Palmer Diana - Pewnego razu w Paryżu.pdf - P - glory24

DIANA PALMER

PEWNEGO RAZU W PARYŻU

Tytuł oryginału: Once In Paris

ROZDZIAŁ 1

Ubrana na czerwono szykowna blondynka, której towarzyszył o wiele od niej wyższy

ciemnowłosy mężczyzna, stanęła przed portretem Mony Lisy, wyrażając dobitnie po

francusku swoją opinię. Mężczyzna roześmiał się. Oboje mieli najwyraźniej ochotę postać

przed obrazem trochę dłużej, ale czekający w kolejce turyści, którzy przybyli do Luwru, aby

zobaczyć umieszczone za kuloodporną szybą arcydzieło Leonarda da Vinci, nie ukrywali

zniecierpliwienia. Jeden z nich miał zamiar sfotografować obraz przy użyciu flesza, lecz

strażnik w porę to zauważył.

Brianna Martin, siedząc w pobliżu na ławce, przyglądała się zwiedzającym z nie

mniejszym zainteresowaniem niż dziełom sztuki. W krótkich spodenkach i luźnej bluzce, ze

swymi błyszczącym! zielonymi oczami, splecionymi w warkocz jasnymi włosami i

przewieszonym przez szczupłe ramię plecakiem, wyglądała na studentkę. Rzeczywiście,

miała prawie dziewiętnaście lat i chodziła w Paryżu do ekskluzywnej szkoły dla dziewcząt.

Nie znajdowała jednak wspólnego języka z większością koleżanek, gdyż nie pochodziła jak

one z bogatej i wpływowej rodziny.

Jej rodzice należeli do średniej klasy i tylko dzięki temu, że matka Brianny wyszła

powtórnie za mąż za Kurta Brauera, magnata naftowego, dziewczyna miała okazję

zakosztować życia w luksusie. Nie był to zresztą jej wybór. Kurt Brauer nie lubił Brianny, a

gdy Ewa, jego nowa żona, zaszła w ciążę, postanowił pozbyć się pasierbicy. Paryska szkoła z

internatem wydawała się idealnym rozwiązaniem.

Bolało ją, że matka nie protestowała.

- Spodoba ci się tam, moja droga - tłumaczyła córce z pełnym nadziei uśmiechem. -

Będziesz miała dużo pieniędzy na swoje wydatki. Czyż to nie przyjemna odmiana? Twój

ojciec zarabiał tylko marną pensję, nie starał się niczego w życiu osiągnąć. Teraz powodzi się

nam znacznie lepiej, nie wolno ci tego nie doceniać.

Tego rodzaju komentarze pogarszały tylko jej i tak napięte stosunki z matką. Ewa,

drobna blondynka, była słodką, lecz samolubną istotą, zawsze i wszędzie wypatrującą swej

życiowej szansy. Polowała na Brauera jak myśliwy, uzbrojona w swoje powłóczyste

spojrzenia, tiule i koronki. Ku zdumieniu Brianny w pięć miesięcy po śmierci jej ukochanego

ojca wzięła ślub i niedługo później zaszła w ciążę. Zaraz potem przeniosły się z małego, ale

przytulnego mieszkanka w Atlancie do luksusowej willi w Nassau.

Kurt Brauer był bogaty, ale źródła jego dochodów pozostawały dla Brianny tajemnicą.

Podobno zajmował się wydobywaniem ropy, lecz w biurze w Nassau pojawiali się ciągle

jacyś dziwni, podejrzani ludzie.

Oprócz domu w Nassau jej ojczym posiadał letnie rezydencje w Barcelonie i na

francuskiej Riwierze, między którymi pływał czasem swym prywatnym jachtem. Limuzyny z

kierowcami i posiłki, za które płacił trzycyfrowe rachunki, stanowiły dla niego chleb

powszedni. Nie liczył się nigdy z pieniędzmi, a Ewa była przy nim w swoim żywiole. Po raz

pierwszy w życiu niczego jej nie brakowało i nie znała umiaru w konsumowaniu kolejnych

przyjemności. Za to Brianna czuła się podle. Ojczym ją drażnił i napawał obawą, nic więc

dziwnego, że kiedy wyczuł niechęć ze strony pasierbicy, natychmiast postanowił się jej

pozbyć.

W Paryżu Brianna czuła się obco tylko z początku. Szybko polubiła to niezwykłe

miasto, a Luwr stał się jednym z jej ulubionych miejsc. Uwielbiała ten stary pałac,

zamieniony na muzeum, który ostatnio przeszedł generalny remont. Nie wszystkie zmiany

przypadły jej do gustu - zwłaszcza ta szklana piramida przed wejściem - ale i tak nie straciła

ochoty do regularnych odwiedzin, takich jak dzisiejsza. Fascynowały ją muzealne zbiory, a że

była młoda, podchodziła ze szczególnym entuzjazmem do wszelkich nowych doznań i

przeżyć.

Kiedy więc tak siedziała na ławeczce w sali z Moną Lisą i obserwowała turystów, jej

uwagę zwrócił pewien mężczyzna. Wpatrywał się w jedno z włoskich malowideł, ale bez

szczególnego zainteresowania. W istocie zdawał się go nie widzieć - miał przygasłe, jakby

obojętne spojrzenie, a jego twarz poorana była zmarszczkami, które mogły być znakiem

cierpienia.

Mężczyzna wydał jej się dziwnie znajomy. Był wysokim brunetem o przyprószonych

siwizną gęstych włosach, szerokich ramionach i wąskich biodrach. Zauważyła, że w jednej

ręce trzyma cygaro. Nie palił go oczywiście, bowiem wiedział, że w miejscu, gdzie

zgromadzono tyle skarbów, palenie jest zabronione. Zdaje się, że po prostu musiał coś

trzymać w dłoni, a traf chciał, że było to właśnie owo cygaro. Może trzyma je, żeby nie

obgryzać paznokci?

Uśmiechnęła się, rozbawiona swoimi domysłami. Nie, taki elegancki mężczyzna na

pewno nie obgryza paznokci. Wyglądał na bogatego, miał na sobie kremową sportową

marynarkę, białe spodnie i beżową koszulę bez krawata. Na prawym przegubie nosił złoty

zegarek z wąską bransoletką, na lewej dłoni błyskała złota obrączka. W tej samej dłoni

trzymał również cygaro, wiec Brianna pomyślała, że zapewne jest mańkutem.

Kiedy się odwrócił, dostrzegła jego szeroką, ogorzałą twarz, zaciśnięte usta i lekko

zakrzywiony nos. A także niewielki dołek w podbródku, duże czarne oczy i ciemne

krzaczaste brwi. Wyglądał doprawdy fascynująco.

Cały czas nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że skądś go zna. Natężyła umysł,

poszukała dobrze w pamięci i naraz...

Ależ tak! Spotkała go na przyjęciu, które jej ojczym zorganizował po ślubie dla

swoich współpracowników. Facet był rzeczywiście bogaczem, prowadził interesy w branży

budowlanej. Nazywał się Hutton. Właśnie, L. Pierce Hutton. Jego firma specjalizowała się w

budowie platform wiertniczych, a także nowoczesnych biurowców w centrach wielkich miast.

On sam był wybitnym architektem, cenionym w środowisku ekologów, a znienawidzonym

przez konserwatywnych polityków, ponieważ demaskował wszelkie próby omijania prawa

chroniącego środowisko naturalne, które to próby tak często podejmowali jego nieuczciwi

konkurenci.

Tak, oczywiście, że go pamiętała. Niedawno umarła mu żona. Było to przed trzema

miesiącami, ale chyba jeszcze cierpiał z tego powodu. Stąd ten niewidzący wzrok i

roztargniona, nieobecna mina.

Postanowiła przedstawić się i porozmawiać. Podeszła do niego lekko onieśmielona,

licząc na to, że zauważy ją i sam się odwróci. Nie zauważył. Nadal wpatrywał się w obraz

takim wzrokiem, jakby miał ochotę za chwilę go podpalić.

- To słynny obraz - odezwała się cicho, stając u jego boku. - Nie podoba się panu?

Spojrzał na nią, mrużąc oczy. Dopiero teraz zdała

sobie sprawę, że jest taki wysoki. Brianna nie była niska, lecz sięgała mu zaledwie do

ramienia.

- Je ne parle pas anglais - odpowiedział, nieco zaskoczony, ale też chyba niezbyt

zadowolony, że go zaczepiła.

- Owszem, mówi pan po angielsku - odparła. -Wiem, że mnie pan nie pamięta, ale ja

pana tak. Był pan na przyjęciu w Nassau, kiedy moja matka wyszła za mąż za Kurta Brauera.

- Och, tak - westchnął - współczuję jej - dodał po angielsku.

- Ja również.

- Czego chcesz?

Spojrzała na niego swymi jasnozielonymi oczami, zbita nieco z tropu tym niezbyt

kulturalnym pytaniem.

- Chciałam tylko powiedzieć, że bardzo mi przykro z powodu śmierci pańskiej żony.

Na przyjęciu nikt nawet o niej nie wspomniał. Pewnie wszyscy obawiali się poruszać ten

Palmer Diana - Pewnego razu w Paryżu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: