31) Co to jest status w grupie rówieśniczej i jak można go mierzyć? (książka strona 140-141).
Dzieci można poddawać ocenie indywidualnej w takich kategoriach, jak inteligencja, poziom lęku lub zdolności artystyczne. Można je również oceniać jako członków grupy, tj. w zależności od tego, jaką zajmują pozycję wśród rówieśników. Pierwotny status w grupie rówieśniczej rzutuje na dalsze zdolności przystosowawcze. Dokonywana przez rówieśników ocena dzieci może powiedzieć wiele o ich przyszłych prawdopodobnych osiągnięciach rozwojowych. U dzieci popularnych w porównaniu z innymi grupami obserwuje się w późniejszych latach większą towarzyskość oraz wyższy poziom zdolności poznawczych.
Najpowszechniej stosowane są techniki socjometryczne – mogą przybierać rozmaite formy, lecz wszystkie przeznaczone są do wyznaczania ilościowego wskaźnika jednostki w grupie (np. popularności). Udało się określić pięć typów statusu socjometrycznego:
a) dziecko popularne
b) dziecko odrzucane
c) dziecko lekceważone
d) dziecko kontrowersyjne
e) dziecko przeciętne.
Klasyfikacja statusu dziecka w grupie rówieśniczej – opierająca się na następujących kategoriach: dziecko popularne, lekceważone i odrzucone- również pozwala przewidzieć późniejsze zdolności przystosowawcze. Dzieci odrzucone stanowią grupę szczególnego ryzyka pojawiania się problemów psychicznych w ich dalszym życiu. ( te ostatnie zdanie spisałam z podsumowania str. 144).
32) Wyjaśnij różnice pomiędzy eksternalizacyjnymi i internalizacyjnymi zaburzeniami u dzieci. (książka strona 142).
Zaburzenia eksternalizacyjne – obejmuje takie cechy, jak wrogość w stosunkach międzyludzkich, zachowania destrukcyjne, brak panowania nad impulsami i działania przestępcze. Tak scharakteryzowane dzieci podejmują szereg brutalnych i antyspołecznych zachowań, tyranizują innych i wagarują. Są to dzieci odrzucone/agresywne.
Zaburzenia internalizacyjne – obejmuje takie cechy jak: niepokój, samotność, depresja i lękliwość. Dzieci posiadające je łatwo stają się ofiarami i wyrastają na osoby wyizolowane społecznie, utrzymujące niewiele kontaktów z innymi i posiadające ograniczone możliwości nawiązywania relacji. Są to dzieci odrzucone/wycofane.
Można by wysnuć wniosek, że rodzaj relacji, jakie dzieci nawiążą z rówieśnikami, może nam wiele powiedzieć na temat mechanizmów radzenia sobie, które wykorzystają one w kontaktach z szeroko pojętym światem społecznym.
33) Co to są emocje i jakie są ich funkcje? ( książka strona 148 i 158).
EMOCJE to subiektywne reakcje na ważne wydarzenia, charakteryzowane poprzez zmiany fizjologiczne oraz zmiany na poziomie doświadczenia i widocznego dla innych zachowania.
Rozmowy na temat emocji pełnią rozmaite funkcje: (nie jestem pewna czy to o to chodzi)
- umożliwiają dzieciom stawienie czoła własnym emocjom
- pomagają wyjaśnić zachowania innych ludzi
- służą dzieciom pomocą w zrozumieniu coraz większej liczby uczuć
- umożliwiają zgłębienie charakteru i okoliczności kontaktów międzyludzkich
- umożliwiają dzieciom dzielenie się swoimi doświadczeniami emocjonalnymi z innymi i uwzględnienie ich w kontaktach z nimi.
34) Omów funkcje reguł ekspresji emocji. ( książka strona 166 )
- minimalizacja: są to te przypadki, kiedy intensywność okazywania emocji jest zredukowana z prawdziwymi odczuciami.
- maksymalizacja: odnosi się głównie do sposobu okazywania pozytywnych emocji.
- maskowanie: występuje kiedy za właściwe uważa się zachowanie neutralne (twarz pokerowa).
- substytucja: mówimy o niej wtedy, kiedy od jednostki oczekuje się, by zastąpiła jedne emocje innymi, zazwyczaj przeciwnymi.
35) Przedstaw proces rozwoju emocji w wyniku dojrzewania i socjalizacji. ( książka strona 154).
W wyniku dojrzewania i socjalizacji emocje ulegają zmianie. Pojawiają się nowe emocje: w 2 i 3 roku życia dziecko zaczyna dawać np. oznaki poczucia winy, dumy, wstydu i zażenowania. Dochodzi do łączenia emocji, np. jednocześnie pojawia się lęk i złość. Począwszy od 2 roku życia odczucia emocjonalne mogą zostać wywołane nie tylko przez konkretną sytuację, ale także przez jej symboliczną reprezentację. Emocje ujawniają się w coraz subtelniejszy sposób, gdyż dziecko uczy się panować ad swym zachowaniem i reagować w sposób społecznie akceptowany. Rozwój emocjonalny idzie w parze z rozwojem społecznym. Emocje związane z samoświadomością: duma, wstyd, wina, zażenowanie, których nie zauważa się u dzieci przed końcem 2 roku życia. By móc je odczuć dzieci muszą najpierw posiadać poczucie JA, które rodzi się koło 18 miesiąca życia (lęk, gniew nie wymagają tego więc pojawiają się stosunkowo wcześnie). Gdy dziecko jest dumne lub zawstydzone „poczucie JA ocenia poczucie JA” -> oznacza to, że dziecko musi posiadać pewien zakres obiektywnej samoświadomości by móc ocenić własną postawę czego nie można doszukać się u niemowlęcia. Do momentu osiągnięcia zdolności obiektywnego spojrzenia na siebie dziecko nie jest w stanie ocenić własnego zachowania i porównać go ze standardami wyznaczonymi przez innych lub siebie samego. Dopiero gdy to osiągnie może dojść do wniosku „zrobiłem coś wielkiego (lub okropnego)” i odczuwać satysfakcję lub niezadowolenie z własnego zachowania.
migotka1313