Tom18 - Ostatnie proroctwo - Greg Keyes.pdf - 5. Nowa Era Jedi - kkosel18

Greg Keyes

Ostatnie Proroctwo

OSTATNIE PROROCTWO

GREG KEYES

PrzekĀad

ANDRZEJ SYRZYCKI

Greg Keyes

Ostatnie Proroctwo

Tytuł oryginału

THE FINAL PROPHECY

Redaktor serii

ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

AGATA GOŹDZIK

RENATA KUK

Ilustracja na okładce

TERESA NIELSEN

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl

http://www.wydawnictwoamber.pl

Ali rights reserved. Used under authorization.

Published originally under the title

The Final Prophecy by Ballantine Books

Dave’owi Grossowi

Greg Keyes

Ostatnie Proroctwo 6

- A z bardzo daleka napłynął jęk rozpaczy Shimrry, który wie, Ŝe ta Ŝyjąca planeta

oznacza nasze zbawienie, a jego zagładę. Wie, Ŝe któregoś dnia przyleci po niego, bo

przyleci po nas.

Opuścił ręce i pozwolił, Ŝeby zapanowała cisza. Dopiero po kilku sekundach

rozległ się radosny ryk... z którego przebijało to, co najbardziej pragnął usłyszeć:

nadzieja. Gorliwi wyznawcy wykrzykiwali na całe gardło jego imię.

Co ich obchodzi, Ŝe wymyślił tę historię na podstawie kilku rozmów i plotek,

jakie przed śmiercią wyniosła z pałacu Shimrry jego informatorka? Wynikało z nich, Ŝe

naprawdę gdzieś istnieje planeta Ŝyjąca w pewien niezwykły sposób. Kiedy najwyŜszy

lord o niej usłyszał, wpadł w takie przeraŜenie, Ŝe rozkazał zamordować nie tylko

komandora, który mu o niej opowiedział, ale takŜe wszystkich członków załogi jego

okrętu. Nom Anor od razu postanowił wykorzystać tę historię do swoich celów. Liczył

na to, Ŝe zachęci wyznawców do walki i natchnie ich nową nadzieją. Miał nadzieję, Ŝe

kiedy zostaną schwytani, opowiedzą swoim prześladowcom o jego proroctwie, a

wówczas wymyślona przez niego historia wróci do Shimrry i ponownie wzbudzi w

jego sercu przeraŜenie.

Tym bardziej Ŝe - jak dowiedział się od wiernych szpiegów w łonie

Galaktycznego Sojuszu - na poszukiwania właśnie tej planety wyruszyli Jedi. Nikt nie

wiedział, co zamierzają zrobić, kiedy ją znajdą, ale podobno planeta odparła juŜ atak co

najmniej jednej grupy szturmowej Yuuzhan Vongów. Istniało duŜe

prawdopodobieństwo, Ŝe jej mieszkańcy dysponują potęŜną bronią.

Tak czy owak, plotki miały odtąd się Ŝywić kolejnymi plotkami. Miały wzmacniać

wiarygodność jego wizji i utwierdzać w wierze jego wyznawców. Miały splatać z nich

sznury, a ze sznurów powrozy. Nom Anor liczył na to, Ŝe staną się na tyle wytrzymałe, Ŝeby

mógł je owinąć wokół szyi Shimrry i go udusić.

Kiedy ku niebu wzniósł się dźwięk jego przybranego imienia, poczuł przypływ

nowej energii. Powiódł spojrzeniem po Zhańbionych. Tym razem widok ich twarzy nie

wywołał u niego dreszczu odrazy.

P R O L O G

Trzy kilometry pod powierzchnią planety Yuuzhan’tar, zwanej kiedyś Coruscant, na

najniŜszych poziomach szybu o średnicy niemal dorównującej głębokości, słychać było

cichy śpiew. Melancholijna melodia wyraŜała tęsknotą za kilkoma widocznymi z dna szybu

odległymi gwiazdami. Rzucana przez świecące trzciny słabiutka niebieskawa poświata

ukazywała zdeformowane ciała i okaleczone twarze śpiewających osób.

Tak wyglądali Zhańbieni Yuuzhan Vongów, którzy nucili na cześć swojego Proroka.

W Nomie Anorze ich widok budził gniew i odrazą. Wprawdzie od dosyć dawna był

ich „Prorokiem”, ale nie potrafił opanować pogardy, z jaką odnosił się do nich przez wiele

poprzednich lat.

Obecnie jednak wiązał z nimi nadzieją. Byli jego armią. Kiedyś, całkiem niedawno,

ośmielił się marzyć, Ŝe stojąc na jej czele, pozbawi władzy Shimrrę, najwyŜszego lorda

Yuuzhan Vongów. Chciał wrzucić go do mrocznej jamy i samemu zająć jego miejsce na

polipowym tronie.

Poniósł jednak kilka poraŜek. Osoba pełniąca w pałacu Shimrry rolą jego oczu i uszu

została wykryta i zgładzona. Niemal kaŜdego dnia demaskowano jego kolejnych

wyznawców, a na wezwania Proroka odpowiadało z kaŜdym dniem coraz mniej

następnych.

Wiara Zhańbionych zaczynała słabnąć i Nom Anor zrozumiał, Ŝe nadeszła pora, by ją

podtrzymać.

- Wysłuchajcie mnie! - zawołał na tyle donośnie, Ŝeby jego głos przedarł się przez

Modlitwą Odkupienia. - Wysłuchajcie słów proroctwa!

Śpiew ucichł i zapadła pełna naboŜnego oczekiwania cisza.

- Pościłem i medytowałem - zaczął były egzekutor. - Ostatniej nocy, kiedy

siedziałem tu, pod gwiazdami i czekałem sam nie wiem na co, o najciemniejszej

godzinie spłynęło na mnie jaskrawe światło... oczyszczający blask odkupienia.

Uniosłem głowę i pośród spoglądających na nas gwiazd ujrzałem jakąś kulę...

Zrozumiałem, Ŝe to planeta. Była tak piękna, Ŝe zadrŜałem, a jej potęga mnie poraziła.

Od razu ją pokochałem, ale zarazem ogarnęła mnie trwoga, a kiedy te emocje osłabły,

poczułem, Ŝe to moje przeznaczenie. Zrozumiałem, Ŝe planeta jest Ŝywą istotą, która

czeka na mnie. To sekretna świątynia Jeedai, to źródło ich wiedzy i mądrości.

Zobaczyłem takŜe nas, Zhańbionych, spacerujących po jej powierzchni obok Jeedai...

zjednoczonych i z nimi, i z planetą.

Przestał nadawać głosowi monotonne, śpiewne brzmienie i zniŜył go prawie do

pomruku.

Greg Keyes

Ostatnie Proroctwo

R O Z D Z I A Ł

W I Z J A

Była śledzona.

Przystanęła, Ŝeby odgarnąć z czoła kosmyk wilgotnych blond włosów, i przypadkiem

dotknęła blizn identyfikujących ją jako członka domeny Kwaad. Skierowała zielone oczy na

korzenie sękatych drzew, ale nie wyczuwała jeszcze prześladowców za pomocą

normalnych zmysłów. Zapewne na coś czekali, prawdopodobnie na posiłki.

Wysyczała łagodne przekleństwo yuuzhańskiej mistrzyni przemian i ruszyła w dalszą

drogę. Wybierała ją między butwiejącymi pniami, snującymi się nisko oparami i gęstymi

zaroślami szumiących trzcin. W powietrzu wyczuwało się wilgoć, a napływające od strony

baldachimu liści i bagien ćwierkania, szczebioty i bulgoty oddziaływały na nią dziwnie

kojąco. Nie przyspieszała, bo na razie wolała nie informować prześladowców, Ŝe wie o ich

istnieniu. Mimo to trochę zmieniła kierunek... nie było sensu prowadzić ich do jaskini,

dopóki się z nimi nie upora.

A moŜe właśnie powinnam ich tam zaprowadzić i zaatakować, kiedy będą walczyć z

dręczącymi ich demonami, pomyślała.

Nie. To oznaczałoby świętokradztwo. Jaskinię odwiedzali przecieŜ Yoda, Luke

Skywalker i Anakin. Teraz nadeszła jej kolej. Jej, Tahiri. Rodzice Anakina nie ucieszyli się,

kiedy im powiedziała, Ŝe zamierza polecieć na Dagobah sama, ale przekonała ich, Ŝe to

konieczne. Przypuszczała, Ŝe ludzka i yuuzhańska osobowość, które mieszkały kiedyś w jej

ciele, zespoliły się w nierozłączną całość. Tak przynajmniej się jej wydawało i było jej z tym

dobrze. Anakin zobaczył w wizji, jak stapiają się jej osobowości Jedi i Yuuzhan Vongów.

Młoda Jedi pamiętała, Ŝe nie była to przyjemna wizja. Pamiętała teŜ, Ŝe zespolenie

doprowadziło ją prawie do szaleństwa. W początkowym okresie po tym połączeniu

myślała, Ŝe uniknęła spełnienia wizji Anakina, musiała jednak rozwaŜyć moŜliwość, Ŝe

zespolenie Tahiri Veili z Riiną z domeny Kwaad jest w rzeczywistości pierwszym

krokiem na drodze do spełnienia tej wizji. Powinna się upewnić, Ŝe tak nie jest, zanim

będzie mogła Ŝyć dalej bez obawy, Ŝe narazi na niebezpieczeństwo wszystkich, których

kocha.

Mimo wszystko Anakin znał ją lepiej niŜ ktokolwiek inny, a Anakin był bardzo

silny.

Greg Keyes

Ostatnie Proroctwo 10

A moŜe dowiedzieli się, dokąd leci, jeszcze zanim wystartowała? MoŜe została

zdradzona? Ale to by oznaczało, Ŝe Han i Leia...

Nie. Musiało istnieć inne wyjaśnienie. Paranoidalne odruchy pomogłyby jej przeŜyć,

gdyby dorastała w wylęgarni Yuuzhan Vongów, ale zakorzeniony głęboko instynkt

podpowiadał, Ŝe jej przyjaciele, a właściwie niemal adoptowani rodzice, nigdy by tego nie

zrobili. MoŜe więc obserwował ją ktoś, kogo nie zauwaŜyła, jakiś kolaborant z Brygady

Pokoju? Tak, to moŜliwe. Zdrajca mógł sobie wyobraŜać, Ŝe jeŜeli odda ją w ręce Shimrry,

zasłuŜy na wysoką nagrodę.

Skręciła i zaczęła się przedzierać przez labirynt sękatych drzew, a potem wspięła się

cicho i szybko po przypominającym gruby kabel korzeniu. Kiedy przybyła tu niespełna

dziesięć lat - i więcej niŜ całe Ŝycie - wcześniej, dowiedziała się, Ŝe korzenie te były kiedyś

odnóŜami. Niedojrzała forma sękatego drzewa była pająkiem, który stracił zdolność

poruszania się, kiedy dorósł.

Przyleciała tu wówczas z Anakinem, który zamierzał się poddać próbie. Chciał się

przekonać, czy to, Ŝe nosi imię dziadka, nie oznacza, Ŝe czeka go taki sam los.

Tęsknię za tobą, Anakinie, pomyślała. Tęsknię bardziej niŜ kiedykolwiek.

Kiedy dotarła na wysokość mniej więcej czterech metrów, ukryła się w

zagłębieniu pnia i postanowiła zaczekać na rozwój sytuacji. Zamierzała uniknąć

spotkania z prześladowcami, gdyby to było moŜliwe. Instynkt pchał ją do walki, ale w

głębi duszy wiedziała, Ŝe bitewne odruchy Yuuzhan Vongów są nierozerwalnie

związane z wściekłością, a przecieŜ przyleciała na Dagobah, Ŝeby uniknąć wizji

Anakina, a nie doprowadzić do jej spełnienia. O tej części swojego planu nie

wspomniała jednak Hanowi ani Leii. Gdyby znalazła w jaskini potwierdzenie

najgorszych obaw, zamierzała zniszczyć swój myśliwiec typu X-wing i spędzić resztę

Ŝycia na powierzchni porośniętej dŜunglą planety.

MoŜliwe nawet, Ŝe zapuści kończyny w bagienny grunt jak pająki i stanie się

jeszcze jednym drzewem.

Uwolniła myśli i posługując się Mocą, wysłała je ku prześladowcom, Ŝeby poznać

ich liczbę.

Nie wykryła ich za pośrednictwem Mocy, ale stwierdziła, Ŝe wyczuwa za pomocą

Vongozmysłu. Przychodziło jej to tak naturalnie, Ŝe nawet sobie tego nie uświadamiała.

To mogło oznaczać tylko jedno. Jej prześladowcy byli Yuuzhanami. Tropiło ją

pięć albo sześć osób. Tahiri jednak nie wiedziała tego na pewno, bo Vongozmysł nie

był równie precyzyjny jak Moc.

Zacisnęła palce na rękojeści świetlnego miecza, ale nie odczepiła broni od pasa.

Wkrótce potem ich usłyszała. Kimkolwiek byli, nie zachowywali się jak polujący

myśliwi. Poruszali się w dŜungli nieporadnie i chociaŜ mówili tak cicho, Ŝe nie

rozumiała słów, trajkotali jak najęci. Musieli być bardzo pewni powodzenia.

W pewnej chwili po poszyciu przesunął się bezgłośnie mroczny cień. Tahiri

uniosła głowę w samą porę, Ŝeby zobaczyć coś wielkiego, co przesłaniało niebo w

prześwitach między gąszczem liści. CzyŜby miejscowa forma Ŝycia? - pomyślała. A

moŜe latający pojazd Yuuzhan Vongów?

JeŜeli rzeczywiście czaiło się w niej stworzenie, które zobaczył w swojej wizji,

nadszedł czas, Ŝeby stawić mu czoło.

Tahiri przyleciała więc na Dagobah, gdzie Moc była tak silna, Ŝe prawie

krzyczała. Otaczał ją cykl Ŝycia, śmierci i nowego Ŝycia, które nie uległo wypaczeniu

przez biotechnikę Yuuzhan Vongów, ani nie zostało zatrute przez maszyny, chciwość

czy wyzysk, tak powszechnie pieniące się w tej galaktyce. Przybyła, Ŝeby zapuścić się

w głąb jaskini, zbadać tam tajniki swojej duszy i przekonać się, kim naprawdę jest.

Przyleciała na Dagobah takŜe po to, Ŝeby rozwaŜyć inne moŜliwości. Anakin

ujrzał w swojej wizji wszystkie najgorsze cechy charakteru Yuuzhan Vongów i rycerzy

Jedi, jakie mogła łączyć w sobie pojedyncza osoba. Tahiri musiała nie dopuścić do

tego, by stać się tą osobą, ale stawiała sobie ambitniejsze cele. Zamierzała odnaleźć

równowagę; ze swojego mieszanego dziedzictwa chciała wybrać wszystko, co

najlepsze. Nie pragnęła osiągać tego celu tylko dla siebie, bo jej podwójna osobowość

była absolutnie przekonana, Ŝe Yuuzhan Vongowie i mieszkańcy podbitej przez nich

galaktyki mogą nauczyć się wiele od siebie nawzajem i Ŝyć razem w pokoju. Była tego

pewna. Pozostawało jedynie pytanie, jak do tego doprowadzić.

Yuuzhan Vongowie nigdy by nie dopuścili do spowodowanych przez przemysł

katastrof ekologicznych w rodzaju tych, jakie nastąpiły na Duro, Bonadanie czy Eriadu.

Ale po drugiej stronie były ich karygodne eksperymenty genetyczne, polegające na

tworzeniu form Ŝycia, które najlepiej odpowiadały ich potrzebom i uśmiercaniu ich,

ilekroć zawodziły oczekiwania. Nie kochali Ŝycia, ale nienawidzili maszyn.

Musiał istnieć jakiś kompromis... punkt zwrotny, który otworzyłby oczy obu

stronom i połoŜył kres terrorowi i wojennym zniszczeniom.

Tahiri wiedziała, Ŝe kluczem do zrozumienia jest Moc, ale Yuuzhan Vongowie

byli na nią niewraŜliwi. Gdyby potrafili wyczuwać, Ŝe ich otacza i gdyby uświadomili

sobie zło, jakie niosło stwarzanie przez nich Ŝycia, moŜe wynaleźliby sposób lepszy, a

przynajmniej w mniejszym stopniu nastawiony na niszczenie. Gdyby Jedi umieli wyczuwać

Yuuzhan w Mocy, mogliby wymyślić... nie tyle lepsze sposoby walki z nimi, ile sposoby

pojednania.

Tahiri potrzebowała jednak czegoś więcej. Nie wystarczyło uświadomić sobie, co jest

złe... musiała takŜe dojść do tego, jak poprawić obecną sytuację.

Była wolna od manii wielkości. Nie uwaŜała się za zbawczynię, proroka ani

superrycerza Jedi. Stanowiła rezultat doświadczenia Yuuzhan Vongów, które nie

zakończyło się powodzeniem. Dzięki temu jednak rozumiała obie strony zagadnienia. JeŜeli

istniała jakakolwiek szansa udzielenia pomocy mistrzowi Skywalkerowi w poszukiwaniach

rozwiązania, którego galaktyka tak rozpaczliwie potrzebowała... No cóŜ, musiała ją

wykorzystać. Mogła odegrać waŜną rolę i przyjęła ten fakt do wiadomości z pokorą i

wielką ostroŜnością. Czasami osoby, które tylko starały się czynić dobrze, popełniały

najgorsze zbrodnie.

Jej prześladowcy się zbliŜali, ale zachowywali się jak nowicjusze. Tahiri zrozumiała,

Ŝe powinna coś z tym zrobić.

Musieli przylecieć za nią na Dagobah. Jakim cudem?

Tom18 - Ostatnie proroctwo - Greg Keyes.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: