Neggers Carla - Wodospad.pdf - Neggers Carla - magdalena5191

Neggers Carla

Wodospad

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Wdowa Swift? – skrzywiła się Lucy, gdy córka powtórzyła

jej najświeższą plotkę. – Kto mnie tak nazywa?

– Wszyscy – wzruszyła ramionami piętnastoletnia Madison,

która właśnie uczyła się prowadzić samochód.

Była to kolejna rzecz, do której Lucy jeszcze nie zdążyła się

przyzwyczaić.

– Kto to są wszyscy?

– Wszystkie sześć osób, które mieszkają w tym miasteczku.

Lucy zignorowała nutę ironii w głosie córki.

Wdowa Swift. Rany boskie! Może to jakiś przedziwny sy-

gnał akceptacji? Nie miała złudzeń: nie stała się ,,prawdziwą’’

mieszkanką stanu Vermont, po trzech latach wciąż była tu obca.

Wiele osób spodziewało się, że lada moment spakuje walizki

i wróci do Waszyngtonu. Lucy wiedziała, że nic bardziej nie

uszczęśliwiłoby Madison. Dla dwunastolatki życie w małym

miasteczku było przygodą, dla piętnastoletniej dziewczyny stało

się nieznośnym przymusem.

W końcu miała już pozwolenie na naukę jazdy, więc dlacze-

go nie mogłaby mieć również domu w Georgetown?

– W takim razie – stwierdziła – powiedz tym wszystkim, że

wolę, gdy się mnie nazywa Lucy albo panią Swift.

– W porządku, mamo.

– Takie określenie jak ,,wdowa Swift’’ lubi się do człowieka

przyklejać.

Madison tak bardzo rozbawiła ta rozmowa, że zapomniała o

swoich problemach z parkowaniem, podczas którego to manew-

ru zwykle popadała w zdenerwowanie bliskie paniki, i po prostu

wjechała na puste miejsce przed budynkiem poczty w samym

środku miasteczka na południu stanu Vermont.

– Całkiem nieźle mi poszło – ucieszyła się.

– Dobra. Teraz na luz. Ręczny hamulec. Zgasić silnik, wyjąć

kluczyki. – Rzuciła matce promienny uśmiech. Na wycieczkę do

centrum mieściny ubrała się w lekką sukienkę i sandały, które

Lucy obrzuciła teraz nieprzychylnym spojrzeniem, bowiem sa-

ma miała ochotę je włożyć.

– Widzisz? Nie przejechałam żadnego łosia!

– Dobra robota – mruknęła Lucy, puszczając uwagę córki

mimo uszu.

Przez te trzy lata, które spędziły w Vermoncie, widziały dwa

łosie, ale żaden z nich nie spacerował po drodze prowadzącej do

miasta.

Madison oświadczyła, że idzie obejrzeć kalosze, i znikła w

drzwiach sklepiku z mydłem i powidłem, a Lucy poszła na

pocztę. Miała do wysłania plik folderów reklamowych swojego

biura podróży. Na jej stronę internetową wpływało coraz więcej

zamówień. Interesy szły świetnie.

Lucy wyraźnie stawała na nogi i widać było, że wreszcie od-

najdywała na tym świecie miejsce dla siebie i swoich dzieci.

Potrzebowała po prostu trochę czasu i to wszystko.

– Wdowa Swift – mruknęła pod nosem.

– A niech to!

Niestety, nie była w stanie beztrosko się roześmiać i lekce-

ważąco machnąć ręką. Miała trzydzieści osiem lat i już trzy lata

minęły od śmierci Colina. Była wdową, ale nie chciała, by to

słowo przylgnęło do niej jako dyżurna etykietka.

W miasteczku panował martwy spokój. Ciszy upalnego lip-

cowego popołudnia nie mącił żaden wietrzyk. Centrum składało

się ze sklepiku, poczty, sklepu żelaznego i dwóch barów szyb-

kiej obsługi. Budynki ocienione były starymi klonami. Kilka

kilometrów dalej na północny wschód znajdowało się miastecz-

ko Manchester, większe i oferujące znacznie więcej atrakcji,

Lucy jednak nie zgadzała się, by jej córka, która zaledwie od

dwóch tygodni miała pozwolenie na prowadzenie samochodu w

towarzystwie bardziej doświadczonego kierowcy, jechała tak

daleko.

Nie chodziło przy tym o to, by Madison nie była gotowa włą-

czyć się w większy ruch. To Lucy nie była na to gotowa.

Wrzuciła listy do skrzynki, odruchowo podeszła do samo-

chodu od strony kierowcy i dopiero wtedy, jęknąwszy w duchu,

przypomniała sobie, że to jej córka prowadzi. Piętnaście lat to

naprawdę bardzo niewiele, pomyślała, obchodząc furgonetkę z

napędem na cztery koła, którą Madison z lekką pogardą nazy-

wała ,,vermonckim wehikułem’’. Dziewczyna marzyła o spor-

towym kabriolecie i o życiu w wielkim mieście.

Tylko nauka jazdy uchroniła ją od zanudzenia się na śmierć

w czasie wakacji. Nawet perspektywa podróży do Wyomingu

nie zdołała jej ożywić. Jedyną rzeczą, jaka mogła wzbudzić en-

tuzjazm piętnastolatki, był pomysł spędzenia następnego seme-

stru u dziadka w Waszyngtonie. Lucy opadła na rozgrzany fotel

pasażera i zaczęła się zastanawiać, czy nie odwołać jutrzejszego

wyjazdu. Madison i tak nie miała ochoty jechać, a jej dwunasto-

letni syn J.T. również wolałby zostać w domu i wykopywać

robaki.

Celem wyprawy do Jackson Hole miało być spotkanie z kil-

koma przewodnikami po zachodnich terenach, ale tak naprawdę

nie miało to żadnego sensu. Biuro podróży Lucy specjalizowało

się w wyjazdach do północnej Nowej Anglii i na kanadyjskie

wybrzeże, a oprócz tego organizowało zimowe wyprawy do

Kostaryki, gdzie po przejściu na emeryturę osiedli jej rodzice i

zajęli się prowadzeniem schroniska dla turystów. Miała więc

pełne ręce roboty. W tej chwili nie było sensu rozszerzać dzia-

łalności na Montanę i Wyoming.

W głębi duszy Lucy wiedziała, że prawdziwym powodem jej

wyjazdu jest Sebastian Redwing i obietnica złożona Colinowi.

Niedługo przed śmiercią mąż kazał jej przyrzec, że gdyby kie-

dykolwiek potrzebowała pomocy, zwróci się do Sebastiana, jego

przyjaciela o dziwnym charakterze i równie nietypowym życio-

rysie. Sebastian był fachowcem do spraw bezpieczeństwa, zało-

życielem i współwłaścicielem jednej z najlepszych w kraju fir-

Neggers Carla - Wodospad.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: