James Clavell - Król szczurów.pdf - JAMES CLAVELL - penn_y

JAMES CLAVELL

KRÓL SZCZURÓW

PRZEKŁAD MAŁGORZATA I ANDRZEJ GRABOWSCY

Tym, co tam byli

i już ich nie ma. Tym,

co tam byli i nadal żyją. Jemu

ale przede wszystkim jej .

Była wojna. Obozy Changi i Outram Road na Singapurze istnieją — albo

raczej istniały — naprawdę. Reszta jest oczywiście zmyślona i osoby

działające nie mają najmniejszego zamierzonego podobieństwa do nikogo z

żyjących ani zmarłych.

Changi przypominało perłę osadzoną na wschodnim krańcu wyspy

Singapur i mieniącą się pod kopułą nieba tropików. Zajmowało ono niewielkie

wzniesienie, otoczone pasmem zieleni; nieco dalej zieleń ustępowała miejsca

zielonkawoniebieskiemu morzu, a morze gubiło się w nieskończoności

horyzontu.

Ale z bliska Changi traciło swój urok, stając się tym, czym było —

plugawym, odrażającym więzieniem. Wokół bloków z celami — prażone

słońcem podwórza, wokół podwórzy — wysokie mury.

Za tymi murami, w blokach, piętro po piętrze ciągnęły się cele, które

mogły pomieścić dwa tysiące więźniów. Ale teraz w celach tych, na

korytarzach, we wszystkich kątach i zakamarkach żyło tu około ośmiu tysięcy

ludzi. Głównie Anglicy i Australijczycy, trochę Nowozelandczyków i

Kanadyjczyków — niedobitki sił zbrojnych Kampanii Dalekowschodniej.

Ludzie ci byli na dodatek przestępcami. Popełnili ciężką zbrodnię.

Przegrali wojnę. I mimo przegranej żyli.

Drzwi do cel pozostawiono otwarte, drzwi do bloków także, nawet

olbrzymia brama przecinająca mur stała otworem i jeńcy mogli wchodzić i

wychodzić niemal swobodnie. Lecz mimo to czuć tu było zaduch, jakiś

klaustrofobiczny smród.

Za bramą ciągnęła się droga wysypana smołowanym żużlem. Sto metrów

na zachód przecinała ją plątanina barier z kolczastego drutu, za którymi

znajdowała się wartownia obsadzona uzbrojonymi strażnikami — odpadkami

hord najeźdźcy. Minąwszy tę przeszkodę, droga podążała beztrosko naprzód,

aby po jakimś czasie zgubić się w gąszczu ulic Singapuru. Ale dla jeńców

droga wiodąca na zachód kończyła się w odległości stu metrów od głównej

bramy.

Ku wschodowi biegła ona wzdłuż muru, potem skręcała na południe i nie

odstępując muru podążała dalej. Po obu jej stronach stały szeregiem długie

„sutereny, jak nazywano prymitywne szopy. Wszystkie były jednakowe:

długie na czterdzieści pięć metrów, ze ścianami splecionymi z liści palmy

kokosowej, przybitymi byle jak do słupów, kryte strzechą również z liści

kokosu, ułożonych w spleśniałych warstwach jedna na drugiej. Nie

zaniedbano zwyczaju i co roku kładziono nową ich warstwę, jako że słońce,

deszcz i owady pastwiły się nad strzechami, niszcząc je. Za okna i drzwi

służyły zwykłe otwory. Dla ochrony przed słońcem i deszczem strzechy

wystawały daleko poza ściany szop, które stały na betonowych słupkach

broniących dostępu powodziom, wężom, żabom, ślimakom, skorpionom,

stonogom, żukom, pluskwom — wszelkiemu pełzającemu robactwu.

W szopach tych mieszkali oficerowie.

Na południe i na wschód od drogi stały w czterech rzędach, po

dwadzieścia w każdym, betonowe domki, zwrócone do siebie tyłem. Mieszkali

w nich wyżsi oficerowie — majorzy, podpułkownicy i pułkownicy.

Dalej droga skręcała na zachód i biegnąc wzdłuż muru, napotykała

jeszcze jeden szereg krytych palmowymi liśćmi szop. Służyły one za kwatery

tym, których nie pomieściło więzienie.

Jedną z nich, mniejszą od innych, zajmowała grupa Amerykanów, licząca

dwudziestu pięciu żołnierzy i podoficerów.

Tam gdzie droga skręcała znów na północ — tuż przy murze, znajdowała

się część ogródków warzywnych. Pozostałe, które dostarczały większość

obozowej żywności, leżały dalej na północ, po drugiej stronie drogi,

naprzeciw bramy więzienia. Droga ciągnęła się jeszcze dwieście metrów przez

mniejszy ogród i kończyła przed wartownią.

Cały ten przesiąknięty ludzkim potem skrawek ziemi o rozmiarach

niespełna kilometra kwadratowego otaczała siatka z drutu kolczastego. Łatwo

ją było przeciąć. Łatwo się przez nią przedostać. Prawie jej nie strzeżono. Nie

było reflektorów. Nie było stanowisk karabinów maszynowych. Bo i cóż

począłby uciekinier? Dom był daleko za morzami, za horyzontem, za

bezkresnym morzem albo wrogą dżunglą. A przejście poza druty oznaczało

nieszczęście, i dla tych, którzy by uciekli, i dla tych, którzy by pozostali.

W opisywanych tu czasach, w roku 1945, Japończycy wiedzieli już, że

najlepiej jest pozostawić kontrolę nad obozem w rękach jeńców. Sami

wydawali rozkazy, a za ich wykonanie odpowiedzialni byli jeńcy —

oficerowie. Jeśli obóz nie przysparzał kłopotów, sam ich także nie miał. Za złe

miano jeńcom prośby o jedzenie. Za złe prośby o lekarstwa. Za złe prośby o

cokolwiek. Za złe to, że w ogóle żyli.

Changi było dla swoich mieszkańców więcej niż więzieniem. Changi było

dla nich Genesis, miejscem, gdzie wszystko zaczyna się od nowa.

KSIĘGA PIERWSZA

James Clavell - Król szczurów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: