King Stephen - Jaunting.pdf - Stephen King - kamo.b

Stephen King

Jaunting (The Jaunt)

przeł. Paulina Braiter

- Ostatnie wezwanie do Jauntu 701 - miły kobiecy głos odbił się echem w całej

błękitnej hali Nowojorskiego Terminala Pasażerskiego. NTP nie zmienił się specjalnie w

ciągu ostatnich trzystu lat - wciąż był lekko obskurny i nieco przerażający. Automatyczny

kobiecy głos stanowił zapewne jego najmilszy element. - Jaunting do Whitehead City na

Marsie - ciągnął. - Wszyscy pasażerowie powinni już przebywać w komorze snów. Prosimy

upewnić się, że mają państwo przy sobie niezbędne zezwolenia. Dziękujemy.

Komory snu na górze z całą pewnością nie można było nazwać obskurną. Całą

podłogę pokrywał elegancki szary dywan. Ściany w kolorze złamanej bieli ozdobiono tu i

ówdzie miłymi abstrakcyjnymi grafikami. Na suficie tańczyły i wirowały gamy kojących

barw. W dużej sali ustawiono sto kozetek, po dziesięć w każdym rzędzie. Pięcioro

stewardów krążyło po pomieszczeniu, przemawiając ściszonymi pogodnymi głosami i

częstując pasażerów mlekiem. Po jednej stronie sali widniało wejście, pilnowane przez

uzbrojonych strażników i kolejną stewardessę, sprawdzającą właśnie dokumenty

spóźnialskiego, znękanego biznesmena z nowojorskim World-Timesem pod pachą.

Dokładnie naprzeciwko podłoga opadała, tworząc rynnę szeroką na pięć stóp i długą może na

dziesięć, zakończoną pozbawionym drzwi otworem. Wszystko to przypominało nieco

dziecięcą ślizgawkę.

Rodzina Oatesów leżała na czterech sąsiednich kozetkach do jauntingu, niemal na

końcu sali. Mark Oates i jego żona, Marilys, po bokach, w środku dwójka dzieci.

- Tato, opowiesz nam teraz o jauntingu? - spytał Ricky. - Obiecałeś.

- Tak, tato, obiecałeś - powtórzyła Patricia i zachichotała przenikliwie.

Biznesmen o byczej posturze zerknął na nich, po czym wrócił do pliku papierów, które

przeglądał leżąc na plecach ze złożonymi stopami, odzianymi w wyczyszczone do połysku

buty. Zewsząd dobiegał cichy szmer rozmów oraz szelesty - to pasażerowie sadowili się na

kozetkach jauntingowych.

Mark spojrzał na Marilys Oates i mrugnął. Odmrugnęła, lecz dostrzegł, że denerwuje się

niemal tak mocno jak Patty. Czemu nie?, pomyślał Mark. Dla całej trójki był to pierwszy

jaunting. Przez ostatnie sześć miesięcy on i Marilys dyskutowali, omawiając zalety i wady

przeprowadzki całej rodziny - bo właśnie sześć miesięcy temu Texaco Water poinformowała

go o przenosinach do Whitehead City. W końcu postanowili, że cała czwórka przeprowadzi

się na dwa lata kontraktu Marka. Teraz, patrząc na pobladłą twarz Marilys zastanawiał się,

czy żona żałuje tej decyzji.

Zerknął na zegarek. Niemal pół godziny do chwili jauntingu. Dość czasu, by opowiedzieć

całą historię, a przy okazji nieco uspokoić dzieci. Kto wie, może nawet ukoi nieco niepokój

Marilys.

- W porządku - rzekł. Ricky i Pat obserwowali go z powagą. Syn miał dwanaście lat, córka

dziewięć. Mark znów uświadomił sobie, że kiedy wrócą na Ziemię, Ricky będzie akurat w

samym środku piekła dojrzewania, a córce zapewne zaczną rosnąć piersi. Wciąż trudno mu

było w to uwierzyć. Dzieci będą uczęszczały do niewielkiej połączonej szkoły w Whitehead,

wraz z setką potomków tamtejszych inżynierów i pracowników firmy naftowej. Może za

kilka miesięcy jego syn wybierze się na geologiczną wycieczkę na Fobosa? Niewiarygodne...

ale prawdziwe.

Kto wie?, pomyślał cierpko. Może mnie także uspokoi ta opowieść.

- Z tego, co wiemy - zaczął - jaunting został wynaleziony jakieś trzysta dwadzieścia lat temu,

około roku 1987, przez mężczyznę nazwiskiem Victor Carune. Carune dokonał tego w

ramach prywatnych badań, częściowo opłacanych przez rząd - i, oczywiście, w pewnym

momencie rząd przejął wszystko. Wybór był prosty: albo rząd, albo kampanie naftowe.

Dokładnej daty nie znamy dlatego, że Carune był nieco ekscentryczny...

- To znaczy szalony, tato? - wtrącił Ricky.

- Ekscentryczny oznacza odrobinę szalony, kochanie - wyjaśniła Marilys i uśmiechnęła się

do Marka ponad głowami dzieci. Wygląda na nieco mniej zdenerwowaną, pomyślał.

- Ach tak.

- W każdym razie Carune już dość długo prowadził doświadczenia, gdy w końcu powiadomił

rząd o tym, co odkrył - ciągnął Mark - I zrobił to tylko dlatego, ze zabrakło mu pieniędzy, a

oni mieli mu je zwrócić.

- Chętnie zwrócimy ci pieniądze - rzuciła Pat i znów zachichotała ostro.

- Zgadza się, kochanie. - Mark rozczochrał jej włosy. Po drugiej stronie pomieszczenia drzwi

rozsunęły się bezszelestnie i do środka weszła dwójka stewardów, odzianych w

jaskrawoczerwone bluzy obsługi jauntingu. Popychali przed sobą stół na kółkach, na którym

umieszczono gumową rurę, zakończoną dyszą ze stali nierdzewnej. Mark wiedział, że pod

gustownym obrusem ukryto dwie butle gazu. Siatkowa torba przyczepiona do stołu mieściła

w sobie sto jednorazowych masek. Mówił dalej, nie chcąc, by jego rodzina zbyt szybko

zauważyła przedstawicieli Lety. Jeśli starczy mu czasu na opowiedzenie całej historii,

przyjmą swą porcję gazu z otwartymi ramionami.

Biorąc pod uwagę alternatywę.

- Oczywiście wiecie, że jaunting to ni mniej ni więcej, jak tylko teleportacja. Czasami, na

zajęciach z chemii i fizyki w college'u nazywają go Procesem Carune'a, w istocie jednak to

teleportacja i sam Carune, jeśli wierzyć legendzie, nazwał ją jauntingiem. Lubił bowiem

fantastykę i znał powieść gościa nazwiskiem Alfred Bester, zatytułowaną "Gwiazdy moje

przeznaczenie". To właśnie Bester wymyślił słowo "jaunting" oznaczające teleportację, tyle

że w jego książce jauntingu dokonywało się samą myślą, a my tego nie potrafimy.

Stewardzi przymocowali maskę do stalowej dyszy i podawali ją właśnie starszej kobiecie po

drugiej stronie sali. Kobieta wzięła ją, odetchnęła i opadła bezwładnie na kozetkę. Jej

spódnica uniosła się lekko, ukazując zwiędłe udo, pokryte gęstą siecią żylaków. Stewardessa

troskliwie poprawiła jej strój. Druga zdjęła zużytą maskę i nałożyła drugą. Wszystko to

skojarzyło się Markowi z plastykowymi szklankami w pokojach motelowych. Gorączkowo

pragnął, by Patty uspokoiła się nieco. Widywał dzieci, które trzeba było przytrzymywać siłą,

czasami krzyczały, gdy gumowa maska przykrywała im twarz. Przypuszczał, że to naturalna

reakcja, ale przykro się ją oglądało i nie chciał, by coś takiego spotkało Patty. Co do Ricka,

czuł się znacznie pewniej.

- Można chyba powiedzieć, że odkrycie jauntingu nastąpiło w ostatniej możliwej chwili -

podjął opowieść. Zwracał się do Ricky'ego, jednocześnie jednak wyciągnął rękę i ujął dłoń

córki. Jej palce natychmiast zacisnęły się wokół ręki ojca z paniczną siłą. Dłoń miała zimną i

lekko spoconą. - Światowe zasoby ropy wyczerpywały się, a większość z tego, co jeszcze

zostało, należała do pustynnych plemion z Bliskiego Wschodu, zdecydowanych użyć jej jako

broni politycznej. Ludzie ci stworzyli kartel, który nazwali OPEC...

- Co to jest kartel, tatusiu? - wtrąciła Patty.

- No cóż, monopol - wyjaśnił Mark.

- To tak jak klub, kochanie - dodała Marilys. - I mogłaś do niego należeć tylko jeśli miałaś

mnóstwo ropy.

- Ach tak.

- Nie mam czasu, by wyjaśniać wam całą ówczesną paskudną sytuację - ciągnął Mark. -

Częściowo poznacie ją w szkole, ale, uwierzcie, było naprawdę paskudnie. Jeśli ktoś miał

samochód, mógł nim jeździć tylko dwa dni w tygodniu, a benzyna kosztowała piętnaście

starych dolarów za galon.

- O rany! - przerwał mu Ricky. - Teraz kosztuje tylko cztery centy, prawda tato?

Mark uśmiechnął się.

- Dlatego właśnie udajemy się tam, gdzie się udajemy. Na Marsie jest dość ropy, by starczyło

nam na niemal osiem tysięcy lat, a na Wenus na kolejnych dwadzieścia tysięcy. Lecz dziś

ropa nie już taka istotna. Obecnie najbardziej potrzebujemy...

- Wody! - krzyknęła Patty i biznesmen znów uniósł wzrok znad papierów, uśmiechając się

do niej przez moment.

- Zgadza się - przytaknął Mark. - Bo w okresie pomiędzy tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym,

a dwa tysiące trzydziestym rokiem zatruliśmy większość naszej. Pierwsze wydobycie wody z

marsjańskich czap polarnych nazwano...

- Operacją Słomka. - To Ricky.

- Owszem. Dwa tysiące czterdzieści pięć, czy coś koło tego. Lecz na długo wcześniej

wykorzystywano jaunting do odnajdywania źródeł czystej wody tu, na Ziemi. A teraz woda

jest podstawowym produktem eksportowym Marsa... ropa stanowi tylko dodatek. Wtedy

jednak była najważniejsza.

Dzieci skinęły głowami.

- Chodzi o to, że te złoża zawsze tam były, ale my mogliśmy do nich dotrzeć tylko dzięki

jauntingowi. Gdy Carune wynalazł swój proces, świat był na krawędzi nowego

średniowiecza. Zaledwie zimę wcześniej, w samych Stanach Zjednoczonych zamarzło ponad

dziesięć tysięcy ludzi, bo zabrakło energii, by ich ogrzać.

- Ojej - rzuciła beznamiętnie Patty.

Mark zerknął w prawo; stewardzi rozmawiali właśnie z na oko nieśmiałym mężczyzną,

przekonując go. W końcu wziął maskę i w sekundę później opadł na kozetkę, pogrążony w

pozornej śmierci. To jego pierwszy, pomyślał Mark. Zawsze da się poznać.

- Dla Carune'a, wszystko zaczęło się od ołówka... kluczy... zegarka... a potem myszy. Przy

myszach pojawił się pewien problem...

* * *

Ogarnięty gorączką podniecenia Victor Carune wracał do pracowni myśląc, że teraz wie, jak

czuli się Morse, Aleksander Graham Bell i Edison - tyle że on osiągnął coś znacznie

większego. Dwukrotnie omal nie rozbił ciężarówki w drodze powrotnej ze sklepu

zoologicznego w New Paltz, w którym za ostatnie dwadzieścia dolarów kupił dziewięć

białych myszek. Cały jego ziemski majątek wynosił obecnie dziewięćdziesiąt trzy centy w

prawej przedniej kieszeni i osiemnaście dolarów na rachunku oszczędnościowym... lecz

Carune zupełnie o tym nie myślał. A nawet gdyby pomyślał, z pewnością nie przejąłby się

tym.

Pracownia mieściła się w odnowionej stodole na końcu milowej drogi gruntowej,

odchodzącej od trasy dwadzieścia sześć. I właśnie skręcając w tę drogę omal po raz drugi nie

rozbił swojej furgonetki. Jej bak był prawie pusty i miał takim pozostać przez najbliższe

dziesięć dni do dwóch tygodni, to jednak także go nie obchodziło. Jego myśli wirowały w

rozkosznym podnieceniu.

To, co się zdarzyło, nie było całkiem nieoczekiwane. Rząd właśnie dlatego przyznał mu

mizerną dotację w wysokości skromnych dwudziestu tysięcy dolarów rocznie, bo wiedział,

że w dziedzinie transmisji cząsteczkowej kryją się ogromne, nie zrealizowane dotąd

możliwości.

Ale, że udało się ot tak... nagle... bez ostrzeżenia... i wymagało mniej prądu niż potrzeba do

zasilenia kolorowego telewizora... Boże! Chryste!

Carune zahamował gwałtownie na żwirowej drodze, złapał uchwyt leżącego obok na

brudnym siedzeniu pudełka (na którym wymalowano psy, koty, chomiki i złote rybki oraz

napis: POCHODZĘ Z KRÓLESTWA ZWIERZĄT STACKPOLE'A) i rzucił się biegiem do

wielkich podwójnych drzwi. Z wnętrza pudełka dobiegały piski i tupoty jego obiektów

doświadczalnych.

Próbował pchnąć jedno ze skrzydeł drzwi; kiedy nie ustąpiło, przypomniał sobie, że je

zamknął.

- Cholera! - rzucił głośno, grzebiąc w kieszeni w poszukiwaniu kluczy. Rząd wymagał, aby

zawsze zamykać pracownię - był to jeden z warunków dołączonych do ich pieniędzy, lecz

Carune ciągle o tym zapominał.

W końcu wyciągnął klucze i przez chwilę jedynie wpatrywał się w nie jak zahipnotyzowany,

przesuwając opuszką kciuka po wycięciach kluczyka od stacyjki. Raz jeszcze pomyślał:

Boże! Chryste! Potem zaczął szukać na kółku klucza yale, otwierającego drzwi stodoły.

* * *

Tak jak to miało miejsce z pierwszą rozmową telefoniczną - Bell krzyknął do telefonu

"Watsonie, chodź tu", gdy pochlapał papiery i samego siebie kwasem - również pierwszy akt

teleportacji nastąpił przypadkiem. Victor Carune teleportował dwa palce swojej lewej dłoni

na drugą stronę pięćdziesięciojardowej stodoły.

Carune ustawił po obu stronach stodoły dwa portale. Przy jednym stała zwykła wyrzutnia

jonowa, dostępna w każdym sklepie z elektroniką za niecałe pięćset dolarów. Po drugiej, tuż

za portalem - prostokątną bramką wielkości zwykłej książki - zamontował komorę

pęcherzykową. Między nimi ustawił coś, co na pierwszy rzut oka przypominało

nieprzejrzystą zasłonkę spod prysznica, tyle że zazwyczaj zasłonek pod prysznic nie robi się

z ołowiu. Chodził o to, by wystrzelić jony przez Portal Numer Jeden, a potem przejść na

drugą stronę i patrzeć jak przelatują przez komorę pęcherzykową za Portalem Numer Dwa.

Ołowiana przesłona miała udowodnić, że naprawdę doszło do transmisji. Tyle, że przez

ostatnie dwa lata udało się to jedynie dwukrotnie i Carune nie miał najbledszego pojęcia

dlaczego.

Gdy ustawiał na miejscu wyrzutnię, jego palce wśliznęły się w głąb portalu - zazwyczaj nie

stanowiło to problemu, tyle że tego ranka jego biodro przesunęło także przełącznik na panelu

po lewej stronie bramki. Nie zauważył nawet, co się stało - maszyna wydała z siebie

zaledwie cichutki pomruk - póki nie poczuł mrowienia w palcach.

"Nie przypominało to wstrząsu elektrycznego", napisał Carune w swym pierwszym i

jedynym artykule na ten temat, wydrukowanym, nim rząd zamknął mu usta. Artykuł, choć

trudno to sobie wyobrazić, ukazał się w piśmie Popular Mechanics. Autor sprzedał mu go za

siedemset pięćdziesiąt dolarów w ostatniej rozpaczliwej próbie zapewnienia prywatnym

przedsiębiorcom dostępu do technologii jauntingu. "Nie czułem też nieprzyjemnego ukłucia,

towarzyszącego złapaniu uszkodzonego przewodu. Bardziej przypominało wrażenie, jakie

odnosi się, przykładając dłoń do obudowy małej, działającej na pełnych obrotach maszyny.

Wibracje są tak szybkie i lekkie, że wywołują jedynie leciutkie mrowienie.

Potem spojrzałem na portal i ujrzałem, że mój palec wskazujący został odcięty

ukośnie przez kostkę, a środkowy nieco powyżej. Zniknął także paznokieć trzeciego palca."

Carune instynktownie cofnął rękę, krzycząc głośno. Napisał później, że był tak przekonany,

iż zobaczy krew, że przez chwilę wyobraził ją sobie. Jego łokieć uderzył w wyrzutnię jonową

i strącił ją ze stołu.

Stał tak, wsuwając palce do ust i upewniając się, że wciąż są całe i na miejscu. Najpierw

przyszło mu do głowy, że może ostatnio za ciężko pracował, potem pomyślał, że ostatnie

modyfikacje mogły... mogły coś zmienić.

Nie wsunął jednak palców z powrotem w głąb portalu. W istocie, Carune przez resztę życia

dokonał jeszcze tylko jednego jauntingu.

Z początku nic nie zrobił; długą chwilę spacerował po stodole, wymachując rękami w

powietrzu i zastanawiając się, czy powinien zadzwonić do Carsona w New Jersey, czy do

Buffingtona w Charlotte. Carson, ten skąpiec, nie przyjąłby rozmowy na swój koszt, ale

Buffington zapewne tak. Wówczas coś przyszło mu do głowy i rzucił się biegiem do portalu

numer dwa. Jeśli jego palce naprawdę przeniosły się na drugą stronę, może zostawiły jakiś

ślad.

Oczywiście niczego nie znalazł. Portal numer dwa stał na trzech skrzynkach po

pomarańczach z Pomony i nieodparcie kojarzył się z gilotyną-zabawką, pozbawioną jedynie

ostrza. Po jednej stronie stalowej framugi Carune umieścił gniazdko, z którego wybiegał

kabel łączący bramkę z terminalem, będącym w istocie urządzeniem do transformacji

cząsteczkowej, podłączonym do komputera.

Co przypomniało mu...

Spojrzał na zegarek i przekonał się, że jest kwadrans po jedenastej. Umowa z rządem

zapewniała mu skromne pieniądze i nieskończenie od nich cenniejszy czas komputerowy.

Tego dnia mógł korzystać z komputera do trzeciej, a potem do widzenia, aż do poniedziałku.

Musiał zacząć działać, musiał coś zrobić...

"Ponownie spojrzałem na stos skrzynek" - napisał Carune w swym artykule do Popular

Mechanics. "Potem przeniosłem wzrok na opuszki moich palców. I rzeczywiście,

zobaczyłem dowód. Pomyślałem, że nie przekonałby on nikogo poza mną samym, lecz na

początku to właśnie siebie musiałem przekonać."

* * *

- Co to było, tato? - spytał Ricky.

- Tak - dodała Patty - co?

Mark uśmiechnął się lekko. Wszyscy połknęli haczyk, nawet Marilys. Niemal zapomnieli,

gdzie są. Kątem oka widział czwórkę stewardów, toczących powoli wózek między

jauntowcami i usypiających ich kolejno. Już wcześniej odkrył, że wśród cywilów trwało to

zawsze dłużej niż wśród wojskowych. Cywile denerwowali się i chcieli porozmawiać. Dysza

i gumowa maska zanadto przypominały szpitalną salę operacyjną, na której wyposażony w

noże chirurg kryje się za plecami anestezjologa, szafującego gazami w stalowych

pojemnikach. Czasami dochodziło do wybuchów paniki, histerii i zawsze znajdowało się

kilka osób, które po prostu się załamywały. Mark, mówiąc do dzieci, zauważył dwójkę:

dwóch mężczyzn, którzy po prostu wstali z kozetek, bez żadnych fanfar przeszli do wyjścia,

odpięli przyczepione do klap dokumenty, oddali je i nie oglądając się za siebie wyszli.

Stewardzi mieli polecone nie dyskutować z tymi, którzy chcą odejść. Na listach

rezerwowych zawsze było dość ludzi, czasem nawet czterdziestu czy pięćdziesięciu,

mających nadzieję na miejsce. Gdy ci, którzy nie mogli znieść myśli o jauntingu wyszli, do

środka wpuszczono pasażerów rezerwowych z dokumentami przypiętymi do koszul.

- Carune znalazł w swym palcu wskazującym dwie drzazgi - oznajmił Mark. - Wyciągnął je i

odłożył na bok. Jedna zaginęła, lecz drugą możecie oglądać w Instytucie Smithsona w

Waszyngtonie, zamkniętą w hermetycznej szklanej gablocie, obok kamieni przywiezionych

przez pierwszych astronautów z Księżyca.

- Naszego Księżyca, tato, czy jednego z Marsa? - wtrącił Ricky.

- Naszego - odparł Mark z uśmiechem. - Na Marsie wylądowała tylko jedna rakieta z załogą,

francuska ekspedycja około roku 2030. W każdym razie zwykła stara drzazga ze skrzynki po

pomarańczach znalazła się w Instytucie Smithsona dlatego, że była pierwszym obiektem,

który został naprawdę teleportowany. Dokonał jauntingu poprzez przestrzeń.

- Co było potem? - spytała Patty.

- Cóż, podobno Carune podbiegł...

* * *

Carune podbiegł do portalu numer jeden i stał tam przez chwilę, zdyszany, z walącym

sercem. Musisz się uspokoić, pomyślał. Zastanów się. Jeśli będziesz działał bez planu, nie

wykorzystasz czasu.

Z rozmysłem lekceważąc instynkt wrzeszczący, że musi coś zrobić, wydłubał z kieszeni

cążki i czubkiem pilnika wyciągnął drzazgi z palca. Wrzucił je niedbale do białego

King Stephen - Jaunting.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: