Clarke-Arthur-C.---Imperialna-Ziemia.pdf

Artur C. Clarke

IMPERIALNA

ZIEMIA

Imperial Earth

Przekład:

Marcin Barski

Każdy bowiem na tym świecie

ma jakąś skłonność lub interes.

Hamlet , akt I

Część I

Tytan

Rozdział pierwszy

Krzyk w ciemnościach

Duncan Makenzie miał dziesięć lat gdy odkrył magiczny numer. To był czysty

przypadek: chciał zadzwonić do babci Ellen, ale przez nieuwagę wcisnął złe klawisze. Od

razu wiedział, że się pomylił, bo wideotelefon babci Ellen miał dwusekundowe opóźnienie

przy każdym połączeniu, nawet w trybie Auto/Record, tymczasem to połączenie zostało

nawiązane natychmiast. Bez sygnału oczekiwania i bez obrazu. Ekran był zupełnie pusty, bez

choćby najsłabszego śnieżenia. Duncan uznał, że przełączyło go tylko na kanał audio lub że

połączył się ze stacją, której kamera została wyłączona. W każdym razie z pewnością nie był

to numer babci Ellen, postanowił więc rozłączyć się.

Ale nim sięgnął do wyłącznika, usłyszał dziwny dźwięk. Najpierw pomyślał, że po

drugiej stronie ktoś cicho oddycha do mikrofonu, ale szybko zdał sobie sprawę, że było to coś

innego. W tym szumie było coś przypadkowego i nieludzkiego; brakowało w nim

regularnego rytmu i zdarzały się długie interwały zupełnej ciszy.

Im dłużej słuchał, tym bardziej się bał. Było to coś, z czym nigdy wcześniej się nie

spotkał, a jednak rozpoznał to niemal od razu. W ciągu dziesięciu lat życia wiele wrażeń z

bardzo wielu światów odbiło ślad w jego pamięci ale nikt, kto choć raz słyszał ten dźwięk, nie

mógłby go zapomnieć. Słuchał wiatru wzdychającego i szepcącego w martwym krajobrazie

setki metrów nad jego głową.

Duncan całkiem zapomniał o babci i maksymalnie podkręcił głośność. Położył się na

łóżku, zamknął oczy i wyobraził sobie ów nieznany wrogi świat, od którego odgrodzony był

urządzeniami i zabezpieczeniami powstałymi w ciągu trzystu lat podboju kosmosu. Pewnego

dnia, gdy pomyślnie przejdzie testy wytrzymałościowe, pojedzie tam na górę, by na własne

oczy zobaczyć jeziora i kaniony, i niskie pomarańczowe chmury, podświetlone słabymi,

zimnymi promieniami dalekiego słońca. Czekał na ten dzień spokojnie i bez ekscytacji - jego

rodzina znana była z kamiennego spokoju - ale nagle zdał sobie sprawę z tego, czego mu

brakowało. Podobnie czułoby się dziecko na suchej, ziemskiej pustyni daleko od oceanu,

przyciskając muszlę do ucha i słuchając tęsknie dźwięku nieosiągalnego morza.

Dźwięk z wideotelefonu nie był więc już zagadką, ale jak do niego docierał? Mógł

pochodzić z dowolnego miejsca na milionach kilometrów kwadratowych ponad jego głową.

Gdzieś tam - być może w jakiejś opuszczonej konstrukcji badawczej lub stacji doświadczalnej

- włączony mikrofon został porzucony na pastwę mroźnych, trujących wiatrów. Było mało

prawdopodobne, że nikt go nie odnajdzie, prędzej czy później zostanie odłączony. Lepiej

nagrać ten dźwięk, póki jeszcze się da, nawet gdyby znał numer, który przypadkiem wykręcił,

to nie sądził, że udałoby mu się jeszcze raz nawiązać takie połączenie.

Ilość materiałów audiowizualnych, które przechowywał w folderze RÓŻNE, była

ogromna, nawet jak na ciekawskiego dziesięciolatka. Nie brakowało mu umiejętności

segregowania informacji - z tego też znana była rodzina Makenziech - ale interesowało go

więcej spraw, niż umiałby poukładać w folderach. Teraz zaczął odkrywać, a nie była to łatwa

nauka, że informacja nieodpowiednio sklasyfikowana może być nieodwracalnie stracona.

Zastanawiał się przez chwilę, podczas gdy wiatr wył i zawodził, i wnosił mroźny

powiew do jego małej kabiny. Wreszcie wpisał: ALPHA INDEX *ODGŁOSY WIATRU*

PERM STORE#.

Gdy tylko wcisnął przycisk #, głos ze świata na górze zaczął się nagrywać. Jeśli

wszystko pójdzie dobrze, będzie mógł go przywołać kiedykolwiek później, wpisując tylko

ODGŁOSY WIATRU. Gdyby nawet popełnił jakiś błąd i wyszukiwarka nie byłaby w stanie

go odnaleźć, to i tak nagranie będzie gdzieś w stałej, nieusuwalnej pamięci urządzenia. Być

może znajdzie je kiedyś przypadkiem, tak jak już często mu się to zdarzało z plikami w

folderze RÓŻNE.

Postanowił nie wyłączać nagrywania jeszcze przez kilka minut i dopiero później

zadzwonić do babci. Wiatr jednak najwyraźniej osłabł, gdy tylko Duncan włączył

nagrywanie, bo z głośnika dobiegała jedynie długa frustrująca cisza. A później z tej ciszy

wyłoniło się coś nowego.

To coś było słabe i dalekie, ale sprawiało wrażenie przytłaczającej mocy. Najpierw

był wysoki krzyk, z sekundy na sekundę coraz bardziej intensywny, mimo to wciąż bardzo

odległy. Krzyk płynnie przeszedł w demoniczny, grzmiący wrzask - po czym ucichł tak nagle,

jak się pojawił. W sumie nie trwał dłużej niż pół minuty. Po nim znów nastąpiło jedynie

wycie wiatru, jeszcze zimniejsze niż poprzednio.

Przez długą smakowitą chwilę Duncan rozkoszował się rzadkim uczuciem strachu

niezwiązanego z żadnym realnym zagrożeniem, po czym zareagował tak, jak zwykle

reagował na coś nowego lub ekscytującego: wybrał numer Karla Helmera i powiedział:

- Posłuchaj tego.

Trzy kilometry dalej, na północnym krańcu Oasis City, Karl uważnie wysłuchał

wrzasku do końca. Jak zwykle jego twarz nic nie wyrażała, powiedział tylko:

- Posłuchajmy jeszcze raz.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: