Summers Ashley - Na skrzydłach miłości.pdf - DESIRE - chomciomania

Ashley Summers

Na skrzydłach miłości

Rozdział 1

Kąty Lawrence zaparkowała samochód w cieniu starej jabłoni i powoli

wysiadła. Nie zwracając uwagi na żwir pod bosymi stopami, przyglądała się

miejscu, które miało stać się jej domem na najbliższych pięć tygodni. Wiktoriański

budynek lśnił w słońcu bielą ścian. Otoczony koronką żywopłotu drzemał

zanurzony w letniej mgiełce jak słodka pamiątka z przeszłości. Cóż za uroczy

widok, pomyślała zachwycona dziewczyna.

Nie spuszczając wzroku z zabudowań, po omacku znalazła sandałki i wsunęła

w nie stopy. Kamienną, porośniętą mchem ścieżką ruszyła ku frontowemu wejściu.

Na litość boską, Kary, to tylko stary dom, napomniała się w duchu. Nie należała

do kobiet łatwo dających się czemukolwiek oczarować.

Przyspieszyła kroku i weszła po schodach na werandę. Nad staromodną kołatką

u drzwi wisiała kartka z informacją: „Proszę wejść, jestem w pobliżu". Z wahaniem

zajrzała do zacienionego wnętrza.

– Halo? Jest tu kto? – zawołała.

Nie było odpowiedzi. Odczekała chwilę, a potem weszła dalej. W salonie

odniosła wrażenie, że gdzieś go już widziała. Przygryzła wargę, rozglądając się po

przestronnym pokoju. Nigdy wcześniej nie była w tym domu, a jednak każdy

sprzęt wydawał się znajomy. Zagadkowe uczucie, pomyślała. W oknach, zgodnie z

oczekiwaniem, wisiały koronkowe firanki. Drewniana podłoga błyszczała jak

lustro, a stylowe meble miały kolor miodu. Pokój zdobiły świeże kwiaty. Na

stoliku do kawy stał koszyk z zielonymi jabłkami. Obok ktoś ułożył wypolerowane

morską wodą, biało-czarne kamyki, których gładkość zachęcała do dotknięcia.

Dziewczyna siłą woli powstrzymała ten odruch i jeszcze raz obrzuciła salon

wzrokiem osoby przywykłej do pisywania reportaży z podróży. Skoro to nie hotel,

a tylko pensjonat oferujący gościom nocleg ze śniadaniem, z pewnością zasługuje

na trzy gwiazdki, uznała. Ktokolwiek tu mieszkał, miał dobry gust, umiał dbać o

szczegóły, które sprawiały, że wnętrze miało niecodzienny wygląd.

Do kogo należy ta posiadłość, zastanowiła się w duchu. Jej przyjazd został

zapowiedziany, więc gdzie podziali się gospodarze?

Cisza. Łagodne ciepło wyspiarskiego lata przedostawało się do pokoju przez

otwarte okna. Pachniało morzem i świeżo ściętą trawą. Kąty odgarnęła z policzków

kosmyki jasnych włosów, spojrzała na dzbanek z mrożoną lemoniadą stojący na

wiklinowym stoliku. Doszła do wniosku, że to dla gości, więc nalała sobie szklankę

i z rozkoszą ugasiła pragnienie.

Nagłe poczucie straty czegoś kochanego uświadomiło jej, czemu ten ciepły,

elegancko urządzony dom poruszył czułe struny pamięci. Przypominał dom babci

w Spokane.

– Boże, od wieków o niej nie myślałam – szepnęła i zadrżała, bo wspomnienie

odległej przeszłości otworzyło w myślach jakąś małą szczelinę. Sprawiło, że

przestała się czuć bezpiecznie.

Świadomość utraty czyniła ją bezbronną. Nie mogę poddawać się temu

nastrojowi, postanowiła i spojrzała na fotografie, które zdobiły kominek.

Przyglądając się im, odzyskała spokój. Dzieci, wnuki, dziadkowie. Dwie młode

pary w różnych pozach. Przystojny nastolatek ze wspaniałą rybą złowioną na

wędkę. Rodzina – domyśliła się Kąty i poczuła w sercu znajomą tęsknotę.

Wróciła wzrokiem do młodego wędkarza. Nad kominkiem wisiał duży portret

tego samego mężczyzny. Musiał dobiegać trzydziestki, gdy go malowano. Miał

smagłą skórę i wijące się, kruczoczarne włosy. Kąty wpatrzyła się w twarz

nieznajomego i poczuła, jak przenikają dreszcz. Człowiek z obrazu, o mocno

zarysowanym podbródku i prostej linii nosa, miał we wzroku coś, co przyciągało

uwagę. Jego błękitne oczy zdawały się patrzeć wprost na Kąty.

Zafascynowana czystością tego spojrzenia, Kąty studiowała z uwagą twarz

mężczyzny. Pomyślała, że jej wyraz sprawia przyjemne wrażenie.

Chwilę zauroczenia przerwał jakiś dźwięk. Ktoś gwizdał. Kąty spojrzała w

okno. Przez rozciągającą się za domem łąkę szedł człowiek z portretu.

Pogwizdywał, niosąc w rękach koszyki pełne malin. Miał na sobie bawełnianą

koszulkę i dżinsy. Kąty wstrzymała oddech. Nawet z daleka mężczyzna wydawał

się bardzo przystojny.

Wyprostowała się i zrobiła krok do przodu, potem zatrzymała się

niezdecydowana. Powinna czekać, aż zostanie dostrzeżona, czy wyjść na

spotkanie? Gdy się namyślała, nieznajomy przeszedł przez trawnik i zbliżył się do

szklanych drzwi.

Kąty zaczęła czynić sobie w duchu wyrzuty, że mając dwadzieścia dziewięć lat,

ciągle nie potrafi oprzeć się urokowi zupełnie obcego, przystojnego mężczyzny.

Ten wydawał się jednak naprawdę wyjątkowy.

Gdy wszedł, szeroko otworzył oczy na jej widok, a potem się uśmiechnął.

– Witam. Cóż za miła niespodzianka – powiedział, stawiając koszyki z

owocami. – Jestem Thomas Logan. A pani...

Kąty wyciągnęła rękę na powitanie. Uświadomiła sobie, że wciąż trzyma

szklankę, więc najpierw ją odstawiła, a potem wsunęła dłoń między stwardniałe od

pracy palce mężczyzny.

– Kąty Lawrence – przedstawiła się i umilkła na moment.

– Właśnie przypłynęłam promem.

Oczywiście, że promem, idiotko, upomniała się w myślach. Jak inaczej można

się dostać na tę wyspę? Samolotem. Przecież właśnie dlatego, by uniknąć lotu,

przejechałaś autem kawał drogi z Kalifornii.

– Panie Logan, dzwoniłam w sprawie rezerwacji pokoju na pięć tygodni.

Telefon odebrała kobieta.

– Pewnie Maddie.

Kim jest Maddie? Kąty cofnęła rękę, świadoma drżenia swoich palców.

– Maddie to właścicielka? – zapytała.

– Zajmuje się domem i rezerwacjami. Właścicielem jestem ja.

– Pan prowadzi B & B?

– Tak. A nie powinienem? – spytał z figlarnym uśmiechem.

Kąty zarumieniła się, zmieszana.

– Skądże. Ja tylko... Panie Logan, jest dla mnie ten pokój czy nie?

– Oczywiście, panno Lawrence. Panno, prawda? – upewnił się, zniżając głos.

Skinęła głową.

Mężczyzna uśmiechnął się, a Kąty poczuła, że drżą jej kolana.

– Witamy na farmie „Dudniący Potok" – powiedział.

– To prawdziwa farma?

– Już nie. Ale nazwa zawsze mi się podobała, więc ją zatrzymałem – wyjaśnił

gospodarz.

Wydobył z kieszeni chusteczkę i osuszył wilgotne czoło.

– Gorąco dzisiaj – powiedział. – Skąd pani przyjechała?

– Z Południowej Kalifornii. Z San Diego.

– Samochodem?

– Tak. Lubię prowadzić.

Słysząc w swoim głosie drżenie, Kąty wysunęła do przodu podbródek, by

dodać sobie animuszu.

– Myślę, że przekona się pani, iż to świetne miejsce na wypoczynek – zauważył

spokojnie Thomas i odwrócił się w stronę wyjścia. – Więc przyjechała pani na pięć

tygodni? Bagaże są jeszcze w aucie? – zapytał.

– Tak. – Kąty podążyła za nim ku drzwiom. – Chyba nie sprawiam kłopotu?

– Oczywiście, że nie.

Obejrzał się, a dziewczyna zauważyła, że znowu się uśmiechnął. Musiał to

czynić często, bo wokół oczu i ust zarysowały mu się na twarzy charakterystyczne

zmarszczki. Ma ze trzydzieści pięć lat i wprawę w czarowaniu kobiet, pomyślała.

Czemu niczego o nim nie wiedziała? Patsy Palmer, przyjaciółka, która mieszkała

na wyspie, zarekomendowała jej „Dudniący Potok", lecz ani słowem nie

wspomniała o przystojnym właścicielu. Tyle pogawędek przez telefon i ani razu

nie padło w nich nazwisko Logana.

– Figlarka z tej Patsy – mruknęła Kąty.

Thomas dotarł już do samochodu, więc przyspieszyła kroku, by otworzyć

bagażnik. Mężczyzna bez trudu wydobył dwie duże, skórzane walizy, zostawiając

dla niej tylko poduszkę i aparat fotograficzny.

Gdy schyliła się, by to wyciągnąć, usłyszała dźwięk, od którego wszystko w

niej zesztywniało. Nisko nad głową przeleciał mały samolot. Od huku silnika

pękały bębenki w uszach. Kąty znieruchomiała, śledząc w myślach cały lot. Drżała,

próbując się opanować. Dźwięk silnika przeszedł w ryk, który wypełnił jej

świadomość. Nagle rzeczywistość gdzieś zniknęła, a Kąty zaplątała się w

pajęczynę pamięci.

Przez chwilę nie miała siły, by się od niej uwolnić. Wspomnienie było tak

wyraziste, że nie mogła ruszyć się z miejsca. Uczucie żalu, przerażenia, bezsilności

miało smak goryczy. Czuła ją na języku...

– Panno Lawrence? Nic pani nie jest?

Męski głos działał jak balsam. Miał w sobie niezwykłą czułość. Przywracał

oddech. Kąty odwróciła się szybko, by zobaczyć Thomasa Logana czekającego na

skraju ścieżki. Zauważył jej reakcję na samolot? Idiotka ze mnie, pomyślała,

oczywiście, że tak. Zarumieniła się, czując na sobie uważny wzrok mężczyzny.

Zmusiła się do śmiechu.

– Oczywiście, że nie. Wszystko w porządku. To po prostu... – Nabrała tchu,

jeszcze raz się roześmiała i pokręciła głową nad własną głupotą. – Zwykle nie boję

się samolotów, lecz ten był strasznie głośny i leciał tak nisko!

– To kolega robi mi takie kawały. Myślę, że zabrał dokądś turystów.

Przepraszam, że panią wystraszył.

– Nic się nie stało. Zaraz pana dogonię, tylko wezmę poduszkę i aparat.

Całkiem nieźle z tego wybrnęłam, powiedziała sobie w duchu. Dźwięk

samolotu niknął w oddali, wspomnienia również, tyle że nie bez śladu..

W dawno wypraktykowany sposób Kąty wzięła głęboki oddech, by uspokoić

wewnętrzne drżenie. Wydobyła resztę bagażu, zamknęła samochód i z uśmiechem

Summers Ashley - Na skrzydłach miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: