Grasso Patricia - Poskromienie diuka.pdf - Rody królewskie - marlena77333

PATRICIA GRASSO

Poskromienie diuka

To Tame a Duke

Przełożyła: Anna Reszka

Prolog

Boston, wrzesień 1804

– Aniele stróżu, proszę, wstaw się u Pana Boga za moją mamą, żeby

wyzdrowiała.

Dziesięcioletnia Lily Hawthorne przez chwilę stała w drzwiach kuchni

ojcowskiej tawerny Cztery Wiatry, po czym wyszła na nabrzeże. Głęboko

zaczerpnęła powietrza, rozkoszując się zapachem słonej wody i ciepłem

słońca.

Odgarnęła z oczu luźne kosmyki hebanowych włosów i spojrzała na

jeden ze swoich ulubionych widoków, port bostoński, próbując zapomnieć o

wywołującym mdłości ucisku w brzuchu i poczuciu beznadziei. Błękitne

niebo, stykające się na horyzoncie z morzem, tu i ówdzie znaczyły białe

obłoki. Dziewczynka przeniosła wzrok na krzyczące mewy. Przez jakiś czas

obserwowała, jak opadają na fale i zaraz podrywają się w górę. W oddali

dostrzegła duże stado kanadyjskich gęsi, które w wojskowym szyku leciały

na południe.

Na jej delikatnej twarzy była wyryta troska, smutek kładł się ciężarem

na piersiach, utrudniając oddychanie. Lily z trudem hamowała łzy rozpaczy.

Miała ochotę rzucić się na ziemię i szlochać bez końca, ale zwalczyła pokusę.

Tylko zmartwiłaby mamę, gdyby pojawiła się przy jej łóżku z

zapłakaną twarzą.

Jej kochana mama umierała.

Dziewczynka westchnęła żałośnie. Jej serce buntowało się przeciwko

temu, co wiedział umysł. Mama wykrwawiała się na śmierć po urodzeniu

drugiego dziecka, syna.

Lily już miała starszego brata, przyrodniego, więc nie rozumiała, po

co rodzicom kolejne dziecko. Niestety teraz nic nie mogła zrobić, tylko

czekać.

Zamknęła szafirowe oczy i wyszeptała z przejęciem:

– Aniele stróżu, wysłuchaj mojej modlitwy i uratuj mamę przed

śmiercią. Zrobię wszystko, jeśli wstawisz się za nią u Ojca.

Raptem po plecach przeszedł jej dreszcz strachu. A jeśli Bóg się na nią

obrazi? Jeśli ukaże ją, zabierając również tatę i przyrodniego brata?

– Boże, wybacz, że próbuję się z tobą targować. Chciałam tylko, żebyś

ocalił moją mamę. Oczywiście jeśli to nie zakłóci twojego wielkiego planu.

– Słyszałam, że twoja mama umiera.

Lily obejrzała się pospiesznie. Za nią stała Hortensja MacDugal,

jedyna córka właściciela tawerny z sąsiedniego nabrzeża i akuszerki. Choć

były w tym samym wieku, Hortensja przewyższała ją wzrostem. Poza tym

Lily zawsze zazdrościła jej blond włosów i błękitnych oczu, ale teraz przede

wszystkim pewności, że jej mamie nie grozi śmierć. Urodzenie się z

czarnymi włosami nagle przestało być wielkim nieszczęściem.

Tak czy inaczej, najczarniejszy dzień w jej życiu nie mógł minąć bez

spotkania z Hortensją.

– Czego chcesz? – spytała wrogim tonem.

– Czekam na mamę.

– Jeszcze trochę jej zejdzie – uprzedziła Lily. – Możesz śmiało wracać

do domu.

Na twarzy blondynki odmalował się upór.

– Zaczekam.

Lily podejrzliwie zmrużyła oczy.

– Nie wiedziałam, że jesteś taka przywiązana do mamy. Hortensja

uśmiechnęła się chytrze.

– Słyszałam, że u Setha jest Bradley Howell.

A więc o to chodziło! O najlepszego przyjaciela jej brata, jedynego

syna właściciela nabrzeża. Lily przewróciła oczami.

– Powinnam się domyślić.

– Bradley jest taki przystojny – zaszczebiotała Hortensja. – Kiedyś

wyjdę za niego za mąż.

– Idź sobie i zawracaj głowę komuś innemu.

– Jesteś zazdrosna?

Lily uniosła brodę i prychnęła z pogardą:

– O taką latawicę! Wszyscy cię znają.

– Och, ty... – Hortensja ruszyła na nią z zaciśniętymi pięściami.

– Lily!

W drzwiach kuchni stał jej brat z Bradleyem Howellem.

– Już czas?

Piętnastoletni Seth z ponurą miną skinął głową. Lily z ciężkim sercem

i ołowiem w nogach ruszyła w stronę tawerny.

Bradley usunął się jej z drogi i szepnął:

– Bądź dzielna, Lily.

W tym samym momencie dobiegł ją głos Hortensji:

– Och, Bradley, mógłbyś odprowadzić mnie do domu?

– Będę zaszczycony – odparł dwornie chłopiec.

– Niech mi święci wybaczą, ale nie znoszę tej dziewuchy – mruknęła

Lily pod nosem, mijając brata.

Razem przeszli do głównej sali. Cisza panująca w zwykle gwarnym

pomieszczeniu wręcz przytłaczała.

Lily jeszcze bardziej zwolniła kroku i ruszyła w górę po schodach.

Miała wrażenie, jakby śniła koszmarny sen.

Może gdyby nie weszła do sypialni, żeby się pożegnać, mama by nie

umarła.

– Nie chcę tam wchodzić – powiedziała, zatrzymując się pod drzwiami

sypialni rodziców.

– Boisz się? – spytał Seth, zaglądając jej w oczy.

– Wiesz, że niczego się nie boję.

– Z wyjątkiem ciemności – przypomniał brat. Lily pokręciła głową.

– Wcale nie. Po prostu jej nie lubię. Seth uśmiechnął się blado.

– Twoja mama chce ci coś dać, zanim... Lily przygryzła wargę.

– Będziesz płakać?

Bez słowa potrząsnęła głową. Nie mogła się odezwać, bo zaczęłaby

szlochać.

– Musisz być dzielna ze względu na nią – powiedział brat. Lily

rozprostowała plecy i uniosła brodę.

– Postaram się.

– Tak już lepiej – pochwalił brat, dotykając jej ramienia. Otworzył

drzwi.

Żaluzje były opuszczone, w pokoju panował mrok. Pani MacDugal,

matka Hortensji, stała w rogu, trzymając na rękach noworodka. Ojciec

siedział na brzegu łóżka.

– Emmett, Lily już jest – szepnęła umierająca.

– Dobrze, Saro. – Mężczyzna wstał i przywołał córkę skinieniem ręki:

– Usiądź tutaj. Mama na ciebie czeka.

Lily przeszła przez sypialnię i zajęła miejsce zwolnione przez ojca. W

jej oczach wezbrały łzy, żal ścisnął gardło.

– Nie płacz, skarbie – poprosiła mama z nikłym uśmiechem. – Nikt tak

całkiem nie umiera. Nasze dusze przenoszą się do lepszego miejsca, a w

sercach tych, którzy nas kochali, pozostają wspomnienia.

Jej łagodny ton i słowa sprawiły, że Lily straciła panowanie nad sobą.

Chwyciła rękę matki i krzyknęła z rozpaczą:

Grasso Patricia - Poskromienie diuka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: