King Stephen - Gzyms.pdf - Stephen King - kamo.b

STEPHEN KING

GZYMS

(The Ledge)

(Przełożył Michał Wroczyński)

- Proszę, niech pan zajrzy do torby - powiedział Cressner.

Znajdowaliśmy się w wytwornym apartamencie, mieszczącym się na dachu

czterdziestodwupiętrowego drapacza chmur. Dywan był puszysty, ciemnowiśniowy.

Pośrodku, między baskijskim plecionym krzesłem, na którym siedział Cressner, a kanapką

obitą prawdziwą skórą, na której w ogóle nigdy nikt nie siadał, stała brązowa, plastikowa

reklamówka.

-Jeśli to ma być ekwiwalent pieniężny, to proszę dać sobie z tym spokój - zaoponowałem. -

Kocham ją.

-Tak, to są pieniądze, ale nie żaden ekwiwalent. Proszę, niech pan zajrzy do środka.

Palił tureckiego papierosa, osadzonego w onyksowej lufce. Wspaniała klimatyzacja

pomieszczenia sprawiała, że docierał do mnie wyłącznie nikły zapach tytoniowego dymu.

Cressner miał na sobie ozdobny jedwabny szlafrok z wyhaftowanym wizerunkiem smoka.

Patrzył na mnie zza okularów spokojnymi, inteligentnymi oczyma. Wyglądał dokładnie na

tego, kim był: tip-top, super-duper, pięćsetkaratowy farbowany dupek. Kochałem jego żonę,

a ona była zakochana we mnie. Spodziewałem się zatem licznych kłopotów z jego strony,

ale nie wiedziałem, jaki numer mi wykręci.

Podszedłem do reklamówki i odwróciłem ją dnem do góry. Na dywan wysypały się pliki

banknotów w bankowych banderolach. Dwudziestodolarówki. Podniosłem jedną paczkę i

przeliczyłem. W paczce było dziesięć banknotów. A paczek było bardzo dużo.

- Dwadzieścia tysięcy dolarów - oświadczył i wypuścił z płuc dym papierosowy.

Wyprostowałem się.

- W porządku.

- Należą do pana.

- Nie chcę ich.

- To pomysł mojej żony.

Nic nie odpowiedziałem. Marcia ostrzegała mnie, że tak właśnie będzie. Powiedziała: "Jest

jak kot. Stary nikczemny kocur. Będzie chciał zrobić z ciebie mysz".

- Więc jest pan zawodowym tenisistą - ciągnął. - Nigdy dotąd nie widziałem na oczy

tenisisty.

-Twierdzi pan, że detektywi nie dostarczyli panu żadnych zdjęć?

- Wręcz przeciwnie. - Niedbale machnął fifką. - Przynieśli nawet film nakręcony w motelu

Bayside, uwieczniający was oboje. Kamera była umieszczona za lustrem. Ale zdjęcia to nie

to samo.

- Skoro pan tak mówi.

"Nieustannie lawiruje i zmienia taktykę", mówiła Marcia. "Spycha ludzi do defensywy.

Natychmiast wyczuje, że domyślasz się, dokąd zmierza, i ani się obejrzysz, a zaprowadzi cię

zupełnie gdzie indziej. Jak najmniej mów, Stan. I pamiętaj, że cię kocham".

- Zaprosiłem pana tutaj, panie Norris, ponieważ pomyślałem sobie, że powinniśmy odbyć

taką męską, szczerą rozmowę w cztery oczy. Sympatyczną pogawędkę dwóch

cywilizowanych istot ludzkich, z których jedna ukradła drugiej żonę.

Chciałem w pierwszej chwili coś odpowiedzieć, ale ugryzłem się w język.

- Podoba się panu San Quentin? - zapytał Cressner, puszczając leniwie kółka dymu z

papierosa.

- Nieszczególnie.

- Jeśli się nie mylę, dostał pan trzy lata za kradzież z włamaniem.

Marcia o tym wie - odparłem i natychmiast pożałowałem swoich słów. Jak ostrzegała

Marcia, grałem jak mi zagrał. Posyłałem mu miękkie loby, a on odpowiadał ostrą piłką.

-Pozwoliłem sobie przestawić pański samochód - powiedział wyglądając przez okno

znajdujące się po drugiej stronie pokoju. Tak naprawdę to wcale nie było okno, lecz cala

ściana ze szkła. W środku znajdowały się suwane, szklane drzwi, a za nimi balkonik

rozmiarów pocztowego znaczka. Dalej już tylko bardzo dużo świeżego powietrza. W

samych drzwiach było coś bardzo dziwnego. Ale nie wiedziałem co.

- To bardzo przyjemny budynek - kontynuował Cressner. -Dobrze strzeżony. Ukryte kamery

i te rzeczy. Kiedy dowiedziałem się, że jest pan już w westybulu, wykonałem telefon.

Pracownik uruchomił pański samochód za pomocą krótkiego spięcia i odstawił wóz na

parking publiczny, kilka przecznic dalej. -Spojrzał na modernistyczny zegar z tarczą w

kształcie słońca, wiszący nad kanapką. - O dwudziestej dwadzieścia ten sam pracownik

zadzwoni z budki na policję i powie o pańskim samochodzie. Najpóźniej o dwudziestej

trzydzieści przedstawiciele prawa odkryją w zapasowej oponie w bagażniku pańskiego auta

ponad sto osiemdziesiąt gramów heroiny. I od tej chwili będzie pan, panie Norris, kimś

cholernie poszukiwanym.

Zrobił mnie na szaro. Choć starałem się zachowywać maksymalną ostrożność, stałem się dla

niego zwykłą zabawką.

- Tak właśnie będzie, jeśli nie powiem mojemu pracownikowi, żeby zapomniał o tym

telefonie.

- A ja muszę tylko poinformować pana, gdzie przebywa Mar-cia - domyśliłem się. - Ale to

na nic, panie Cressner. Po prostu nie wiem. Zaaranżowaliśmy to tylko ze względu na pana.

- Moi ludzie ją śledzili.

- Nie sądzę. Zgubiliśmy ich na lotnisku.

Cressner westchnął, wyciągnął z lufki tlący się niedopałek i wrzucił go do krytej,

chromowanej popielniczki. Niedopałek i Stan Norris zostali potraktowani jednakowo.

- Cóż, ma pan rację - powiedział. - Stara sztuczka ze znikaniem w damskiej toalecie. Moich

ludzi bardzo zirytował taki oklepany chwyt. Podejrzewam, że nie spodziewali się tak starego

i prymitywnego grepsu.

Milczałem. Kiedy Marcia wymknęła się ludziom Cressnera na lotnisku, wsiadła w

wahadłowy autobus jadący do miasta, a następnie udała się na dworzec autobusowy; to był

nasz plan. Wzięła ze sobą dwieście dolarów, wszystkie pieniądze, jakie miałem na koncie.

W tym kraju za dwieście dolarów autobus Greyhounda zawiezie człowieka wszędzie.

- Czy zawsze jest pan tak mało komunikatywny? - spytał z niekłamanym zainteresowaniem

Cressner.

- Tak mi radziła Marcia.

- Sądzę, że będzie się pan domagał swoich praw, kiedy policja pana zgarnie - odparł trochę

ostrzej. - Zobaczy pan moją żonę, kiedy będzie babcią przesiadującą w fotelu na biegunach.

Czy taka myśl zaświtała panu w głowie? Myślę, że za posiadanie stu osiemdziesięciu

gramów heroiny można dostać nawet czterdzieści lat.

- Ale Marcii i tak pan nie odzyska.

- Czy tu właśnie, zdaniem pana, leży pies pogrzebany? -Uśmiechnął się lekko. -

Prześledźmy całą sprawę. Pan i moja żona zakochaliście się w sobie. Mieliście ze sobą

romans... jeśli romansem nazwie pan noce spędzane w tanich motelach. Żona rzuciła mnie.

Ale ja mam pana. I jest pan, jak to się mówi, w kropce. Czy właściwie nakreśliłem obraz

sytuacji?

- Teraz już rozumiem, dlaczego była tak panem zmęczona -odparłem.

Ku memu zdziwieniu, zadarł głowę i wybuchnął śmiechem.

- Wie pan, panie Norris, nawet pana lubię. Jest pan wulgarny, pozbawiony fantazji, ale ma

pan serce. Tak w każdym razie twierdziła Marcia. Nie dowierzałem jej. Nie umie oceniać

ludzi. Ale widzę, że nie jest pan pozbawiony pewnego... wigoru. I dlatego przygotowałem

wszystko tak, jak przygotowałem.

Z pewnością Marcia wspomniała panu, że mam bzika na punkcie stawiania ludziom

wyzwań.

- Owszem.

Teraz już wiedziałem, co jest nie w porządku z drzwiami w szklanej ścianie. Był środek

zimy i nikt nie palił się do picia herbaty pod gołym niebem na dachu

czterdziestodwupiętrowego wieżowca. Z balkonu wyniesiono wszystkie meble, ale drzwi nie

osłonięte. Dlaczego?

- Nie przepadam za swoją żoną - zakomunikował Cressner z namaszczeniem osadzając w

lufce następnego papierosa. - To żadna tajemnica. Myślę, że nieraz panu o tym mówiła. I

sądzę, że mężczyzna z... pańskim doświadczeniem doskonale sobie zdaje sprawę, że

kochające i zadowolone żony nie wdają się w miłostki z lokalnym gwiazdorem tenisa na

jedno jego skinienie rakiety. Moim zdaniem Marcia jest sztuczna, pruderyjna, marud-na,

beksa, plotkara...

- Wystarczy - przerwałem mu. Uśmiechnął się chłodno.

- Och, bardzo przepraszam. Ciągle zapominam, że rozmawiamy o pańskiej ukochanej. Ale,

ale... jest już dwudziesta szesnaście. Czy nie puszczają panu nerwy?

Wzruszyłem ramionami.

- No cóż, wróćmy do tematu - powiedział i zapalił papierosa. - Tak czy owak, jest pan

zapewne ciekaw, dlaczego, jeśli tak bardzo nie lubię Marcii, nie chcę dać jej wolnej ręki i...

- Zupełnie mnie nie interesuje.

Rzucił mi spojrzenie spod zmarszczonych brwi.

- Jest z pana kawał egoistycznego, zaborczego, egocentrycznego sukinkota. Dokładnie tak.

Nie da pan nikomu tknąć żadnej swojej rzeczy; nawet jeśli już panu na niej nie zależy.

Poczerwieniał, po czym wybuchnął śmiechem.

- Jeden zero dla pana, panie Norris. Bardzo dobrze. Znów wzruszyłem ramionami.

- Zamierzam rzucić panu wyzwanie. Jeśli pan mu sprosta, odejdzie stąd pan wolny, z

pieniędzmi i z kobietą. W wypadku przegranej, umrze pan.

Popatrzyłem na zegar. Nie miałem wiele do gadania. Była dwudziesta dziewiętnaście.

- W porządku - powiedziałem.

Cóż więcej mogłem zrobić? Grałem na zwłokę. Musiałem mieć czas, żeby obmyśleć sposób,

jak się stąd wydostać - nieważne, z pieniędzmi czy bez.

Cressner podniósł słuchawkę stojącego obok niego telefonu i wykręcił numer.

- Tony? Wariant drugi. Tak. Odłożył słuchawkę.

- Cóż to za wariant drugi? - spytałem.

- Zadzwonię do Tony'ego za kwadrans i wtedy usunie ... , kompromitujący towar z

bagażnika pańskiego samochodu, a sam pojazd znów podstawi tutaj. Jeśli nie zatelefonuję,

połączy się z policją.

- Nie należy pan do ludzi ufnych, prawda?

- Niech pan będzie rozsądny, panie Norris. Na dywanie leży dwadzieścia tysięcy dolarów. W

tym mieście mordują dla dwudziestu centów.

- O jaki zakład panu chodzi?

Na twarzy odmalował mu się wyraz niekłamanego bólu.

-Wyzwanie, panie Norris, wyzwanie. Dżentelmeni rzucają wyzwanie. Zakłada się

pospólstwo.

- Skoro pan tak mówi...

-Wspaniale. Zauważyłem, że zainteresował się pan moim balkonem.

- Zdjął pan osłony.

- Tak. Po południu często tak robię. Moja propozycja brzmi: obejdzie pan cały budynek po

gzymsie, który biegnie tuż pod okapem dachu. Jeśli uda się panu ta sztuka, zgarnia pan całą

pulę.

- Zwariował pan.

- Przeciwnie. W ciągu dwunastu lat, przez które zajmuję ten apartament, podobną

propozycję złożyłem sześciu osobom. Trzy z nich były zawodowymi sportowcami, jak pan.

Jeden to kapitan drużyny piłkarskiej, bardziej znany z występów w telewizji komercyjnej niż

ze swojej gry, drugi to baseballista, a trzeci -słynny dżokej, który choć rocznie zarabiał sumy

bajońskie, musiał również płacić olbrzymie alimenty. Pozostała trójka składała się ze

zwykłych obywateli, których łączyła wspólna cecha: byli wspaniale zbudowani i niezwykle

łasi na pieniądze. - Umilkł i przez chwilę w zadumie palił papierosa. - W pięciu przypadkach

moja propozycja została odrzucona natychmiast. W jednym została przyjęta. Stawką było

dwadzieścia tysięcy dolarów przeciw sześciu miesiącom służby u mnie. Wygrałem. Facet

wyjrzał z balkonu i prawie zemdlał. - Cressner był nadęty i wyraźnie rozbawiony. -

Oświadczył, że na dole wszystko jest takie malutkie. To odebrało mu całą odwagę.

- Dlaczego pan myśli...

Przerwał mi pełnym zniecierpliwienia machnięciem ręki.

- Niech pan nie marudzi, panie Norris. Wiem, że przyjmie pan wyzwanie, bo nie pan innego

wyjścia. Na tym właśnie polega cały figiel: albo dwadzieścia tysięcy dolarów, albo

czterdzieści lat przymusowego pobytu w San Quentin. Pieniądze i kobieta stanowią jedynie

zachętę, co świadczy dobrze o moim charakterze i intencjach.

- Jakie mam gwarancje, że nie nabija mnie pan w butelkę? A jeśli dokonam tego, a pan

zadzwoni do Tony'ego, żeby i tak swoje zrobił?

Westchnął.

- Jest pan chodzącym przypadkiem paranoi, panie Norris. Nie kocham swojej żony. Jej

obecność niebywale rani moje potężne ego. Dla mnie dwadzieścia tysięcy dolarów to psie

pieniądze. Co tydzień płacę policji cztery razy wyższą łapówkę. Ale wracając do mego

wyzwania... - Oczy mu rozbłysły. - To dla mnie nie ma ceny.

Zastanawiałem się, a on mi nie przeszkadzał. Zapewne zdawał sobie sprawę z tego, że

prawdziwa klasa nie wymaga reklamy. Miałem trzydzieści sześć lat i byłem starym tenisistą-

wyrobnikiem i klub pod lekkim naciskiem Marcii skłonny był rozwiązać ze mną kontrakt.

Tenis to jedyna rzecz, na której się znałem i doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nie

dostałbym innej pracy, nawet stróża nocnego - zwłaszcza że miałem zapaskudzoną

kartotekę. Był to wprawdzie młodzieńczy wybryk, ale pracodawców to nie obchodziło.

A najśmieszniejsze w tym wszystkim było to, że naprawdę kochałem Marcie Cressner.

Zakochałem się, ze wzajemnością zresztą, już po drugiej lekcji tenisa, którą dawałem jej o

godzinie dziewiątej rano. Cóż, Stan Norris takie już miał szczęście. Po trzydziestu sześciu

latach kawalerstwa zakochałem się w niej jak worek listów w żonie naczelnika poczty.

Stary kocur, który z niezmąconym spokojem siedział i palił importowanego, tureckiego

papierosa, oczywiście dobrze o tym wszystkim wiedział. I jeszcze coś. Nie miałem żadnych

gwarancji, że dotrzyma warunków, jeśli nawet przyjmę wyzwanie i wygram, ale również

wiedziałem, że o dwudziestej drugiej Cressner będzie jeszcze mniej skłonny do dotrzymania

warunków umowy. A ja wyjdę na wolność na przełomie stuleci.

- Chcę wiedzieć jedno - odezwałem się w końcu.

- Co pan chce wiedzieć, panie Norris?

- Proszę spojrzeć mi głęboko w oczy i powiedzieć, czy jest pan kanciarzem czy nie?

Popatrzył mi prosto w oczy.

- Panie Norris - oświadczył cicho. - Ja nigdy nie kantuję.

- W porządku - skinąłem głową. Czyż miałem inny wybór? Rozpromienił się i wstał.

- Cudownie! Cudownie! Proszę, niech pan się zbliży ze mną do drzwi balkonowych, panie

Norris.

Podeszliśmy do szklanej ściany. Na twarzy malował mu się taki wyraz, jaki ma człowiek,

który scenę tę przeżywał we śnie setki razy i wreszcie ziściły się jego marzenia.

- Gzyms ma dokładnie trzynaście centymetrów szerokości -odezwał się z rozmarzeniem. -

Osobiście mierzyłem. Nawet stanąłem na tym występie; oczywiście trzymałem się poręczy

balkonu. Musi pan przejść przez balustradę na drugą stronę. Wtedy poręcz będzie panu

sięgać do piersi. Potem chwyty się skończą. Będzie pan pełznął do przodu centymetr po

centymetrze uważając, żeby nie stracić równowagi.

Utkwiłem wzrok w czymś za oknem... w czymś, czego widok zmroził mnie do szpiku kości.

Wiatromierz. Apartament Cres-snera znajdował się w bezpośredniej bliskości jeziora i z całą

pewnością tego budynku nie chroniły przed uderzeniami wichury drapacze chmur. Wiały tu

z pewnością zimne wiatry, tnące niczym nóż. Wskazówka przyrządu stała wprawdzie

nieruchomo na dziesiątce, ale w każdej chwili mógł przyjść potężny podmuch wiatru, który

pchnąłby ją na dwadzieścia pięć, żeby po kilku sekundach ponownie wróciła na dziesiątkę.

- Proszę, widzę, że zauważył pan mój wiatromierz - skonstatował jowialnie Cressner. - Po

drugiej stronie wieją dużo silniejsze wiatry. Tak naprawdę dzisiejszy wieczór jest

wyjątkowo spokojny. Były tu wieczory, kiedy strzałka dochodziła do osiemdziesięciu

pięciu... wtedy cały budynek kołysał się. Zupełnie jakby człowiek siedział na okręcie na

bocianim gnieździe. Jak na obecną porę roku, jest wyjątkowo ciepło.

Wskazał wieżowiec będący siedzibą banku. Na jego dachu widniała świetlna tablica,

pokazująca aktualną temperaturę i czas. Termometr wskazywał dziewięć stopni ciepła. Ale

przy silnym jednak wietrze temperatura mogła spaść do minus siedmiu.

- Czy ma pan jakiś płaszcz? - spytałem. Miałem na sobie jedynie cienką kurtkę.

- Niestety, nie. - Cyfry na bankowym wieżowcu wskazywały teraz godzinę. Była dwudziesta

trzydzieści dwie. - No, myślę, panie Norris, że czas na pana. Proszę zaczynać, bo w

przeciwnym wypadku zadzwonię do Tony'ego i zaczniemy realizować wariant trzeci. Tony

to dobry chłopiec, choć czasami bywa impulsywny. Rozumie pan, o co mi chodzi?

Rozumiałem. Aż za dobrze.

Ale myśl o wspólnym życiu z Marcią, z dala od macek Cres-snera i z wystarczającą ilością

pieniędzy, żeby zacząć coś od nowa, skłoniła mnie do rozsunięcia szklanych drzwi i wyjścia

na balkon. Było zimno i wilgotno; rozwiane włosy przesłoniły mi oczy.

- Bon soir - usłyszałem za plecami głos Cressnera, ale nawet nie pofatygowałem się, by

zerknąć w jego stronę. Zbliżyłem się do balustrady, ale nie spojrzałem na dół. Jeszcze nie.

Zacząłem głęboko oddychać.

Nie było to żadne ćwiczenie, a po prostu próba autohipnozy. Z każdym wdechem-wydechem

człowiek wyrzuca z siebie jakiś fragment swojej jaźni, aż zostaje jedynie świadomość

czekającego zadania. Za pierwszym oddechem wyrzuciłem z siebie pieniądze, a za drugim

Cessnera. Marcią zajęła mi dużo więcej czasu - przed oczyma duszy bez przerwy jawiła mi

się jej twarz mówiąca, żebym nie był głupcem, żebym nie podejmował tej gry, że Cressner

może nie oszukuje, ale zawsze ma jakiegoś asa w rękawie. Nie słuchałem przestróg. Nie

było mnie na to stać. Jeśli przegram, nigdy już nie kupię sobie piwa ani nie sprawdzę

naciągu rakiety. Zamienię się w czerwoną miazgę, rozchlapaną na wszystkie strony na

Deakman Street.

Pod wpływem tej refleksji popatrzyłem w dół.

Ściana budynku uciekała zawrotnie w dół niczym gładkie, wapienne urwisko, kończące się

na poziomie ulicy. Zaparkowane samochody wyglądały jak matchboxy, warte pięć dolarów

dziesięć centów za sztukę. Te, które przejeżdżały właśnie obok budynku, sprawiały wrażenie

King Stephen - Gzyms.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: