Faria Laurie - Niebieski płomień na koszmary.pdf - Faria Laurie - glory24

Laurie A. Faria

Niebieski płomieŃ

na koszmary

(Blue is for Nightmares)

Rozdział 1

Zawsze są takie same. Przychodzą w nocy. Jestem w lesie i szukam Drei. Gdzieś za sobą

słyszę, jak ktoś przedziera się przez krzaki. Trzask gałązek. Chrzęst liści. Wiatr świszczę mi

w uszach i łzawią mi od niego oczy. Boli mnie brzuch - ostro, wściekle, rozdzierająco. I to

jest zupełnie rzeczywiste.

Koszmary sprawiają, że boję się spać.

Ściskam tępy koniec żyletki między trzema palcami. Biorę zupełnie nową świecę

i wycinam litery: D, O, E i S na jej okrągłym boku. Drobne ścinki niebieskiego wosku

z brokatem odpadają od powierzchni z każdym pociągnięciem ostrza.

To inicjały Drei, ale ona niczego się nie domyśla. Zapisuje coś w pamiętniku, jak co

wieczór, siedząc na łóżku ledwie parę kroków ode mnie.

Gdy ostatni brzuszek S jest już gotowy, odkładam żyletkę i wyciągam z szuflady gałązkę

szałwi. Jest dobrze wysuszona, listki się skurczyły, powykręcały i poszarzały. Owijam ją

kawałkiem sznurka, żeby lepiej się paliła i nie dymiła tak bardzo - mniejsze ryzyko, że

wpakuję się w kłopoty. Wrzucam szałwię do pomarańczowej glinianej doniczki przy łóżku.

- Idziesz spać? - pyta Drea.

- Za parę minut. - Odkręcam buteleczkę oliwy i wylewam kilka kropel na palec.

Drea kiwa głową, ziewa, po czym zatyka długopis z piórkiem i zamyka pamiętnik.

dymem. Mam jutro ważną prezentację z historii.

- Tym bardziej powinnam - żartuję.

Drea i ja jesteśmy współlokatorkami od ponad dwóch lat, więc zdążyła się już

przyzwyczaić do takich rytuałów.

Kładzie się na boku i podciąga kołdrę pod brodę.

- Nic siedź za długo. Nic masz jutro przypadkiem testu z francuza?

- Dzięki, mamusiu.

Patrzę, jak zamyka oczy. Jak jej usta układają się do snu, jak mięśnie na jej czole

rozluźniają się i wygładzają. Można się porzygać. Nawet po północy, bez śladu make-upu,

bez odrobiny korektora, z włosami ściągniętymi gumką, wciąż wygląda idealnie - wysokie

kości policzkowe, roźowiutkie pełne warci, zwariowane złote loki i kocie oczy

z podkręconymi, czarnymi jak smolą rzęsami. Oto. dlaczego każdy chłopak w Hillcrest jej

pragnie, a każda dziewczyna nienawidzi - i dlaczego Chad ciągle do niej wraca, chociaż

zrywali już trzy razy,

Dotykani górnego końca świecy naoliwionym palcem.

- Jak u góry - szepczę. Dotykam spodu świeczki - tak na dole. - Wylewam na palec

jeszcze trochę oliwy i przykładam go do powierzchni pośrodku. Przeciągam nim w gorę.

Wracam na środek i przeciągam w dół. trzymając wycięte litery odwrócone w moją stronę,

żeby Drea ich nie zobaczyła.

- Nie byłoby prościej natłuścić cala świeczkę na raz? - pyta Drea, obserwując mnie.

Obracam świecę w stronę przeciwną do ruchu wskazówek starannie zasłaniając litery

dłonią, smaruję całą jej powierzchnię w ten sam sposób.

- Pewnie tak, ale to by zakłóciło energię.

- No jasne - stwierdza, odwracając się tyłem. - Ależ ze mnie idiotka.

Wyświadcz mi i nic puść internatu z

Kiedy świeca jest już cała pokryta oliwą, zapalam ją długą drewnianą zapałką i wstawiam

do srebrnego lichtarzyka, który dostałam od babci, zanim umarła. To mój ulubiony lichtarzyk,

bo należał do niej. Wygląda jak mały spodeczek z zakrzywionym uchwytem.

Zamykam oczy i myślę o ubywającym księżycu na niebie. To idealna noc na odpędzanie

wszystkiego, co niechciane, a świeca i szałwia na pewno w tym pomogą. Koncentruję się na

tej myśli, zapalam gałązkę i patrzę, jak się pali. Jak listki zwijają się i tańczą

w pomarańczowożółtym płomyku, czernieją i znikają, tak jak znikną moje koszmary. O to się

modlę.

Kiedy szałwia jest tylko odrobiną popiołu, niosę doniczkę do umywalki w kącie

i napełniam ją wodą, patrząc, jak niebieskoszary dym unosi się pod sufit długimi, krętymi

pasemkami.

Wracam do łóżka i ustawiam świecę na nocnej szafce, inicjałami Drei w moją stronę.

W końcu biorę czarny długopis z szuflady i piszę na wewnętrznej stronie dłoni duże B. B jak

babcia, żeby śniła mi się tej nocy. Żeby nie śniło mi się nic innego.

Wsuwam się pod kołdrę i patrzę na świecę. Płomień roztapia litery. D z. inicjałów Drei

zniknęło już do połowy.

W końcu zamykam oczy i szukam w sobie sił, żeby zasnąć.

Rozdział 2

Siedzę naprzeciw babci przy kuchennym stole, wcinając jej słynną kanapkę z sadzonym

jajkiem, którą pogryzam chipsami ziemniaczanymi nie pierwszej świeżości. Patrzę, jak jej

dłonie otaczają angielską babeczkę, i podziwiam ametystowy pierścionek na serdecznym

palcu - spory fioletowy kamień, który sięga prawie do kostki palca.

- Masz. - Zauważa, że na niego patrzę, i próbuje zdjąć go z palca. Nic z tego. Podchodzi

do zlewu i moczy dłonie wodą i mydłem, by skóra stała się śliska.

- Nie trzeba, babciu. Nie musisz go ściągać.

- Ale chcę - mówi. zsuwając go w końcu i podając mi. - Przymierz.

Przymierzam; pasuje idealnie.

- To, twój pierścionek. Kupiłam go dla ciebie, gdy się urodziłaś. Tylko go ci

przechowywałam, aż będziesz dość duża. Popatrz na inicjały od wewnątrz.

Zdejmuję pierścionek i zaglądam do środka - w złocie wygrawerowano inicjały S.A.B.,

Stacey Ann Brown.

- Jest piękny. – Oddaję pierścionek babci.

- Nie – mówi. – Chcę, żebyś ty go miała. Myślę, że już pora. A poza tym na twój palec

pasuje lepiej niż na mój.

Zakładam pierścionek z powrotem i całuję ją w policzek.

- Dzięki, babciu. - Wstają od stołu i wychodzę na dwór, żeby się trochę przewietrzyć.

Jest już noc, niebo wygląda jak atramentowoczarne płótno usiane maleńkimi punktami

światła. Długa chmurka oddechu wychodzi z moich ust. Zaczynam szczekać zębami.

Słyszę, że ktoś płacze za ogrodem. Ruszam w tę stronę i po chwili jestem już za

ogrodzeniem, w lesie. Z każdym moim krokiem płacz, staje się głośniejszy i coraz bardziej

uporczywy.

- Drea? - wołam. - To ty? - Bo to brzmi jak jej głos. Wyobrażam sobie, że znów pokłóciła

się z Chadem i przyszła szukać mnie u babci.

Z wyciągniętymi rękami biegnę w stronę, z której słyszę szloch. Nagle przystaję. Czuję

przeszywający ból w dolnej części brzucha. Kładę dłonie w tym miejscu i próbuję głęboko

oddychać. Muszę siku.

Spoglądam w stronę domu, ale nie widzę go już przez drzewa i krzaki. Wszędzie dookoła

czerń. Nawet świetlne kropki, które widziałam przedtem, teraz są zabazgrane czarnymi

gałęziami.

Gdzieś za mną łamie się z trzaskiem gałązka. I kolejna.

- Drea?

Wciąż przyciskając dłonią bolące miejsce, kuśtykam tak szybko, jak się da w stronę tego

dalekiego głosu. Osłaniam się przed gałęziami jedną wyciągniętą ręką. Czuję, że ziemia pod

moimi stopami mięknie coraz bardziej. Spowalnia mnie, aż w końcu całkiem się zatrzymuję,

próbując złapać oddech.

Wciąż, słyszę glos Drei, ale teraz z daleka, z głębi lasu. Wytężam słuch, żeby zorientować

się, czy wciąż jestem śledzona. Ale słyszę tylko wiatr, przeczesujący kruche, listopadowe

liście i gwiżdżący mi w uszach.

Robię mały krok naprzód i czuję, że ziemia się zapada. Wsysa moją nogę w bezdenną

dziurę, pełną ciężkiego błota. Za sobą znów słyszę trzask łamanych patyków.

Próbuję wygrzebać się z bagna. Ale kiedy wyciągam nogę, nie ma na niej buta.

Ból przeszywa mój brzuch. Usiłuję wydostać się z bagna. Chwytam konar drzewa, by

utrzymać równowagę, ale jest bardzo ślisko; ląduję na tyłku i czuję, jak błoto wsiąka

w spodnie.

Liczę do dwunastu - powoli, starając się oddychać – i ściskam uda najmocniej jak się da.

Mimo to wiem, że i tak się posikam.

- Stacey - szepcze męski głos gdzieś w ciemności.

Zamykam oczy i chowam głowę między nogami. Daleki płacz Drei zmienia się

w zawodzenie. Teraz woła mnie po imieniu.

- Nie schowasz się, Stacey - dyszy mój prześladowca.

Nie mogę się poddać. Szukam na ziemi czegoś do obrony Wreszcie znajduję kamień.

Niezbyt duży, ale ma ostrą krawędź.

Wyginam plecy do tyłu, by spojrzeć w niebo, wiedząc, że Gwiazda Polarna wskaże mi

drogę. Mrużę oczy i mrugam, chcąc ją odnaleźć, ale wszystko na nic. Gwiazdy są zasłonięte

koronami drzew.

Na czworakach wyłażę wreszcie z błota, wstaję z trudem, ściskając w garści kamień.

Brnę w ciemności z wyciągniętymi rękami, czując, jak gałęzie drapią mnie po twarzy.

W końcu docieram do okrągłej polany. Spoglądam w górę, na niebo między szczytami drzew,

i widzę sierp księżyca w pierwszej kwadrze.

Szelest w krzakach odwraca moją uwagę. Spoglądam w tę stronę, mrugam kilka razy

i widzę męską postać, stojącą między drzewami kilka kroków przede mną. Nie ruszam się

z miejsca, on też nie. Wyciąga tylko rękę, jakby chciał mi pokazać, co w niej trzyma. Jakiś

bukiet.

Wytężam wzrok, usiłując dostrzec coś w świetle księżyca. Poznaję - po wielkości,

kolorze, po główkach, których płatki rozchylają się w kształt dzwonków. To lilie.

Wiem, co znaczą lilie.

Rzucam się do ucieczki. Stopy - jedna obuta, druga bosa - nie chcą mnie nieść, depcząc

liście i gałązki.

I nagle zatrzymuje się, zaciskam powieki. Słyszę potępieńcze wycie wydobywające się

z mojego gardła. Moja bosa stopa! Schylam się, żeby jej dotknąć, i wyczuwam cienki patyk,

wbity w spód aż do kości. Przez kilka sekund przygryzam skórę na kciuku, aż, udaje mi się

przełknąć choć część bólu. Nie mogę tu zostać Muszę uciekać. I to szybko. Chcę wyciągnąć

patyk ze stopy, ale bolesne pulsowanie w brzuchu nie pozwala mi się zgiąć.

Zagryzam zęby, ściskam uda i modlę się, żeby to wszystko minęło. Oblizuję wargi

i zaściskam uda jeszcze mocniej. Mocniej.

Ale nie dość mocno. Ciepło wzbiera między moimi nogami. Przód spodni robi się ciężki

od wilgoci. Wciąż ściskam uda, żeby to powstrzymać. Żeby mnie nie usłyszał. Mięśnie bolą

mnie od tego wysiłku. Czuję, jak twarz mi tężeje, oczy napełniają się łzami. Nie utrzymam

moczu. Strumyk bębni cicho o liście pode mną.

- Stacey - dyszy. - Znam twój sekret - mówi powoli, ochrypłym głosem, tak blisko, że

jego oddech łaskocze mnie w kark.

Macham ręką, żeby go odpędzić.

Otwieram usta do krzyku, ale gardło mam zatkane. Pełne ziemi. Ziemia jest wszędzie.

Włazi mi do nozdrzy. Do oczu. Chwytam się za gardło, bojąc się, że się uduszę,

i przypominam sobie, że w dłoni wciąż trzymam kamień. Wbijam paznokcie w jego

nierówności i rzucam. Z całej siły.

Brzdęk! Odgłos tłuczonego szkła wypełnia moje uszy. A kiedy zapala się światło, siedzę

na łóżku.

Rozdział 3

- Stacey! - krzyczy Drea. Zerwała się z łóżka, żeby zapalić światło. - Wszystko

w porządku?

Trzymam się za szyję, wciąż ciężko oddychając, choć w gardle nic czuje już ziemi. Okno

na wprost naszych łóżek jest rozbite. Poszarpane, wielkie odłamki szkła zaścielają podłogę.

Patrzę na Dreę. Siedzi na brzegu mojego lóżka i gapi się na mnie, czekając na

wyjaśnienie.

Jak mogę jej to wyjaśnię, jeśli sama niczego nie rozumiem?

Tak. już dobrze - mówię, zbierając kołdrę wokół pasa i ściskając nogi.

Ciągle masz koszmary?

Faria Laurie - Niebieski płomień na koszmary.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: