Lovecraft Howard - Świątynia.pdf - Lovecraft - ostry6969

ŚWIĄTYNIA

Manuskrypt znaleziony u wybrzeży Jukatanu

Dwudziestego sierpnia 1917 roku, ja Karl Heinrich, hrabia von Altberg-

Ehrenstein, komandor porucznik Cesarskiej Niemieckiej Marynarki

Wojennej i dowódca okrętu podwodnego U-29 wrzuciłem butelkę i tę

kronikę do Atlantyku, w miejscu mi nie znanym, lecz prawdopodobnie

było to na dwudziestym stopniu szerokości geograficznej północnej i

trzydziestym piątym stopniu długości geograficznej zachodniej, gdzie

statek mój spoczął uszkodzony na dnie oceanu. Uczyniłem to,

ponieważ pragnę ujawnić opinii publicznej pewne niezwykłe fakty.

Prawdopodobnie nie przeżyję, nie będę więc w stanie uczynić tego

osobiście, sytuacja bowiem stała się tyleż niebezpieczna, co niezwykła

i składa się na nią nie tylko niemożliwa do naprawienia usterka U-29,

ale również złamanie mej żelaznej, niemieckiej woli w sposób zaiste

przerażający.

Po południu, osiemnastego czerwca, jak donosiliśmy telegraficznie na

U-61, zmierzając w kierunku Kieł, storpedowaliśmy brytyjski

frachtowiec „Victory” płynący z Nowego Jorku do Liverpoolu na

czterdziestym piątym stopniu szesnastej minucie szerokości

geograficznej północnej i dwudziestym ósmym stopniu trzydziestej

czwartej minucie długości geograficznej zachodniej, zezwalając

załodze na zejście do szalup, aby cała nagrana przez nas operacja

wypadła jak najlepiej w archiwach admiralicji.

Statek zatonął dość spektakularnie, najpierw poszedł pod wodę dziób,

rufa uniosła się niemal do pionu, podczas gdy kadłub stopniowo zaczął

pogrążać się w odmętach. Nasza kamera niczego nie przeoczyła i

żałuję, że rolka tak dobrego filmu nie dotrze nigdy do Berlina. Potem

za pomocą działek pokładowych zatopiliśmy łodzie ratunkowe i

zanurzyliśmy się.

Kiedy ponownie wyszliśmy na powierzchnię, przed zmierzchem, na

pokładzie odkryto ciało marynarza. Jego dłonie w osobliwy sposób

zaciskały się na relingu. Biedaczysko był śniadym, dość przystojnym

młodzieńcem, prawdopodobnie Włochem lub Grekiem, i niewątpliwie

należał do załogi „Victory”. Najwyraźniej szukał schronienia na okręcie,

który unicestwił jego własny, ot, jeszcze jedna ofiara niesprawiedliwej

wojny zaczepnej, podczas której angielskie świnie dybią na nasz

Vaterland. Nasi ludzie przeszukali go w nadziei znalezienia pamiątek i

w kieszeni bluzy natknęli się na bardzo dziwną statuetkę z kości

słoniowej przedstawiającą głowę młodzieńca umajoną liśćmi

laurowymi. Mój podkomendny, porucznik Klenze, uwierzył, że

przedmiot ów był antykiem ogromnej wartości, toteż zabrał go

znalazcy i zatrzymał dla siebie. Nie potrafiłem pojąć, w jaki sposób

prosty marynarz mógł stać się posiadaczem czegoś takiego.

Kiedy trupa ciśnięto za burtę, zaszły dwa wypadki, które wzbudziły

spore zakłopotanie wśród załogi. Młodzieniec miał oczy zamknięte, lecz

gdy ciało jego wleczono w stronę relingu, otworzyły się, i wielu

doznało osobliwie niepokojącego wrażenia, że niezłomnie i drwiąco

spojrzały na pochylających się nad zwłokami Schmidta i Zimmera.

Bosman Müller, starszawy mężczyzna, który gdyby nie był przesądną

alzacką świnią, na pewno tak by się nie zachował, od tej chwili,

dogłębnie poruszony i podekscytowany, obserwował wrzucone do

wody ciało i zarzekał się, że w momencie gdy pogrążyło się w falach,

przybrało pozycję pływacką i śmignęło pod falami na południe. Klenze i

ja nie przyjęliśmy pochlebnie tak jawnego przykładu wieśniaczej

ignorancji i ukaraliśmy ludzi, zwłaszcza Müllera, srogą reprymendą.

Następnego dnia wskutek niedyspozycji kilku członków załogi powstała

dość krępująca i uciążliwa sytuacja. Ludzie wyraźnie cierpieli na

napięcie nerwowe wywołane trudami długiego rejsu i miewali senne

koszmary. Kilku wydawało się dość oszołomionych i ogłupiałych, kiedy

zaś przekonałem się, że nie symulują, zwolniłem ich z obowiązków.

Morze było raczej niespokojne, toteż zeszliśmy na głębokość, gdzie

fale mniej dawały się we znaki. Znaleźliśmy się na względnie

spokojnych wodach, mimo nieco zagadkowego południowego prądu,

którego nie odnotowano na naszych mapach oceanograficznych.

Najbardziej drażniły nas wszystkich jęki chorych, jednak nie wpływały

demoralizująco na resztę załogi, nie podjęliśmy więc bardziej

drastycznych środków. Planowaliśmy pozostać tam, gdzie byliśmy, i

przechwycić liniowiec „Dacja” wzmiankowany w informacji od naszych

agentów z Nowego Jorku.

Wczesnym rankiem wynurzyliśmy się i stwierdziliśmy, że morze jest

mniej wzburzone. Na horyzoncie na północy unosił się dym jakiejś

morskiej bitwy, ale my, znalazłszy się w dostatecznie dużej odległości i

mogąc się szybko zanurzyć, byliśmy bezpieczni. Najbardziej niepokoiła

nas paplanina bosmana Müllera, która z nadejściem nocy stała się

bardziej zajadła i dziwna. Mężczyzna ów powrócił do stadium dziecka

bełkoczącego o mirażach martwych ciał przepływających za szybami

bulajów; o ciałach, które przyglądały mu się z uwagą i które mimo

obrzmienia rozpoznał jako zwłoki tych, których widział umierających

podczas naszych zwycięskich wypadów. Dodał przy tym, że ów

młodzieniec, którego odnaleźliśmy i cisnęliśmy za burtę, był ich

przywódcą.

Było to ponure i obłąkańcze gadanie, toteż zakuliśmy Müllera w

łańcuchy i srodze go wy chłostaliśmy. Załoga nie była zadowolona, że

został ukarany, ale utrzymanie dyscypliny stało się sprawą

pierwszorzędną. Odmówiliśmy również żądaniu delegacji, której

przewodził mat Zimmer, aby dziwaczną figurkę z kości słoniowej

wrzucić do morza.

Dwudziestego czerwca marynarze Bohm i Schmidt, którzy

poprzedniego dnia chorowali, dostali ataku szału. Żałowałem, że nie

mieliśmy na pokładzie lekarza, jako że życie Niemca jest szczególnie

cenne, ale ponieważ obaj mężczyźni snuli obłędne teorie dotyczące

przeraźliwej klątwy, postanowiłem przedsięwziąć drastyczne kroki.

Załoga przyjęła ów fakt raczej w minorowych nastrojach, Müller

natomiast dziwnie się uspokoił. Wieczorem wypuściliśmy go i zaczął

wykonywać swe obowiązki bez słowa skargi.

W następnym tygodniu wszyscy byliśmy mocno podenerwowani,

wypatrując „Dacji”. Napięcie potęgowało zniknięcie Müllera i Zimmera,

którzy bez wątpienia popełnili samobójstwo, udręczeni do

niemożliwości trawiącymi ich lękami, chociaż nikt nie widział, by

wyskakiwali za burtę. Cieszyłem się, że pozbyłem się Müllera, gdyż

nawet jego milczenie wpływało niekorzystnie na załogę.

Wydawało się, że wszyscy wolą teraz milczeć, jakby skrywali w sobie

jakiś lęk. Wielu chorowało, lecz nikt nie był dla reszty ciężarem.

Porucznik Klenze pałał z wściekłości, drażniło go właściwie wszystko,

nawet błahostka w rodzaju stada delfinów, które coraz liczniej

gromadziło się wokół U-29, czy południowego prądu o narastającej

sile, którego nie było na naszych mapach.

W końcu stało się jasne, że kompletnie przeoczyliśmy „Dację”. Takie

porażki się zdarzają, a my miast się rozczarować, tylko się z tego

ucieszyliśmy. W tej sytuacji musieliśmy wracać do Wilhelmshaven. W

południe dwudziestego ósmego czerwca skręciliśmy na północny

zachód i mimo dość zabawnych przepychanek ze stadem delfinów

wreszcie wyruszyliśmy w drogę powrotną.

Wybuch w maszynowni o drugiej w nocy zupełnie nas zaskoczył. Nie

zauważyliśmy żadnego defektu, nie nastąpiło najdrobniejsze

zaniedbanie, a mimo to ni stąd, ni zowąd całym okrętem potężnie

zatrzęsło.

Porucznik Klenze pospieszył do maszynowni, by stwierdzić, że zbiornik

paliwa i większość maszyn zostały bezpowrotnie zniszczone.

Mechanicy Raabe i Schneider zginęli na miejscu. Nasza sytuacja

natychmiast zrobiła się poważna, bo chociaż chemiczne regeneratory

powietrza pozostały nietknięte i choć mogliśmy korzystać z urządzeń

do podnoszenia okrętu i wynurzać się na powierzchnię oraz otwierać

włazy, póki starczy powietrza i mocy w akumulatorach awaryjnych, nie

mogliśmy sterować okrętem ani płynąć dalej. Szukanie ratunku na

tratwach równałoby się oddaniu w ręce nieprzyjaciela, nieprzychylnie

nastawionego (skądinąd bez przyczyny) wobec wielkiego narodu

niemieckiego, a od ataku na „Victory” nasz telegraf nie działał i nie

mogliśmy skontaktować się z innym U-Bootem.

Od chwili wypadku do drugiego lipca dryfowaliśmy nieustannie na

południe, prawie bez żadnych planów, i nie napotkaliśmy po drodze

innych jednostek. Wokół U-29 wciąż krążyły delfiny, co mogło wydać

się dziwne, zważywszy na odległość, jaką pokonaliśmy. Rankiem

drugiego lipca dojrzeliśmy okręt wojenny pod banderą Stanów

Zjednoczonych i załoga stała się niespokojna, pragnąc oddać się w ich

ręce. W końcu porucznik Klenze musiał zastrzelić marynarza Traubego,

który szczególnie domagał się tego tak niegodnego dla Niemca

rozwiązania. To na pewien czas uspokoiło załogę i nie zauważeni

zeszliśmy pod wodę.

Następnego dnia z południa nadleciało olbrzymie stado morskich

ptaków, a ocean wzburzył się złowrogo. Zamknąwszy luki,

oczekiwaliśmy na dalszy rozwój wypadków, gdy uświadomiliśmy sobie,

że albo zejdziemy na większą głębokość, albo pochłoną nas rosnące

bez przerwy fale. Mieliśmy coraz mniej mocy i ciśnienia i chcieliśmy

zminimalizować użycie maszyn.

W tym wypadku wszelako nie mieliśmy wyboru.

Nie zanurzyliśmy się na dużą głębokość, a kiedy kilka godzin później

morze uspokoiło się, postanowiliśmy wrócić na powierzchnię. Tu

pojawiły się nowe kłopoty, okręt bowiem nie reagował na nasze

polecenia, mimo iż mechanicy robili, co mogli. Gdy załoga w tym

podwodnym więzieniu zaczęła nie na żarty się trwożyć, niektórzy znów

podjęli temat figurki porucznika Klenzego, ale widok pistoletu

skutecznie zamknął im usta. Dawaliśmy tym nieszczęśnikom możliwie

jak najwięcej zajęć, zmuszając do kolejnych prób naprawienia maszyn,

które całkiem wysiadły.

Klenze i ja spaliśmy zwykle na zmianę - i to podczas mojej drzemki

około piątej nad ranem czwartego lipca wybuchł bunt załogi. Sześciu

pozostałych marynarzy, podejrzewając, że byliśmy straceni, wpadło

nagle w obłąkańczą furię, zarzucając nam, że nie chcieliśmy przystać

na poddanie się jankeskiemu okrętowi wojennemu przed dwoma

dniami. To czyniąc, klęli na czym świat stoi i demolowali, co popadło.

Ryczeli niby zwierzęta, którymi byli, niszcząc urządzenia pokładowe i

sprzęty. Przez cały czas bredzili o rzekomej klątwie figurki z kości

słoniowej oraz o śniadolicym martwym młodzieńcu, który spojrzał na

nich, a następnie odpłynął. Porucznik Klenze wydawał się

sparaliżowany i pozbawiony kompetencji, czego można się było

spodziewać po miękkim, zniewieściałym Nadreńczyku. Zastrzeliłem

szóstkę marynarzy, było to bowiem konieczne, i upewniłem się, że

wszyscy umarli.

Wyrzuciliśmy ciała przez podwójne luki i zostaliśmy na pokładzie U-29

tylko we dwóch. Klenze wydawał się bardzo zdenerwowany i dużo pił.

Postanowiliśmy, że przeżyjemy, jak długo się da, wykorzystując nasz

spory zapas powietrza i tlenu, który nie ucierpiał wskutek

obłąkańczych niszczycielskich ataków struchlałych z przerażenia

marynarzy-kretynów. Nasze kompasy, głębokościomierze i inne

delikatne instrumenty zostały strzaskane, toteż odtąd wszelkie

informacje o naszym położeniu będą przybliżone, oparte na domysłach

i przypuszczeniach, zegarkach i kalendarzu, jako że dryf nasz, jego

prędkość i kierunek mogliśmy oceniać, wypatrując przez bulaje

umiejscowione w kiosku. Na szczęście nasze akumulatory awaryjne

miały jeszcze sporo mocy i mogliśmy skorzystać z nich do oświetlenia

wnętrza okrętu oraz zasilania zewnętrznego reflektora. Promieniem

tego ostatniego często omiataliśmy otchłań dokoła statku, ale

widzieliśmy jedynie delfiny, płynące równoległym do naszego kursem.

Te delfiny interesowały mnie z punktu widzenia nauki, jako że

pospolity Delphinus delphis jest ssakiem z rodziny waleni i nie może

żyć bez powietrza, ja natomiast obserwowałem jedno w owych

stworzeń przez blisko dwie godziny i nie dostrzegłem, by choć raz

wynurzyło się, aby zaczerpnąć powietrza.

W miarę upływu czasu Klenze i ja stwierdziliśmy, że wciąż płyniemy na

południe, zanurzając się przy tym coraz to głębiej. Dostrzegaliśmy

rozmaite okazy fauny i flory i czytaliśmy na ich temat w wolnych

chwilach, korzystając z książek, które miałem na pokładzie. Nie

mogłem wszelako nie zwrócić uwagi na ograniczoność wiedzy

naukowej mego towarzysza. Nie miał pruskiego umysłu, lecz oddawał

się bezwartościowym imaginacjom i dociekaniom. Nieuchronność

naszej śmierci osobliwie nań wpłynęła i często modlił się w intencji

tych wszystkich kobiet, mężczyzn oraz dzieci, których posłaliśmy na

dno, zapominając, że wszystkie te rzeczy są szlachetne, służą bowiem

państwu niemieckiemu. Po pewnym czasie stał się kompletnie

niezrównoważony, wpatrywał się całymi godzinami w swój kościany

posążek i snuł zabawne opowiastki o zaginionych i zapomnianych

rzeczach znajdujących się w morskiej głębinie. Czasami, w formie

eksperymentu psychologicznego, pozwalałem mu mówić bez przerwy,

przysłuchując się jego wynurzeniom poetyckim, cytatom i

opowiadaniom o zatopionych statkach.

Było mi go żal, okropny to widok, gdy cierpi Niemiec, ale nie należał

on do ludzi, u których boku można by śmiało umrzeć. Ja ze swej

strony byłem dumny, wiedząc, że Vaterland nie zapomni mnie, a moi

synowie wyrosną na takich jak ja dumnych patriotów.

Dziewiątego sierpnia dojrzeliśmy dno oceanu i zlustrowaliśmy je w

świetle naszego reflektora. Była to rozległa, pofałdowana równina,

porośnięta głównie wodorostami i usłana skorupami drobnych

mięczaków.

Tu i ówdzie dostrzec można było śliskie obiekty o zdumiewających

kształtach, przyozdobione glonami i barnaklami, które, jak oznajmił

Klenze, musiały być starymi okrętami spoczywającymi w swych

Lovecraft Howard - Świątynia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: