Melancholia sukuba rozdział 1-4.pdf

Rozdział 1

Statystyki pokazują, że większość śmiertelników zaprzedaje

dusze z pięciu powodów: seksu, pieniędzy, władzy, zemsty i

miłości. W tej kolejności.

Nie powinnam więc mieć wyrzutów sumienia, że przyszło mi

asystować przy numero uno , ale cała ta sytuacja wydawała mi

się... cóż, obleśna. A skoro ja to mówię, to coś znaczy.

Może po prostu nie ma już we mnie empatii, zastanawiałam

się. Minęło zbyt wiele czasu. Kiedy byłam dziewicą, ludzie

wierzyli, że łabędzie mogą zapładniać dziewczęta.

Parę kroków dalej Hugh czekał cierpliwie, aż pokonam swoje

opory. Z rękami w kieszeniach idealnie odprasowanych spodni

opierał potężne ciało o swojego lexusa.

- Nie rozumiem, o co tyle krzyku. Robisz to bez

przerwy.

To nie do końca prawda, ale oboje wiedzieliśmy, co miał

na myśli. Zignorowałam go, udając, że uważnie rozglądam się

po okolicy. Co nie poprawiło mi humoru. Przedmieścia zawsze

mnie dołowały. Identyczne domy. Ulizane trawniki. O wiele za

dużo SUV-ów. Gdzieś w ciemnościach nie przestawał ujadać

pies.

- Akurat tego nie robię - odparłam w końcu. - Nawet ja

mam zasady.

Hugh parsknął, wyrażając swoją opinię na temat moich zasad.

- Jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej, to nie myśl o tym

w kategoriach wiecznego potępienia. Uznaj to za akt litości.

- Akt litości?

- Właśnie tak. - Wyciągnął palmtop natychmiast

upodabniając się do zajętego biznesmena. W czym nie było

nic dziwnego.

Hugh to profesjonalny diablik, mistrz namawiania

śmiertelników

do sprzedaży dusz, ekspert od cyrografów i kruczków

prawnych,

tak otrzaskany, że każdy prawnik zzieleniałby z zazdrości.

I mój przyjaciel. Co poniekąd nadaje nowe znaczenie

porzekadłu: „Kiedy ma się takich przyjaciół, komu

potrzebni..."

- Posłuchaj tego - ciągnął. - Martin Miller. Mężczyzna,

oczywiście. Rasy białej. Niepraktykujący luteranin. Pracuje

w sklepie z grami w centrum handlowym. Mieszka tutaj, w

piwnicy domu rodziców.

- Jezu.

- Mówiłem ci.

- Litość czy nie, mimo wszystko to takie... ekstremalne.

Mówiłeś, że ile ma lat?

- Trzydzieści cztery.

- Fuj.

- No właśnie. Gdybyś ty była taka stara i nigdy nie

zaliczyła, pewnie też szukałabyś ekstremalnych rozwiązań. –

Spojrzał na zegarek. - To jak: zrobisz to czy nie?

Pewnie spóźniał się przeze mnie na randkę z jakąś seksowną

śmiertelniczką o połowę młodszą od niego - oczywiście mam

na myśli wiek, na jaki wygląda. Tak naprawdę Hugh dobiega

setki. Położyłam torebkę na ziemi i posłałam mu groźne

spojrzenie.

- Jesteś mi winien przysługę.

- Jestem - przyznał. To była jednorazowa robota,

chwała Bogu. Diablik zwykle zatrudnia do talach zleceń kogoś

„z zewnątrz", ale dzisiaj temu komuś coś się pochrzaniło z

harmonogramem.

Nie wyobrażałam sobie, komu zwykle zlecał takie fuchy.

Ruszyłam w stronę domu, ale zatrzymał mnie.

Georgina?

Tak?

- Jest... coś jeszcze...

Odwróciłam się. Nie podobał mi się ton jego głosu.

- Tak?

- On, ehm, no... miał specjalną prośbę.

Uniosłam brew i czekałam.

całe

zło. No wiesz, wyobraża sobie, że jeśli sprzedaje duszę diabłu,

to powinien stracić dziewictwo z... no, demonicą...

Przysięgam, nawet pies przestał szczekać, kiedy to usłyszał.

- Żartujesz.

Hugh nie odpowiedział.

- Ja nie jestem... nie. Nie ma mowy...

- Oj, Georgina. To przecież nic. Ozdobnik. Trochę iluzji.

Proszę? Zrób to dla mnie? - Smutna mina, przymilny ton.

Trudno było mu odmówić. Jak już wspomniałam, jest świetny

w swoim fachu. - To naprawdę ważne... pomóż mi...

Jęknęłam niezdolna oprzeć się żałosnemu wyrazowi jego

szerokiej twarzy.

- Jeśli ktoś się o tym dowie...

- Buzia na kłódkę. - Miał nawet czelność wykonać

pantomimę zamykania ust na kluczyk.

Zrezygnowana schyliłam się i rozpięłam paski pantofli.

- Co robisz? - zapytał.

- To moje ulubione buty. Od Bruno Maglisa. Nie chcę,

żeby mi je wessało w trakcie przemiany.

- No tak, ale... przecież możesz je stworzyć z powrotem.

- Nie będą takie same.

- Będą. Możesz stworzyć każde buty, jakie zechcesz. To

jakaś głupota.

- Słuchaj - rzuciłam ze złością. - Mam się tu z tobą

wykłócać o buty czy iść zrobić faceta z twojego prawiczka?

Bo widzisz, ehm, on jest naprawdę wkręcony w... to

Hugh wreszcie zamilkł i zapraszającym gestem wskazał mi

dom. Podreptałam po trawie, czując, jak źdźbła łaskoczą moje

bose stopy. Furtka na patio od tyłu, z którego schodziło się do

piwnicy, była otwarta, jak obiecał Hugh. Weszłam do

uśpionego dom modląc się, żeby nie mieli psa, i zastanawiając

się ponuro, jakim cudem osiągnęłam takie dno. Moje oczy

szybko przyzwyczaiły się do ciemności i wyłowiły z niej

wygodny rodzinny salon klasy średniej, z kanapą, telewizorem

i regałami książek. Po lewej były schody prowadzące na górę,

na prawo odchodził korytarz.

.Skręciłam w korytarz, po drodze zmieniając postać. Uczucie

było tak znajome, tak naturalne, że nie potrzebowałam lustra,

żeby wiedzieć, co się dzieje. Moje drobne ciało stało się

wyższe; wciąż było szczupłe, ale bardziej żylaste, jakby

wyrzeźbione. Lekko opalona skóra przybrała odcień

śmiertelnej bladości. Sięgające do połowy pleców włosy

pozostały tej samej długości, ale stały się kruczoczarne. Ich

delikatne fale wyprostowały się jak drut. Moje piersi - już i tak

imponujące - urosły jeszcze bardziej. Teraz mogłam z

powodzeniem konkurować z bohaterkami komiksów, na

których Martin Miller z pewnością się wychował.

Co do stroju... zniknęła bluzka i śliczne spodnie z Banana

Republic. Na moich nogach pojawiły się czarne skórzane buty

sięgające ud, pasujące do skórzanego gorsetu i spódnicy, w

której nie mogłam się schylić. Spiczaste skrzydła, rogi i pejcz

uzupełniały kreację.

- Dobry Boże - mruknęłam, przypadkiem dostrzegając

efekt mojej metamorfozy w małym ozdobnym lustrze.

Miałam nadzieję, że żadna z okolicznych demonie się o tym

nie dowie. Te dziewczyny naprawdę miały klasę.

Odwróciwszy się od lustra, spojrzałam na swój cel: zamknięte

drzwi na końcu korytarza z żółtą tabliczką „Roboty na

wysokości". Wydawało mi się, że słyszę dobiegające zza nich

odgłosy gry komputerowej, ale wszystko ucichło, kiedy

zapukałam.

Po chwili drzwi się otworzyły i stanęłam twarzą w twarz z

gościem metr siedemdziesiąt wzrostu, z sięgającymi ramion

mysimi włosami, mocno przerzedzonymi nad czołem. Duży

owłosiony brzuch wyzierał spod koszulki z Homerem

Simpsonem. Facet trzymał w dłoni paczkę chipsów.

Kiedy mnie zobaczył, paczka upadła na podłogę

Martin Miller?

T-tak - sapnął.

Strzeliłam z bata.

- Jesteś gotów się ze mną zabawić?

Dokładnie sześć minut później opuściłam rezydencję

Millerów. Jak widać, poważny wiek klienta nie idzie w parze z

jego wytrzymałością.

- Szybko ci poszło - stwierdził Hugh, widząc, jak idę

przez ogródek od frontu. Znów opierał się o samochód, paląc

papierosa.

- Co ty powiesz. Masz jeszcze jednego?

Wyszczerzył zęby i podał mi własnego papierosa, taksując

mnie wzrokiem.

Obrazisz się, jeśli powiem, że te skrzydła nawet mnie

kręcą?

Wzięłam papierosa i spojrzałam na Hugh. Potem szybko się

rozejrzałam i upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu,

przeobraziłam się, wracając do swojej zwykłej postaci.

- Wisisz mi ogromną przysługę - przypomniałam mu,

wkładając z powrotem szpilki.

- Wiem. Oczywiście ktoś mógłby powiedzieć, że to ty

wisisz mnie. Nieźle się podładowałaś. Lepiej niż zwykle.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: