Bursztynowa plaża - Donovanowie 1.pdf - Donovanovie - adzia0211

BURSZTYNOWA

PLAŻA

Z angielskiego przełożyła

Anna Kruczkowska

LiBROS

Jeden rzut oka wystarczył Honor Donovan, by zrozumieć, że

Kojący przed nią mężczyzna należy do gatunku tak zwanych trud

nych facetów. Ale z drugiej strony jej obecna sytuacja była tak

skomplikowana, że nawet prężne przedsiębiorstwo jej rodziny -

Mrroko znana firma Donovan International - nie mogło jej

[IOIIIÓC.

Jeśli jest pan z policji, to proszę zamknąć za sobą drzwi, wy-

t hod/.ąc - poleciła. - Jeśli natomiast jest pan dziennikarzem, pro-

»/.c się wynosić do diabła!

Już mu złożyłem wizytę.

Ma pan podkoszulek na dowód?

Zaczął rozpinać guziki wyplamionej dżinsowej kurtki.

- To zbyteczne - zatrzymała go. - Jest pan reporterem, czy tak?

Nie, jestem przewodnikiem. Żyję z tego, że pokazuję wędka-

•om, gdzie są najlepsze łowiska.

- Piranii?

- Czy pani jest panną Honor Donovan? Ta pani dała ogłosze

ni, że potrzebuje osoby, która dobrze zna wody północno-za-

i hodniej strefy Pacyfiku i potrafi prowadzić morskie jachty mote

lowe.

Westchnęła z rezygnacją. Ten potężnie zbudowany mężczyzna

/1 n odą porośniętą czarnym szczeciniastym włosem, jasnymi ocza

mi blizną nad lewą brwią i czystymi paznokciami nieprzypadkowo

Imlil do letniskowego domku w Puget Sound, będącego własnością

jej zaginionego brata. Nieomylny instynkt podpowiadał jej, że po

mimo dość niesympatycznego wyglądu ten człowiek jest najlep

szym kandydatem spośród wszystkich, którzy zgłosili się do niej d<

pracy w odpowiedzi na ogłoszenie.

Jeden z nich okazał się gliniarzem, który próbował udawać ry

baka. Drugi był świeżo przybyłym emigrantem, który mówił tal

niewyraźną angielszczyzną, że z trudem go mogła zrozumieć. Trz

ci był głęboko przekonany, że autorce ogłoszenia chodzi głównii

o jego ciało, którym pysznił się w widoczny sposób. Angielszczy

zna czwartego wprawdzie nie budziła zastrzeżeń, ale za to jeg

wzrok przywodził jej na myśl zimnokrwiste stworzenia żyjąc

wśród bagien.

Od trzech dni jednak nikt nie przyszedł. Dostawała obłęd

licząc minuty i łudząc się nadzieją, że Kyle niespodziewanie po

jawi się w drzwiach domku. Stanie na progu z tym swoim cha

rakterystycznym szelmowskim uśmiechem na ustach i wyjaśni

dlaczego policja podejrzewa go o kradzież bursztynu wartegc

milion dolarów. Uporczywie oddalała od siebie myśli, że mogj

być jeszcze inne przyczyny jego zaginięcia. Odrzucała zwłasz

cza tę, która odbierała sen i powodowała w gardle tak bolesnj

skurcz, że jej oczy pozostawały suche mimo szalejącej w serci

rozpaczy.

Kyle żyje. Po prostu nie może być inaczej.

- Czy mam przyjemność mówić z panną Donovan?

Honor wyrwana z zadumy nagle sobie uświadomiła, że najnow

szy kandydat na pracownika nadal przed nią stoi i czeka, by po

twierdziła, czy rzeczywiście jest tą osobą, której ogłoszenie widnia

ło na każdym rogu ulicy miasteczka Anacortes.

- Tak, to ja - odparła.

- Tak też myślałem.

Spojrzała na jego wargi i zrozumiała, jak musiał czuć się małj

Czerwony Kapturek, kiedy po raz pierwszy zobaczył zęby swój

„babci".

Przepraszam, o co chodzi? - zapytała.

Pani rozlepiła to ogłoszenie jakby z myślą o mnie - wyjaśnił.

Czy może pan przedstawić jakieś referencje?

Prawo jazdy? Pozwolenie na połów ryb? Pozwolenie na pro-

N .11 l/cnie łodzi? Zastrzyk przeciwtężcowy?

A co ze szczepieniem przeciw wściekliźnie?

Honor wyskoczyła z tym dowcipem, nim zdążyła pomyśleć

u lepszej odpowiedzi. Nabrała zwyczaju odcinania się w wyniku

i HI I/lennego obcowania ze starszymi od siebie, apodyktycznymi

hriićmi.

Przepraszam, panie...

Mallory.

Panie Mallory.

Proszę mi mówić Jake. Będzie prościej, jeżeli będziemy sobie

Hlówić po imieniu.

A więc dobrze, Jake. Chodzi mi o referencje od ludzi, dla któ-

i viii kiedyś pracowałeś.

Nie masz zbyt wielkiego pojęcia o pracy przewodnika,

piiiwda?

Gdyby tak było, nie musiałabym nikogo zatrudniać, chyba się

Igtidzasz?

Uśmiechnął się.

Pomyślała o biednym Czerwonym Kapturku.

Powinieneś popracować trochę nad swoim uśmiechem. Nie

jrNl /.byt zachęcający.

Jake próbował udawać, że zmartwiła go ta uwaga. Zatroskana

.1 nie była jednak nawet na jotę bardziej przekonująca niż jego

Udinicch.

Jeśli twoje ręce są chociaż w połowie tak szybkie jak twój ję-

lyk - zauważył - zrobię z ciebie w krótkim czasie doskonałego

Wędkarza.

- Wędkarkę.

- Nie istnieje takie zwierzę.

- Niech ci będzie. Chcesz wziąć tę pracę? Jeśli tak, to kiedjj

możemy zacząć?

- Czy masz pozwolenie na połów ryb?

- Nie.

- Wobec tego nie możemy jeszcze wyruszyć. Niedobrze. Niej

ma słońca, nie ma wiatru. Za kilka godzin będzie maksimum pły

wu. Na wyspach San Juan sytuacja jest podobna.

- Jakie ryby będziemy łowić?

- Takie, jakie uda nam się złapać. W ten sposób zaoszczędzimy

sobie rozczarowania.

- Czy to twoja filozofia życiowa?

- Wyrobiłem ją sobie, kiedy dorosłem.

Podniosła głowę i przyjrzała mu się uważnie.

- O co chodzi? - zapytał. - Czy mam uszy z tyłu głowy?

- Próbowałam sobie jedynie wyobrazić ciebie jako dorastające

go chłopca.

- Zabawne. A ja nie mam trudności z wyobrażeniem sobie cie

bie na podobnym etapie. Czy umiesz pływać?

- Jak ryba.

- Zważywszy na mój zawód i w ogóle, może powinnaś głębiej

się zastanowić nad tym wyznaniem.

- Masz rację.

- Jest to sprawa zasadnicza. Bez tego nie ujedziemy. To pierw

sza lekcja wędkowania, jakiej ci udzielam.

Zaskoczona leniwym, niespodziewanym uśmiechem Jake'a

i jego ostrym dowcipem, Honor roześmiała się trochę bezradnie.

Łzy paliły ją pod powiekami i z trudem powstrzymywała

płacz.

W ciągu ostatnich tygodni bywały noce, że prawie nie zmruży

ła oka. Dlatego też wystarczyły dwie minuty obcowania z Jakiem

Mallorym, by rozkleiła się zupełnie. Szczególne połączenie szorst

kości obycia, męskiego ciepła i gorzkiej mądrości wywarłyby na

niej wrażenie w każdej sytuacji, ale obecnie, kiedy czuła się taka

lie/.bronna, zdana całkowicie na pastwę miotających nią uczuć:

Obawy i lęku, wydał jej się zabójczo atrakcyjny.

„Niefortunne jest słowo: zabójczo - pomyślała. - Naprawdę nie

fortunne". Gdyby dopuściła do siebie myśl o śmierci Kyle'a, palące

l/y popłynęłyby strugą na walające się w nieładzie papiery na biurku.

Mrużąc oczy, Honor wyjrzała przez jedno z licznych okienek

na krajobraz rozciągający się za domkiem. Za szklaną płytą ryso

wały się porośnięte świerkami skaliste pagórki, schodzące w dół

ku zimnym, niebieskozielonym wodom zatoki Puget Sound.

Bursztynowa plaża wyglądała jak pas brunatnego piasku, okolony

pierścieniem ciemnych skał, między którymi poniewierały się

wyrzucone przez morze kłody drzew, wyblakłe od długiego prze

bywania w wodzie. Motorowy jacht Kyle'a, liczący dwadzieścia

siedem stóp długości, błyszczał jasnym lakierem tuż obok pływa-

lącego doku, zbudowanego specjalnie w tym celu. Kyle nazwał

swoją łódź „Tomorrow", czyli „Jutro", ponieważ rzadko kiedy

miał czas wybrać się na ryby w dniu, w którym sobie zaplanował.

Serce Honor przeszył w tej chwili lęk, że może zdarzyć się i tak,

iż. jej brat już nigdy nie będzie miał czasu.

Odchrząknęła. Szybko zebrała rozproszone myśli i odezwała się

lekko schrypniętym głosem:

- Sprawa zasadnicza, powiadasz. Dobrze. Postaram się zanoto

wać to sobie w pamięci.

- Lepiej w pamięci niż gdzie indziej. Kiedy spodziewasz się

otrzymać pozwolenie na połów ryb?

- Na połów ryb?

- Tak.

- Sądzę, że w każdej chwili. Gdzie je wydają?

- Wszędzie tam, gdzie sprzedają sprzęt do wędkowania.

- Ryby... oślizgłe, pokryte szlamem, wydające ostrą przenikli

wą woń. - Westchnęła. - Wprost nie mogę się doczekać.

Jake zmrużył oczy tak mocno, iż między powiekami prześwity

wały jedynie błyszczące szare szparki, okolone ciemnymi rzęsami.

Dokładnie sobie nie uświadamiał, czego oczekiwał od siostry Ky-

le'a Donovana. Wiedział tylko, że to nie była Honor.

- Powinnaś postarać się wykazać nieco więcej zapału do węd

kowania - zauważył.

- Przeżyłam ciężki miesiąc, o czym przypuszczalnie wiesz, je

śli oczywiście czytujesz gazety.

- Zaginął ci mąż - zaczął Jake ze współczuciem, jak gdyby nie

miał pojęcia, kim jest Honor.

- Brat - poprawiła.

- Brat?

- Tak, brat, ale on nie zaginął. On w gruncie rzeczy żyje.

- Brat, który nie zaginął, w rzeczywistości jest żywy. Czy to

dlatego policja ma nadzieję, że się tu pojawi?

- Co przez to rozumiesz?

Jake wzruszył ramionami i szybko ogarnął w myśli sytuację.

Miał w tym doświadczenie. Większość ludzi, którzy w swym życiu

zetknęli się oko w oko ze śmiercią, celowała w tej umiejętności.

Pierwsza refleksja nie była pocieszająca; jeśli dama z żałośnie wy

giętymi zmysłowymi ustami, zuchwałym podbródkiem, ubrana

w czarny workowaty dres, nie zauważyła gliniarza w cywilu, wałę

sającego się wokół drogi dojazdowej do domku Kyle'a, to albo nie

grzeszyła mądrością, albo była zupełnie nieświadoma gry, w jaką

bawił się jej brat.

Lub w którą on się bawił. Słowo „zaginiony" da się z powodze

niem zastąpić określeniem „nieżywy".

- Na skrzynce listowej widnieje nazwisko Kyle Donovan - za

uważył Jake. - Czy to on jest tą zaginioną osobą?

Honor potwierdziła skinieniem głowy. Promienie słońca, które

w tym momencie padły na jej krótko obcięte kasztanowate włosy,

zalśniły złociście na lokach. Niezwykle piękne, bursztynowozielone

oczy pokryła wilgotna mgiełka. Również w głosie dziewczyny Jake

wyczuł łzy. Potrząsnął lekko głową. Jak na siostrę kłamcy, złodzie

ja i mordercy sprawiała wrażenie nadmiernie wrażliwej i naiwnej.

Z drugiej jednak strony życie nauczyło Jake'a, że wygląd nie

/;iwsze jest nieomylnym wskaźnikiem czyjegoś charakteru. Li

czyły się tylko czyny. Honor jako przedstawicielka klanu Dono-

v;inów współdziałała z innym członkiem swej rodziny. Mogła wy

glądać słodko i niewinnie, jak harcerka, sprzedająca ciasteczka

w ramach akcji dobroczynności, ale kiedy ogłosiła, że poszukuje

przewodnika do wypraw rybackich, tym samym zadeklarowała

swój udział w międzynarodowym polowaniu na bursztynowy

••karb. A naczelną zasadą tego wyścigu było to, że zwycięzca za-

garnia całą pulę.

Jake był zdecydowany zostać zwycięzcą.

- Może opowiesz mi o swych problemach, kiedy będziesz po

krywała mi łódź - zaproponował.

- Nie widzę konieczności. Potrzebny mi przewodnik, nie spo

wiednik.

- To wszystko wchodzi w zakres usługi - odparł, kierując się

do wyjścia. - Jak praca przy barze.

- Nie chcesz podyskutować o wynagrodzeniu?

- Sto dolarów dziennie.

- To nie jest dyskusja.

Odwrócił się w jej stronę.

- Dwieście!

- Sto!

- Zgoda. Chodźmy obejrzeć łódź.

Zastanawiając się, czy nie popełniła błędu, Honor wstała i wy-

N/.la zza biurka. Przy tej czynności potrąciła nieostrożnie stos ma

lw ii tekturowych pudełeczek, piętrzących się na blacie. Jedno

/ nich ześlizgnęło się po papierach i wysunęło poza krawędź. Pu-

i Id ko się otworzyło i wypadła zeń intensywnie żółta, przezroczysta

bryłka, która lada moment mogła się rozbić na twardej podłodze.

Nim zaskoczona Honor zdała sobie sprawę, co się dzieje, Jake

pochwycił toczący się przedmiot w połowie drogi między biurkiem

u posadzką, tak że nie spadł na ziemię.

Bursztynowa plaża - Donovanowie 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: