Rosiek Barbara- Pamiętnik narkomanki.pdf

BARBARA ROSIEK

PAMIĘTNIK NARKOMANKI

Krajowa Agencja Wydawnicza

Warszawa 2002

Prawda jest dziwniejsza od fikcji,

a to dlatego, że fikcja musi być

prawdopodobna. Prawda - nie.

Mark Twain

21 marca 1973 roku

Pierwszy dzień wiosny. Wspaniały, słoneczny. Wszystko budzi się do życia. I we mnie coś się

obudziło. Do głowy wpadł mi szalony pomysł. Poszłam na pierwsze w życiu wagary. Ja,

wzorowa uczennica i córka.

Ostatnio wszystko zaczęło się zmieniać w moim życiu. Jeszcze nie rozumiałam tego, ale już

czułam, że coś ma nastąpić. Coś nowego i niezwykłego. Może sprawił to wiosenny nastrój, a

może ja sama bardzo chciałam, żeby w końcu coś się stało, coś wielkiego i ważnego. Nie

potrafiłam już być taka jak przedtem, a nie wiedziałam, co ma nastąpić. I chyba bardzo

chciałam, by To stało się właśnie dzisiaj, w ten wiosenny dzień, kiedy można we wszystko

uwierzyć od początku. Potrzebowałam nowej wiary, by coś złego nie stało się ze mną.

Właściwie to chodziłam po ulicach, nie bardzo wiedząc, co mam z tą wolnością zrobić.

Weszłam do małej kawiarni, gdzie było dużo młodych ludzi, niewiele starszych ode mnie.

Trochę się zdziwiłam. Oni chyba też byli na wagarach.

Do mojego stolika dosiadło się dwóch chłopców. Byli dziwnie ubrani. Mieli długie włosy,

rzemyki na szyjach i rękach. Spytali, co tu robię i tak zaczęliśmy rozmawiać. Jeden z nich,

Filip, długo przyglądał mi się i w końcu spytał, czy chcę iść z nimi w pewne miejsce.

Zgodziłam się, nie pytając o nic. Czułam, że będzie to coś bardzo interesującego. Chciałam

dowiedzieć się, co porabiają ci chłopcy, jak żyją. Chciałam poznać coś innego od tego

wszystkiego, co do tej pory znałam. Czyli domu rodzinnego i szkoły.

Poszliśmy w trójkę. Nie znałam imienia drugiego chłopaka, nie przedstawił mi się.

Weszliśmy do pewnego mieszkania. Wszystko tutaj było nieokreślone, wszystko, czemu się

przyglądałam. Trochę zaczęłam się bać, ale weszłam dalej, do pokoju, Byli tam inni, podobni

do moich nowych kolegów. Dziewczyny też były. Wszyscy podobnie ubrani, chociaż każdy

inaczej. Filip powiedział im, że jestem „nowa”. Jakaś dziewczyna wstała i zawiesiła mi na

szyi sznur przeźroczystych koralików. Zrozumiałam, że zostałam przyjęta do ich grona,

chociaż jeszcze nie wiedziałam kim są.

Na stoliku zauważyłam kilka strzykawek i jakieś pudełka. Filip wyjął z jednego ampułki i

naciągnął płynu do strzykawki. Wziął moją rękę i podwinął rękaw. Bałam się bardzo, ale

ciekawość była silniejsza. „Pierwsza komunia” - usłyszałam czyjś głos i śmiech. Poczułam

ukłucie i wlewanie się płynu do krwi. Po chwili wszystko się zmieniło. Było mi tak dobrze, ci

ludzie byli wspaniali. Nie martwiłam się szkołą, domem. Chciałam zostać tutaj z nimi na

zawsze. Nie wiem, jak długo to trwało. Zaczęłam podsypiać. Był to wspaniały półsen.

Wszystko straciło znaczenie, liczył się tylko mój stan. Było mi po prostu dobrze.

Teraz, gdy to opisuję, jestem bardzo senna. Nie wiem, jak wróciłam do domu i co

powiedziałam rodzicom. Może nie powiedziałam nic, bo trudno było mi mówić. Nie wiem

też, jaki zastrzyk zrobił mi Filip. Wiem tylko, że nie żałuję, że poszłam na wagary.

22 marca

Mama obudziła mnie do szkoły. Wstałam szybko, ale nie miałam zamiaru iść. Poszłam do

kawiarni. Nie było Filipa ani jego kolegi. Tak jak wczoraj, było tutaj dużo małolatów (mówią

tak sami o sobie). Było też dużo starszych, z wytatuowaną kropką pod lewym okiem.

Wiedziałam już, że są to gitowcy. Tych Filip radził mi unikać. Mówił, że są zbyt źli, nie warto

znać ich choćby z widzenia.

Poszłam od razu do tego mieszkania. Byli tam prawie wszyscy ci sami co wczoraj. Od razu

podeszłam do stolika. Chciałam się dowiedzieć, co dostałam. Filip złapał mnie za rękę i

powiedział:

- To majka, nasza siostra. My sister is morfina . Zapamiętaj. Chcesz?

Kiwnęłam głowa.. Wszystko powtórzyło się. Nie byłam taka śpiąca jak wczoraj. Cieszyłam

się muzyką, słuchałam, o czym rozmawiają, sama niewiele mówiąc. Wydawało mi się, że nie

trzeba mówić, kiedy jest tak dobrze. Że wszyscy powinni i tak się rozumieć.

Siedziałam w kącie spokojnie, kiwając się w rytm muzyki. Filip usiadł obok mnie.

Widziałam, jak robił sobie zastrzyk. Teraz zobaczyłam, że ma wiele śladów na rękach.

W domu milczałam. Komu i co mogłabym powiedzieć?

25 marca

Mam wszystko olewać i robić swoje, bo jestem hipiską. Mam się nie przejmować

codziennością, tylko żyć we własnym świecie. Mam pomagać ludziom podobnym do mnie,

czyli innym hipisom. Jestem wolna.

Może i jestem wolna, chociaż muszę chodzić do szkoły i słuchać rodziców. Tylko czy warto

ich słuchać? Może i dobrze, że się chodzi do szkoły. Lubię czytać i poznawać nowe rzeczy.

Ale to, co poznaję teraz, to zupełnie inny świat. Jeszcze nie rozumiem wielu spraw. Nie wiem,

co to znaczy tak naprawdę być hipiską. Ale jestem z nimi. Bo czas już się zbuntować. Tak

twierdzi Filip. Ja też tak sądzę.

Bo nie mogę się pogodzić z tym, co dzieje się w moim domu. Tego nie da się z niczym

pogodzić.

Poszłam dzisiaj do biblioteki. Chciałam się dowiedzieć, co właściwie wstrzykuje mi Filip. I

dowiedziałam się, że morfina jest właściwie najsilniejszym u nas narkotykiem. Dłuższe

zażywanie prowadzi do nałogu. A potem niszczy się własne zdrowie. Przeraziłam się. Ale

przecież nic się nie stało. Ja tylko spróbowałam. Nie jestem żadną narkomanką. Nie muszę

niczego brać. Chociaż... Po niej jest tak cudownie. I nie pamięta się o tych najgorszych

sprawach. Po prostu nie pamięta się.

3 kwietnia

Wychowawczyni poszła do ojca, do pracy i powiedziała o moich wagarach. W domu była

kosmiczna awantura. Właściwie tak naprawdę to nikt nie próbował ze mną porozmawiać.

Nakazano mi powrót do szkoły, więc wróciłam. Nie zwierzyłam się nikomu z tego, co

robiłam. Wszyscy nauczyciele byli zaskoczeni, że taka dobra uczennica poszła na wagary. Tak

jakby to był tylko przywilej złych uczniów. Dziwni są nauczyciele. Dziwnie myślą. Dobrze

się uczysz - jesteś dobra. I odwrotnie. A jacy oni są? To oni są źli. I zupełnie nie wiedzą, jak z

nami postępować.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: