnego skalpela. Nie, nie możesz
wyskrobać własnego dziecka, co by ludzie powiedzieli. Lecz kiedy już się pojawi, można
nienawiść przekształcić w poświęcenie, można zawsze obwinić ofiarę. Oto jest, patrzcie,
wyrodne dziecko, syn marnotrawny, upadła córa. A myśmy tak kochali, karmili, opierali,
dawali pieniądze na najlepszych lekarzy, odcinali pętle, wyciągali z więzień, prali zasrane
gacie. Zawsze gotowi do usług, tylko niech już się zabije skutecznie. Co za ulga, można
pomnik postawić, kwiaty posadzić, łzy ronić dla społeczeństwa. Można pojednać się z
Bogiem. Amen. Oto stanie się. Już niedługo.
Poznawanie tajemnic własnej płci. Według mężczyzn byłam najlepszą dupą do pieprzenia,
trzynastka, jeszcze dziecko a już z oznakami kobiecości. Wprawdzie nie potrafiłam tak jak
Tajka żonglować wargami sromowymi, lecz moja niewinność rozpalała facetów do białej
gorączki, bez udziału mojej świadomości. Sądziłam naiwnie, że drapanie się po jądrach i
szybkie wzwody członka, który opadał po chwili, należą do natury ich istnienia.
Obudziłam się wieczorem. Kiedy nie piszę, nie pamiętam dnia.
W szóstej klasie zazdrościłam chłopcom wolności bez comiesięcznego krwawienia.
Ubierałam się w spodnie, włosy zawsze przystrzyżone do granic możliwości, by nie
wyglądały dziwacznie. Aby się upodobnić do płci przeciwnej, nosiłam w obcisłych
spodenkach piłeczki do pingponga. To dawało mi poczucie przewagi, wręcz siły. Byłam
dwupłciowa. Dopiero rok później zrozumiałam, że w roli dziewczyny tkwi niepojęta moc.
Miałam w sobie broń, którą mogłam zaatakować w każdej chwili, obezwłasnowalniającą.
Trzech chłopców z mojej klasy brałam ze sobą na wagary, nad rzekę. Piliśmy tanie wina
owocowe i tam poznałam smak dotyku, na trawie chłodnej, zroszonej poranną mgłą.
Zwycięzca po bitwie dostawał nagrodę, pocałunek. Nie wiedziałam jeszcze do czego im
służą nabrzmiałe członki, z których po kilku ruchach tryskała lepka, mętna ciecz.
Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość.
Zaczęło mi brakować pieniędzy. Odczuwałam wręcz fizyczną potrzebę alkoholu. Upijałam
się codziennie z dziecięcym uporem, do nieprzytomności, bez odruchu instynktownego lęku
przed zagrożeniem.
Kradłam, kłamałam. Tak jak oni.
Ludzie przemijają.
Dopiero teraz, kiedy wiem, że się rozpadam, ktoś mógłby mnie przytulić, maskując twarz
w odrażającym geście. NIE! Kolejne oszustwo bezmiłości.
Powoli uświadamiałam sobie różnicę pomiędzy nastolatkami, których nic nie interesowało
po wyczerpaniu masturbacją a starszymi panami, którzy wyczuwali moje zagubienie.
Właściciel pobliskiego kiosku z owocami zapraszał mnie do środka i pokazywał
ogromnego penisa, cmokając rozchylonymi wargami. Dotykałam zaciekawiona pulsującego,
czarnego fallusa i słuchałam jęku zadowolenia. Nigdy nie zaproponował mi stosunku czy
minety. Sądzę, że obawiał się mojej zdrady. Miał żonę i małą córeczkę.
Jeżeli będzie się podchodziło do nałogu jak do osobistego dramatu, żalu czy nieszczęścia,
a nie jak do choroby, nigdy nie wybaczymy pacjentowi jego szaleństwa.
Podobieństwo uzależnionych jest bliźniacze. Chodzi tu o kwestię wyboru trucizny.
Właśnie w tym okresie wyostrzył mi się zmysł węchu i rozpoznawałam nadchodzącą
śmierć ludzi, którzy mnie otaczali. Wraz z zapachem pojawił się obraz, odbijany jak na
ekranie gigantycznego kina – śmierć drobnym krokiem baletnicy, z rozkołysanymi
piszczelami, brała skazanego delikatnym muśnięciem za rękę i popychała w stronę wąskiego
tunelu. Po tej stronie pozostawało jedynie ciało, wiotkie, w fioletowopomarańcznwych
plamach, przypominające nadpsuty, dojrzały owoc, z przestrachem w porażonych oczach. Z
ostateczną ulgą. Pytałam ją, dlaczego ludzie tak odmiennie przyjmują oczywisty los, lecz
śmierć mijała mnie z lekceważącym gestem i mówiła: – Nie, na ciebie jeszcze nie dano mi
pozwolenia.
Jej zapach, zbyt przedłużany, osaczał mnie, niczym zwierzę zasypywane w norze.
Wierzę, że pisanie nie stanie się kolejną obsesją. I tak nie zdążę się o tym przekonać.
Rozbiegane gesty podstarzałych dżentelmenów w tramwajach czy autobusach (na inne
środki nie było mnie stać, nie byłam wtedy dziwką wożoną samochodami) spowodowały, że
odkryłam mechanizm wzbudzania łechtaczki i oczywiście związaną z tym przyjemność
doznawania wielokrotnego orgazmu. Onanizowałam się codziennie nad ranem lub po
powrocie ze szkoły, by osłabić napięcie po awanturach z nauczycielami.
Pamiętam, że po kolejnej skardze za spanie w ubikacji po pijanemu w szkole, czy palenie
papierosów na lekcji, rodzice zdobyli się na jedną reakcję – dostałam lanie, solidne, z dozą
pewnego okrucieństwa, o które nigdy ich nie posądzałam, chociaż kopano mnie podczas
zabawy, kiedy miałam cztery lata.
Codzienne wykonywanie wyroku. Ile razy można być skazanym za to samo?
Ojciec w tym czasie był toczony przez szatana alkoholu i problemy z córką burzyły mu
wizję półsennego przetrwania.
Pozbyłam się lęku przed utratą czasu, bez chaosu gestów, spokojnie opadałam w otchłań.
Jak długo można istnieć bez szansy na przetrwanie. Nie pytam. Każdy dochodzi do swego
kresu sam. Każdy zna swoją wytrzymałość. Czasami dzieje się powstrzymuje ostateczne
działanie. Ktoś na mocoś wbrew wszelkiej logice czy prawom. Jakaś moc ment przystaje, by
nasłuchiwać wołania w. sobie. Inni także nasłuchują. Wszyscy oczekują zmiany.
Kto wierzy w nieprawdopodobieństwo?
Kto ma w sobie taką moc, by powstrzymywać ciosy?
Kto prawdziwie obroni się przed złoczyńcą?
Kto, pytam się, kto no kto to zrobi moimi rękoma?
Śmierć powracała do mnie wielokrotnie. Nasze obcowanie stało się naturalnym rytuałem,
jak spotkanie kochanków, witałam ją pospiesznym skinieniem głowy, z wykrzywionym
uśmiechem. Miała dla mnie dużo czasu, pomimo ciężkiej pracy. Powoli osaczało mnie
niejasne przekonanie, że mogę liczyć na jej lojalność. Lecz nigdy nie chciała zdradzić
tajemnicy kresu. – Będziesz czuła, kiedy przyjdę po ciebie, to będzie zupełnie coś innego niż
nasze spotkania teraz – mawiała lekko zniecierpliwiona – To tylko chwila, ulotna, nieistotna
w całym procesie, niczym cięcie skalpelem. To, co najgorsze, jeszcze przed tobą. – Śmierć
odchodziła niedbale zaciskając pętlę.
Jeszcze potrafiłam zbliżyć się o jeden milimetr do bólu drugiego człowieka.
Był to dobry czas. Świat wydawał się tajemniczą otchłanią, po której wędrowali dobrzy i
źli ludzie, z delikatną przewagą po stronie okrucieństwa, po to by stale zadawać sobie ból,
jakby życie było chorobą, a oni chirurgami wycinającymi przegnite tkanki. Nawet śmierć
dobierała ciosy w przeróżny sposób. Czyją misję spełniała?
Kiedy to się zaczyna, no wiesz, kiedy odchodzi się tam..., tu, za życia... tam, bardzo
daleko, tak bardzo daleko, tam gdzie kończy się los.
Mój nałóg jest martwy.
Najwięcej życia ma w sobie śmierć.(!)
Śmierć naśmiewała się ze mnie, kiedy usiłowałam porozumieć się z dorosłymi napadami
dziecięcej ufności, lecz wszystkie gesty trafiały w przestrzeń zagęszczoną kłamstwem i
zagubionymi domysłami.
– Zupełnie nie pojmujesz świata – chichotała.
– Mam dopiero 14 lat – wykłócałam się.
– To zupełnie wystarczy.
– Na co? – pytałam, ale ona dłużej nie chciała słuchać.
Rozpalona ziemia pod stopami. Ślad zanika. Muszę sobie zrobić zastrzyk. Zanikają mi
sploty żylne na dłoniach. Pewnego dnia obudzę się bez rąk. To także jest jakieś wyjście.
Piłam coraz częściej, kiedy odkryłam, że wcale nie muszę chodzić do szkoły. Kładłam
wirującą głowę na rozgrzanej ziemi, a niebo zbliżało się i oddalało jak lekko wzburzone
morze. Świat na swojej kruchej, chwiejnej podstawie kusił i wciągał coraz głębiej na szlak,
którego zakręty były nie do odgadnięcia.
Czy Atlas także krzepił się winem podczas pracy dźwigania ciężaru ziemi?
Czym jest Nieobecność?
Sądzę, że odratowano mnie po raz ostatni. Śmierć kliniczna to taka śmierć, z której
czasami powraca się by rzec: – Niestety.
Byłam przekonana, że po każdym upojeniu oszaleję i zamkną mnie w Zakładzie Dla
Obłąkanych Dzieci.
Nauczyłam się nocami nasłuchiwać Kosmosu.
W życiu można przetrzymać tylko jedno piekło. Każde następne jest lustrzanym odbiciem.
Dlatego drogi czytelniku nie wierz w ani jedno zdanie.
Jedyna choroba to Rozpacz. (Frankl).
Zdarzało mi się przyglądać w szpitalach śmierci nie mojej, powolnej, systematycznej,
zmęczonej, biegnącej do kresu ściśle wyznaczonym torem, bez świadomego spojrzenia w ból.
Doświadczanie obłędu na trzeźwo może człowieka wpieprzyć. Dlatego łaskawość nałogu
jest przeogromna. Usypiasz powoli na całe lata, by za dużo nie odczuwać. Inaczej
samobójstwo przychodzi wraz z pierwszym krzykiem.
Zaczęłam przeczuwać, że w moim zachowaniu jest coś niezwykłego, co niepokoi
dorosłych i starannie przygotowywałam sobie obronę – listę kłamstw, dokładnie
uporządkowaną według hierarchii sensu i prawdopodobieństwa ich zakłamanego systemu
wartości.
Konie pasące się na łące były bytem realnym, namacalnym i bezpiecznym. Krzyki
dorosłych, trzaskanie murów, rozpalone twarze, naciski fal gniewu. Ten świat był nie do
wytrzymania.
Jeszcze wtedy nie byłam w ciągu, z niewielką zależnością, jeżeli można w ogóle
stopniować formy zniewolenia, byłam dzieckiem, kiedy przestano mnie zauważać,
ignorowano sygnały, sploty zdarzeń, eksplozje wzroku, twarz na murze. Nikt nie wytrzyma
osaczenia próżni. Rozplata się, pojękuje. Amerykanie twierdzą: – Dwa tygodnie deprywacji
sensorycznej, później obłęd. Decyzje zapadały zanim pozwolono mi żyć. Jaki boski wyrok,
nieodwracalny, ostateczny.
NIENAWIDZĘ CIĘ ROSIEK. ZNISZCZĘ CIĘ DO KOŃCA.
W poprzednim wcieleniu napisałam „Pamiętnik narkomanki”. Tak sądzę. Być może była
to zupełnie inna dziewczyna. Plączą mi się moje życiorysy, rozdzielone na zbyt wiele torów i
fal. Musiałam być i tu i tu i tam, albo zupełnie gdzie indziej.
Końcowe świadectwo szkoły podstawowej nauczyciele wręczyli mi z ulgą. Tak jak
skazanemu odczytuje się wyrok. Odpowiedzialność rozłożona na tłum.
Nagle odkryłam tajemnicę istnienia. Oni tak długo żyli, ponieważ karmili się nienawiścią.
Pewnego dnia spotykasz człowieka w masce na swojej drodze. I cios zostaje dopełniony.
Przy próbie wyjęcia siekiery z pleców zalewasz się własną krwią.
Pewnego dnia wzięłam do ręki małe, cienkie jak ampułka pudełko zapałek i poszłam do
dawnej szkoły. Wszystko odbywało się jakby poza mną, nierealne, chociaż rzeczywiste. Moje
nogi skierowały mnie do pracowni geografii. Stały tam stare, wysłużone mapy. Nigdy nie
potrafiłam zapamiętać nazw własnych i były one dla mnie prawdziwą udręką, a nauczycielka
biła mnie dziennikiem po głowie. Dłoń oraz jej odbicie rozpaliły ogień. Następnie głos w
lewym uchu stanowczo nakazał mi odejść z tego miejsca.
Pożar ugaszono szybko, a policja zabrała mnie na przesłuchanie. Nie potrafiłam mówić,
wiedziałam tylko, że od tej pory dorośli nie mają żadnego wpływu na moje życie. Byłam pod
opieką Mocy. Zostałam uwolniona w pół słowa, w pół gestu zawodu czy zdziwienia.
Wiedziałam, że wszyscy jesteśmy skazani na ogień, który nas pochłonie, skruszy, rozsypie
pozostałości, ptasi puch, dobrze wysmażone mięso. Prawdziwa uczta Bogów-ludojadów.
Jestem bardzo zmęczona. Wodniste stolce. To mi przypomina epidemię cholery. Nawet
...
Torentos.pl