Lisa Jane Smith - Świat Nocy 2 - Anioł Ciemności [ Rozdz. 1-3 ].pdf - audiobooki i e-booki hasło124 - diagnoza2010

Anioł

Ciemności

Janie, Chaty i Karen

Rozdział 1

Tamtego dnia Gillian Lennox wcale nie chciała umrzeć.

Była natomiast wściekła. Wściekła, bo nie załapała się na podwiezienie do domu ze szkoły.

Wściekła, bo byłe jej zimno, i dlatego że zostały tylko dwa tygodnie do Gwiazdki, ona czuła

się bardzo, ale to bardzo samotna.

Szła poboczem pustej szosy, która wiła się między pagórkami jak każda inna droga w

południowo-zachodniej Pensylwanii i z wściekłością kopała bryły lodu leżące przed nią.

Miała fatalny dzień. Do tego było pochmurno, a śnieg wydawał się leżeć tu od zawsze. A

Amy Nowick, zamiast poczekać, aż Gillian skończy zajęcia plastyczne, pojechała do domu z

nowym chłopakiem.

Pewnie nie zrobiła tego celowo. I Gillian cale się na nią nie złościła i nie była zazdrosna, ani

trochę, choć jeszcze tydzień temu obie miały szesnaście lat i żadna z nich jeszcze się nie

całowała.

Gillian po prostu chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim domu.

I wtedy usłyszała szloch.

Zatrzymała się i rozejrzała. To mogło być dziecko albo kot.

Dźwięk dobiegał z lasu.

W pierwszej chwili pomyślała o Pauli Belizer. Ale to było idiotyczne, przecież ta mała

zaginęła ponad rok temu.

I znowu ten dźwięk. Cichy, jakby dochodził z głębi lasu. Tak mógł płakać tylko człowiek.

-Hej? Jest tam kto?

Żadnej odpowiedzi. Gillian wpatrywała się w ciemną kępę dębów i sykomor, usiłowała

zobaczyć coś między powykręcanymi konarami. Las wydał się groźny. Straszny.

Rozejrzała się na boki. Pusto. Nic dziwnego- tą drogą jeździło mało samochodów.

Nie wejdę tam, pomyślała. Nie należała do osób, które beztrosko mówią: „Och, jak

przyjemnie: chodźmy na spacerek do lasu”. Żeby nie powiedzieć, że była zwyczajnym

tchórzem.

Ale kto ma to zrobić jak nie ona? I czy ma wybór?

Ktoś ma kłopoty/

Zarzuciła plecak na lewe ramię, żeby mieć wolne ręce, i zaczęła ostrożnie się wspinać

ośnieżonym zboczem, prosto do lasu.

-Hej?- Głupio się czuła, gdy nikt jej nie odpowiadał.- Kto tam jest?

I znowu ten odgłos, cichy szloch, ale teraz już wyraźny, dochodzący z głębi lasu.

Nagle zaczęła biec. Nie była ciężka, ale w sypkim śniegu zapadała się po kostki.

Świetnie, a mam adidasy. Już czuła chłód w stopach.

Na szczęście w lesie było mniej śniegu. Biały i nienaruszony pod drzewami sprawiał, że

wszystko zdawało się nierealne. Miała wrażenie, że znalazła się z dala od cywilizacji, w

kompletnej dziczy.

I ta cisza. Im dalej wchodziła w las, tym głębiej otaczała ją cisza. Zatrzymała się i wstrzymała

oddech- usłyszała krzyk.

Idź na lewo, powtarzała sobie. Nie ma się czego bać.

Ale nie odważyła się jeszcze raz zawołać.

Jakoś tu dziwnie…

Szła coraz głębiej w las. Droga została daleko w tyle. Mijała tropy lisów i ptaków, ale nigdzie

nie było ludzkich śladów.

A szloch dobiegał z przodu, coraz głośniejszy. Słyszała go wyraźnie.

No dobra, do góry, na skarpę. Dasz radę. Wyżej, wyżej. Nie szkodzi, że zimno ci w nogi.

Potykając się na nierównym gruncie, szukała pozytywnych stron tej sytuacji.

Napisze artykuł do „Viking News” i wszyscy będą ją podziwiać… Zaraz, zaraz. Czy

ratowanie komuś życia jest fajne? Może to zbyt dobry uczynek, żeby był cool?

To ważne pytanie, ponieważ w życiu Gillian liczyło się obecnie tylko dwie sprawy: Dawid

Blackburn oraz zdobycie zaproszeń na wszystkie imprezy, na których warto być. A jedno i

drugie w dużym stopniu zależało od tego, czy jest się fajnym, czy też nie.

Gdyby była powszechnie lubiana, gdyby miała więcej pewności siebie, wszystko inne też się

ułoży. O wiele łatwiej ratować świat, wiedząc, że inni cię lubią i akceptują. Gdyby nie była

taka drobna, nieśmiała i nie wyglądałaby tak dziecinnie…

Wspięła się na szczyt wzgórza, złapała się gałęzi, żeby utrzymać równowagę, i rozejrzała

dokoła.

Nic. Las i potok poniżej.

I nic nie słychać. Szloch ustał.

Nie, nie rób mi tego!

Zdenerwowanie dodało jej sił, odegnała strach.

-Ej, ty, jesteś tu jeszcze? Słyszysz mnie? Chcę ci pomóc!

Cisza. A potem, jakiś dźwięk.

Tuż przed nią.

O Boże, pomyślała. Potok.

Dzieciak wpadł do wody i teraz trzyma się czegoś ostatkiem sił…

Zbiegła ze wzgórza, przewracając się, a wilgotny śnieg oblepił jej buty i ubranie.

Z bijącym sercem, zdyszana, zatrzymała się na brzegu potoku. Widziała lodowe sople

zwisające nad wodą, z kępek traw, które wyglądały jak brylanty.

I nic, żadnych żywych stworzeń. Gillian nerwowo wpatrywała się w ciemną powierzchnię

wody.

-Jesteś tam?- zawołała.- Słyszysz mnie?

Nic. Skały pod powierzchnią. Gałęzie nad wodą. Szmer potoku.

-Gdzie jesteś?

Lisa Jane Smith - Świat Nocy 2 - Anioł Ciemności [ Rozdz. 1-3 ].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: