Leman Kelvin - Jak wychować dziecko i nie oszaleć.pdf - e-booki - annaboro

Kelvin Leman

Jak wychować dziecko i nie oszaleć

Rozdział 1

Tam jest dżungla!

Chwyć lianę!

W dzisiejszych czasach wychowywanie dziecka jest przeraźliwie trudne.

Ze zgrozą oglądałem doniesienia o strzelaninie w Littleton, w stanie Colorado, której

ofiarą padło wielu nastolatków na terenie własnej szkoły. Parę miesięcy później uzbrojony

mężczyzna wtargnął na teren przedszkola w Południowej Kalifornii. Te wydarzenia dotarły na

czołówki gazet, lecz w wielu miejskich ośrodkach podobne wypadki zdarzają się zbyt często,

żeby trafić na łamy prasy. Dzieci są narażone na niebezpieczeństwo dosłownie wszędzie. A kto

wie, jakie tragedie niesie nowe tysiąclecie?

Strzelanina nie jest jedynym moim zmartwieniem. Dzieci stają się zakładnikami

ordynarnych programów telewizyjnych, gier video z elementami przemocy i szkół, które niczego

pożytecznego nie uczą. Czy mogą przejść przez to wszystko z czystym sercem, silne duchem,

pewne siebie i przepełnione troską o drugiego człowieka? Czy można wychować dobre dzieci w

tych szalonych czasach?

Oczywiście, że można. Ale jest to przeraźliwie trudne.

Wielu znanych mi rodziców sądzi, że to właśnie oni są niebezpieczni, że zrobią coś

strasznego, co na zawsze spowoduje wypaczenia u ich dzieci. Obawiają się, że będą zbyt

wymagający lub zbyt pobłażliwi, zbyt opiekuńczy lub zbyt oziębli. Rodzicielstwo paraliżuje ich,

nie są w stanie pomóc swoim dorastającym dzieciom, gdyż są zbyt przerażeni, żeby cokolwiek

zrobić.

Pamiętam strach, kiedy wziąłem na ręce moje pierwsze dziecko, dziewczynkę. Była

pełnym radości zawiniątkiem, ale trzymałem ją ostrożnie, jakby była delikatną chińską porcelana,

obawiając się, że wyrządzę jej krzywdę. Faktem jest, że w ciągu tych 27 lat, które minęły od

tamtej chwili, popełniałem błędy, podobnie zresztą jak moja żona. Jestem pewien, że niekiedy

zdarzało nam się skrzywdzić małą Holly, ale mimo wszystko pomogliśmy jej dorosnąć. Obecnie

jest piękną młodą kobietą, mężatką, opiekunem nauczycieli języka angielskiego w szkole

średniej. Hura! Udało się nam!

Oczywiście nie możemy sobie pozwolić na wytchnienie - oprócz niej jest jeszcze czwórka

małych Lemanów. Kiedy piszę tę książkę, najmłodsze ma siedem lat, więc tkwimy w tym

wychowawczym interesie po uszy. I w dalszym ciągu nas to przeraża, szczególnie, kiedy

widzimy, co się dzieje wokół nas.

Mam jednak dla was dobrą wiadomość: Będziecie popełniać błędy w wychowaniu, tak

samo jak Sande i Kevin Lemanowie - macie to jak w banku! Może nie popełnicie tych samych

błędów, ale i tak będzie ich sporo. Stale pamiętam dzień, kiedy moja jedenastoletnia córka

popatrzyła na mnie ze złością i powiedziała:

- Wiesz, co powinieneś zrobić? Przeczytać swoją własną książkę!

Błędy są częścią wyprawy, której na imię «rodzicielstwo». Ale dobrą wiadomością jest to,

że można się na nich uczyć. Możesz stać się dobrym rodzicem, wychowując dzieci w atmosferze

odpowiedzialności i budując między wami pełną radości więź.

Hilary Rodham Clinton zaczerpnęła tytuł swojej książki ze starego porzekadła: „Do

wychowania dziecka potrzeba całej wioski”. Wydaje mi się, że ma to pewien sens - wszyscy

możemy skorzystać z pomocy innych w opiece nad naszymi dziećmi. Ale problem polega na

tym, że nie mieszkamy w wiosce, lecz w dżungli. Przedzieramy się przez nią, chwytając się

kolejnych lian, trzymając się ich kurczowo za wszelką cenę. Żeby wychowywać dzieci nie

potrzebujemy wyręki społeczeństwa, nie potrzebujemy szkół, nie potrzebujemy, by rządzący

mówili nam, jak mamy to robić, nie potrzebujemy nawet kościołów, by zastępowały nas w

wychowywaniu dzieci... Potrzebujemy do tego rodziców. Wszystkich pozostałych -

społeczeństwa, szkoły, rządzących i kościoła - potrzebujemy po to, żeby wspierali rodziców w

ich wysiłkach.

Takie jest moje wezwanie, które do was kieruję. Wyjdź na ring i stań się rodzicem.

Zdobądź się na postanowienie, że twoja rodzina będzie dla ciebie najważniejsza, i poświęć się jej.

Podejmij wysiłek troszczenia się o własne dzieci. To nie będzie łatwe. To nie będzie zabawa. Ale

będzie warto.

Pamiętaj, że nigdy nie zostaniesz doskonałym rodzicem. Nawet nie musisz być świetnym

rodzicem. Ale namawiam cię, abyś poświęcił czas i zadał sobie trud, żeby stać się dobrym

rodzicem. Możesz to osiągnąć, a ta książka ci w tym pomoże.

Czas przedstawić koncepcję

Nadeszła pora, żeby wyjaśnić termin, który nazywam: dyscyplina praktyczna. Jest to

spójny, stanowczy i oparty na szacunku sposób, w jaki rodzice mają kochać i uczyć swoje dzieci

dyscypliny (zwróć uwagę, że użyłem określenia «uczyć dzieci dyscypliny», a nie «karać», oraz

określenia «kochać», a nie «zamęczać z miłości»). Dyscyplina praktyczna oscyluje pomiędzy

stylem autorytarnym a pobłażaniem, pozwalając dzieciom na dokonywanie wyborów, lecz

jednocześnie ucząc ich odpowiedzialności za swoje decyzje.

Jestem - podobnie jak inni - rad, że nie żyjemy w średniowieczu, kiedy dzieci miały być

widziane, ale nie słyszane (już nie mówiąc o jakimkolwiek absorbowaniu swoją osobą uwagi

dorosłych). Odczuwam także ulgę, że nie pławimy się w nadmiernej pobłażliwości lansowanej w

latach 50. i 60. XX wieku, kiedy to wielu rodziców błędnie sądziło, że dyscyplinowanie dzieci

prowadzi do uszkodzenia ich młodej psychiki.

Widzę, że w dzisiejszych czasach wiele rodzin miota się między tymi skrajnościami. Jako

terapeuta rodzinny prowadzę cotygodniowe spotkania z rodzicami i ich dziećmi. Odbywam także

wiele podróży i wygłaszam odczyty na temat wychowywania dzieci, dyscypliny i poradnictwa,

których adresatami są rodzice i nauczyciele. Widzę i słyszę, że w zbyt wielu współczesnych

domach skądinąd wykształceni rodzice w dalszym ciągu nie dostrzegają różnicy między

dyscypliną a karą bądź między pobłażliwością a wyrażaniem uczuć. Zadają pytania:

2 Jak mam właściwie kochać moje dzieci?

3 Jak mam szanować moje dzieci?

4 Jak mam sprawić, żeby były odpowiedzialne za swoje postępowanie?

5 Jak mam sprawić - bez uciekania się do fizycznej bądź słownej przemocy - żeby

robiły to, co według mnie powinny robić?

6 Co z biciem? Czy to konieczne? W jakim stopniu? Jak często?

W tej książce opisuję metodę, jaką jest dyscyplina praktyczna. Jest to próba udzielenia

rozsądnej i konkretnej odpowiedzi na większość pytań nurtujących rodziców.

Pewnego razu, kiedy po programie Club 700 wracałem do domu samolotem, zagadnął

mnie siedzący obok biznesmen. Nie przepadam za rozmowami w czasie lotu, ale on widocznie

tak spędzał czas w podróży. Przez chwilę gawędził o tym i owym, aż w końcu zapytał:

- A czym pan się zajmuje?

Zawsze waham się, czy powiedzieć, że jestem psychologiem i chrześcijańskim

kaznodzieją, bo ludzie czują się wtedy zazwyczaj wystraszeni. Odpowiedziałem więc:

- Brałem udział w programie.

Wypytywał mnie dalej, więc opowiedziałem mu o prezentowanych w programie

założeniach dotyczących kształtowania rodziny.

- To naprawdę niezłe - powiedział. - Skąd taki młody mężczyzna czerpie taką mądrość?

(Byłem od niego młodszy).

- Prawdę mówiąc, wziąłem to z pewnej książki - odparłem.

Natychmiast sięgnął do kieszeni i wyciągnął notatnik elektroniczny, by zapisać tytuł i

autora tej genialnej książki.

- To Biblia - powiedziałem powoli. - B-I-B-L-I-A.

Prawda jest taka, że dyscyplina praktyczna jest zainspirowana właśnie Pismem Świętym.

Jej podstawę stanowi krótki fragment zaczerpnięty z Nowego Testamentu, w którym święty

Paweł pisze:

Dzieci, bądźcie posłuszne w Panu waszym rodzicom, bo to jest sprawiedliwe. Czcij ojca

twego i matkę - jest to pierwsze przykazanie z obietnicą - aby ci było dobrze i abyś długo żył na

ziemi. A [wy] ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je w

karności, napominając jak [chce] Pan. (Ef 6, 1-4)* [*Za: Biblia Tysiąclecia, Pallottinum - Poznań

1997. Przekład z języka angielskiego (z oryginału książki): „Dzieci, bądźcie posłuszne waszym

rodzicom; tak należy postępować, ponieważ Bóg dał im władzę nad wami. Szanujcie waszego

ojca i waszą matkę. To jest pierwsze z Dziesięciu Bożych Przykazań, które kończy się obietnicą.

A oto obietnica: Jeżeli będziecie szanowali waszego ojca i waszą matkę, wasze życie będzie

długie i pełne łaski.

A teraz słowo do was, rodziców. Nie pomstujcie i nie łajajcie waszych dzieci, wywołując

w nich złość i urazę. W zamian za to wychowujcie je w dyscyplinie opartej na miłości, którą sam

Pan pochwala, udzielając wskazówek i zbożnych rad” (przyp. tłum.)].

Słowa, na które pragnę zwrócić szczególną uwagę, to: «bądźcie posłuszne», «to jest

sprawiedliwe» oraz «wychowujcie je w karności».

W tym momencie być może usiłujecie umieścić mnie na pewnego rodzaju skali.

Zastanawiacie się, jak bardzo stanowczy powinni być - moim zdaniem - rodzice; czy jestem

zwolennikiem kar cielesnych, czy nie. No cóż, uważam, że i klaps ma swoje miejsce, ale w

większości przypadków nie powinno to być miejsce pierwsze. Jednocześnie mocno wierzę w to,

Leman Kelvin - Jak wychować dziecko i nie oszaleć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: