Kellerman Jonathan - Bagno.pdf - Jonathan Kellerman - allusial

JONATHAN KELLERMAN

BAGNO

(Bones)

Przełożył Bieliński Przemysław

Dla Lili

Specjalne podziękowania dla

Larry ‘ego Malmberga i Billa Hodgmana

Że wszyscy to robią, to nie jest żadne usprawiedliwienie!

Nieprawda.

Wszyscy to robili, więc to normalne, tak? A Chance zbadał sprawę i

wiedział, że nie zrobił nic złego.

Wpisał w Google „ściąganie w liceum”, bo wypracowanie na ten temat

było częścią kary.

Dowiedział się, że czterech na pięciu uczniów – kurde, osiemdziesiąt

procent! – ściąga.

Większość rządzi. Tworzy... zaraz, zaraz... normy społeczne. Według

nauki o społeczeństwie.

„Normy społeczne to spoiwo łączące społeczeństwa”.

Proszę bardzo, przysłużył się społeczeństwu!

Kiedy jednak próbował na ten temat żartować przy rodzicach, nie

śmiali się.

Tak samo jak wtedy, kiedy im powiedział, że tu chodzi o jego prawa

obywatelskie, że szkoła nie może go zmusić do prac społecznych poza

swoim terenem. To wbrew konstytucji. Pora dzwonić do ACLU.

Tata zmrużył oczy. Chance odwrócił się do mamy, ale ona unikała jego

wzroku.

– ACLU? – Głośne mokre odchrząknięcie taty, jak po zbyt wielu

cygarach. – Bo wpłacamy im duże kwoty? – Zaczął dyszeć. – Każdego

zasranego roku. To chcesz powiedzieć?

Chance milczał.

– Cudownie, po prostu przecudownie. O to ci chodzi? No to ja ci coś

powiem: ściągałeś. Kropka. ACLU ma coś takiego w dupie.

– Nie wyrażaj się, Steve... – wtrąciła mama.

– Nie zaczynaj, Susan. Mamy tu cholernie poważny problem i chyba do

mnie jednego to, cholera, dociera.

Mama po swojemu zacisnęła usta, poskubała paznokcie. Odwróciła się

plecami do nich obu i zaczęła przestawiać naczynia na kuchennym blacie.

– To jego problem, Susan, nie nasz, i jeśli nie naprawi błędu, może się,

do jasnej cholery, pożegnać z Occidental czy jakimkolwiek w miarę

porządnym college’em.

– Naprawię wszystko, tato. – Chance zrobił minę Pana Szczerego, jak

to nazywała Sarabeth.

Śmiała się, rozpinając stanik. „Wszyscy kupują Pana Szczerego oprócz

mnie, Chancy. Ja wiem, że to Pan Ścierna”. Tata wytrzeszczył na niego

oczy.

– Hej – powiedział Chance. – Przynajmniej pochwal mnie za

koordynację ręka–oko.

Tata wyrzucił z siebie potok bluzgów i wybiegł z kuchni.

– Przejdzie mu – mruknęła mama, ale też wyszła.

Chance zaczekał, żeby mieć pewność, że żadne z nich nie wróci, a

potem się uśmiechnął.

Był zadowolony z siebie, bo koordynację ręka–oko rzeczywiście miał

niezłą.

Ustawił swoją komórkę na wibracje i ułożył w bocznej kieszeni

luźnych bojówek na śmieciach, które też tam wepchnął, żeby zrobić z nich

idealną podstawkę.

Sarabeth trzy rzędy przed nim esemesowała mu odpowiedzi. Chance

był wyluzowany, wiedział, że nikt go nie przyłapie, bo Shapiro,

krótkowzroczny palant, siedział za biurkiem i nic nie widział.

Kto mógł przewidzieć, że Barclay przyjdzie powiedzieć coś Shapi–

rowi, spojrzy w głąb sali i zauważy, jak Chance zerka do kieszeni?

Cała klasa robiła dokładnie to samo, każdemu wibrowała kieszeń.

Wszyscy mieli niezły ubaw, kiedy tylko test się zaczął, bo Shapiro był

beznadziejnym pierdołą, dupek nie zauważyłby nawet Paris Hilton, gdyby

weszła i rozłożyła przed nim nogi.

„Że wszyscy to robią, to nie jest żadne usprawiedliwienie!”

Rumley patrzył na niego wzdłuż swojego wielkiego nosa i ględził

ponuro jak na pogrzebie. Chance już miał ochotę mu odpowiedzieć: „No

to powinno być, gościu”.

Siedział w gabinecie Rumleya, wciśnięty między rodziców, z głową

pokornie spuszczoną. Starał się wyglądać na skruszonego, choć myślał o

dupci Sarabeth w stringach, gdy Rumley bredził bez końca o honorze,

etyce i historii szkoły Windward, i o tym, że grono pedagogiczne mogłoby

powiadomić o wszystkim komisję rekrutacyjną Occidental i pozbawić

nieuczciwego ucznia szansy na college.

Mama zalała się łzami.

Tata siedział bez słowa wściekły na cały świat. Nie podał jej nawet

chusteczki z pudełka na biurku, tak że dyrektor musiał to zrobić sam;

wstał, wręczył mamie chustkę i spojrzał na tatę wkurzony, że musiał się

ruszyć.

Znów usiadł i jeszcze trochę pokłapał dziobem.

Chance udawał, że słucha, mama pociągała nosem, tata wyglądał, jakby

Kellerman Jonathan - Bagno.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: