Jerry Ahern - Krucjata 15 - Przywodca.pdf - JERRY AHERN - penn_y

JERRY AHERN

KRUCJATA 15: PRZYWÓDCA

Przełożyła: Klaudia Wajda

Tytuł oryginalny: The Survivalist. The Overlord

Data wydania oryginalnego: 1987

Data wydania polskiego: 1992

Dla przyjaciół George’a, Micke’a, Annette i Ricka - walczcie, przyjaciele, z

mackami zła!

ROZDZIAŁ I

Przewidując możliwość zasadzki, dowódca sowieckiego patrolu rozpoznawczego

wysłał naprzód jednego ze swoich ludzi. John, ukryty wśród skał, dostrzegł zwiadowcę, gdy

ten wychodził z wąwozu, trzymając w pogotowiu automat. Rourke wyobraził sobie, że gdyby

można było zajrzeć pod grube, zimowe rękawice żołnierza, okazałoby się, iż kostki jego rąk

są białe.

Kostki prawej ręki Johna, trzymającego drążoną rękojeść noża Craina, również były

białe. Przed pięcioma wiekami Teksańczyk, Jack Crain z Weatherford, wykonywał podobne

noże ręcznie, na specjalne zamówienia. Ten nóż, nieco inny od zwykłych noży Craina,

nazwany został „modelem X”. Przypominał krótką, zakrzywioną szablę. Ostrze noża miało

dokładnie trzydzieści centymetrów długości, grzbiet klingi u nasady był nacięty w zęby jak

piła do drewna. John zachował ten nóż dla syna, ale teraz taka broń była bardziej potrzebna

jemu samemu niż komukolwiek innemu.

Człowiek idący wąwozem na czele patrolu powinien się spodziewać ataku właśnie w

miejscu, gdzie czekał nań John. Tutaj gardziel wąwozu zwężała się, a skały stwarzały

napastnikowi znakomite warunki do ataku z zaskoczenia.

Wąwóz miał w tym miejscu tylko około dwa i pół metra szerokości. Logika

nakazywała, aby sowiecki żołnierz podjął rozsądną decyzję i przeszedł zwężenie dokładnie

jego środkiem, zachowując bezpieczną odległość od każdej ze ścian. W ścianach wąwozu

znajdowały się skalne nisze, niektóre z nich były aż tak duże, że mogły ukryć człowieka. W

jednym z tych wgłębień schował się Rourke. Plecami przylgnął do zimnej ściany.

Przygotowany na spotkanie z Rosjaninem obserwował go zza krawędzi.

Żołnierz znajdował się jakieś trzy metry od niego. Wchodząc w przewężenie wąwozu,

zwolnił i przygotował automat do strzału. Rourke mógł dojrzeć, jak wskazujący palec

żołnierza opiera się o osłonę spustu. John usłyszał też ostrzegawcze stuknięcie. Mógł to być

trzask bezpiecznika przestawionego na ogień ciągły. John czekał, zaciskając ręce na rękojeści

noża. Zaczerpnął głęboko powietrza, wstrzymał oddech i odchylił się nieco dla wzięcia

lepszego zamachu. Słyszał ciężki oddech żołnierza i grzechotanie jakiejś części jego

oporządzenia.

Pod brodą żołnierza umocowano metalową ramkę zakończoną mikrofonem. Mikrofon

był włączony, tak aby ktoś z jednostki mógł śledzić stale oddech zwiadowcy i w razie

przechwycenia innych, podejrzanych dźwięków, zdradzających spotkanie wroga, postawić

cały oddział w stan pogotowia. Z powodu tego systemu wczesnego ostrzegania John wybrał

dla żołnierza bezgłośną i szybką śmierć.

Rosjanin był tuż. Rourke wysunął lewą nogę daleko poza krawędź skalnej wnęki.

Błyskawicznym rzutem całego ciała z rozmachem z półobrotu zadał żołnierzowi cios w szyję.

Młody chłopak nie zdążył krzyknąć. W jego brązowych oczach zastygł na zawsze wyraz

zdumienia. Z pozbawionego głowy korpusu trysnęła struga krwi. Rourke odwrócił się.

John uważał zawsze za błąd jednoznaczne określanie charakteru człowieka jako dobry

lub zły. Zanim wygłosił swój sąd o człowieku, poddawał krytycznej analizie wszystko, co o

nim wiedział.

Władymir Karamazow był konsekwentny w czynieniu zła, które na pewno było złem,

ale również w innych sprawach nie można mu było odmówić konsekwencji. Przejawem takiej

konsekwencji Karamazowa, którą John bardzo cenił, była zdolność przewidywania

marszałka. Kiedy oddziały sowieckie posuwały się w kierunku wschodnim, Karamazow lub

ktoś z jego sztabu zarządzał wysłanie patroli rozpoznawczych. Patrole wysuwały się na czoło

poruszającej się armii, szły ukośnie do linii marszu kolumny. Pojedynczy sowiecki helikopter

szturmowy poruszał się nad linią marszu, do przodu i z powrotem, obserwując z powietrza

teren, po którym kolumna będzie się przemieszczać.

John i Natalia Anastazja Tiemierowna obserwowali jeden z takich patroli. Zabity

przez Rourke’a żołnierz był pierwszym zwiadowcą tego patrolu.

Rourke patrzył w poprzek wąwozu, do którego wkraczał patrol. Po drugiej stronie

wąwozu ukrył się Paul Rubenstein z komandosami Nowych Niemiec. Zamaskowali się tak

dobrze, że nawet bystre oczy Johna nie mogły ich dostrzec.

Patrzył na Natalię. Ich spojrzenia spotkały się. John wpatrywał się w głęboki błękit jej

oczu, dopóki nie spłoszyło uroku chwili wspomnienie brązowych oczu zabitego Rosjanina,

jednego z tych, którzy oddali życie za ideologię, nie rozumiejąc jej. Rourke szybko porzucił tę

myśl. Sprawdził jeszcze, czy komandosi niemieccy stojący obok Natalii są przygotowani do

akcji.

Była to ryzykowna operacja, ale tylko w ten sposób można było zdobyć mapy Rosjan,

służące potem jako materiały wywiadowcze. Prócz tego dowódca patrolu i jego następca

mogli dostarczyć wielu cennych informacji.

Atak szesnastu ludzi, przypuszczony z zasadzki przeciwko dwudziestu trzem

żołnierzom - martwy żołnierz o brązowych oczach był dwudziestym czwartym - miał spore

szansę powodzenia. Ale oddział Rourke’a musiał wziąć jak największą liczbę jeńców, a to

było bardziej niebezpieczne. Martwe ciała nie dostarczają zbyt wielu danych, chyba że

anatomom i patologom. Rourke zastosował konieczne w tej sytuacji środki ostrożności. Po

zabiciu Rosjanina podłączył swój własny mikrofon - zdobyty wcześniej na innym

nieszczęsnym Rosjaninie - do radia zabitego. Udawał sowieckiego żołnierza, sapiąc do

aparatu rosyjskie przekleństwa, wyjaśnił, że pośliznął się i upadł. Teraz rolę zwiadowcy grał

przebrany za Rosjanina żołnierz Nowych Niemiec maszerujący w pewnej odległości przed

sowieckim patrolem. Był to podstęp wymyślony przez Rourke’a na wypadek, gdyby

helikopter łącznikowy Karamazowa zboczył z kursu, by poobserwować zwiadowców.

John przyłożył do ramienia kolbę snajperskiego karabinu Steyr-Mannlicher.

Odbezpieczył bezgłośnie karabin i wycelował w radiostację dźwiganą przez jednego z

sowieckich żołnierzy. Każdy pojedynczy żołnierz wyposażony był w helmofon zasilany z

baterii przytwierdzonej do pasa, ale zasięg tej indywidualnej łączności w terenie tak

górzystym nie przekraczał półtora kilometra.

Był to patrol, który za pomocą przenośnej radiostacji mógł się kontaktować z kolumną

i wzywać pomocy. Odległość od kolumny była zbyt duża, aby mogły dotrzeć tam odgłosy

strzelaniny z broni małego kalibru. Rourke przyłożył palec do spustu, który wystarczyło teraz

delikatnie nacisnąć, by spowodować wystrzał.

John zwilżył językiem wargi, zaczerpnął głęboko powietrza, wstrzymał na chwilę

oddech.

Pociągnął miękko za spust Kolba Steyra uderzyła w ramię, obraz w okularze

celownika stracił ostrość, słychać było trzask, a potem krzyk sowieckiego żołnierza

padającego na ziemię. Radiostacja rozprysła się na drobne kawałki. Rourke wstał, zostawiając

snajperski karabin jednemu z niemieckich komandosów. Wspiął się na skały, za którymi byli

ukryci, i pobiegł na dół.

- Za mną! - krzyknął.

Kanonada zza skał po drugiej stronie wąwozu na chwilę odwróciła uwagę Rosjan od

atakującego oddziału Rourke’a. John przerzucił zawieszony na pasku M-16 do przodu,

kciukiem odnalazł dźwignię bezpiecznika i przełączył ją na ogień ciągły, jednocześnie

opierając pistolet o biodro. Ludzie z sowieckiego patrolu szukali osłony.

Dwóch żołnierzy z przenośnymi granatnikami na plecach próbowało biec dalej wzdłuż

łożyska wąwozu. Rourke obrócił w ich kierunku wylot lufy M-16 i otworzył ogień. Pierwszy

z żołnierzy upadł, drugi złożył się do strzału, ale Rourke ściął go serią, która pobiegła od

przedramienia przez pierś do krtani. Ciało padając okręciło się w miejscu.

Stojąca za Johnem Natalia krzyknęła. Rourke odskoczył w bok. Seria pocisków zryła

ziemię w miejscu, gdzie stał przed chwilą. Doktor dojrzał nagle dowódcę sowieckiego zwiadu

Jerry Ahern - Krucjata 15 - Przywodca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: