harrison harry - Na zachód od Edenu.pdf - FANTASTYKA (pdf) - glory24

HARRY HARRISON

NA ZACHÓD

EDENU

Przełożył

Janusz Pultyn

PROLOG: KERRICK

Przeczytałem poniższe stronice i szczerze uważam, iż stanowią praw dziwą historię

naszego świata.

Niełatwo przyszło w to uwierzyć. Moje widzenie świata było, rzec można, bardzo

ograniczone. Urodziłem się w małym obozowisku, obej mującym trzy rody. Ciepłą porę roku

spędzaliśmy na brzegu wielkiego jeziora pełnego ryb. W najwcześniejszych wspomnieniach

stoję nad tym jeziorem, patrzę ponad jego spokojnymi wodami na wysokie góry, widzę jak na

ich szczytach bieleją pierwsze śniegi zimy. Gdy śnieg pokryje nasze namioty i trawy wokół

nich, nadejdzie czas, by łowcy wyruszyli w góry. Chciałem szybko dorosnąć, paliłem się do

polowania z nimi na sarny i jelenie.

Nieskomplikowany świat prostych radości minął bezpowrotnie. Wszy stko uległo

zmianie - nie na lepsze. Czasem budzę się w nocy marząc, że nigdy nie stało się to, co

nastąpiło. Ale to głupie myśli, świat jest, jaki jest, zmienia się teraz na każdym kroku. To, co

uważałem za całość istnienia, okazało się zaledwie drobną cząstką rzeczywistości. Moje

jezioro i góry to tylko niewielki skrawek wielkiego kontynentu, rozciągającego się mię dzy

dwoma ogromnymi oceanami. Wiedziałem o zachodnim oceanie, bo nasi łowcy polowali tam

na ryby.

Wiedziałem też o innych stworzeniach, nauczyłem się nienawidzić ich na długo

przedtem, nim zetknąłem się z nimi po raz pierwszy. Nasze ciało jest ciepłe, a ich zimne. Na

głowach rosną nam włosy, łowcy z dumą ho dują brody, także zwierzęta, na które polujemy,

mają ciepłe ciała, futra lub sierść. Inaczej jest z Yilané. Są zimne, gładkie i pokryte łuskami,

mają pazury i zęby, by nimi rozdzierać i rwać, są ogromne, budzą strach. I nienawiść.

Wiedziałem, że żyją w ciepłych wodach południowego oce anu i w ciepłych krajach na

południu. Nie znosiły zimna, więc zostawiały nas w spokoju.

Wszystko to uległo zmianie, zmianie tak straszliwej, że już nigdy nic nie będzie takie

samo. Na swe nieszczęście wiem, iż nasz świat stanowi tylko maleńką część świata Yilané.

Zamieszkujemy północ wielkiego kontynentu łączącego się z wielkim lądem południowym. A

na wszystkich tych ziemiach, od oceanu do oceanu, roi się od Yilané.

Dalej jest jeszcze gorzej. Za zachodnim oceanem leżą inne, jeszcze większe kontynenty,

na których w ogóle nie ma łowców. Żadnych. Są jednak Yilané, tylko Yilané. Cały świat, poza

naszym malutkim zakątkiem, należy do nich.

Teraz powiem wam rzecz najgorszą o Yilané. Nienawidzą nas tak samo jak my ich. Nie

miałoby to znaczenia, gdyby były jedynie wielkimi, bezdusznymi bestiami. Moglibyśmy

zamieszkiwać zimną północ, unikając ich w ten sposób.

Lecz są i takie, które dorównują łowcom rozumem i zaciekłością. A ich ilość nie da się

ogarnąć, wystarczy stwierdzić, iż wypełniają wszy stkie lądy wielkiego świata.

To, co opowiem dalej, nie jest przyjemne, ale się wydarzyło i musi być przekazane.

Jest to opowieść o naszym świecie, o wszystkich stworzeniach na nim żyjących, o tym,

co się zdarzyło, gdy grupa łowców wyruszyła wzdłuż wybrzeża na południe, i o tym, co tam

napotkała. A także o tym, co się zdarzyło, gdy Yilané odkryły, iż świat nie jest wyłącznie ich,

w co zawsze wierzyły.

CZĘŚĆ

PIERWSZA

Isizzó fa klabra massik, den sa

rinyur meth alpi.

POWIEDZENIE TANU

Pluń zimie w gębę, bo

zawsze umiera na wiosnę.

ROZDZIAŁ I

Amahast nie spał już, gdy na oceanie zaczęły kłaść się pierwsze odbla ski

nadchodzącego świtu. Widoczne były już tylko najjaśniejsze gwiazdy. Wiedział, czym są:

wspinającymi się każdej nocy na niebo tharmami pole głych łowców. Teraz jednak nawet te

ostatnie, najlepszych tropicieli, naj wspanialszych myśliwych, nawet one umykały przed

wschodzącym słoń cem. Tu, daleko na południu, było ono palące, świeciło inaczej aniżeli

słońce północy, do którego przywykli, wznoszące się niewysoko na bla dym niebie ponad

zaśnieżonymi lasami i górami. Mogło być nawet innym słońcem. Choć teraz, przed

wschodem, tu, nad samą wodą, było niemal chłodno, przyjemnie, to jednak z dniem powróci

skwar. Amahast zgonił gryzące go w rękę owady i czekał na świt

Z mroku wynurzyły się powoli zarysy ich drewnianej łodzi. Wyciągnęli ją na piasek,

spory kawał za wyschłe wodorosty i muszle, wyznaczające najdalszy zasięg przypływu. Tuż

przy niej dostrzegał z trudem ciemne postacie śpiących członków jego sammadu, czterech,

którzy wybrali się z nim na tę wyprawę. Nieprzywoływane, naszło go wspomnienie o jednym

z nich, umierającym Dikenie. Wkrótce zostanie ich tylko trzech.

Jeden z mężczyzn podnosił się powoli, z bólem opierając się mocno na włóczni. To

stary Ogatyr; miał sztywniejące, obolałe ręce i nogi - wynik wieku, wilgoci ziemi i mroźnych

objęć zimy. Amahast wstał także, również z włócznią w dłoni. Obaj mężczyźni podeszli do

wypełnionych wodą dołów.

- Dzień będzie gorący, kurro - powiedział Ogatyr.

- Tu wszystkie dni są gorące, stary. Dziecko może to przewidzieć. Słońce wyciągnie ból

z twych kości.

Podchodzili wolno i ospale ku czarnej ścianie lasu. Wysoka trawa szu miała w porannej

bryzie; w koronach drzew śpiewały najwcześniej wstające ptaki. Jakieś leśne zwierzę

obgryzało czubki niskich tu palm, potem grzebało blisko nich, w miękkiej ziemi szukając

wody. Poprzedniego dnia łowcy pogłębili doły i teraz wypełniła je czysta woda.

- Napij się - nakazał Amahast, zwracając się twarzą do lasu. Ogatyr z sapaniem opadł na

ziemię i zaczął łapczywie chłeptać.

Jakieś nocne zwierzę mogło jeszcze wynurzyć się z zalegających mię dzy drzewami

ciemności i Amahast stanął na straży z nastawioną włócznią. Wąchał wilgotne powietrze

przesycone zapachem gnijących roślin, nad którymi unosił się słaby aromat kwitnących nocą

kwiatów. Gdy stary człowiek skończył, stanął na warcie. Wówczas zaczął pić Amahast, za-

nurzając twarz głęboko w zimnej wodzie. Potem ochlapał nią swe nagie ciało, zmywając brud

i pot poprzedniego dnia.

- Tam, dokąd dotrzemy dzisiaj, będzie nasz ostatni postój. Następ nego ranka musimy

zawrócić, wycofać się - zawołał Ogatyr przez ramię, wpatrując się bacznie w krzewy i drzewa

przed sobą.

- Już mi to mówiłeś, ale nie wierzę, by kilka następnych dni mogło coś zmienić.

- Pora wracać. O każdym zachodzie słońca zawiązywałem supeł na sznurze. Dni są

harrison harry - Na zachód od Edenu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: